Sunday, August 2, 2015

Προσωπική Χειραφέτηση και Μαρμάρινες Σκάλες

Στον κύκλο των Αυτονόητων και πάλι, με τη γνωστή προειδοποίηση:
Τσεκάριζε συνεχώς πότε προσπαθώ να σε "κλέψω", όσο διαβάζεις αυτά που γράφω.

Δυο κόσμοι τρέχουν αυτή την εποχή κι αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς, όσο κι αν μπορεί να έχουμε εντελώς διαφορετικές εκτιμήσεις για το μέγεθος και τη σημασία τους. Ή ακόμα και για το αν είναι τελικά "νομοτελειακή" η σύγκρουσή τους ή όχι. Πρόκειται για τον κόσμο της Ανάθεσης και τον κόσμο της Αυτοοργάνωσης.

Η κομβική τους διαφορά βρίσκεται στην προσωπική σου χειραφέτηση, μια έννοια που έχει πολύ μεγάλη διαφορά από την συνείδηση της ατομικότητας σου (τσεκάρισέ το παραπάνω αυτό). Στον κόσμο της Ανάθεσης το άτομο θεοποιείται, εξυμνείται και αναλύεται, ενώ την ίδια ώρα κοστολογείται, ξεζουμίζεται και χειραγωγείται. Στον κόσμο της Αυτοοργάνωσης το πρόσωπο βρίσκεται αυτή την ώρα σε μια διαδικασία αναστοχασμού και εξερεύνησης της θέσης του μέσα στην κοινωνία και το περιβάλλον. Λίγο μετέωρο, λίγο ξεκρέμαστο και σίγουρα με ένα σωρό αντιφάσεις, αλλά σε μια διαδρομή "δοκιμής και λάθους" που επιδιώκει να το οδηγήσει στη χειραφέτηση.

Στον κόσμο της Ανάθεσης παρατηρείται το εξής ενδιαφέρον παράδοξο σε σχέση με τη προσωπική σου χειραφέτηση.

Τα κόμματα του Κέντρου και της Δεξιάς την περιορίζουν επιλεκτικά στο πεδίο της ιδιωτικής σου ζωής, εκεί δηλαδή όπου δεν αμφισβητεί τίποτα από την αναπαραγωγή των σχέσεων εξουσίας. Στο πεδίο των "ατομικών δικαιωμάτων" μάλιστα, αρκετές φορές μπορούν να "πάρουν πόντους" από τα συντηρητικά Αριστερά κόμματα, προβάλλοντας "φιλελεύθερες θέσεις" σε μια σειρά από ζητήματα όπως π.χ. η χρήση ουσιών ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Όταν η σφαίρα των διεκδικήσεων σου όμως αγγίξει τον πυρήνα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ή του ανθρώπου προς την φύση, τα αντανακλαστικά των κομμάτων αυτών ενεργοποιούνται αμέσως. Και αφού επικαλεστούν διαδοχικά την "Ιερότητα" της Παράδοσης, της Θρησκείας και του Νόμου -δηλαδή στην ουσία της Ατομικής Ιδιοκτησίας- αν "δεν έρθεις στα συγκαλά σου" τελικά θα βάλουν απέναντι σου την Καταστολή. Ακόμα και για να σου πάρουν πίσω τα "ψίχουλα χειραφέτησης" που σου έδιναν λίγο πριν.

Η ίδια υποκριτική στάση όμως -αν και ελαφρώς ανεστραμμένη- επιδεικνύεται και από τα Αριστερά Κόμματα. Που αν και θεωρητικά αμφισβητούν τον ίδιο τον πυρήνα της εκμετάλλευσης, συστηματικά "αμελούν" να εξερευνήσουν τις διαδρομές ελευθερίας που μετατρέπουν το άτομο σε πρόσωπο. Είτε μετακινώντας αυτή την αλλαγή των αξιών στην "εποχή μετά την επανάσταση", είτε υποβαθμίζοντας την πραγματική της αξία και πάντα σε συνάρτηση με την τρέχουσα "πολιτική απεύθυνση στο κοινωνικό υποκείμενο". Προσωπικά θεωρώ -κι αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση κι όχι μια τελική επεξεργασμένη θέση- ότι η "απροθυμία" των αριστερών σχημάτων να ενεργοποιήσουν διαδικασίες προσωπικής χειράφέτησης, ακόμα και των ίδιων των μελών τους, είναι συνέπεια της αποδοχής του σταθεροποιητικού τους ρόλου μέσα στο υπάρχον σύστημα. Και επιπλέον βοηθά σημαντικά στην (ανα)παραγωγή "πεφωτισμένων ηγετικών ομάδων" ή "αριστερών ηγετών" που διαχειρίζονται τις "τύχες του λαού" μόνο στο όνομά του.

Νομίζω ότι είναι σημαντικό να προσθέσω εδώ ότι ο μηχανισμός που χρησιμοποιείται και στο ζήτημα της χειραφέτησης είναι -ακόμη μια φορά- το Χάσμα Γνώσης και η Λατρεία των Ειδικών. Είσαι πολύ αφελής για να καταλάβεις τα Γεωπολιτικά Παιχνίδια, πολύ ασήμαντος -ως μονάδα- για να επηρεάσεις τις Θεοποιημένες Αγορές. Η Τ.Ι.Ν.Α. ξέρει τι χρειάζεσαι και το μόνο που σου ζητά είναι να περιμένεις να σε πάρει τηλέφωνο για να ικανοποιήσει το ατομικό σου αίτημα, αντί να φτιάξεις την δική σου κοινωνία.

Όμως η Ιστορία λέει πως δεν είσαι αυτό. Και κάθε φορά που χρειάστηκε να σωθεί μια δύσκολη φάση, τα χειραφετημένα πρόσωπα ήταν που έδωσαν τη λύση. Και χωρίς καν να χρειαστεί να την επιβάλλουν, απλώς καταθέτοντάς την ψύχραιμα και σταθερά την ώρα του γενικευμένου πανικού. Ένας άνθρωπος που είχε την εγρήγορση να κατάλαβει και τα κότσια να φωνάξει "δεν τρέχουμε στις σκάλες" όταν μας την έπεφταν τα ΜΑΤ στο Σύνταγμα, έσωσε ζωές.

Όλες οι ιεραρχικές δομές καταλήγουν να υπηρετούν την παράνοια. Η ιεραρχία απομακρύνθηκε ταχύτατα από την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, όταν ανακάλυψε πόσο εύκολη ήταν η αναπαραγωγή της εξουσίας.

Κάθε σχέση -προσωπική η συλλογική- που εμποδίζει ή αναβάλλει με προσχήματα τη προσωπική σου χειραφέτηση είναι μια σχέση που οφείλεις να αντιμετωπίζεις με αυξημένη καχυποψία. Γιατί είναι -εν δυνάμει- μια πάρα πολύ επικίνδυνη σχέση που -στην καλύτερη- μπορεί να σε γκρεμοτσακίσει από μια μαρμάρινη σκάλα...

2 comments:

Σπύρος Σιάτρας said...

....
Στον κόσμο της Ανάθεσης το άτομο θεοποιείται, εξυμνείται και αναλύεται, ενώ την ίδια ώρα το πρόσωπο κοστολογείται, ξεζουμίζεται και χειραγωγείται.Επιπρόσθετα, οι διαδικασίες εκείνες που θα επέτρεπαν στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός να συντελέσουν στην ανάδειξη του "ατόμου" σε "πρόσωπο" αφενός καταδικάζονται σε αφορισμό με σοφιστείες ευρείας αποδοχής και πληθώρα από αληθοφανείς χαρακτηρισμούς τύπου "μη ρεαλιστικού", "μη πραγματικού", "αντικοινωνικότητας", "αρρωστημένης ιδιοσυγκρασίας", "πολιτικής ανωριμότητας" κλπ κλπ, αφετέρου "μπλοκάρονται" μέσα από την ιδιαίτερη σπουδή που δείχνεται για την κατασκευασμένη πανάκεια του νοήματος της "επικοινωνίας" και της συμμετοχής σε αυτήν, μέσω μιας προσεκτικά κατασκευασμένης (ή εντάξει, απλά "χρησιμοποιούμενης") νεο-έννοιας, της "γενικευμένης ελευθερίας ψευδοσυμμετοχής"
Στον κόσμο της Αυτοοργάνωσης το πρόσωπο θεωρητικά, θα πρέπει ναβρίσκεται αυτή την ώρα σε μια διαδικασία αναστοχασμού και εξερεύνησης της θέσης του μέσα στην κοινωνία και το περιβάλλον. Λίγο μετέωρο, λίγο ξεκρέμαστο και σίγουρα με ένα σωρό αντιφάσεις, αλλά σε μια διαδρομή διαρκούς επαναξιολόγησης και του "κοινωνικού" (συμπεριλαμβανόμενης και της "πολιτικής"μέσα σε αυτό), αλλά και της ίδιας της προσωπικής εμπλοκής του -της όχι πλέον "δι' αντιπροσώπου"- σε πραγματικές και όχι θεωρητικές καταστάσεις "δοκιμής και λάθους" που επιδιώκει να το οδηγήσει στη χειραφέτηση....

Σταματάω εδώ την προσπάθεια «προσθήκης» που θα μπορούσαν να δώσουν ένα τυχόν άλλοθι στην δικιά μου ανασφάλεια και σύγχυση -για την οριοθέτηση του δικού μου «προσώπου»-, επειδή η παρούσα -προσωπική μου- φάση "αναστοχασμού και εξερεύνησης", εμπεριέχει και την -εν γνώσει μου- την απέλπιδα προσπάθεια πνευματικής και κυρίως ψυχολογικής καταγραφής μέρους των συμβάσεων που θα πρέπει -πολύ σύντομα- να ξεφορτωθώ από την καθημερινότητά μου.
Επειδή η γαμημένη η "χειραφέτηση" μεταξύ όλων των άλλων, έχει και προσωπικό κόστος που θα πρέπει να συνυπολογιστεί, και κάπου εδώ ίσως, θα πρέπει να ΞΑΝΑ-αρχίζει να ζυγίζει ο καθένας τα δικά του κότσια.

Γαμώ τα δωρεάν wi-fi μέσα και την συνήθεια να πατάς πάνω σε αναρτήσεις φίλων...
Με λίγα λόγια, εγώ αστούλης είμαι, τι δουλειά έχω εδώ μέσα;
Θα τα πιούμε...

Anonymous said...

"Προσωπικά θεωρώ -κι αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση κι όχι μια τελική επεξεργασμένη θέση- ότι η "απροθυμία" των αριστερών σχημάτων να ενεργοποιήσουν διαδικασίες προσωπικής χειράφέτησης, ακόμα και των ίδιων των μελών τους, είναι συνέπεια της αποδοχής του σταθεροποιητικού τους ρόλου μέσα στο υπάρχον σύστημα."

Κανένα πολιτικό σχήμα δεν μπορεί να μπει σε τέτοιες διαδικασίες γιατί εξ ορισμού χρειάζεται την ανάθεση. Η αυτοοργάνωση αφήνει παγερά αδιάφορο οποιοδήποτε κόμμα γιατί αυτόματα σημαίνει την διάλυση ολόκληρου του μηχανισμού του. Γι αυτό και η σωστή γραφή της λέξης κατά τη γνώμη μου είναι: κώμα.

Μέσα στο τοπίο που έχει διαμορθωθεί αυτή τη στιγμή, βλέπουμε μια δεξιά να προσβάλλει ευθέως την ιδιοκτησία, μια αριστερά να μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα μπουκωμένη μια μάσκα που έχει συνδεθεί με παραισθησιογόνες και ευφορικές συγχρόνως ουσίες και μια εξωκοινοβουλευτική αριστερά που μιλάει για πολιτική χωρίς να αναφέρεται καθόλου στην κοινωνική ουσία της πολιτικής. Ολα τα χρόνια που ανακατεύομαι σε πολιτικές συζητήσεις διαπιστώνω ότι αν μιλήσεις για την κοινωνία σε αντιμετωπίζουν σαν ιεραπόστολο, άσχετο κλπ. αν μιλήσεις για "πολιτική" είσαι σοβαρός άνθρωπος.

Μέσα σε όλα αυτό το τουρλομπούκι διακρίνω μια ευκαιρία που δίνεται σε όλους όσους ενδιαφέρονται για μια κοινωνική μεταβολή που θα υποστηρίζεται από ανάλογη πολιτική και νομοθεσία. Η αμφισβήτηση των θεσμών, όλων των θεσμών και η κατάρριψη, αποδόμηση και κατάργησή τους τελικά βρίσκονται σε πολύ δυναμική θέση. Αυτοοργάνωση, αμοιβαιότητα, συλλογικότητα είναι έννοιες έτοιμες να μπουν στην κοινωνική ζωή και να λειτουργήσουν.

Η προσωπική εσωτερική μεταστροφή είναι φανερό οτι είναι απολύτως απαραίτητη σ' αυτή την πορεία. Μιλώντας για την ολιστικότητα που αντικαθιστά την γραμμική αντίληψη της ζωής σε όλες της τις εκφάνσεις, ατομική προσωπικότητα και κοινωνική συμβαδίζουν, δρουν και εξελίσσονται παράλληλα. Τα κομματικά, θρησκευτικά, οικογενειακά, συναισθηματικά, νοητικά κουτάκια μοιάζουν πολύ ευάλωτα πια και είναι ευκαιρία να απελευθερωθούμε απ' αυτά.

Ναι, μοιάζει με βουτιά στο άγνωστο αλλά δεν είναι εξαιρετική πρόκληση; Γιατί η δυσκολία να μην είναι θετικό κριτήριο;

Μ.Μ.