Tuesday, December 15, 2015

Η χθεσινή Ανακοίνωση του Παναγιώτη Καλφαγιάννη ως πιθανή απάντηση...

Το γεγονός ότι ο Παναγιώτης Καλφαγιάννης δεν τήρησε κανένα κανόνα δημόσιου λόγου -όπως την κοινοποίηση της ανακοίνωσής του στο mail ή το f/b μου- προφανώς δείχνει ότι δεν επιθυμεί να έχει διάλογο μαζί μου. Σεβαστό, αν και άβολο. Η εκ διαμέτρου αντίθετη πληροφορία ότι με "στόλισε" σε ραδιοφωνική εκπομπή την οποία δεν άκουσα -αν και πολύ θα το επιθυμούσα- δείχνει ότι θέλει να κάνει διάλογο μαζί μου, αλλά εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς. Σε κάθε περίπτωση αναδημοσιεύω την ανακοίνωσή του, για να κρίνεις αν απαντά στα ερωτήματα που του ετέθησαν στο πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο κείμενο όπου αναφέρεται η υποψηφιότητά του. Κατά τη μεταφορά του κειμένου χάθηκαν τα μαύρα και τα υπογραμμισμένα, δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό. Η φωτογραφία του αλιεύθηκε από το Διαδίκτυο.



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Παναγιώτη Καλφαγιάννη, προέδρου της ΠΟΣΠΕΡΤ

«Η αλήθεια είναι πάντα σκληρή. Θέλει θάρρος για να την πεις, αντοχές να την ακούσεις, κότσια να την παραδεχτείς»


Συναδέλφισσες- συνάδελφοι,

Στις 16 Δεκεμβρίου 2015 γίνονται οι επαναληπτικές εκλογές για τους Εκπροσώπους Εργαζομένων για το ΔΣ της ΕΡΤ. Ένα θεσμό που με πείσμα και επιμονή επιδιώξαμε να υπάρξει (είχε καταργηθεί από το Ν.4173) και να διεξάγεται με καθολική ψηφοφορία. Πιστεύω ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι παρόντες και να αναλαμβάνουν την ευθύνη της εκπροσώπησης τους.

Στο αρχικό σχέδιο προβλεπόταν διορισμός του ενός μέλους (δημοσιογράφου) από την ΠΟΕΣΥ και του άλλου των υπόλοιπων εργαζομένων από τον αρμόδιο υπουργό!!! (η επιλογή μας μην κάνει πράξη την πρόθεσή τους).

Σας ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδίας μου για τη συνειδητή ψήφο σας στο πρόσωπο μου στην πρώτη εκλογική διαδικασία. Εσάς που δεν ακολουθήσατε όλους αυτούς που με τόνους λάσπης και παραπληροφόρησης προσπάθησαν να σας παραπλανήσουν ακολουθώντας πιστά το δόγμα ότι αφού δεν έχουμε να επιδείξουμε τίποτα θετικό πρέπει να συκοφαντήσουμε τον μοναδικό υποψήφιο που έχει έργο.

Έναν υποψήφιο που ήταν και είναι πάντα παρόν στις εξελίξεις και που χωρίς φόβο και με σαφείς θέσεις, με ανιδιοτέλεια και πάθος υπεράσπιζε και υπερασπίζει το δίκαιο όλων των εργαζομένων.

Η εκπροσώπηση σας από μένα είναι λειτούργημα και ευθύνη, όχι μέσον δημοσίων σχέσεων, συνδιαλλαγής και πεδίο λύσης προσωπικών φιλοδοξιών και ανέλιξης.

Απαντώντας λοιπόν σε όλους έχω να πω ότι δεν είμαι τέλειος και ούτε θέλω να γίνω, μέσα από την μεγάλη και πολυσχιδή δράση μου θα μπορούσε ο καθένας να βρει λάθος και να το αναδείξει, δεν δέχομαι όμως την παραπληροφόρηση με δόλο.

Αντίθετα θέλω και το προσπαθώ να είμαι χρήσιμος σε όλους εσάς και όχι αρεστός.

Αυτό καταδεικνύει η συνεχής παρουσία μου σε δίκες και η ενεργός συμμετοχή και στήριξή μου σε ότι μου έχει ζητηθεί, είτε προσωπικό είτε συλλογικό. Δεν ακολουθώ την τάση που θέλουν να επιβάλουν κάποιοι σήμερα, του οπορτουνισμού και των δημοσίων σχέσεων με όσους μας επιβουλεύονται.

Αυτή την τάση τη μισώ γιατί φωνάζει από παντού συμβιβασμό, μετριότητα, μιζέρια, συνδιαλλαγή, διπροσωπία και μας το επιβεβαίωσαν οι τελευταίες εκπροσωπήσεις στο Δ.Σ. της ΕΡΤ νέων και «ικανών» που αφομοιώθηκαν πλήρως και τα συγκάλυπταν όλα για προσωπικά οφέλη.

Η κρισιμότητα της στιγμής που γίνονται αυτές οι εκλογές – τώρα όσο ποτέ – απαιτούν σφαιρική γνώση, θέληση, χρόνο, αποφασιστικότητα και όχι οσφυοκαμψία, συνδιαλλαγή, κομματικές επιλογές, βαστάζους της διοίκησης ούτε φερέφωνα του γνωστού golden boys επί εποχής Παναγόπουλου και νυν υπόδικου με πρώτο μάρτυρα κατηγορίας εμένα που κατήγγειλα αυτές τις εποχές, την κατασπατάληση και διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, τα μπόνους, τη ρουσφετολογία κλπ.

Αυτή η εποχή τελικά χρησιμοποιήθηκε για να λοιδορηθούμε οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και να δικαιολογηθεί το μαύρο.

Συνάδελφοι, η Διοίκηση έχει 5 μέλη στο 7μελές Δ.Σ. Της είναι αρκετοί. Χρειαζόμαστε 2 πραγματικούς εκπροσώπους εργαζομένων γιατί μπροστά μας έχουμε την αναδιοργάνωση της ΕΡΤ, τον ορυμαγδό των αντιεργατικών μέτρων, την τραγική μείωση των μισθών, την ανασφάλεια για το αύριο, το ασφαλιστικό, την πλήρη εξάρθρωση του εργασιακού και θεσμικού πλαισίου.

Ο Γ.Κ.Π. της Διοίκησης είναι παρελθόν πιά, μετά από το σταθερό, διεκδικητικό, νομικά ορθό αγώνα, ώστε αυτός να γίνει με ΣΣΕ και για την ΠΟΣΠΕΡΤ και για την ΕΣΗΕΑ, ενός Γ.Κ.Π. που παρότι όλοι οι εργαζόμενοι τον κατέκριναν γιατί στερούσε και τα στοιχειώδη δικαιώματα, λίγοι πίστεψαν ότι μπορούσε να αλλάξει.

Ο πρώτος που το πίστεψε κι έδωσε μάχη ήμουν εγώ και το αποτέλεσμα με δικαίωσε.

Τώρα είμαστε στη φάση των διαπραγματεύσεων και την υπογραφή ΣΣΕ. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς τη δύναμη της ψήφου του για το καλύτερο αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις.

Συνάδελφοι, μαζί δώσαμε αγώνες και πετύχαμε πολλά. Πολλά απ’ αυτά φάνταζαν ακατόρθωτα όχι μόνο από τις συνθήκες και το ύψος του πήχη αλλά και γιατί προσωπικές φιλοδοξίες, φθόνος, κομματικές επιλογές και εξυπηρετήσεις συμφερόντων, φόβος, αντισυναδελφικότητα, κλπ μας πολέμησαν ώστε να μην τα καταφέρουμε. Όμως οι νίκες μας μικρές και μεγάλες, η μεγαλύτερη ήταν η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, είναι οι παρακαταθήκες μας για το μέλλον – όσο κι αν υπάρχουν σφετεριστές των αγώνων μας – αυτές θα είναι το ορόσημο και η αφετηρία μας για να διεκδικήσουμε το παρόν και το μέλλον μας για αξιοπρεπείς όρους εργασίας για την ΕΡΤ της καρδιάς μας και της κοινωνίας.

Η συμμετοχή μου και οι αγώνες μου στα κοινά, χωρίς να προσβλέπω σε ανταλλάγματα – παρά μόνο το δίκαιο και το ηθικό για όλους – όπως έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη και έχει αναγνωριστεί εντός κι εκτός ΕΡΤ, μου δίνει τη δυνατότητα με καθαρή ματιά να ζητήσω εκ νέου την ψήφο σας, αναφέροντάς σας μερικά από τα πάρα πολλά που ήμουν στην πρώτη γραμμή για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Μη συρρίκνωση της ΕΡΤ (ΕΤ1, ΕΤ3, Ρ/Φ Θεσσαλονίκης, Περιφερειακοί, βραχέα, πομποί μεσαίων, κλπ) επί Μόσιαλου.
Μη εφαρμογή του ψηφισμένου ενιαίου μισθολογίου μέχρι το μαύρο.
Ήμουν αυτός που μετά το διάγγελμα Κεδίκογλου πίστεψα και ανακοίνωσα τον ανένδοτο αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ διεκδικώντας αταλάντευτα τη δουλειά όλων μας και όχι των «δικών» μας, «σκαμπιλίζοντας» τις σειρήνες και αψηφώντας τις θέσεις και προσωπικούς κίνδυνους, τις ποινικές ευθύνες, τοποθετώντας τον εαυτό μου από το πρώτο λεπτό απέναντι στην αδικία και την συκοφάντηση. Έτσι άρχισε αυτός ο αγώνας προσφεύγοντας συγχρόνως στο ΣτΕ και προσωπικά. Αυτές οι ενέργειες είχαν την μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων και της κοινωνίας αλλά και την νομιμοποίηση εκ μέρους του ΣτΕ με την προσωρινή απόφαση να παραμείνουν οι συχνότητες εν λειτουργία.

Έτσι ξεπεράστηκε ο πρώτος φόβος πολλών, μας στήριξε η EBU, η παγκόσμια κοινότητα και πάνω απ’ όλα η μοναδική προσφορά των εργαζομένων και αλληλέγγυων στην αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείριση μέσω του ERTOPEN μέσα και έξω από το Ραδιομέγαρο, νοικιάζοντας δορυφόρους για την ΕΡΤ3 που συνέχιζε να λειτουργεί όπως και οι περισσότεροι περιφερειακοί σταθμοί (17).

Έτσι αναγκάστηκε η κυβέρνηση – παρά το ότι οι προθέσεις της ήταν να μην υπάρξει δημόσια ραδιοτηλεόραση – να συστήσει ΔΤ και ΝΕΡΙΤ, οπότε η οριστική απόφαση του ΣτΕ (Ιούνιος ’14) που συμφωνούσε με την πρόταση της κυβέρνησης να είναι χωρίς αντίκρισμα.

Ακόμα και μετά τα ΜΑΤ ήμουν ένθερμος υποστηρικτής και έγινε πράξη –παρά τις τρικλοποδιές – ώστε να συνεχιστεί ο αγώνας στην ΕΡΤ3, στους περιφερειακούς σταθμούς και στην ERTOPEN που στήθηκε ακριβώς απέναντι από το Ραδιομέγαρο με πολύ μεγάλο πόλεμο, από ανθρώπους που σήμερα ή ζητούν την ψήφο σας ή είναι καθοδηγητές τους.

Οι ευθύνες ηθικές και νομικές καθώς και ο συντονισμός από την πρώτη μέρα αυτού του ανεπανάληπτου αγώνα δεν με λύγησαν ούτε στιγμή. Παρά την απώλεια συναδέλφων μας, τους οποίους τιμώ, τα συνεχόμενα εμπόδια που υπήρχαν, την ανασφάλεια, την ανέχεια και την έλλειψη οικονομικών, η προσήλωση μου ήταν σταθερή και αδιαπραγμάτευτη στον στόχο μας για να ανοίξει η ΕΡΤ με όλες τις δομές της, να βρουν δουλεία όλοι οι συνάδελφοι και να διαμορφώσουμε όλοι μαζί την ΕΡΤ της καρδιάς μας.

Με μεγάλο προσωπικό και ψυχικό κόστος άντεξα μέχρι τη μεγάλη νίκη και την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, τον ανελέητο πόλεμο όλων αυτών που ήταν ωσεί παρόντες και το μόνο που έκαναν ήταν να ναρκοθετούν τον αγώνα μας, απαξιώνοντας τον, αποπροσανατολίζοντας για προσωπικό όφελος, με εφήμερες συμμαχίες, ΜΚΟ και ΚΟΙΝΣΕΠ γιατί δήθεν δεν θα άνοιγε ποτέ η ΕΡΤ κλπ.

Συγχρόνως κάνανε δημόσιες σχέσεις και κρυφές συναντήσεις, οι οποίες εντάθηκαν όταν άρχισε να «ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΖΕΙ» ώστε εις βάρος του συνόλου και του αγώνα τους να αποκομίσουν θέσεις και οφίτσια με το ανάλογο οικονομικό όφελος.

Η ΕΡΤ επαναλειτούργησε. Όλοι θυμόσαστε τη στάση μου κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή (από τους 45 ! προσκεκλημένους ο μόνος που γνώριζε το ν/σ και έκανε προτάσεις στο σύνολό του ήμουν εγώ) όταν προέβλεψα το τι θα επακολουθούσε στο οικονομικό, θεσμικό και πολιτειακό επίπεδο και αντέδρασα. Το εύκολο για μένα θα ήταν, στη φιλική τότε κυβέρνηση, να βάλω πλάτη, να κάνω δημόσιες σχέσεις, να φωνάζω «ζήτω» και να προσποριστώ οφέλη. Δεν το έκανα. Και καλά έκανα. Γιατί σας εκπροσωπούσα και γιατί δεν ήμουν επιλήσμονας της αποστολής μου.

Παρέδωσα την παραίτησή μου στη Βουλή αν και μόνο η κυβέρνηση παρακάμπτοντας τους αήθεις λασπολόγους και αυτούς που ήθελαν, υποτίθεται, το καλό της ενάντια στους εργαζόμενους, μας έδινε το μισθολόγιο που δικαιούμαστε και τους κανονισμούς με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.

Δηλαδή διεκδικούσαμε και συνεχίζουμε να διεκδικούμε μια ΕΡΤ ανεξάρτητη, πλουραλιστική, οικονομικά βιώσιμη με όλες τις δομές της, με ισονομία και όχι διαχωρισμούς στους εργαζόμενους και με κανονισμό εργασίας που να αφορά δημόσια ραδιοτηλεόραση που παράγει πολιτισμό και ενημέρωση και όχι οποιεσδήποτε άλλης υπηρεσίας ή εργοστασίου. Η Κυβέρνηση δεν το δέχθηκε, αφού χρησιμοποίησε τους καλοθελητές και υποσχέθηκε ότι όλα θα λύνονταν σε ένα μήνα με ΚΥΑ και ΓΚΠ.

Μετά τον ΓΚΠ χρειάζεται αγώνας και για την άφαντη ΚΥΑ και γι’ αυτό σήμερα είμαι εδώ παρόν να συνεχίζω να διεκδικώ για το κοινό όφελος όλων.

Συνάδελφοι, γνωρίζετε όλοι ότι ο ρόλος αυτός του εκπροσώπου των εργαζομένων είναι δύσκολος, επέχει ποινικές ευθύνες, θέλει γνώση, χρόνο, διεκδικητικότητα, ανιδιοτέλεια και σταθερές βάσεις και απόψεις. Αφορά την εκπροσώπηση για μια 5ετία και δεν μπορεί να … ελεγχθεί κατά τη διάρκεια της θητείας, ούτε μπορεί να γίνει ανάκληση.

Είναι ώρα επομένως ευθύνης αν θα επιλέξετε εκπροσώπους ακαταμάχητα βολικούς που οδηγούν απευθείας σε ένα Οργουελικό διοικητικό, ολοκληρωτικό μονολιθισμό ή όχι.

Τη θεωρία την ξέρουν πολλοί, την πράξη όμως την εφαρμόζουν λίγοι, όσοι έχουν ψυχή.

Κι όπως λέει και ο Έγκελς «ένα γραμμάριο δράσης αξίζει όσο ένα τόνο θεωρίας».

Είναι ώρα επομένως ευθύνης αν θα επιλέξετε να υπάρχει εκπροσώπηση ανεξάρτητη, ακηδεμόνευτη πέρα από κομματικές αγκυλώσεις, χρήσιμη για τη συνέχιση της διεκδίκησης αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας και αμοιβής και βέβαια πάνω απ’ όλα μιας ΕΡΤ με όλες τις δομές της που θα εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και όχι τους αφεντάδες.


Είναι ώρα επομένως ευθύνης να επιλέξεις αυτούς που δρουν στο φως και είναι ανοιχτοί στην κριτική σου όπως τον Απρίλιο του 2015 που έκανα πράξη το όλοι μαζί χωρίς διαχωρισμούς στους εργαζόμενους ανεξάρτητα από την πρόσληψή τους, οι σημερινοί συνυποψήφιοί μου με κατέκριναν σφόδρα και με ονόμαζαν προδότη (σήμερα θέλουν να τους χρησιμοποιήσουν όλους!) ή να επιλέξεις το ύπουλο, το δόλιο, το φτηνό, το υπόγειο, το ψεύτικο, το λαϊκίστικο, το εργοδοτικό που με τον τρόπο αυτό ανοίγουν τις πόρτες για την καταπάτηση και την κατάργηση των δικαιωμάτων και των κεκτημένων των εργαζομένων.

Φυσικά υπάρχουν αρκετοί που δεν με θέλουν, τους χαλάω τα σχέδια.

Αυτοί μπορεί να έχουν τον τελευταίο λόγο, εσείς όμως έχετε την τελευταία κίνηση, ψηφίζετε.

Αποφασίστε.

Π. ΚΑΛΦΑΓΙΑΝΝΗΣ

Οι Απαντήσεις του Γιώργου Μαρινόπουλου στα ερωτήματα της "Αήθους Επέμβασης"

Δεν έχω κρύψει ποτέ ότι στηρίζω το Γιώργο Μαρινόπουλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι του χαρίζομαι, ούτε ότι δεν θα με ανησυχούσε η έλλειψη ανάληψης συγκεκριμένων δεσμεύσεων από την πλευρά του. Ξέρω από δύο ανεξάρτητες μεταξύ τους πηγές ότι χθες ταξίδευε και δεν είχε τρόπο να γράψει κάποια απάντηση. Σήμερα όμως μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι είδε τις ερωτήσεις και θέλει να απαντήσει τηλεφωνικά γιατί εξακολουθεί να μην έχει πρόσβαση σε υπολογιστή και χρόνο να γράψει. Ακολουθεί η απόδοση των όσων μου είπε ως απάντηση στις ερωτήσεις. Και λέω απόδοση γιατί ίσως μέσα στον πανικό που είχαμε κι οι δύο, να μην έχω καταγράψει με απόλυτη ακρίβεια αυτά που είπε... H φωτογραφία του είναι από τον τοίχο του στο Facebook.



- Θεωρείς ότι ο δίχρονος αγώνας που οδήγησε στην επαναλειτουργία της ΕΡΤ οφείλει να επεξεργαστεί και να δημοσιοποιήσει έναν απολογισμό; Αν όχι, γιατί; Αν ναι, μέσα από ποια διαδικασία πρέπει να γίνει αυτός και σε ποιον χρονικό ορίζοντα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί;
- Φυσικά και πρέπει να γίνει απολογισμός και μάλιστα να ξεκινήσει στο συντομότερο χρονικό διάστημα μετά από την εκλογή των εκπροσώπων. Με επισκέψεις των εκπροσώπων σε όλες τις δομές τις ΕΡΤ και συνελεύσεις που θα γίνουν με τους εργαζόμενους αλλά και με τους ενεργους πολίτες που σταθηκαν αλληλέγγυοι στον αγώνα.

- Είσαι ικανοποιημένος από το σημερινό τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό, διαδικτυακό και αρχειακό πρόγραμμα της ΕΡΤ Α.Ε.;
- Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών συναδέλφων μπροστά και πίσω από κάμερες, μικρόφωνα και πληκτρολόγια, δυστυχώς δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι προσωπικά είμαι ικανοποιημένος.

- Έχεις αξιολογήσει ήδη που υπάρχουν προβλήματα και με ποιο τρόπο μπορούν να διορθωθούν;
- Γνωρίζω που εστιάζονται τα προβλήματα και πρέπει να γίνει άμεσα μια έντιμη και ειλικρινής συζήτηση με όλους τους εμπλεκόμενους πλην των "τεχνικών της εξουσίας" για να θυμηθούμε και το Σαβββόπουλο.

- Οι λύσεις που θα κληθείς να καταθέσεις στο Δ.Σ. θα είναι αποτέλεσμα της προσωπικής σου άποψης ή συλλογικών διαδικασιών που θα ενεργοποιήσεις για το σκοπό αυτό; Αν προτίθεσαι να προχωρήσεις σε συλλογικές διαδικασίες πώς τις φαντάζεσαι και πώς θα τις προκαλέσεις;
- Αυτονόητα μέσω συλλογικών διαδικασιων, αλλα φυσικά και με την κατάθεση της προσωπικής μου άποψης, δεν είμαι άβουλος. Όπως ανέφερα και στο θέμα του απολογισμού με συνελεύσεις σε ΟΛΕΣ τις δομές της ΕΡΤ ανά την Ελλάδα.

- Με ποιο τρόπο σκοπεύεις να ενημερώνεις τους εργαζόμενους και την κοινωνία για τα θέματα που απασχολούν τα όργανα Διοίκησης της ΕΡΤ, τις θέσεις σου κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων και τα αποτελέσματα αυτών των συνεδριάσεων; Με κάποιο τακτικό τρόπο τον οποίο θα θεσμίσεις; Με χρήση του Διαδικτύου; Μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις και κατά την προσωπική σου κρίση;
- Συνεχώς, μέσα από τη δημιουργία διαδικτυακού τόπου στον οποίο θα μπορεί να γίνεται διαλόγος, αλλά και προσωπικά στις συνελεύσεις στις οποίες αναφέρθηκα ήδη.

- Είσαι υπέρ ή κατά της νομικής κατοχύρωσης των αρχών της Αυτοδιαχείρισης και του Κοινωνικού Ελέγχου στην ΕΡΤ και τι πρωτοβουλίες σκοπεύεις να πάρεις ως προς αυτή την κατεύθυνση;
- Είμαι υπέρ και προτίθεμαι -αν οι εργαζόμενοι με επιλέξουν- να το θέσω ως ένα από τα πρώτα θέματα στις συνεδριάσεις του ΔΣ.

- Είσαι υπέρ ή κατά της Αυτονομίας της ΕΡΤ από ΚΑΘΕ κομματική, κυβερνητική ή άλλη επιρροή και με ποιο μηχανισμό προτείνεις να κατακτηθεί αυτό;
-Υπέρ! Ο τρόπος έχει φανεί ήδη τα δύο χρόνια του Μαύρου. Η πραγματικά ελευθερη φωνή που υπήρξε η ΕΡΤ για την κοινωνία μπορεί να πραγματωθεί ξανά, ιδίως αφού έχουμε πια τα μέσα (τεχνικά και άλλα) για να το πράξουμε με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.

- Είσαι υπέρ ή κατά της Οικονομικής Αυτάρκειας της ΕΡΤ και με ποιο τρόπο θα αντιδράσεις στην αφαίμαξη που γίνεται σήμερα από το κράτος στο Ανταποδοτικό Τέλος; Θα διεκδικήσεις τα μέχρι σήμερα "κλεμμένα" από το Ανταποδοτικό Τέλος;
- Είμαι κατά της αφαίμαξης και πρέπει να σταματήσει με κάθε τρόπο. Με όποιο όπλο μπορούμε να έχουμε στη διαθεσή μας (ένδικα μέσα, Ευρωπαίκό Δικαστήριο, κ.α.) και για όλο το πόσο που οφείλεται στην ΕΡΤ. Αυτά είναι χρήματα των πολιτών και πρέπει να χρησιμοποιούνται ανταποδοτικά υπέρ των πολιτών.

-Ποια ΕΡΤ οραματίζεσαι για το Μέλλον; Μια "μικρότερη και εργασιακά ευέλικτη" ΕΡΤ, όπως διαφαίνεται, ή μία ΕΡΤ που θα έχει την δυνατότητα, αλλά και την υποχρέωση, να καλύπτει πλήρως ολόκληρο το κοινό της που αποτελείται από κατοίκους αστικών κέντρων, κατοίκους της περιφέρειας, αλλοδαπούς μετανάστες στην επικράτεια και ελληνόφωνους του εξωτερικού;
- Η απάντηση υπάρχει στην ερώτηση, το δεύτερο!

- Έχεις διαμορφωμένη άποψη για τη διατήρηση η μη των Περιφερειακών Σταθμών και των Πομπών Μεσαίων και Βραχέων Κυμάτων; Έχεις επίσης άποψη για τα ραδιοφωνικά προγράμματα Αθήνας και Θεσσαλονίκης (πόσα και ποια πρέπει να είναι), για τα τηλεοπτικά κανάλια της ΕΡΤ (συμπεριλαμβανομένης της ΕΡΤ WORLD), για το Διαδικτυακό Χώρο της ΕΡΤ και για το Αρχείο της;
- Ως άνθρωπος της περιφέρειας έχω εδώ και καιρό διαμορφωσει άποψη: Οι Περιφερειακοί και οι Πομποί είναι από τους βασικούς πυλώνες μιας πραγματικά δημόσιας ΕΡΤ που είναι σε επαφή με τον πολίτη, τα προβλήματα και τα αιτήματά του και ως τέτοιοι πρέπει να αξιοποιούνται. Για τα άλλα που ανέφερες έχω γνώση του εύρους των ζητημάτων, αλλά οφείλω να την εμπλουτίσω μεσα από τις διαδικασίες που έχω ήδη αναφέρει, αν εκλεγώ.

- Η ΕΡΤ είναι υποχρεωμένη να παρέχει στους ΑμεΑ υπηρεσίες προσβασιμότητας στο πρόγραμμά της. Υπάρχει καν στην ατζέντα των υποψηφίων σου αυτό το θέμα και ποια είναι η πρότασή σου για το ζήτημα;
- Είναι από τα βασικά θέματα που με απασχολούν και ήδη έχω προχωρήσει σε ουσιαστικές επαφές για το συγκεκριμένο θέμα με ανθρώπους που έχουν βαθιά γνώση και βιωματική εμπειρία στο θέμα, όπως την Κίνηση Χειραφετησης ΑμεΑ "Μηδενική Ανοχή".

- Ποια είναι η θέση σου για τα Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου, όπως έχουν καταγραφεί στο Νόμο;
- Νομίζω ότι έτσι όπως έχουν καταγραφει στο Νόμο, υποβαθμιζεται η συμμετοχή της Κοινωνίας και ο ρόλος της στον έλεγχο.

- Είναι ορθή για σένα η "φύλαξη" του Ραδιομεγάρου από δυνάμεις καταστολής, ένστολους και ασφαλίτες;
- Οφείλω να ομολογήσω δημόσια πως ερχόμενος στο Ραδιομέγαρο έφερα μαζί μου την κατσούνα του αείμνηστου παππού μου από το Σέληνο Χανίων. Νομίζω πως απάντησα...

-Είναι ικανοποιημένοι/ες από την παρουσία -σχεδόν αποκλειστικά- εκπροσώπων κομμάτων στις ενημερωτικές εκπομπές της ΕΡΤ;
-Φυσικά και όχι. Και είναι κάτι που οφείλουμε να αλλάξουμε άμεσα, αν θέλουμε να έχουμε στο πλευρό μας την Κοινωνία που μας στήριξε.

-Με ποιο τρόπο σκοπεύεις να αντιδράσεις σε πιθανή αυθαιρεσία της Διοίκησης;
-Με ΚΑΘΕ τρόπο, ο νοών νοείτο.

- Οι εκπομπές που "εξαφανίστηκαν" από την ΕΡΤ3 (Zona Rossa, Κόσμος Εν Κινήσει, Παιδεία σε Κρίση) αλλά και οι εκπομπές αλληλέγγυων στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα των περιφερειακών σταθμών που "διακόπηκαν" μετά την επαναλειτουργία τους/τις απασχολούν;
- Έχω τοποθετηθεί πολλάκις: άμεση επαναφορά τους, αλλά και περισσότερες εκπομπές ανάλογης φιλοσοφίας να ενταχθούν στο πρόγραμμα.

- Με ποιο πλαίσιο λειτουργίας και υπό τη διαχείριση ποιών συνεχίζεται σήμερα η λειτουργία του ertopen, εμβληματικού σταθμού του δίχρονου αγώνα;
- Πράγματι το ertopen υπήρξε μια εμβληματική δράση του δίχρονου ΑΓΏΝΑ ενάντια στο Μαύρο τόσο στο Ραδιόφωνο, όσο και στο Διαδίκτυο. Όσον αφορά τον σημερινό τρόπο λειτουργίας, τη διαχείριση και το μέλλον του πρέπει να υπάρξει εντιμη και αγωνιστική συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων που ΑΛΗΘΙΝΑ συμμετείχαν.

Η Επιστολή της Μάχης Νικολάρα, ως πιθανή απάντηση...

Αναδημοσιεύω αυτούσια την επιστολή της Μάχης Νικολάρα, όπως την έλαβα στο mail μου. Είναι στη δική σου αποκλειστικά αρμοδιότητα να κρίνεις αν απαντά στα ερωτήματα που της έθεσα τόσο στην πρώτη, όσο και στη δεύτερη μου "Αήθη Επέμβαση στα Εσωτερικά των Άλλων". Σίγουρα πάντως τα έχει διαβάσει... Και πάλι χρησιμοποιώ την φωτογραφία από τον τοίχο της στο Facebook



Συναδέλφισσες και συνάδελφοι

Η συμπλήρωση του ΔΣ της ΕΡΤ με δύο μέλη εκλεγμένα από τους εργαζόμενους είναι ένα δικαίωμα που πρέπει να ασκήσουμε όλοι με σοβαρότητα και ευθύνη: απέναντι στους εαυτούς μας, απέναντι σε όσα πιστέψαμε και αποφασίσαμε να παλέψουμε, με στόχο ένα υγιές μέλλον για τη δημόσια Ραδιοτηλεόραση που παλεύει να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες που προκάλεσε το «μαύρο» του 2013.

Οι απειλές και η λάσπη εναντίον της ΕΡΤ και των εργαζομένων της δεν έχουν σταματήσει. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα έχουν ενταθεί. Κάποιοι προσπαθούν και πάλι να συκοφαντήσουν την ΕΡΤ και να δημιουργήσουν κοινωνικούς αυτοματισμούς που θα εξυπηρετήσουν τα όποια σχέδια πιθανώς απεργάζονται.

Οι εργαζόμενοι, όλοι οι εργαζόμενοι, έχουμε καταλάβει πια ότι δεν πρέπει να μένουμε αμέτοχοι. Αντίθετα συνειδητοποιήσαμε, με οδυνηρό δυστυχώς τρόπο, ότι έχουμε τη δύναμη να αποτρέψουμε κάθε πιθανή καταστροφική επιλογή, έχουμε τη δύναμη να παρέμβουμε δημιουργικά στην λειτουργία και τη διοίκηση της εταιρείας.

Είναι κρίσιμο λοιπόν οι άνθρωποι που θα αναλάβουν την εκπροσώπησή μας στο ΔΣ της ΕΡΤ να έχουν την ικανότητα, τη μαχητικότητα, την ακεραιότητα και την συναινετική διάθεση που απαιτεί αυτή η μεγάλη ευθύνη.

Από πλευράς μου, αισθάνομαι ότι αφού ζητώ την ψήφο σας έχω την υποχρέωση να αναλάβω κάποιες δεσμεύσεις. Σχεδόν όλες απορρέουν από το κείμενο «Ποια ΕΡΤ θέλουμε» στο οποίο καταλήξαμε, όσοι συμμετείχαμε, μετά από πανελλαδική συλλογική διαδικασία λίγους μήνες πριν επαναλειτουργήσει η ΕΡΤ. Συμμετείχα, όπως και άλλος ένας από τους σημερινούς υποψηφίους, ενεργά και ελπίζω δημιουργικά σε αυτή τη διαδικασία και αισθάνομαι πολύ υπερήφανη για αυτό κυρίως γιατί αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι ο αγώνας γα την επαναλειτουργία της ΕΡΤ δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Αποτελεί επίσης απόδειξη ότι ξεπέρασε τα όρια μιας εργατικής διεκδίκησης που δικαιώθηκε. Τα διδάγματα της αυτοδύναμης και συμμετοχικής λειτουργίας είναι πολλά και εξαιρετικά χρήσιμα και στη νέα φάση που διανύουμε όλοι μαζί.

Σε περίπτωση λοιπόν που μου αναθέσετε την μεγάλη ευθύνη να εκπροσωπώ τους εργαζόμενους στο ΔΣ της ΕΡΤ δεσμεύομαι ότι:

1. Θα καταβάλω κάθε προσπάθεια, ως μέλος του ΔΣ, ώστε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες σύναψης Συλλογικών Συμβάσεων και αναγνώρισης προϋπηρεσίας στην ΕΡΤ προκειμένου να αρθούν οι μισθολογικές αδικίες που βιώνουμε αυτή τη στιγμή και για τις οποίες υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες των ανθρώπων που εμπιστευτήκαμε στο παρελθόν.

2. Θα συμβάλω με επιμονή στην εξεύρεση τρόπου απεγκλωβισμού της ΕΡΤ από το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ που αποτελεί τροχοπέδη για τη λειτουργία ενός ομίλου ενημέρωσης και πολιτισμού.

3. Θα επιδιώξω να έχουν οι εργαζόμενοι τη μεγαλύτερη δυνατή αλλά και δημιουργική παρέμβαση στη λειτουργία, τη διοίκηση, το περιεχόμενο της ενημέρωσης και το πρόγραμμα της ΕΡΤ.

Αυτή τη δύναμη βέβαια δεν την έχει κανένας εκπρόσωπος από μόνος του. Την διεκδικούν και την κατακτούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με την μαζική συμμετοχή τους σε συλλογικές διαδικασίες, με τις προτάσεις τους, με την ευθύνη που αντιμετωπίζουν το έργο που έχουν αναλάβει..

Σε αυτή την κατεύθυνση είναι λοιπόν ώρα να θεσμοθετηθούν τακτικές Λειτουργικές Συνελεύσεις* ανά μονάδα ή τμήμα λειτουργίας ή περιφερειακή ΕΡΤ με τη συμμετοχή όλων των ειδικοτήτων που εμπλέκονται αλλά και των επικεφαλής ώστε να συζητάμε και να καθορίζουμε καλές πρακτικές, να αντιμετωπίζουμε προβλήματα στη λειτουργία, να σπάσουμε τον συντεχνιασμό και την καχυποψία ανάμεσά μας.

Οι συνελεύσεις αυτές προτείνεται να στοχεύουν:

· στην πλήρη ενημέρωση των εργαζομένων για όλα όσα αφορούν το μέλλον της εταιρείας και κατ’ επέκταση το δικό τους. Η ενημέρωση αυτή πρέπει φυσικά να είναι αμφίδρομη. Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν επίσης τη δυνατότητα να ενημερώνουν τους εκπροσώπους τους στο ΔΣ για όλα τα θέματα προκειμένου να μπορούν και εκείνοι να ανταποκρίνονται στο ρόλο τους,
· στην καλύτερη λειτουργία και την βελτίωση της καθημερινότητά μας αλλά και της υπηρεσίας που προσφέρουμε στους πολίτες,
· στην κατάθεση προτάσεων για την καλύτερη λειτουργία και τη συνεχή βελτίωση του περιεχομένου και του τελικού προϊόντος που παράγουμε σε όλο το εύρος των δραστηριοτήτων της ΕΡΤ,
· στην δημιουργική και υπεύθυνη συμβολή-παρέμβαση των εργαζόμενων,
· στην άσκηση ελέγχου από πλευράς των εργαζομένων στις επιλογές και τις αποφάσεις της διοίκησης και της ιεραρχίας,
· στην ενίσχυση όλων των δομών της ΕΡΤ παντού στην Ελλάδα οι οποίες έχουν αποδείξει περίτρανα και κατά τη διετία του μαύρου αλλά και μετά την επαναλειτουργία πόσο απαραίτητες είναι στη δημόσια Ραδιοτηλεόραση και στην ελληνική κοινωνία,
· στην ενδυνάμωση του πολιτιστικού ρόλου της ΕΡΤ μέσω των παραγωγών της αλλά και της προσφοράς των Μουσικών Συνόλων
· απώτερος στόχος ο οποίος εξαρτάται φυσικά από τη μαζική συμμετοχή μας σε συλλογικές διαδικασίες, θα μπορούσε να είναι η αιρετότητα όσων κατέχουν θέσεις ευθύνης με προϋποθέσεις ανάκλησης από τα καθήκοντά τους

Όλα όσα επιδιώκουμε, όλα όσα δικαιούμαστε, όλα όσα οφείλουμε στους εαυτούς μας και στους Έλληνες πολίτες που πληρώνουν για την δημόσια Ραδιοτηλεόραση μπορούμε να τα καταφέρουμε ενωμένοι και ενεργοί.

Καλούμαστε λοιπόν να συμμετέχουμε μαζικά και στο δεύτερο γύρο των εκλογών την Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου για την ανάδειξη των δύο εκπροσώπων μας στο ΔΣ της ΕΡΤ.

Για να μην αναθέτουμε τις ευθύνες αλλά να τις παίρνουμε οι ίδιοι στα χέρια μας

Μάχη Νικολάρα
Υποψήφια εκπρόσωπος εργαζομένων στο ΔΣ της ΕΡΤ


*Οι προτεινόμενες συνελεύσεις δεν σχετίζονται με συνδικαλιστικά θέματα τα οποία είναι στην απόλυτη αρμοδιότητα των εργασιακών μας εκπροσώπων, των Ενώσεων και των Ομοσπονδιών που μας εκπροσωπούν.

Monday, December 14, 2015

Δεύτερη "αήθης επέμβαση στα εσωτερικά των άλλων"



Δεύτερος γύρος των εκλογών για την ανάδειξη εκπροσώπων εργαζομένων στο Δ.Σ. της ΕΡΤ και την Διοικούσα της ΕΡΤ3 την Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου. Και βέβαια η μαύρη προπαγάνδα μια χαρά κρατάει, όπως επίσης κι η απόλυτη αποφυγή σαφών τοποθετήσεων, σαν να μην είναι ηλεκτρικές καρέκλες αυτές που "διεκδικούνται".

Αφού η πρώτη Αήθης Επέμβασή μου πήγε ουσιαστικά στο βρόντο -στην καλύτερη μπορεί να προκάλεσε την λεκτικά αυτοαναιρούμενη "Ομάδα Πρωτοβουλίας" ή τη χρήση άγνωστων λέξεων όπως την "ανακλητότητα" σε κείμενα- ας κάνω και μια δεύτερη με μερικές κρίσιμες ερωτήσεις που μάλλον δεν απασχολούν μόνο την δική μου κοσμάρα.

Οι ερωτήσεις απευθύνονται και προς τους/τις έξι υποψήφιους/ες δηλαδή -με αλφαβητική σειρά- τις/τους Παναγιώτη Καλφαγιάννη, Μιχάλη Κωνσταντινίδη, Γιώργο Μαρινόπουλο, Αριστοτέλη Μεταξά, Μάχη Νικολάρα και Τάνια Χατζηγεωργίου και έχουν συνταχθεί από αλληλέγγυες/ους στον αγώνα της ΕΡΤ.

Α) Απολογισμός.
Θεωρούν οι υποψήφιες/οι ότι ο δίχρονος αγώνας που οδήγησε στην επαναλειτουργία της ΕΡΤ οφείλει να επεξεργαστεί και να δημοσιοποιήσει έναν απολογισμό; Αν όχι, γιατί; Αν ναι, μέσα από ποια διαδικασία πρέπει να γίνει αυτός και σε ποιον χρονικό ορίζοντα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί;

Β) Παραγόμενο Πρόγραμμα.
Είναι ικανοποιημένοι οι υποψήφιοι/ες από το σημερινό τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό, διαδικτυακό και αρχειακό πρόγραμμα της ΕΡΤ Α.Ε.; Έχουν αξιολογήσει ήδη που υπάρχουν προβλήματα και με ποιο τρόπο μπορούν να διορθωθούν; Οι λύσεις που θα κληθούν να καταθέσουν στο Δ.Σ. ή την Διοικούσα θα είναι αποτέλεσμα της προσωπικής τους άποψης ή συλλογικών διαδικασιών που θα ενεργοποιήσουν για το σκοπό αυτό; Τέλος, αν προτίθενται να προχωρήσουν σε συλλογικές διαδικασίες πώς τις φαντάζονται και πώς θα τις προκαλέσουν;

Γ) Διαφάνεια.
Με ποιο τρόπο σκοπεύουν οι υποψήφιες/οι να ενημερώνουν τους εργαζόμενους και την κοινωνία για τα θέματα που απασχολούν τα όργανα Διοίκησης της ΕΡΤ, τις θέσεις τους κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων και τα αποτελέσματα αυτών των συνεδριάσεων; Με κάποιο τακτικό τρόπο τον οποίο θα θεσμίσουν; Με χρήση του Διαδικτύου; Μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις και κατά την προσωπική τους κρίση;

Δ) Πλαίσιο Λειτουργίας της ΕΡΤ.
Είναι υπέρ ή κατά οι υποψήφιοι/ες στην νομική κατοχύρωση των αρχών της Αυτοδιαχείρισης και του Κοινωνικού Ελέγχου στην ΕΡΤ και τι πρωτοβουλίες σκοπεύουν να πάρουν ως προς αυτή την κατεύθυνση; Είναι υπέρ ή κατά της Αυτονομίας της ΕΡΤ από ΚΑΘΕ κομματική, κυβερνητική ή άλλη επιρροή και με ποιο μηχανισμό προτείνουν να κατακτηθεί αυτό; Είναι υπέρ ή κατά της Οικονομικής Αυτάρκειας της ΕΡΤ και με ποιο τρόπο θα αντιδράσουν στην αφαίμαξη που γίνεται σήμερα από το κράτος στο Ανταποδοτικό Τέλος; Επιπλέον, θα διεκδικήσουν τα μέχρι σήμερα "κλεμμένα" από το Ανταποδοτικό Τέλος;

Ε) Μέλλον της ΕΡΤ.
Ποια ΕΡΤ οραματίζονται οι υποψήφιες/οι για το Μέλλον; Μια "μικρότερη και εργασιακά ευέλικτη" ΕΡΤ, όπως διαφαίνεται, ή μία ΕΡΤ που θα έχει την δυνατότητα, αλλά και την υποχρέωση, να καλύπτει πλήρως ολόκληρο το κοινό της που αποτελείται από κατοίκους αστικών κέντρων, κατοίκους της περιφέρειας, αλλοδαπούς μετανάστες στην επικράτεια και ελληνόφωνους του εξωτερικού; Έχουν διαμορφωμένη άποψη οι υποψήφιοι/ες για τη διατήρηση η μη των Περιφερειακών Σταθμών και των Πομπών Μεσαίων και Βραχέων Κυμάτων; Έχουν επίσης άποψη για τα ραδιοφωνικά προγράμματα Αθήνας και Θεσσαλονίκης (πόσα και ποια πρέπει να είναι), για τα τηλεοπτικά κανάλια της ΕΡΤ (συμπεριλαμβανομένης της ΕΡΤ WORLD), για το Διαδικτυακό Χώρο της ΕΡΤ και για το Αρχείο της;

ΣΤ) Προσβασιμότητα.
Η ΕΡΤ είναι υποχρεωμένη να παρέχει στους ΑμεΑ υπηρεσίες προσβασιμότητας στο πρόγραμμά της. Υπάρχει καν στην ατζέντα των υποψηφίων κυριών και κυρίων αυτό το θέμα και ποια είναι η πρότασή τους για το ζήτημα;

Ζ) Σχέση με την Κοινωνία.
Ποια είναι η θέση των υποψήφιων για τα Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου, όπως έχουν καταγραφεί στο Νόμο; Είναι ορθή γι αυτούς η "φύλαξη" του Ραδιομεγάρου από δυνάμεις καταστολής, ένστολους και ασφαλίτες; Είναι ικανοποιημένοι/ες από την παρουσία -σχεδόν αποκλειστικά- εκπροσώπων κομμάτων στις ενημερωτικές εκπομπές της ΕΡΤ;

Η) Αυθαιρεσία της Διοίκησης.
Με ποιο τρόπο σκοπεύουν να αντιδράσουν οι υποψήφιες/οι σε πιθανή αυθαιρεσία της Διοίκησης; Οι εκπομπές που "εξαφανίστηκαν" από την ΕΡΤ3 (Zona Rossa, Κόσμος Εν Κινήσει, Παιδεία σε Κρίση) αλλά και οι εκπομπές αλληλέγγυων στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα των περιφερειακών σταθμών που "διακόπηκαν" μετά την επαναλειτουργία τους/τις απασχολούν; Με ποιο πλαίσιο λειτουργίας και υπό τη διαχείριση ποιών συνεχίζεται σήμερα η λειτουργία του ertopen, εμβληματικού σταθμού του δίχρονου αγώνα;

Όπως έκανα και την προηγούμενη φορά, το κείμενο αυτό, μαζί με τον σύνδεσμό του θα κοινοποιηθεί στις/στους υποψηφίους στο mail τους -εφόσον το έχω - ή με μήνυμα στο f/b.

Όπως ισχύει πάντοτε στο TALES, τα δικά σου ερωτήματα μπορούν να προστεθούν στα σχόλια.

UPDATE:
H Επιστολή της Μάχης Νικολάρα ως πιθανή απάντηση...
Οι Απαντήσεις του Γιώργου Μαρινόπουλου
Η χθεσινή Ανακοίνωση του Παναγιώτη Καλφαγιάννη ως πιθανή απάντηση...

Friday, December 11, 2015

Κρατούμενοι από κούνια; Ε, όχι!

Για να υπογράψεις πάτα εδώ



Να καταργηθεί η φυλάκιση για τον κηδεμόνα βρέφους ή νηπίου έως 3 ετών
«Κανένα μωρό σε κελί»

Εδώ και λίγους μήνες έχει καταργηθεί η φυλάκιση ανηλίκων έως 15 ετών, με εξαίρεση όσους ανήλικους έχουν διαπράξει αδίκημα που επισείει ισόβια ποινή και έχουν συμπληρώσει το 15ο έτος της ηλικίας τους. Η καμπάνια της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων «Κανένα παιδί σε κελί» έχει το δικό της μερίδιο σε αυτή την πολύ σημαντική νίκη.

Σήμερα,11 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια ημέρα του Παιδιού, ξεκινάμε νέα καμπάνια με τίτλο «Κανένα μωρό σε κελί». Η ελληνική νομοθεσία επιτρέπει στις μητέρες βρεφών και νηπίων έως 3 χρονών, να έχουν τα παιδιά τους μαζί στη φυλακή. Ετσι, σήμερα 12 μωρά βρίσκονται στις φυλακές της Θήβας μαζί με τις μητέρες τους και δύο έγκυες γυναίκες. Μεγαλώνουν σε κελιά χωρίς ορίζοντα, είναι κρατούμενοι από κούνια. Αυτά τα παιδιά στερούνται, χωρίς να έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης, την παιδική τους ηλικία.

Στόχος μας είναι να καταργηθεί η φυλάκιση για τον κηδεμόνα βρέφους ή νηπίου έως 3 ετών και να αντικατασταθεί είτε:

Με την τοποθέτηση των κηδεμόνων σε ανοιχτές δομές εντός του ιστού της πόλης, που δεν θα θυμίζουν σε τίποτα φυλακή, όπου οι κηδεμόνες θα έχουν το κλειδί του διαμερίσματος και θα μπορούν να συνοδεύουν τα παιδιά τους στο σχολείο, το γιατρό ή σε άλλες δραστηριότητες. Η Ισπανία έχει εφαρμόσει αυτό το σύστημα με μεγάλη επιτυχία από το 2008. Ακόμα το έχουν εφαρμόσει η Ολλανδία και η Σουηδία.

Με αναστολή εκτέλεσης της ποινής του κηδεμόνα και επανεξέταση της αναγκαιότητας κράτησης μετά το πέρας αυτής. Εφαρμόζεται ήδη στη Ρωσία.

Με κατ’ οίκον περιορισμό του κηδεμόνα, με διάθεση μηνιαίου ποσού κάλυψης των απαραίτητων εξόδων και παροχή της κάρτας αλληλεγγύης.

Στις παραπάνω προτάσεις ζητούμε τη διεύρυνση του ορίου ηλικίας στα 6 χρόνια του παιδιού.

Συλλέγουμε υπογραφές για την κατάργηση της κράτησης των κηδεμόνων με παιδί έως 3 ετών. Η νίκη αυτής της καμπάνιας θα σημαίνει πως τα μόνα κάγκελα που θα έχει δει κάθε παιδί θα είναι τα κάγκελα της κούνιας του.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Tuesday, December 1, 2015

“Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή”

Κείμενο του Νίκου Ρωμανού.
Πηγή: Athens Indymedia
Φωτογραφία: DLamp



Σήμερα θα ξεκινήσω να μιλάω για να πω αυτά που πρέπει να αποτυπωθούν ως μια αυθεντική κατάθεση ψυχής στην επαναστατική μνήμη. Την δική μου κατάθεση ψυχής για ένα γεγονός το οποίο αποτέλεσε τον πυροκροτητή για την εντατικοποίηση της ένοπλης εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα της εξουσίας. Ένα γεγονός το οποίο συνέβαλε αποφασιστικά στην δημιουργία ενός σημείου χωρίς επιστροφή για όσους οπλίστηκαν και φόρτωσαν στις βαλίτσες τους όνειρα και ελπίδες για έναν κόσμο ελευθερίας, σε μια τέτοια βαλίτσα φόρτωσα και εγώ το μίσος μου μαζί με ρούχα και μερικά ενθύμια και έφυγα οριστικά από το σπίτι μου μια μέρα πριν η αστυνομία εισβάλει για να με εντοπίσει και να με πάει σιδηροδέσμιο να καταθέσω στο δικαστήριο των μπάτσων- δολοφόνων. Έβαλα φωτιά στις γέφυρες της παρελθοντικής μου ζωής και πέρασα στις γραμμές του παράνομου αναρχικού αγώνα. Παρότι ήμουν δεκαέξι χρονών είχα πλήρη επίγνωση των πράξεων μου και γνώριζα ότι αν και είχα πολύ μεγαλύτερο ηθικό ανάστημα από ότι όλα αυτά τα γελοία ανθρωπάκια που βρισκόντουσαν σε αυτή την αίθουσα, δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα να ειπωθούν όλα όσα πρέπει, δεν ήταν ούτε ο κατάλληλος χρόνος, ούτε εγώ ήμουν πραγματικά έτοιμος συνειδησιακά να σηκώσω ένα τέτοιο ιστορικό βάρος. Για αυτό και προτίμησα να σιωπήσω και να αφοσιωθώ στον πόλεμο εναντίων της εξουσίας, στον ίδιο πόλεμο που εφτά χρόνια μετά βρίσκομαι στην ίδια θέση μάχης ως αιχμάλωτος. Ένα ιστορικό βάρος που απέφυγα προσωρινά αλλά ποτέ δεν αποποιήθηκα και θα το σηκώσω τώρα.

Το δικαστήριο στο οποίο αρνήθηκα να παρευρεθώ αλλά και αυτό που θα ακολουθήσει επιχειρούν να βάλουν ένα τέλος με την μορφή της θεσμικής επικύρωσης σε μια πτυχή της ανατρεπτικής ιστορίας, μια πτυχή που ντρόπιασε την δημοκρατία καθώς ανέδειξε το άρωμα του θανάτου που σέρνει πίσω της. Η συγκεκριμένη πτυχή, αναπόσπαστο κομμάτι μιας ιστορίας που θα υπάρχει όσο οι καταπιεσμένοι θα εξεγείρονται ενάντια στους καταπιεστές τους, διαδραματίστηκε ένα βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 στην συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια.

Αυτά που θα πω σε καμία περίπτωση δεν λέγονται ώστε να διευκολύνουν τους δικαστικούς μηχανισμούς να εκδώσουν μια μελλοντική δίκαιη ετυμηγορία. Δεν πιστεύω ούτε στους νόμους, ούτε στα δικαστήρια, ούτε στις φυλακές που υψώνονται απειλητικές για να πειθαρχήσουν όσους αποκλίνουν από την έννομη τάξη θάβοντας τους ζωντανούς ανάμεσα σε τσιμέντο και κάγκελα.

Έχω το θάρρος να πιστεύω στην δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου, στην δυνατότητα του αυτοκαθορισμού του μέσα σε έναν κόσμο καθολικής υποταγής, στην προοπτική της αναρχικής επανάστασης και στην πρακτική της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης.

Θα ξεκινήσω την αφήγηση μου με γνώμονα να απευθυνθώ στην ιστορία, να σταθώ αντάξιος απέναντι της, να συμβάλω στην δημιουργία μιας καθαρής παρακαταθήκης που δεν θα λερώνει την μνήμη των νεκρών μας, να στείλω ένα αντάρτικο σινιάλο σε εκείνους που ενδιαφέρονται να γίνουν οι δράστες που θα διαμορφώσουν την εξέλιξη της όπως της αρμόζει. Με συνεχή αγώνα, με όλα τα μέσα, με πάθος για την ελευθερία και μίσος για όσους συντηρούν την νέα τάξη πραγμάτων βαμμένη στο αίμα όσων αντιστάθηκαν στην παντοδυναμία της.

Το κύκνειο άσμα για την φιλία μου με τον Αλέξανδρο ξεκινάει...

Με τον Αλέξανδρο γνωρίστηκα στο σχολείο, αρχίσαμε να κάνουμε πολύ παρέα καθώς μέναμε σχετικά κοντά. Ήταν ένας άνθρωπος που σιχαίνονταν τους καθωσπρεπισμούς και την υποκρισία που επικρατούσε στο σχολικό μας περιβάλλον. Πάντα έψαχνε να βρει διεξόδους απέναντι σε αυτή την συνθήκη και κάπου εκεί ταίριαξαν τα χνώτα μας. Γνωριστήκαμε καλά μέσα από τις κοπάνες που κάναμε δραπετεύοντας από την ρουτίνα της σχολικής πλήξης, τους ατελείωτους περιπάτους μας εξερευνώντας άγνωστα για εμάς σημεία της πόλης , τις καθημερινές μας κουβέντες και τις συζητήσεις μας για όλα όσα μας προβλημάτιζαν. Ο καιρός περνούσε και εμείς συνεχίζαμε να βαδίζουμε σε μονοπάτια διευρυμένων αναζητήσεων και έντονων αμφισβητήσεων για τον κόσμο που μας περιτριγύριζε.

Γύρω στα 14 είχαμε την πρώτη μας επαφή με τους αναρχικούς, μας άρεσε όταν βλέπαμε στην τηλεόραση εικόνες από συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, ήταν κάτι που με τις άγουρες αντιλήψεις μας που είχαμε αρχίσει να σχηματίζουμε το θεωρούσαμε ως έναν τρόπο αντίστασης στην καθημερινή αδικία των κοινωνικών ανισοτήτων. Εξάλλου για εμάς που όλη την ημέρα αλητεύαμε σε πάρκα και πλατείες δεν ήταν και δύσκολο να αντιπαθήσουμε την αστυνομία ακόμα και από ένστικτο μπορούμε να πούμε. Είχαμε δει τους μπάτσους να ξεφτιλίζουν μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, είχαμε δει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόντουσαν στους τοξικό-εξαρτημένους και στους άστεγους προσβάλλοντας τους. Αυτά βέβαια είναι πράγματα που με μερικές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας μπορεί να δει ο καθένας. Η αντίφαση που βιώναμε όμως ήταν όταν τους βλέπαμε να υποκλίνονται και να γλύφουν τους πλούσιους εκεί που μέναμε. Εκεί καταλάβαμε πραγματικά τι διπρόσωπα σκουλήκια και θρασύδειλοι είναι αυτή η σιχαμένη φάρα.

Έτσι πήραμε την απόφαση να κατέβουμε μαζί σε μια πορεία να δούμε από κοντά όλα αυτά τα οποία παρατηρούσαμε και για τα οποία είχαμε αναπτύξει ένα έντονο ενδιαφέρον. Έτσι και έγινε θυμάμαι ακόμα η πρώτη πορεία που είχαμε κατέβει ήταν εκείνη της 17ης Νοεμβρίου το 2007. Τότε είχαν υπάρξει συγκρούσεις με τους μπάτσους στις οποίες είχαμε συμμετάσχει και εμείς. Βέβαια τότε είμασταν πολύ διστακτικοί, απλός ακολουθούσαμε και αντιγράφαμε τις κινήσεις των ανθρώπων που συγκρούονταν με την αστυνομία. Είδαμε από κοντά άσχετους ανθρώπους να τσακίζονται στο ξύλο από τους ΜΑΤατζίδες, νιώσαμε την ασφυξία που προκαλούν τα δακρυγόνα και βιώσαμε για πρώτη φορά την αστυνομική καταστολή των διαδηλώσεων. Μόλις τελείωσε η πορεία κατεβήκαμε στα Εξάρχεια όπου καθίσαμε μέχρι αργά το βράδυ συζητώντας τα γεγονότα με έναν ενθουσιασμό για αυτό που μόλις είχε γίνει. Τον ενθουσιασμό που νιώθουν όλοι οι άνθρωποι όταν αρχίζουν να έρχονται σε επαφή με την αυθεντική πλευρά της ζωής.

Ένα σημαντικό σημείο αναφοράς υπήρξε για εμάς η αντιφασιστική πορεία στις 2 Φεβρουαρίου του 2008, τότε είχε καλεστεί συγκέντρωση από την Χρυσή Αυγή για τα Ίμια και οι αναρχικοί είχαν καλέσει σε αντισυγκέντρωση με στόχο να συγκρουστούν με τους φασίστες.

Είμασταν και εμείς εκεί και είδαμε τους φασίστες να βγαίνουν πίσω από τις γραμμές των ΜΑΤ για να μαχαιρώσουν συντρόφους, είδαμε τα γουρούνια της αστυνομίας να συντονίζουν τις εφόδους τους μαζί τους. Είδαμε συντρόφους να μαχαιρώνονται και φασίστες να τσακίζονται από τα τσεκούρια και τα παλούκια των συντρόφων. Και για να μην ξεχνιόμαστε οι άνθρωποι που βρισκόντουσαν στην εμπροσθοφυλακή των φασιστών είναι τώρα βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, αναφέρομαι στον Ηλία Παναγιώταρο, τον Γιάννη Λαγό και τον Ηλία Κασιδιάρη πριν αποκηρύξουν το παρελθόν τους και επικαλεστούν την νομιμότητα και την δημοκρατία.

Μόλις τελείωσε η συμπλοκή με τους φασίστες και τους μπάτσους κλειστήκαμε στην Πρυτανεία και περιμέναμε μέχρι το βράδυ όπου και αποχωρήσαμε συντεταγμένα με πορεία. Η πορεία τότε είχε χτυπηθεί από την πρώτη στιγμή που στάθηκε στον δρόμο από τους μπάτσους και είχαν υπάρξει προσαγωγές, συλλήψεις και τραυματισμοί.

Από τότε σχεδόν σε καθημερινή βάση κατεβαίναμε στα Εξάρχεια και αρχίσαμε να έχουμε επαφές με ανθρώπους που σύχναζαν και αυτοί εκεί. Ξεκινήσαμε να διαβάζουμε αναρχικά έντυπα, να ενημερωνόμαστε από σελίδες αντιπληροφόρησης, να συχνάζουμε σε καταλήψεις όπως η Βίλα Αμαλίας και Πραποπούλου. Ταυτόχρονα συμμετείχαμε και σε όλες τις διαδηλώσεις εκείνης της περιόδου που αφορούσαν τις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό και τα φοιτητικά ενάντια στον γνωστό νόμο πλαίσιο με μοναδικό κίνητρο τις συγκρούσεις και τις αναταραχές στον δρόμο στις οποίες συμμετείχαμε κάθε φορά με μεγαλύτερη θέληση και αποφασιστικότητα.

Την ίδια περίοδο μαζί με κάποιους άλλους μαθητές δημιουργήσαμε μια αναρχική συλλογικότητα με το όνομα αναρχική επίθεση μαθητών και κάναμε και κάποιες συνελεύσεις με θέμα τα σχολεία και τον ρόλο της εκπαίδευσης στην λειτουργία της κοινωνικής μηχανής.

Θυμάμαι επίσης λίγες μέρες πριν την 17η Νοεμβρίου του 2008 είχαμε συμμετάσχει στην επίθεση στην νεολαία του ΠΑΣΟΚ που τότε είχε τα γραφεία της στα Εξάρχεια. Το περιστατικό είχε διαρκέσει αρκετή ώρα γιατί οι ΠΑΣΠΙΤΕΣ είχαν προσλάβει κάτι μπράβους για να τους προστατεύουν όπως είχαν κάνει και τα προηγούμενα χρόνια στις πορείες της 17Ν όπου μάλιστα οι μπράβοι τους είχαν επιτεθεί σε αναρχικά μπλοκ και ουσιαστικά η αντιπαράθεση δεν ήταν με την νεολαία του ΠΑΣΟΚ αλλά με τους μπράβους που φύλαγαν τα γραφεία τους. Στο τέλος καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι τα γραφεία τους και όσοι δεν πρόλαβαν να κλειδωθούν μέσα δέχθηκαν την περιποίηση που τους αναλογούσε με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα ο φοιτητής της ΠΑΣΠ που κρατούσε την σημαία του Πολυτεχνείου να είναι με σπασμένο χέρι σε όλες τις φωτογραφίες που κοσμούσαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Το επόμενο γεγονός που ανασύρω από την μνήμη μου είναι στην συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Ευελπίδων για τους τότε φυλακισμένους αναρχικούς Τσουραπά και Κοντορεβυθάκη που δικαζόντουσαν για εμπρηστική επίθεση σε γραφεία της δημοτικής αστυνομίας, μόλις τελείωσε το δικαστήριο οι αλληλέγγυοι που βρισκόμασταν εκεί φύγαμε πεζοί προς τα Εξάρχεια, στο ύψος του Πεδίον του Άρεως έγινε συμπλοκή με δυο μπάτσους από την ομάδα Ζ από τους οποίους πάρθηκαν και τα κράνη που είχαν αφήσει πάνω στις μηχανές τους, κατά την διάρκεια της συμπλοκής τότε οι μπάτσοι είχαν τραβήξει όπλα και πυροβόλησαν αρκετές φορές όχι μόνο στον αέρα αλλά και σημαδεύοντας κόσμο για να μας τρέψουν σε φυγή.

Επόμενο καρέ σε αυτή την αφήγηση είναι εκείνη η καταραμένη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου. Καθόμουν εγώ, ο Αλέξανδρος και κάποια άλλα παιδιά στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου όπως κάναμε σχεδόν σε καθημερινή βάση.

Μετά από λίγη ώρα ήρθε ένας σύντροφος και μας πρότεινε να πάμε στην Χαριλάου Τρικούπη να περιμένουμε να περάσει κάποιο περιπολικό για να του πετάξουμε κάτι πέτρες που είχε μαζέψει. Όντως λοιπόν πήγαμε και περιμέναμε ενώ ο Αλέξανδρος καθόταν πιο πίσω. Μετά από λίγη ώρα πέρασε το περιπολικό με τον Κορκονέα και τον Σαραλιότη.

Χωρίς να το ξέρω το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει για όλους μας, ήταν η στιγμή που θα άλλαζε τα πάντα. Η κλεψύδρα της ζωής γύρισε την στιγμή που η πέτρα έπεφτε πάνω στο περιπολικό του Κορκονέα. Στην συνέχεια γυρίσαμε και καθίσαμε στον πεζόδρομο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά ενώ ο Κορκονέας με τον Σαραλιώτη πέρασαν με το περιπολικό από την Ζωοδόχου Πηγής για να δουν ποιοι τους επιτέθηκαν εκεί ξαναπετάχτηκαν από μας προς το περιπολικό κάποια μικροαντικείμενα, αφού λοιπόν είδαν την παρέα μας πήγαν πάρκαραν το περιπολικό στην διμοιρία των ΜΑΤ που φυλούσε τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και κατέβηκαν πεζοί στην συμβολή των οδών Τζαβέλα και Ζωοδόχου Πηγής.

Μόλις είδαμε τους μπάτσους σηκωθήκαμε για να φύγουμε καθώς πιστέψαμε ότι μαζί με αυτούς θα είχε έρθει και η διμοιρία των ΜΑΤ όπως γίνετε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Εκείνη την στιγμή οι δυο μπάτσοι άρχισαν να βρίζουν και τότε παρατηρήσαμε ότι είχαν έρθει μόνοι τους χωρίς κάποια υποστηρικτική αστυνομική δύναμη. Έτσι κάποιοι από εμάς κινήθηκαν προς το μέρος τους και ο Αλέξανδρος ο οποίος είχε πάει πιο μπροστά τους πέταξε κάτι μπουκάλια μπύρας από αυτά που πίναμε. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα ο Κορκονέας έβγαλε το όπλο του και ολοκλήρωσε με σφαίρες την συγκεκριμένη αντιπαράθεση που είχε ξεκινήσει πριν λίγη ώρα.

Μια σφαίρα στην καρδιά του Αλέξανδρου για να κλείσει ο κύκλος της παντοδυναμίας της κρατικής μηχανής. Μια κηλίδα από αίμα στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου για να ανοίξει ο κύκλος της εξέγερσης που έκανε συντρίμμια την έννομη τάξη και έσπειρε το χάος και την αναρχία σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.

Όπως είναι λογικό οι συνήγοροι υπεράσπισης προσπάθησαν και θα προσπαθήσουν να ισχυριστούν ότι ήταν μια κακιά στιγμή, ένας εξοστρακισμός, ένα μεμονωμένο περιστατικό. Από την δική μου οπτική όσο αντιφατικό και αν ακούγετε σε δικαστικό και όχι φυσικά σε πολιτικό επίπεδο κάτι τέτοιο εξυπηρετεί και τις δικές μου επιθυμίες. Δεν πιστεύω στον θεσμό του εγκλεισμού καθώς τον θεωρώ ένα από τα εργαλεία της δημοκρατικά χορηγούμενης με δόσεις φρίκης που έχει στο οπλοστάσιο της η κυριαρχία για να εξασφαλίζει την ομαλή αναπαραγωγή της.

Πιστεύω στην επαναστατική αυτοδικία και στην προσπάθεια του κάθε ανθρώπου να λύνει μόνος του τους λογαριασμούς του μακριά από την διαμεσολάβηση των μπάτσων, των δικαστών, των νόμων, των φυλακών, της επιστημονικά μελετημένης καταστολής, της τεχνοκρατικής ασχήμιας που λερώνει την ομορφιά των άγριων ενστίκτων και της ελεύθερης βούλησης. Κατά συνέπεια για μένα στους μπάτσους-δολοφόνους αξίζει μια χαοτική πιθανότητα μιας προοπτικής να παρθεί εκδίκηση για όλες τις χαμένες ψυχές που αναζητούν την δική τους βίαιη λύτρωση. Αυτό είναι το μόνο δίκαιο στο δικό μου σύστημα αξιών.

Εξάλλου εμείς δεν βασανίζουμε ανθρώπους όπως κάνει συστηματικά ο σύγχρονος εξουσιαστικός πολιτισμός, το μεγαλύτερο τερατούργημα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, που έχει καταφέρει να κανονικοποιήσει ακόμα και τον θάνατο και να θέσει στην υπηρεσία της κυριαρχίας του τις λέξεις και τα νοήματα μέσα από τους μηχανισμούς προπαγάνδας των πάντοτε αντικειμενικών παγκόσμιων ενημερωτικών κέντρων.

Γιατί όλοι εμείς οι εχθροί της εξουσίας μπορεί να έχουμε συμβιβαστεί με την φυλακή ή ακόμα και τον θάνατο ως ένα πιθανό ενδεχόμενο όμως ποτέ δεν έχουμε αποδεχτεί την ύπαρξη του ως μια είδηση στην κατασκευασμένη εικονική πραγματικότητα από την οποία βομβαρδιζόμαστε.

Το πιο γελοίο της υπόθεσης είναι η προσπάθεια που γίνετε από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κυριαρχίας να προβληθούν οι δολοφονίες που διαπράττουν οι μπάτσοι ως μεμονωμένα περιστατικά από διαταραγμένες προσωπικότητες, ως ατυχήματα που πάντοτε συμβαίνουν από αμέλεια.

Οι δολοφονίες των μπάτσων δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά ούτε ελληνικό φαινόμενο. Είναι η ακραία έκφραση της δημοκρατικής επιβολής ενάντια στο κοινωνικό περιθώριο, στους φτωχοδιάβολους, τους παραβατικούς, τους ανυπότακτους, τους μετανάστες, είναι η επιβεβαίωση της ύπαρξης του απελευθερωτικού πολέμου όταν αυτές οι δολοφονίες εφαρμόζονται στοχευμένα εναντίων όσων εξεγερμένων μάχονται ένοπλα την κυριαρχία με την φλόγα της ελευθερίας να καίει στην καρδιά τους.

Είναι η λογική συνέπεια των αντιλήψεων γύρω από τον ρόλο τους με τις οποίες αυτά τα άτομα γαλουχούνται για να στελεχώσουν τις κατασταλτικές μηχανές που θωρακίζουν την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνικής μηχανής.

Τα όπλα των μπάτσων λοιπόν δεν εκπυρσοκροτούν με δολοφονικές προθέσεις μόνο στην Ελλάδα, δολοφονούν 15χρονους στην Τουρκία επειδή συμμετείχαν σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, δολοφονούν 16χρονους στην Ιταλία επειδή δεν σταμάτησαν σε τροχαίο σήμα της αστυνομίας, δολοφονούν μητέρες και παιδιά στην Παλαιστίνη, δολοφονούν δεκάδες αφροαμερικανούς στις ΗΠΑ με καθαρά ρατσιστικά κίνητρα, δολοφονούν μετανάστες στα προάστια της Σουηδίας, δολοφονούν νεαρούς στις φτωχογειτονιές της Αγγλίας, δολοφονούν κατ' εξακολούθηση και κατά συρροή σε όλες τις γωνιές του πλανήτη για να επιβάλλουν την κοινωνική ειρήνη.

Και αν τα παραδείγματα που έφερα είναι γνωστά καθώς έχουν συνδυαστεί με μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις ως αντίδραση στις κρατικές δολοφονίες δεν παύουν να αποτελούν μια απλή σταγόνα σε σχέση με την καταιγίδα των δολοφονικών πογκρόμ που εξαπολύουν τα σώματα ασφαλείας για να υπερασπιστούν την καπιταλιστική κυριαρχία.

Αν κλείσουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας στην ακατάπαυστη ροή της κυρίαρχης προπαγάνδας μπορούμε να αφουγκραστούμε τους χιλιάδες ανώνυμους θανάτους στα αστυνομικά τμήματα, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα ψυχιατρεία και τις φυλακές, στις εμπόλεμες ζώνες της Μέσης Ανατολής, στα εργασιακά κάτεργα εξόντωσης των σύγχρονων σκλάβων. Μπορεί ο καθένας να ακούσει τις κραυγές των ανθρώπων που βασανίζονται μέσα στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων, που αυτοκτονούν από απελπισία μέσα σε κάποιο χώρο εγκλεισμού, που θαλασσοπνίγονται στα παγωμένα νερά της Μεσογείου από τους λιμενικούς, που τσακίζουν τα σώματα τους στις μηχανές παραγωγής των πολυεθνικών στις χώρες του τρίτου κόσμου, που ισοπεδώνονται κάτω από τα χαλάσματα των τυφλών βομβαρδισμών των καπιταλιστικών αυτοκρατοριών.

Κατά συνέπεια όλη η κουβέντα που ανοίγει γύρω από την αξία της ανθρώπινης ζωής είναι στην ρίζα της υποκριτική και βαθειά προσβλητική.

Εμείς από την δική μας πλευρά έχουμε μια πολύ διαφορετική προσέγγιση γύρω από την έννοια του φυσιολογικού και την αξίας της ανθρώπινης ζωής σε σχέση με το πως αυτά καθορίζονται από τις κυρίαρχες νόρμες.

Δεν θεωρούμε φυσιολογικό που οι άνθρωποι των δυτικών κοινωνιών τρώνε με απάθεια το φαγητό τους μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθούν πολεμικά αεροσκάφη να βομβαρδίζουν τυφλά τα εδάφη του τρίτου κόσμου. Αντίθετα θεωρούμε φυσιολογικό την μεταφορά αυτού του πολέμου στο εσωτερικό των αστικών κέντρων δημιουργώντας ένα πολιτικό κόστος στις δολοφονικές επεμβάσεις των κυρίαρχων υπερδυνάμεων.

Δεν θεωρούμε φυσιολογικό να βομβαρδίζονται άμαχοι ως μια πολεμική στρατηγική των κρατών για να τσακιστεί το ηθικό των των αντιστεκόμενων λαών όπως αυτός της Παλαιστίνης. Αντίθετα θεωρούμε φυσιολογικό να χτυπιούνται με κάθε μέσο όσοι χαμηλόβαθμοι ή υψηλόβαθμοι στρατιώτες επανδρώνουν στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίων αμάχων.

Δεν θεωρούμε φυσιολογικό το να παρουσιάζονται όλα αυτά ως ανθρωπιστικές επεμβάσεις των κυρίαρχων υπερδυνάμεων για την εξασφάλιση της ειρήνης. Δεν θεωρούμε φυσιολογικό που όλος ο πολιτισμένος κόσμος χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς στην Γαλλία ενώ τα ίδια κράτη και οι μυστικές τους υπηρεσίες που επεμβαίνουν πνίγοντας στο αίμα ολόκληρους πληθυσμούς είναι αυτά τα οποία αποδεδειγμένα εκπαίδευσαν, εξόπλισαν και χρηματοδότησαν το τέρας του ισλαμοφασισμού για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους, τέρας το οποίο όπως έχει συμβεί επανειλημμένα όταν αποκτάει δύναμη αυτονομείται και στρέφονται ενάντια στους ευεργέτες του.

Δεν θεωρούμε φυσιολογικό τα κοράκια των οικονομικών λόμπι να λεηλατούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των αποσταθεροποιημένων χωρών στο όνομα της ειρήνης και της ανάπτυξης.

Θεωρούμε όμως φυσιολογικό να επιτεθούμε με κάθε διαθέσιμο μέσο στα αφεντικά, στους κρατικούς αξιωματούχους, στους τραπεζίτες, σε όσους κατέχουν θέσεις πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, σε όσους προστατεύουν με τα όπλα την δολοφονική κοινωνική ειρήνη, στους εκπροσώπους της δικαιοσύνης, στα στελέχη των πολυεθνικών εταιριών, σε όλα τα πρόσωπα και τις υποδομές που συντηρούν και αναπαράγουν ένα σύστημα που ευθύνεται για όλη την ασχήμια που υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη.

Αυτές είναι διαφορές που δεν θα μπορέσουν ποτέ να γεφυρωθούν μεταξύ τους παρά μόνο να συγκρουστούν μέχρι τέλους, είναι η εξέλιξη της εξέγερσης και της αντιεξέγερσης και η προωθημένη διαλεκτική που αναπτύσσετε μέσα σε κάθε στρατόπεδο.

Όσον αφορά την δική μας πλευρά με αυτό τον τρόπο δημιουργείτε ένα κενό ανάμεσα στα πεδία όπου οργανώνεται ο κοινωνικός έλεγχος και ανθίζουν τα ματωμένα λουλούδια της απάθειας, ένα επικίνδυνο κενό που στοχεύει να τσακίσει την οργανωμένη καταπίεση και την βία της εξουσίας, ο απρόβλεπτος παράγοντας, το στατιστικό λάθος στα διαγράμματα των τεχνοκρατών, ο απρόσκλητος καλεσμένος με την μορφή του εσωτερικοί εχθρού που οργανώνεται, οπλίζεται και χτυπάει τους εχθρούς της ελευθερίας.

Αυτή είναι η διαρκής αναρχική εξέγερση και η φιλοσοφία της που μολύνει τον εξουσιαστικό ιστό εξαπλώνοντας την αναρχία στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Και είναι σαφές ότι ούτε συνθηκολογεί, ούτε υποχωρεί παρά μονάχα αναδιπλώνετε για να επιτεθεί ξανά και ξανά. Γιατί το όλα για όλα δεν είναι μια ακίνδυνη φράση γραμμένη σε έναν τοίχο, είναι το νόημα που συμπυκνώνει την ζωή εκείνων των συντρόφων αυτών και άλλων εποχών που έπεσαν μαχόμενοι τον εχθρό. Για αυτό και η διαρκής αναρχική εξέγερση θα συνεχίσει να πολιορκεί την κυριαρχία μέχρι ο τελευταίος εξουσιαστής να κρεμαστεί από τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη.

Ξαναβρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο όπου οι μαχόμενες μειοψηφίες ανατρέπουν την μαζική παραγωγή νομοτελειακών συμπερασμάτων, εκεί που όλα είναι εφικτά, εκεί που αιφνιδιαστικές εισβολές στο κατειλημμένο από την εξουσία έδαφος πλήττουν την στρατιωτική και πολιτική υπεροχή της.

Γιατί δεν αρκεί να μιλάς για αναρχία αν δεν εξασφαλίσεις την επιβίωση της μέσα από πράξεις ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την κοινωνία και τον πολιτισμό τους, γιατί η αναρχία πάντα θα είναι ένας πόλεμος χωρίς όρια κόντρα στις πιθανότητες των “ειδικών”.

Αυτό ήταν για μένα πάντα το διακύβευμα της σύγκρουσης, αυτή ήταν, είναι και θα είναι η μόνη σταθερή πηγή ανάλυσης της ιστορίας.

Ο Αλέξανδρος λοιπόν είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ιστορίας, δεν ξέρω να πω τι θα γινότανε αν είχαν εξελιχτεί αλλιώς τα γεγονότα, εξάλλου το αν δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον εσωτερικό δαίμονα του πληγωμένου. Μπορώ όμως να πω για αυτό που ήταν ο Αλέξανδρος μέχρι να πέσει νεκρός από τις σφαίρες του μπάτσου. Στην μικρή μα περιπετειώδη ζωή του έζησε αυθεντικά, ήταν ένας νεαρός εξεγερμένος γοητευμένος με την ιδέα της αναρχίας σαν αυτούς που τώρα καταλαμβάνουν τα στενά της πόλης εκτοξεύουν μολότοφ στους μπάτσους και καίνε περιπολικά της αστυνομίας, ήταν ανυπότακτος και πεισματάρης, ήταν ένας άνθρωπος ειλικρινής με ευγενική ψυχή και ανιδιοτελή κίνητρα σε ότι και αν έκανε. Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε με ένταση τα πάθη του και τις απογοητεύσεις του.

Αγάπησε και αγαπήθηκε από πολλούς συντρόφους και θα είναι πάντα ένα σημείο αναφοράς για πολλούς ανθρώπους οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται αιχμάλωτοι στις φυλακές της δημοκρατίας. Και μπορεί να λείπει από κοντά μας αλλά ξέρω ότι συνεχίζει να καταστρώνει μικρές και μεγάλες ανταρσίες με τους δικούς μας νεκρούς, τον Μαουρίτσιο, τον Κάρλος, τον Σεμπαστιάν, τον Μιχάλη, τον Λάμπρο, τον Χρήστο και δεκάδες άλλους υπέροχους ανθρώπους που έφυγαν αφήνοντας ανεκπλήρωτα τα όνειρα τους.

Στο ερώτημα που ευλόγως διατυπώνετε γιατί πρέπει να ειπωθούν τώρα όλα αυτά η απάντηση είναι απλή.

Στο σύγχρονο περιβάλλον, όπου η ταχύτητα του ιστορικού χρόνου έχει εκτροχιαστεί, όπου τα γεγονότα αποσυνδέονται με ευκολία από τις συνθήκες που τα γέννησαν, όπου η πραγματικότητα αλλοιώνετε από τους παραμορφωτικούς φακούς δημοσιολόγων κάθε απόχρωσης, όπου η καθημερινότητα διαμορφώνετε ανάλογα με την εικόνα που πέφτει από τον ψηφιακό κόσμο μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων, είναι αναγκαιότητα να κρατήσουμε ζωντανή την επαναστατική μνήμη, να γίνουν γνωστές όλες οι πτυχές της χωρίς να αφήνονται στην λήθη σημεία που θα βοηθήσουν στην διαστρέβλωση της.

Καθώς νέοι κύκλοι ριζοσπαστικών εμπειριών ανοίγονται δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης από την σύνδεση της με το σημείο αναζωπύρωσης της. Γιατί είναι κοινή παραδοχή ότι ένα κομμάτι της γενιάς των αναρχικών με τις μικρές και μεγάλες διαφωνίες τους που οπλίστηκε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και τώρα βρίσκετε κλειδωμένο στα κελιά των ελληνικών φυλακών είχε ως σημείο αφετηρίας της τις νύχτες όπου οι εξεγερμένοι βρισκόντουσαν πίσω από τα οδοφράγματα και η αναρχία ανέπνεε ζωντανή ανάμεσα στα κατεστραμμένα σύμβολα της εξουσίας.

Καθώς οι δικές μας ανατρεπτικές εμπειρίες απομακρύνονται από το πεδίο των καθημερινών μας βιωμάτων μέσα στην αιχμάλωτη καθημερινότητα που ζούμε, επιχειρούμε να δημιουργήσουμε ένα σημείο σύνδεσης και ταυτόχρονα μια νέα αφετηρία. Ένα σημείο σύνδεσης με τις ιστορικές και πολιτικές μας καταβολές, μια νέα αφετηρία που θα αποτελέσει το πεδίο συνάντησης εξεγερμένων που δεν θα κατέβει ευκαιριακά στον δρόμο αλλά θα συμβάλει στην δημιουργία μιας άτυπης πλατφόρμας συντονισμού και δράσης της αναρχίας, εκεί που η στρατηγική επιβάλει την μονιμοποίηση της οργής, εκεί που η επαναστατική διαλεκτική επιβάλει την ολόψυχη στράτευση στον απελευθερωτικό αγώνα.

Γιατί ο Μαύρος Δεκέμβρης δεν αποτελεί μια σκηνοθετική επανάληψη προηγούμενων εξεγερτικών γεγονότων αλλά ένα κύκλο αγώνα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν αναζητώντας ένα μέλλον όπου η καθημερινότητα μας θα κατακλύζετε από πράξεις επίθεσης και ανταρσίας ενάντια στην εξουσία.

Γιατί αν και τα σώματα μας βρίσκονται έγκλειστα ανάμεσα σε τείχους και κάγκελα οι ψυχές μας βρίσκονται σε κάθε σημείο του πλανήτη που υψώνονται οι σημαίες της αντίστασης για έναν κόσμο ελευθερίας. Γιατί οι καρδιές μας εξακολουθούν πεισματικά να χτυπάνε στους ρυθμούς της άγριας ελευθερίας, δίπλα στους συντρόφους του αναρχικού αντάρτικου κινήματος στην Βραζιλία που πυρπόλησαν τραπεζικά υποκαταστήματα καλώντας και αυτοί με την σειρά τους σε έναν Μαύρο Δεκέμβρη, στους πυρήνες της FAI και στις αντάρτικες συντροφιές που περνάνε στην επίθεση, στους μαχητές της ελευθερίας που πολεμάνε τους ισλαμοφασίστες στα εδάφη της Ροζάβα, στους αναρχικούς συντρόφους που με ρίσκο και αυταπάρνηση βοηθάνε στην ανοικοδόμηση του Κομπάνι, στους ταραχοποιούς της Μεγάλης Βρετανίας που εκδηλώνουν την οργή τους βίαια σπάζοντας τον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο, στους αναρχικούς στην Ισπανία που χτυπιούνται από τις αντιαναρχικές επιχειρήσεις του ισπανικού κράτους, στους δρόμους της Χιλής όπου οι εξεγερμένοι συγκρούονται με τους μπάτσους και ανατινάζουν αστυνομικά τμήματα, στις πλατείες τις Τουρκίας όπου οι σύντροφοι μας έχουν πληρώσει με την ζωή τους την αντιπαράθεση με το κράτος μαφία του Ερντογάν, στους συντρόφους που ανάψανε τις φωτιές της καταστροφής στους δρόμους των Βρυξελλών στο Βέλγιο. Παρ' όλες τις χιλιομετρικές αποστάσεις ο αγώνας μας είναι κοινός και μοιραζόμαστε την ίδια χαρά και τους ίδιους πόνους με όλους αυτούς τους ανθρώπους που διαχέουν το δηλητήριο της ελευθερίας στον εξουσιαστικό κοινωνικό ιστό.

Κάπου εδώ φτάνω στο τέλος αυτής της αφήγησης.

Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος και αυτός είμαι εγώ. Δεν μετανιώνω για κάτι και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η μόνη αξιοπρεπής επιλογή στις μέρες μας είναι αυτή του πολύμορφου ανατρεπτικού αγώνα για την αναρχία. Για όλους τους λόγους του κόσμου η αναμέτρηση μεταξύ του κόσμου της ελευθερίας και του κόσμου της υποδούλωσης θα συνεχιστεί μέχρις εσχάτων.

Τιμή για πάντα σε όλους τους νεκρούς του απελευθερωτικού αγώνα!

Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη!

Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!

Αλληλεγγύη και δύναμη σε όλους τους αναρχικούς αιχμαλώτους!

Ζήτω η Αναρχία!

Νίκος Ρωμανός


Υ.Γ Για να τελειώσει η κοροϊδία των τελευταίων ημερών με την υποτιθέμενη “φωτογραφική” τροπολογία της συμμορίας παλιάτσων του Σύριζα για τις εκπαιδευτικές άδειες ας ξεκαθαριστεί ότι εδώ και τρία χρόνια που είμαι φυλακή δεν έχω πατήσει ποτέ το πόδι μου εκτός και ούτε προβλέπετε κάτι τέτοιο αφού είναι φανερό ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μου δοθεί άδεια από κανέναν εισαγγελέα είτε λέγετε Νικόπουλος είτε Περιμένη. Οπότε τα επικοινωνιακά τρικ του σύριζα είναι κινήσεις εκ του πονηρού για την καλλιέργεια θετικών εντυπώσεων σε όσους αριστερούς ψηφοφόρους του έχουν απομείνει και εκ του ασφαλούς αφού έτσι και αλλιώς σε ένα μήνα τελειώνει το δικαστήριο που με κρατάει υπόδικο και μου έχει γίνει πολύ ξεκάθαρο από την υπηρεσία της φυλακής ότι όσο συνεχίζω να βγάζω κείμενα και να “ενοχλώ” μέσα από την φυλακή πράγμα που θα συνεχίσω να κάνω γιατί δεν σκοπεύω να κάνω εκπτώσεις στην στάση μου το αποτέλεσμα θα παραμένει μονίμως αρνητικό.

Friday, November 27, 2015

Officially Fifty

Και επειδή τα δώρα δίνουν χαρά, στα δύο λινκ που ακολουθούν μπορείς να κατεβάσεις το ΕΞΙ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΡΟΠΟΙ ΖΩΗΣ σε pdf ή ePub ανάλογα με τη συσκευή που θες να το διαβάσεις.



Το βιβλίο δεν πρόκειται να ξανακυκλοφορήσει σε χαρτί, αρκετά δέντρα πλήρωσαν την ματαιοδοξία μου. Κι όσες ή όσοι το έχετε ΧΩΡΙΣ αφιέρωση, κρατήστε το έτσι πάση θυσία, έχει περισσότερες πιθανότητες να πιάσει κάτι στο eBay.

Στα μερικά χιλιάδες ευχαριστώ που χρωστάω στο Δημήτρη Αρβανίτη μέχρι σήμερα, ας προστεθεί ακόμα ένα για τη δουλειά που πάτησε και για το ePub...

Monday, November 23, 2015

Cheers to Provos!

Κείμενο και φωτογραφίες της Μ.Μ.



Πλατεία Σπάουι. Μπροστά στο μισητό είδωλο των Provos, το αγόρι δουλάκι, κουρελιασμένο αλλά χαμογελαστό, στημένο με θάρρος πάνω στο βάθρο του, χορηγία καπνοβιομηχανίας στον δήμο του Άμστερνταμ, 1960. Γύρω από αυτό έφεραν το σώμα του Robert Jasper Grootveld τελευταία βόλτα πάνω από το χώμα, αλαλάζοντας και τραγουδώντας τον ύμνο ugha ugha ugha οι εναπομείναντες Provos το 2001.



Γύρω απ' αυτο εκτυλίχθηκαν τα μαγικά βράδυα της πόλης στα μέσα εξήντα με εμπνευστή τον Grootveld, ένα από τα βασικά μέλη του πυρήνα. Παραστάσεις, συζητήσεις και αφρικάνικοι εξορκισμοί κατά του τέρατος του καπνού και λοιπών δηλητηρίων.



Πριν απ' αυτό βαριόντουσαν θανάσιμα να βλέπουν τους γονείς τους αφοσιωμένους και αφιερωμένους στην υπαρκτή ευμάρεια, στα σαλόνια τους, με το ενα μάτι στην TV και το άλλο έξω στο αυτοκίνητο. Εποχή που οι δυτικοί ήσαν μπουκωμένοι ευημερία. Ο μέσος και λαϊκός άνθρωπος είχε, για πρώτη φορά, την τεχνολογία μεσα στο σπίτι του. Και όλα τα δηλητήρια επίσης. Λιπάσματα, αντιβιοτικά, συντηρητικά, μικροκύματα, καυσαέρια, κάπνισμα, μεγάλα ψυγεία, παραπληροφόρηση, άγνοια, υποταγή στην πυραμίδα, φιλανθρωπία. Χάπια σε ολα τα χρώματα, φανατισμό, υπερθρησκείες, διάμεσοι, εμπόριο ανθρώπων.



Αποψιλώσεις δασών, δηλητηριάσεις ποταμών, δολοφονίες ζώων, πυρηνικά απόβλητα, σκουπίδια, θρυμματοποίηση βουνών για διαμάντια και χρυσό, εμπρησμοί εκτάσεων για μονοκαλλιέργειες.



Αρπαγή, ληστεία, κατάτμηση, εκμετάλλευση οι σημαίες κάθε εκπολιτιστικού(!) έργου του λευκού, δυτικού ανθρώπου με την ανοχή και ένοχη σιωπή της πλούσιας αλλά και αυστηρά ταξικής ευρωπαϊκής κοινωνίας.



Ανάβω ένα pre-rolled στη μνήμη των ευφάνταστων ακτιβιστών και οραματιστών Provos. Στη μνήμη και τα έργα τους που άλλαξαν δραστικά τη ζωή της πόλης. Προσκυνώ το έργο και την προσφορά τους.
Cheers!!

Friday, November 20, 2015

Thalys

Κείμενο και φωτογραφίες της Μ.Μ.



Με κανένα τρόπο δεν μοιάζω με τρομοκράτισσα, όπως το εννοούν αυτοί τουλάχιστον. Ο μαυρούκος που πήραν πριν από μένα θα έλεγα οτι βρίσκεται πιο κοντά στην ως τώρα εικόνα που έχουν στα παρανοημένα κεφάλια τους.

Διαδρομή Παρίσι-Άμστερνταμ, Thalys. Δεν συνηθίζεται να μπαινοβγαίνουν μπάτσοι στα τραίνα, όμως εμείς έχουμε εφτά Γάλλους -άντρες και γυναίκες- στο βαγόνι μας με πλήρη εξάρτηση και τσιτωμένα πρόσωπα. Φωτογραφίζω. Σηκώνουν τον νεαρό μαύρο και μαζί με τη βαλίτσα του τον βγάζουν στον χώρο ανάμεσα στα βαγόνια. Ξαναφωτογραφίζω. Του κάνουν σωματική έρευνα, ψάχνουν την βαλίτσα, το πορτοφόλι, το κινητό παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του. Η διαδικασία ειναι λεπτομερής. Οι περισσότεροι επιβάτες δεν ενδιαφέρονται, ενα κορίτσι ρίχνει ανήσυχες ματιές, έχω σχεδόν γυρίσει στην πλάτη του καθίσματος και παρακολουθώ σταθερά. Στο πρόσωπο του μπάτσου που ψάχνει τη βαλίτσα παρακολουθώ τη σκέψη "τι σκατά θα κάνω άμα βρω καμμιά βόμβα εδώ μέσα". Ακολουθώ την ανυπόστατη σκέψη του, όλο αυτό ειναι καθαρά ρατσιστικό επεισόδιο. Ολόκληρη η ομάδα στριμωγμένη στον μικρό χώρο βρωμάει απόγνωση για τη γαμοδουλειά που έχουνε διαλέξει. Είκοσι λεπτά αργότερα τον ευχαριστούν και ζητάνε να συνεχίσει ήσυχος το ταξίδι του, αυτός αρνείται να φύγει και τους τα χώνει.

Περνώντας από μπροστά μου σηκώνω να ξαναφωτογραφήσω, και μένω στον αέρα. Οι μπάτσοι μου την πέφτουν για να σβήσω ο,τι φωτογράφησα. Αρνούμαι. Μου ζητάνε επίμονα το κινητό, να πάρω την τσάντα μου και να τους ακολουθήσω. Προτείνω να τους δώσω το διαβατήριο. Χαίρονται και ξεχνάνε την τσάντα. Μου τη σπάει τρελά η ιδέα να βάλουν τα χέρια τους στα προσωπικά μου πράγματα. Τους ακολουθώ. Οι εντολές έρχονται καταιγιστικά. Κάθισε! Όλοι όρθιοι τριγύρω, αγέλη. Επικεφαλής άγρια σκύλα. Δεν με αφήνει να μιλήσω και έχουμε πλακωθεί ήδη απ' έξω. Το επιχείρημά μου στα ουρλιαχτά της ειναι οτι "αισθάνομαι ασφάλεια που βρίσκονται αυτοί εκεί και θέλω να το καταγράψω". Το ύφος και τα ρούχα μου δεν υποστηρίζουν την άποψη. Δεν με ακούει καν και φορτώνω. Ένας δεύτερος με πιέζει να βάλω το πιν στο κινητό. Η επόμενη διαταγή της σκύλας ειναι να ανοίξω τις φωτογραφίες. Γιατί βρίσκεται σε κίνδυνο. Προφανώς είναι σε άμεσο κίνδυνο η λογική της, ψάχνει για Γάλλους με γαλλικά διαβατήρια. Προσπαθώντας πιο πειστικά επαναλαμβάνω το επιχείρημά μου δυνατά κι επίμονα. Απάντηση, με τα δόντια εξω, οτι η ίδια κινδυνεύει. Περίεργο, και ο κοινωνικός σας ρόλος; Ο δεύτερος συμπληρώνει οτι δεν πρέπει να βγαίνουν τα πρόσωπά τους στο Ίντερνετ. Τους ρωτάω αν φαίνομαι επικίνδυνο πρόσωπο. Ο τρίτος, "οποιοσδήποτε μπορεί να είναι επικίνδυνο πρόσωπο".

Δεν απαντώ, εχω πάρει πίσω το διαβατήριο από την άλλη μπατσοκυρία, και ζητώ να πάω στη θέση μου για να μην χάνει άλλο τον χρόνο της μαζί μου, συγχρόνως με κατηγορεί. Επιστρέφοντας, λέω δυνατά κάτι για δικτατορίες. Η απάντηση που παίρνω απ' την τρελή "αν δεν θέλεις φασαρίες να μην ταξιδεύεις"! μετά άρχισα να βρίζω.

Έχει έρθει η σειρά του νεαρού μπροστά μου, που όταν με σήκωσαν γύρισε και μου είπε οτι δεν ειμαι υποχρεωμένη να σβήσω τις φωτογραφίες μου. Το είχε πει επανειλλημένα και έντονα. Τον ενημέρωσα οτι τελικά, έκαναν μια επιμέλεια... Τους ακολούθησε ήσυχα και λίγο μετά βγήκαν εξω όλοι μαζί, μάλλον ήρεμοι. Επαγγελματίας φωτορεπόρτερ. Το πρωί στην πόλη, οι μπάτσοι είχαν σκοτώσει δύο ανθρώπους και συλλάβει μερικούς άλλους. Είδα τις λήψεις του με στρατό μαυροντυμένων να κρατούν κάποιον και δίπλα άνθρωποι της γειτονιάς περνούν με τα παιδιά τους. Μου ειπε οτι όλοι τους ειναι πάρα πολύ φοβισμένοι. Προφανώς τους είχε δείξει επαγγελματική κατανόηση και έτσι ψιλοηρέμισε η συμμορία.

Άνοιξα το κινητό με την ελπίδα να τις βρω στον κάδο. Όχι, είχε κάνει καλή δουλειά. Ήττα. Σκέφτηκα θα "κλέψω" από κάποιον μπάτσο στο Άμστερνταμ, εξάλλου όλοι ίδιοι είναι. Όχι, τίποτα, κανένας, πουθενά. Ο Κεντρικός Σταθμός ελεύθερος και σε κανονικούς ρυθμούς. Ούτε ένα μπατσόνι για να βγάλω το άχτι και την φωτογραφία μου. Βγήκα στους δρόμους. Κανένας πουθενά. Στη διαδρομή η πόλη με πήρε στην ησυχία και τον ρυθμό της. Άμστερνταμ, παιδική χαρά. Αισθάνθηκα ασφαλής. Οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια.



Συνδεδεμένο κείμενο εδώ

Tuesday, November 17, 2015

Μια αήθης επέμβαση στα εσωτερικά των άλλων...

...και εν προκειμένω στις εκλογές εκπροσώπων των εργαζομένων στο Δ.Σ. της ΕΡΤ.



Ο τίτλος είναι, ελπίζω, σαφής. Ως μη εργαζόμενος της ΕΡΤ αλλά και ως πρόσωπο που δεν πιστεύει στις αναθετικές εκλογές αντιπροσώπων, κανένα δικαίωμα δεν έχω να τοποθετηθώ για την αυριανή διαδικασία. Είναι λοιπόν "αντικειμενικά" μια αήθης επέμβαση στα εσωτερικά των άλλων.

So be it.

Ευτυχώς που ο δίχρονος αγώνας των αγωνιζόμενων εργαζόμενων της ΕΡΤ δίδαξε Ήθος. Και το μεταλαμπάδευσε τόσο στην επαναλειτουργούσα ΕΡΤ, όσο και στα υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα σαν Φάρος...

Δεν έχω να προσθέσω κάτι, μόνο να υπενθυμίσω αυτό το κείμενο για να κλείνουμε με αυτό το θεματάκι.

Ανεπιφύλακτα στηρίζω τις υποψηφιότητες του Γιώργου Μαρινόπουλου για το Δ.Σ. της ΕΡΤ και του Θανάση Βικόπουλου για την Διοικούσα Επιτροπή της ΕΡΤ3. Υπάρχουν πάρα πολλοί και διαφορετικοί λόγοι για τον καθένα τους, αλλά και ένας κοινός:

Στην πρώτη μαλακία που θα κάνουν -απέναντι στην Κοινωνία και στα δικαιώματα που αυτή πρέπει να έχει στην ΕΡΤ- ξέρω που θα τους βρω για να τους ζητήσω το λόγο κι αν χρειαστεί να τους πλακώσω στο ξύλο.

Με επιφύλαξη στηρίζω για το Δ.Σ. της ΕΡΤ τους Γιάννη Λευκιμιάτη και Αριστοτέλη Μεταξά χωρίς να έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τις προθέσεις τους. Από τις συζητήσεις που έχουμε κάνει και τις δημόσιες τοποθετήσεις τους θεωρώ ότι το όραμά τους για τη συμμετοχή της κοινωνίας είναι -λιγότερο ή περισσότερο- περιορισμένο.

Πριν από τα θλιβερά συνδικαλιστικά υπάρχουν τα ουσιαστικά ζητήματα. Η "Μάχη των Περιφερειακών" και η "Αναμόρφωση του Προγράμματος". Και καλό είναι να θυμούνται όλοι -κι όσοι δεν ξέρουν να το μάθουν- ποια πράγματα είναι casus belli...

Κι εδώ η προσωπική μου "Αήθης Επέμβαση" τελειώνει. Μακάρι να τέλειωνε μαζί της κι η "Μαύρη Προπαγάνδα" που εξακολουθεί να μαίνεται...

Από Παρίσι...

Κείμενο και φωτογραφίες της Μ.Μ.



Ο χώρος των επιβατών μπροστά στα τσεκ του Eurostar Λονδίνο-Παρίσι είχε την εικόνα θεατρικής σκηνής. Όλοι στέκονταν ακίνητοι, μαρμαρωμένοι σε στάση προσοχής με κατεβασμένα κεφάλια και τις βαλίτσες παρά πόδα. Οι πολυάριθμοι πάνοπλοι μπάτσοι και ειδικές δυνάμεις, επίσης συντετριμμένοι. Ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων.

Δεν μου ήταν εύκολο να μπω στο κλίμα, με απασχολούσε πολύ η διαδικασία επικύρωσης του ηλεκτρονικού μου εισιτηρίου. Η σκέψη όμως που έμεινε στο μυαλό μου ήταν ότι αυτό ακριβώς θα έπρεπε να συμβαίνει αυθόρμητα κάθε πρωί και κάθε βράδυ σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο χώρο στη μνήμη των καθημερινών εγκλημάτων που γίνονται στο όνομα της ευημερίας του δυτικού ανθρώπου.

Στον παρισινό σταθμό στρατιώτες και μπάτσοι σε περιπολίες ανάμεσα σε επιβάτες, βαλίτσες, καροτσάκια με μωρά.

Στον δρόμο προς την Place de la Republique τα πρόσωπα στη συνηθισμένη αδιαφορία και κατήφεια του ανθρώπου των πόλεων. Πάνω στην πλατεία και περιμετρικά, δορυφορικά πιάτα πάνω σε βανάκια τηλεοπτικών σταθμών, μικρόφωνα, αναρίθμητες κάμερες, αναμεταδόσεις, απόψεις. Το παγκόσμιο σύστημα παραπλάνησης σε πυρετώδεις ρυθμούς, έχει βρει καινούριο θέμα. Στο κέντρο της πλατείας και στα πόδια του αγάλματος της Δημοκρατίας χιλιάδες κεριά, ρεσώ, λουλούδια, στεφάνια. Άνθρωποι μουντοί, σκοτεινοί, σιωπηλοί, απλανή βλέμματα, δακρυσμένα μάτια. Οι πλάκες της πλατείας γεμάτες μικρά κείμενα γραμμένα με κιμωλία, απολογητικά, ενθαρρυντικά, pray for Paris... αυτό ακομη δεν το εχω καταλάβει.



Το Παρίσι υποφέρει αναμφισβήτητα. Η θέση του στην καρδιά της Ευρώπης θεωρείται απόλυτα ασφαλής, πολύ μακρυά από οποιαδήποτε εμπόλεμη ζώνη. Το απόγευμα όμως της 14ης Νοεμβρίου πολλοί έκλεισαν πίσω τους την πόρτα του σπιτιού τους για να πάνε μια ασφαλή βόλτα και κατέληξαν στο νεκροτομείο για αναγνώριση.

Ειναι εξαιρετικά άγριο για τους γονείς, συγγενείς, φίλους. Είναι ένας άγριος θάνατος αυτός που έρχεται από το χέρι του φανατικού που εχει οπλιστεί από την ίδια πολεμική βιομηχανία που δίνει δουλειά στους γονείς σου. Όπως είναι επίσης άγριος ο θάνατος και ο απύθμενος τρόμος στα μάτια των παλαιστίνιων παιδιών που δολοφονήθηκαν το καλοκαίρι του '14 με βόμβες Ισραηλινών και δυτικών εταιρειών. Όπως είναι ατέλειωτος και καθημερινός ο τρόμος παιδιών, γονιών, φίλων και εραστών στη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Ουκρανία και σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα της Αφρικής που δολοφονούνται από το χέρι του δυτικού ανθρώπου.

Ο ασφαλής στον καναπέ του ευρωπαίος χύνει δάκρυα απορίας και μίσους ενάντια στον φανατισμό. Θα έπρεπε να κλαίει και να οδύρεται για τον δικό του φανατισμό στο να πιστεύει ο,τι βλέπει στο κουτί, για τον δικό του φανατισμό στο να πιστεύει πως ο,τι συμβαίνει στην αυλή του δεν θα μεταφερθεί στο ίδιο του το σπίτι. Για τον φανατισμό του στην κατανάλωση και για τον φανατισμό του στο να μην ειναι πολίτης αλλά υπήκοος, σκλάβος του συστήματος που του συμπεριφέρεται όπως στα μικρά παιδιά που όταν κλαίνε, οι γονείς τους δείχνουν κάτι πέρα μακρυά, που δεν έχει καμμία σχέση με το πρόβλημά τους, για να ξεχαστούν. Θα έπρεπε να θρηνεί καθημερινά με τον άχρηστο εαυτό του που τον κουβαλάει με φανατισμό μέσα στη ρουτίνα που κάνει τις μέρες, τις δεκαετίες, τη ζωή του ολόκληρη μια ευθεία γραμμή, αυτή του νεκρού στην οθόνη του νοσοκομείου.

Η ευμάρεια του Ευρωπαίου βρίσκεται στον τάφο μαζί με το πνεύμα του, σκουληκιασμένη εδώ και πολλά χρόνια όμως φανατικά θέλει να πιστεύει οτι ζει με αυτήν.

Όχι δεν θα κλάψω, γιατί δεν αξίζεις ούτε ένα δάκρυ γκρίζε, χλιαρέ, απάνθρωπε, βολεμένε. Λυώνω όμως στον θρήνο για κάθε μορφή ζωής που πεθαίνει με βίαιο θάνατο και που συνοδεύεται από την φανατική σιωπή σου πολιτισμένε και διαφωτισμένε ευρωπαίε. Σε πολύ λίγες μέρες αυτοί που αποφασίζουν για σένα θα σου πασάρουν περισσότερη ασφάλεια σε βάρος της ελευθερίας σου, ούτε καν θα σε ρωτήσουν. Κι εσύ, που θα αισθανθείς οτι μάλλον την ελευθερία χρειάζεσαι περισσότερο, θα γλιστρήσεις βαθύτερα στον καναπέ σου και θα πεις "μα δεν είναι εύκολο". Γιατί θεωρείς εύκολο το να είσαι ένας νεκρός που αναπνέει. Γιατί η πλαστή ευκολία της κατανάλωσης, της αρπαγής και της εξαπάτησης είναι εύκολη και προτιμότερη για σένα. Γιατί το δολοφονικό αυτό σύστημα είσαι εσύ ο ίδιος, εσύ το κινείς, εσύ το λειτουργείς, το ψηφίζεις, το πληρώνεις και μέσα στη διαστροφή της εξάρτησής σου το σέβεσαι και το αγαπάς.

Je suis Paris. Όχι αγαπημένε μου δεν θα γίνω ποτέ το Παρίσι σου, ούτε οι φίλοι μου. Και δηλώνω απερίφραστα οτι απεχθανόμαστε όλοι μαζί την εγωπάθειά σου όπως την σιχαμένη εγωπάθεια του κάθε αποικιοκράτη. Βρίσκομαι στο πλευρό όλων αυτών που εξαντλείς και οδηγείς στον θάνατο με την ακατάπαυστη, μη αμειβόμενη δουλειά στις φυτείες και τα εργοστάσιά σου παντού στον κόσμο. Ειμαι στο πλευρό αυτών που γεννιούνται και ζουν χωρίς ελπίδα κάτω από το βάρος των δικτατοριών που έχεις εγκαταστήσει. Και αυτές οι δύο πραγματικότητες βρίσκονται τώρα μεσα στο σπίτι σου. Όχι, δεν θα σε λυπηθώ...



...αλλά ούτε και θα χαρώ.

Monday, November 16, 2015

Οι μόνες νόμιμες απεργίες είναι οι Άγριες Απεργίες.

Κείμενο και φωτογραφίες της Μ.Μ. που δημοσιοποιήθηκαν στο Facebook στις 13 Νοέμβρη 2015.



Οι μόνες νόμιμες απεργίες είναι οι Άγριες Απεργίες.

Την Άνοιξη του '09 βρέθηκα, ως μέλος της ελληνικής συνδικαλιστικής αντιπροσωπείας, στη Λισσαβώνα σταλμένη ως μέλος Δ.Σ. πρωτοβάθμιου σωματείου, μέλους της ΓΣΕΕ. ´Εχοντας ήδη παρακολουθήσει τη φρεσκάδα των έργων και των λόγων του Πορτογαλικού κινήματος έφυγα με τρελή χαρά υποθέτοντας οτι θα είχα την ευκαιρία να τους συναντήσω. Όταν την επομένη το πρωί ξεκίνησε η προγραμματισμένη συνάντηση ο ενθουσιασμός άρχισε να μαραίνεται σταθερά και στο τέλος της δεύτερης εισήγησης είχε γίνει απόγνωση, στη συνέχεια οργή.

Στο τέλος του διημέρου είχα ξαναέρθει στα ίσα μου. Είχα καταγλεντήσει κάνοντας ερωτήσεις και τοποθετήσεις που άφηναν, τους από έδρας ομιλούντες καθαρά και ξάστερα περί Εργοδοτικού Συνδικαλισμού, αυτό ήταν το ένα και μοναδικό θέμα, με απλανή στο κενό βλέμματα. Είχα αποκτήσει μία επίσης χαρούμενη σύμμαχο, την ελληνίδα διερμηνέα, που επίσης διασκέδαζε απίθανα μεταφέροντας στα έκπληκτα ώτα των εισηγητών, με απόλυτη ακρίβεια, ο,τι τους έλεγα.

Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά που ήρθα σε επαφή με τον Συνδικαλιστικό Τομέα της Ε.Ε. Στην επιστροφή, η αναφορά μου έκλεινε με την διαπίστωση οτι εμείς του Σύριζα δεν έχουμε καμμία δουλειά σε τέτοιες συνάξεις.

Ηταν παρούσα όλη η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα του ευρωπαϊκού συνδικαλισμού με επικεφαλής την σκανδαλώδη παρουσία της συζύγου, της γραμματέως και μερικών άλλων Βούλγαρων που κινούνταν γύρω από την ευμεγέθη, γλοιώδη, χυδαία παρουσία του εργατοπατέρα-Κρόνου, ως δορυφόροι του. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ γλίστραγα στη βαθειά απορία της απουσίας Γερμανών, Εγγλέζων, που τους είχα βρει πολύ ενδιαφέροντες λίγες μέρες πριν σε συνέδριο στη Ελλάδα, δεν υπήρχαν Ιταλοί.. Ηταν όμως παρόντες όλοι οι τριτοκοσμικοί της Ευρώπης, άφωνοι, άλαλοι, μπουκωμένοι στο πλούσιο μπουφέ, έτοιμοι να διδαχτούν τα κόλπα που θα εφάρμοζαν άμεσα.

Το '11 έχοντας την επιμέλεια και παρουσίαση μαζί με τον Μάριο Μάρλι μιας κινηματικής ραδιοφωνικής εκπομπής, ήρθε στα χέρια μου ενα κείμενο που αφορούσε τις οδηγίες του Δ.Ν.Τ προς τις κυβερνήσεις και θεσμούς των χωρών στις οποίες εισέβαλε. Υπήρχαν οδηγίες προς όλους δικαιοσύνη, αστυνομία, ΜΜΕ, επιχειρηματίες προς όλους, εκτός των συνδικαλιστών. Αυτός ο νευραλγικός τομέας τυγχάνει ιδιαίτερης μεταχείρισης από τα οικονομικά κέντρα εξουσίας και χειραγώγησης.

Μέσα στα τελευταία έξι χρόνια, εχω χάσει τον λογαριασμό βοηθήστε με, έχουν γίνει δεκάδες γενικές απεργίες καλεσμένες απο το ευαγές ελληνικό κεντρικό ίδρυμα διαχείρισης εργατικής αγωνιστικότητας. Όλες μα όλες, συντριπτικά αποτυχημένες. Όχι μόνο δεν κερδήθηκε κάτι αλλά κλιμακωτά χάνονταν και χάνονται κεκτημένα. Το εργατικό δυναμικό της χώρας βρίσκεται σε απόγνωση, φτώχεια, απόσυρση από το κυρίως σώμα της κοινωνίας, περιπλανιέται παραμιλώντας στους δρόμους, πηδάει απ' τα μπαλκόνια, ξενιτεύεται.

Θεωρώ τους πολιτικούς πιο έντιμους!; απ' τους εργατοπατέρες. Υπογράφουν ντροπιαστικά νομοσχέδια, βγαίνουν στο κουτί να τα υποστηρίξουν, ξέρουμε το πρόσωπό τους, ξέρουμε τη φωνή τους. Οι άλλοι κλεισμένοι σε τείχη μυστικά γίνονται οι αρουραίοι που σκορπίζουν την κοινωνικοοικονομική πανώλη. Φτιάχνοντας υπόγειες στοές υπονομεύουν το ηθικό και τη δυναμική της κοινωνίας.

Στη χθεσινή απεργία 12.10.15 κατέβηκαν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι συγγενείς, οι ψηφοφόροι τους που ψάχνονται για καρριέρα. Επίσης κατέβηκε όλος ο χώρος που εννοεί την απεργία ως απεργία και διαμαρτυρία, αυτά τα πρόσωπα έλαμπαν. Δεν κατέβηκαν όλοι όσοι έχουν συνείδηση ή απλώς ψυχανέμισμα οτι κανένας συνδικαλισταράς δεν θα τους σώσει απ' τα αντίποινα του αφεντικού. Δεν κατέβηκαν όλοι όσοι έχουν "διαβάσει" στον αέρα οτι είναι εντελώς εγκαταλελειμμένοι από κάθε αναγνωρισμένο από το κράτος θεσμό.

Άλλη μία εκτονωτική, κενή αποτελέσματος, αναγνωρισμένη απο το κράτος την τρόικα και τους θεσμούς απεργία έλαβε χώρα στην Ελλάδα χθες και έκανε χαρούμενους ανθρώπους που κανονικά δεν πρέπει να χαίρονται με τις απεργίες. Έγιναν χαρούμενοι όλοι όσοι θα μπουν σε βαθιά θλίψη, πανικό, φόβο και ουσιαστικό πρόβλημα όταν έλθουν αντιμέτωποι με τις πραγματικές απεργίες, αυτές που διαρκούν και συμπαρασύρουν κάθε εναν που αμφιβάλλει για τη δύναμη της παρουσίας του, κάθε έναν που ανησυχεί για τη γνώμη του εργοδότη, κάθε μια που ανησυχεί για το μέλλον των παιδιών, για το μέλλον της κοινωνίας. Άγριες Απεργίες λέγονται αυτές οι απεργίες, φυτρώνουν αυτόκλητα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και εγκαθίστανται στα μυαλά και τα σώματα γιατί είναι πραγματική ανάγκη του σύγχρονου άνθρωπου, βασικός κρίκος στην αλυσίδα των κινήσεων προς την απελευθέρωση απο κάθε προστάτη, εργοδότη, εξουσιαστή. Απαραίτητη κίνηση για Να Πάρουμε Τη Ζωή Μας Στα Χέρια Μας και να γίνουμε ενήλικα κοινωνικά και πολιτικά όντα, ελεύθερα από δεσμά, ανεξάρτητα απο κάθε είδους εμμονική εξάρτηση.