H ΕΡΤ στα Τρία Πέντε Πηγάδια

Πέντε χρόνια από το “Διάγγελμα Κεδίκογλου” και τρία από την “Επαναλειτουργία” η ΕΡΤ κουτρουβαλάει σαν άσχετος σκιέρ σε δύσκολη πίστα χιονοδρομικού κέντρου. Και δεν φτάνει που τραυματίζεται καθημερινά η ίδια, παρασύρει μαζί της -στη χιονοστοιβάδα που δημιουργεί- οποιαδήποτε ελπίδα υπήρξε για μια διαφορετική προσέγγιση του ρόλου των ΜΜΕ στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ο διάλογος που άνοιξε την 11η Ιουνίου του 2013 πνίγηκε -σαν ανεπιθύμητο κουτάβι- στον κουβά των διοικήσεων από “τα σπλάχνα της” και τα προβληματικά χαρακτηριστικά της ανθρωπογεωγραφίας της, για τα οποία κανείς δεν θέλει να μιλήσει. Και φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η όποια παραγωγή περιεχομένου στην ΕΡΤ (Α.Ε.) σήμερα δεν γίνεται “υπό την σκέπη” της εγκατεστημένης συνδιοίκησης της Αγίας Παρασκευής, αλλά ενάντια σε αυτήν και κόντρα στις “ντιρεκτίβες” της.

Ανοίγω εδώ μια απαραίτητη παρένθεση. Το δίχρονο του αγώνα (11 Ιουνίου 2013 – 11 Ιουνίου 2015) φόρτωσε πάρα πολλούς σκελετούς στις ντουλάπες των “αγωνιστών” συμμετεχόντων, των “καταθλιπτικών” απόντων και των “νομιμοφρόνων” ΔΤ-ΝΕΡΙΤών. Συνειδητά δεν θα αναφερθώ σ' αυτό το κείμενο σε κανέναν από αυτούς τους σκελετούς, αφού διεκδικώ από την πρώτη μέρα της “επαναλειτουργίας” την δημιουργία μιας ευρείας απολογιστικής συνέλευσης για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Είναι αξιοσημείωτο ότι τρία χρόνια μετά, ακόμα κι η ιδέα μιας τέτοιας συνέλευσης εξακολουθεί να καταστέλλεται αποτελεσματικά, ενώ το “Μνημείο” στήθηκε από πέρσι στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου και το “Μουσείο του Αγώνα” προετοιμάζεται, αν πιστέψουμε την ευχή-προαναγγελία στο “επίσημο μπλογκ” της ΠΟΣΠΕΡΤ.
Η εγκατάσταση μιας ελεγχόμενης κυρίαρχης αφήγησης είναι ζωτικής σημασίας για πολλούς “καριερίστες” κι αν αυτή η κυρίαρχη αφήγηση βιάζει την αλήθεια, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια. Για να κλείνουμε όμως αυτή την παρένθεση, αισθάνομαι υποχρεωμένος να απαντήσω στο δήθεν σοβαρότερο επιχείρημα ενάντια στον απολογισμό. Που έχει εκφραστεί και από πρόσωπα που εκτιμώ -όπως η Ειρήνη Φωτέλλη- και συνοψίζεται στο ότι δεν υπάρχει λόγος να γίνει απολογισμός αφού “ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι την ΕΡΤ που θέλουμε”. Λες και το να εξετάσουμε πόσα από τα ζητούμενα του αγώνα εκπληρώθηκαν -όπως επίσης τα πώς και τα γιατί αυτής της “εν μέρει νίκης”- αντί να ξεκαθαρίσει, θα συσκοτίσει την στοχοθεσία του συνεχιζόμενου αγώνα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω παραπάνω ως προς την αστειότητα αυτής της θέσης, αφού στα τρία χρόνια που διανύσαμε έχει περίτρανα αποδειχθεί πόση ζημιά έχει ήδη κάνει η έλλειψη απολογισμού ή η προσχηματική του χρήση, όπως στο πρόσφατο Συνέδριο της ΠΟΣΠΕΡΤ στο οποίο ψηφίστηκαν δύο “απολογισμοί” που δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ.

Τρία από τα Πέντε πηγάδια, λοιπόν για να τα βυθομετρήσουμε...

Η Κόπωση του Ανθρώπινου Δυναμικού.
Από την αρχική δημοσίευση του νομοσχεδίου μέχρι την τελική του έγκριση από τη Βουλή ως Νόμου 4324/2015 ελάχιστα πράγματα διορθώθηκαν και σε πεδία που ήταν ουσιαστικά ασήμαντα ή καθαρά συντεχνιακής λογικής. Η εμπειρία της αυτοδιαχείρισης εξοβελίστηκε -παρά τις προγραμματικές δεσμεύσεις- και η παντοδυναμία του Διευθύνοντος Συμβούλου κατοχυρώθηκε. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ΕΡΤ Α.Ε. -ως συνέχεια της ΝΕΡΙΤ- δεν συνάντησε καμιά αντιπρόταση ή μαχητική αντίσταση. Η ιδέα του κοινωνικού ελέγχου δεν τέθηκε καν στη διαβούλευση ως θέμα, παρά τα κείμενα που είχαν υιοθετηθεί κατά καιρούς από τους “αγωνιζόμενους εργαζόμενους”. Στην ηλεκτρονική διαβούλευση του νομοσχεδίου κατατέθηκε μόνο το συνδιαμορφωμένο Κείμενο των Αλληλέγγυων Ακροατριών/Ακροατών, που μετέφερε τις θέσεις επί του “πλέγματος” ΕΡΤ όσων προσώπων το υπέγραψαν. το οποίο φυσικά αγνοήθηκε πλήρως.
Γιατί αλήθεια δέχτηκαν άνθρωποι που διατείνονταν ότι άλλαξαν οι συνειδήσεις τους και ως προς την εργασία τους και ως προς τον ρόλο της ΕΡΤ να επιστρέψουν σε ένα ασφυκτικό και αναχρονιστικό θεσμικό πλαίσιο μετά από ένα “νικηφόρο αγώνα”;
Η απάντηση δόθηκε συντονισμένα -σαν να την έβγαζες με καρμπόν- από όλους τους “εκπροσώπους” που μέτρησαν την “δυναμική”. Αφορούσε την “κόπωση του αγώνα και την επιθυμία των εργαζομένων να επιστρέψουν στην δουλειά τους”. Και στην μισθολογική ασφάλεια, θα προσθέσω...
Αξίζει εδώ να αναφέρω επίσης τις συμπληρωματικές εκτιμήσεις ότι “μπορούν να γίνουν θεσμικές αλλαγές στην συνέχεια” αλλά και τον τρόμο απέναντι σε συλλογικές διαδικασίες αποφασιστικού χαρακτήρα με το επιχείρημα ότι “οι ΝΕΡΙΤες και οι 'εξαφανισμένοι' είναι περισσότεροι από εμάς”.

Το “τυράκι” Τσακνή και η γνωστή σε όλους ακαταλληλότητα Ταγματάρχη.
Με τον Νόμο 4324 να είναι αυτός που κατέληξε να ψηφιστεί δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί σοβαροί άνθρωποι αρνήθηκαν τις κρούσεις που τους έγιναν να αναλάβουν την θέση του Προέδρου στο Δ.Σ. της “αναβιωμένης” ΕΡΤ, ιδίως μετά την διαρροή της υποψηφιότητας Λάμπη Ταγματάρχη για την θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου. Δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω με βάση ποιες διαβεβαιώσεις ανέλαβε να συμπληρώσει το κορυφαίο ντουέτο της ΕΡΤ ο κ. Διονύσης Τσακνής, αφού ουδέποτε έχω συναντηθεί μαζί του σε μικρότερη απόσταση από αυτήν που χωρίζει τη σκηνή από το ακροατήριο. Μπορώ μόνο να επισημάνω -προς χάριν της απλής λογικής παρατήρησης- ότι συγκριτικά με το διάδοχο σχήμα Κωστόπουλου-Λεοντή, το σχήμα Ταγματάρχη-Τσακνή εμφάνιζε κάποια μη θεσμοθετημένα στοιχεία δυαρχίας που απουσιάζουν παντελώς από το σημερινό ντουέτο -δυστυχώς μαζί με άλλα δείγματα οποιασδήποτε ζωτικής δραστηριότητας. Άρα μπορώ να υποθέσω ότι κάποιες εγγυήσεις είχε λάβει και, μέχρι ένα χρονικό σημείο τουλάχιστον, αυτές οι εγγυήσεις φαίνεται να τηρήθηκαν.
Κι έτσι φτάνουμε στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής στην οποία εξετάζονται οι υποψήφιοι ως προς την καταλληλότητά τους. Τηλεοπτικά η εξέταση “φέρνει νούμερα” για το Κανάλι της Βουλής, αφού η Ζωή Κωνσταντοπούλου φαίνεται να “στριμώχνει άγρια” τον Λάμπη Ταγματάρχη. Επί της ουσίας όμως, ούτε αυτή τον φέρνει αντιμέτωπο με την λογοκρισία για την οποία φέρει την απόλυτη ευθύνη κατά την διάρκεια της παρέμβασης των φοιτητών των υπό κατάληψη πανεπιστημιακών σχολών στην ΕΡΤ το 2011. Το “περιστατικό” φυσικά τον καθιστά απολύτως ακατάλληλο για την θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου, όμως μυστηριωδώς δεν το αναφέρει κανείς κι όχι μόνο μέσα στην Επιτροπή. Ούτε η ΠΟΕΣΥ, ούτε η ΕΣΗΕΑ, ούτε φυσικά η ΠΟΣΠΕΡΤ -ενώ μέλη τους είναι γνώστες του “συμβάντος” ως αυτόπτες μάρτυρες- δεν επισημαίνουν την τραγική αντίφαση της τοποθέτησης ενός ανθρώπου που έχει ήδη αθετήσει τον λόγο του στην θέση του “θεματοφύλακα” της ανεξαρτησίας της ΕΡΤ.

Πού είναι η “Συμφωνία Αρχών” οέο;
Οι κ.κ. Λάμπης Ταγματάρχης και Διονύσης Τσακνής, συναντούν τον Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο πρωθυπουργός αναφέρεται ξεκάθαρα στη “Συμφωνία Αρχών” που περιέχεται στο Νόμο. “Αναμένω άμεσα να ετοιμάσετε τη Συμφωνία Αρχών που προβλέπει ο νέος νόμος, συμφωνία που θα σας θωρακίζει από οποιαδήποτε απόπειρα «εργαλειοποίησης»”. Η Συμφωνία αυτή δεν είναι αναρτημένη πουθενά -κατά συνέπεια μάλλον δεν έχει υπογραφεί ποτέ- ούτε κανείς την ξαναθυμάται από τότε ή την αναφέρει πουθενά. Για να μην δημιουργούνται εντυπώσεις, αν για να συνταχθεί μια τέτοια συμφωνία προβλεπόταν έγκριση του ΕΣΡ ή διαβούλευση μαζί του, η καθυστέρηση είναι μόνο(!) ενάμισης χρόνος. Αν πάλι όχι, τρία χρονάκια κλείσανε και άσπρο καπνό δεν έχουμε δει...

Η “επιστροφή στην ομαλότητα” και το “σπάσιμο του τσαμπουκά”.
11 Ιουνίου 2015. Το σήμα της ΝΕΡΙΤ (ή της “Νεροτσουλήθρας” όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει κάποιος όταν πρωτοεμφανίστηκε στις οθόνες το λογότυπό της) εξαφανίζεται για να αντικατασταθεί από το σήμα της ΕΡΤ σε ολόκληρη την επικράτεια στις έξι το πρωί. Όχι ακριβώς σε ολόκληρη όμως, αφού η τηλεόραση της ΕΡΤ3 παραμένει εκτός, λόγω ενός τεχνικού προβλήματος το οποίο επικαλείται η Διοίκηση. Το γεγονός ότι ψηφιακό σήμα της ΕΡΤ3 την ίδια εποχή φτάνει στο στούντιο του ERTopen, ακριβώς απέναντι από το Ραδιομέγαρο, καθιστά κάπως προβληματικό αυτό το επιχείρημα. Το γεγονός ότι σε αντίθεση με την Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη ποτέ δεν λειτούργησε το μόρφωμα της ΝΕΡΙΤ, όπως επίσης και το ότι η τηλεόραση της ΕΡΤ3 περιέχει εκπομπές αλληλέγγυων, μάλλον γέρνει τις πιθανότητες προς την “επίδειξη ισχύος” και το “σπάσιμο του τσαμπουκά”. Μέχρι να “λυθεί” το τεχνικό πρόβλημα, έχει “λυθεί” και το θέμα των αλληλέγγυων τηλεοπτικών εκπομπών. Έχουν πάρει πόδι, μαζί με τα σποτ των συλλογικοτήτων αγώνα (ΒΙΟΜΕ, απεργοί Coca-Cola, κλπ) ενώ στο ενδιάμεσο το Δελτίο Καιρού με τον Σάκη Αρναούτογλου παράγεται στη Θεσσαλονίκη με αλληλέγγυους τεχνικούς, εν γνώσει του κ. Λάμπη Ταγματάρχη.
Στον αντίποδα, ο 102 FM καταφέρνει -μετά από μια μικρή διακοπή- να επαναφέρει την εκπομπή του Αλέξη Δερμεντζόγλου “καλύπτοντάς” τον με παραγωγούς που εμφανίζονται να τον έχουν ως μόνιμο καλεσμένο.
Στις 11 Ιουνίου 2015 επαναλειτουργούν και οι 19 περιφερειακοί σταθμοί, παρά τις “φιλότιμες προσπάθειες” Ταγματάρχη να μην ανοίξουν όσοι δεν έχουν πλήρη οργανική σύνθεση υπαλλήλων της ΕΡΤ. Σε ορισμένους από αυτούς οι εκπομπές αλληλέγγυων αποχωρούν πριν την επαναλειτουργία, σε άλλους ενημερώνονται από τους εργαζόμενους ότι σταματάνε, σε κάποιους συνεχίζουν κάτω από το “ραντάρ”. Στην πορεία σχεδόν σε όλους τους περιφερειακούς σταθμούς (και σίγουρα σε όσους το επιθυμούσαν) θα ενταχθούν νέες εκπομπές αλληλέγγυων/ακροατών με εφαρμογή του θεσμικού πλαισίου που υπήρχε πριν το Μαύρο και έφερε τον τίτλο “Κάνε την Εκπομπή σου”. Πολύ γρήγορα, “ομπρέλλες” παραγωγών, ανάλογες με αυτές της Θεσσαλονίκης, ανοίγουν στο Πρώτο Πρόγραμμα για εκπομπές αρχίζοντας με τον Δημήτρη Παπαχρήστο και συνεχίζοντας με το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού, τον “Άλλο Άνθρωπο” και τον Ονήσιμο.

Η ελπίδα πεθαίνει γρήγορα και όχι τελευταία.
Η προσπάθεια “αποκόλλησης” της ΕΡΤ από την κοινωνία και η αποτυχία δημιουργίας ενός “πυρήνα” ή ακόμα κι ενός χώρου ζύμωσης των διαφορετικών απόψεων στην “αναβιωμένη” ΕΡΤ, γίνεται εμφανής από την αρχή της “επαναλειτουργίας” και παγιώνεται στη συνέχεια. Πάρα πολλά πράγματα μπορούν να ειπωθούν ως προς τις αιτίες, αλλά ανατρέχοντας σε συζητήσεις με πρόσωπα αξίζει να μεταφέρω μερικές φράσεις, όπως ακριβώς ειπώθηκαν στα τρία πηγάδια:
1. Θέλω να γυρίσω μέσα και να μην μιλάω σε κανέναν.
2. Θέλω να γυρίσω μέσα και να γαμήσω τους “προδότες”.
3. Δεν μπορώ να διαγράψω συναδέλφους που δουλεύαμε μαζί τόσα χρόνια, επειδή μας πούλησαν τα δύο του αγώνα.
4. Δεν έχουμε κανένα λόγο να καλέσουμε την κοινωνία στις 11 (Ιουνίου 2015).
5. Ο Νόμος είναι σκατά, αλλά υπάρχουν δυνάμεις στο ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμφωνούν, άρα πρέπει να αναλάβουμε θέσεις ευθύνης γιατί αλλιώς θα τις πάρουν οι ΔΤούδες και οι ΝΕΡΙΤες (προ Δημοψηφίσματος).
6. Έφυγαν οι δικοί μας, αλλά μπορούμε ακόμα να κάνουμε πράγματα (μετά το Δημοψήφισμα).
7. Όποιοι πιάνουν “καρέκλες” εξαργυρώνουν τον Αγώνα για πάρτη τους.
8. Υπάρχουν “κλίκες” που δουλεύουν μόνο για τις ίδιες.
9. Δεν ήταν όλοι οι αλληλέγγυοι ανιδιοτελείς.
10. Όπως παραδέχτηκε κι ο Τσίπρας, οι εργαζόμενοι ήταν που άνοιξαν την ΕΡΤ (#not @2015 but #sure @2016)
11. Δηλαδή εσύ είσαι (εσείς είσαστε) η κοινωνία;
12. Τώρα που άνοιξε η ΕΡΤ είμαστε όλοι μια οικογένεια (κυρίως κοντά σε εσωτερικές εκλογές κάθε είδους)
13. Τι πυρήνα μου λες; Εκεί που είμαι, δεν μιλάμε μεταξύ μας.
14. Τι φταίω εγώ για αυτά που κάνει η (γίνονται στην) ΕΡΤ; Εγώ... (από πολλά πρόσωπα και με διαφορετικές συνέχειες της φράσης)
15. Δεν θα τους χαρίσουμε το σωματείο (την ομοσπονδία) επειδή ο...
16. Δεν μας συμφέρει να κάνουμε συνελεύσεις με αυτό το συσχετισμό.
17. Τις είδαμε και τις συνελευσεις που καταλήξανε!
18. Ο/Η φίλος/ φίλη σου (για άλλο πρόσωπο κάθε φορά) τότε έλεγε/έκανε/παίρνει/έπαιρνε...
19. Να δώσουμε 3 ευρώ (το ισόποσο του ανταποδοτικού τέλους) στους αλληλέγγυους να μας αφήσουν ήσυχους!
20. Εγώ δεν είχα μπαμπά (μαμά) στην ΕΡΤ.



Η “απομάγευση” και η θεσμικοποίηση
Σε όλο το διάστημα της “λειτουργικής κατάληψης” του Ραδιομεγάρου το προαύλιό του, τα προαύλια πολλών περιφερειακών σταθμών αλλά και το πεζοδρόμιο της Αγγελάκη μπροστά στον 102 FM, μετατράπηκαν σε πραγματικούς δημόσιους χώρους.
Από το πρώτο κιόλας καλοκαίρι της “επαναλειτουργίας” η Διοίκηση φρόντισε να “απομαγεύσει” το stage του Αγώνα, στο πρόγραμμα τού οποίου αρχικά κυριαρχούσε το προσωπικό της ΕΡΤ (Μουσικά Σύνολα και σχήματα που διατηρούσαν οι εργαζόμενοί της) αλλά στη συνέχεια προχώρησε με ανοιχτές συμμετοχές που έφτασαν σε απίστευτο εύρος. Αυτο το αυτοοργανωμένο εγχείρημα αντικαταστάθηκε από το SummERTime με “συνεργάτη” το Δήμο Αγίας Παρασκευής. Λίγα από τα αλληλέγγυα σχήματα εμφανίστηκαν και στο “επίσημο” πρόγραμμα. Τα Μεθυσμένα Ξωτικά και οι Αδέσποτες Σκύλες είχαν προκαλέσει σοβαρή αμηχανία στους ΕΡΤικούς ακόμα και στην “επαναστατική περίοδο”, οπότε μάλλον δύσκολα θα τα πρότεινε κανείς για το SummERTime.
Μια ανάλογη διαδρομή ακολούθησε και το θερινό σινεμά της ΕΡΤ3 που ξεκίνησε στο πεζοδρόμιο της Αγγελάκη. Όμως εδώ διασώθηκαν αρκετά αρχικά χαρακτηριστικά αφού η επιλογή του υλικού των προβολών παρέμεινε στα χέρια του ανθρώπου που το ξεκίνησε. Μόνο κάποια στοιχεία εμβρυακής αυτοοργάνωσης μοιάζουν να χάθηκαν όταν μπήκε υπό την “αιγίδα” της Διοικούσας Επιτροπής, όπως τουλάχιστον αναφέρουν μερικά μέλη "εξ αποστάσεως” της Λέσχης.
Ένα ακόμη ζήτημα που σχετίζεται με την “απομάγευση” αλλά συνδέεται επίσης και με την “κυρίαρχη αφήγηση” που αναφέρω στην εισαγωγή είναι η κατοχή του υλικού του δίχρονου αγώνα (βίντεο και ηχητικά αρχεία) από την ΠΟΣΠΕΡΤ -κατά δήλωση του κ. Δημήτρη Κούνη, πρώην Ταμία και νυν Γενικού Γραμματέα της ομοσπονδίας. Το γεγονός ότι αυτό το υλικό έχει παραχθεί κάτω από πρωτοφανείς ιστορικές συνθήκες που έχουν ως συνέπεια να είναι τρομακτικά δύσκολο να οριστούν τα δικαιώματα που φέρει (πνευματικά, μηχανικά, αλλά ακόμα και ηθικά) το καθιστούν ιδανικό για άδεια public domain. Φυσικά, υπάρχει πρόβλημα με την μουσική που χρησιμοποιήθηκε (τουλάχιστον στο ραδιόφωνο) αφού διέπεται από αδειοδότηση “της αγοράς” στο συντριπτικό της μέρος. Σε κάθε περίπτωση μεγάλο τμήμα του “αγωνιστικού-πειρατικού-μη αμοιβόμενου” προγράμματος είναι αναρτημένο σκόρπιο στο διαδίκτυο και μέχρι σήμερα παραμένει προσβάσιμο χωρίς κανένα περιορισμό. Θα έχει όμως πολύ μεγάλο νομικό ενδιαφέρον οποιαδήποτε απόπειρα περιορισμού του, είτε στο πλαίσιο του “Μουσείου του Αγώνα”, είτε σε οποιαδήποτε άλλη χρήση του στο μέλλον.
Η πρόθεση της “απομάγευσης” εκφράστηκε ήδη από την πρώτη μέρα, εκτός από την διοίκηση και από την ομοσπονδία. Όταν προσπάθησε να συμπεριλάβει στο θρησκευτικό μνημόσυνο που έστησε για τους νεκρούς του αγώνα, τον δεδηλωμένα άθεο Αχιλλέα Παναγούλη που είχαμε αποχαιρετήσει με πολιτική κηδεία. Εδώ δεν υπήρξε καμιά “θεσμικοποίηση”, αρκούσε απλώς η πλαστογράφηση της ταυτότητάς του, για να “ταιριάξει” σε ένα σώου της συνδικαλιστικής ηγεσίας -που γινόταν πλάι στο σώου της διοίκησης- την μέρα που "δοξαζόταν" στο προαύλιο μια "νεκρανάσταση" - θρίαμβος των αντιπροσώπων. Το γεγονός ότι τρία χρόνια μετά την “επαναλειτουργία” καμία βοήθεια δεν έχει δοθεί στους ανθρώπους που ανέλαβαν να ολοκληρώσουν το ντοκιμαντέρ που άφησε στη μέση των γυρισμάτων ο Αχιλλέας -και αφορά τα Τσιμέντα Χαλκίδας και τον αγώνα των εργαζομένων εκεί- δείχνει απλώς ότι για τους ανθρώπους της ΕΡΤ “καλός αλληλέγγυος δεν είναι ο νεκρός αλληλέγγυος, αλλά ο νεκρός αλληλέγγυος που κόβεται και ράβεται στα μέτρα μας κάθε φορά”.

Η εσωτερική σύγκρουση και η μη επίλυση της.
Με καθαρά καπιταλιστικούς όρους, θα περίμενε κανείς από οποιαδήποτε διοίκηση εταιρείας της οποίας οι εργαζόμενοι έχουν βιώσει από διαφορετικές έως και μετωπικά συγκρουόμενες εμπειρίες, κατά το πρόσφατο διάστημα των δύο προηγούμενων χρόνων (2013-2015), να τους διαθέσει αμέσως -ή και να επιβάλλει- ψυχολόγους εργασίας και προγράμματα αποκατάστασης των σχέσεων εμπιστοσύνης στις δομές της. Και πριν αρχίσει κανείς να αναφέρει το κόστος, ας αναλογιστεί την σπανιότητα του φαινομένου στην Ιστορία των ΜΜΕ και κατά συνέπεια το ερευνητικό ενδιαφέρον που προέκυπτε για τα τμήματα ψυχολογίας των δημόσιων πανεπιστημίων ολόκληρης της Ευρώπης. Από όσο γνωρίζω, καμιά ενέργεια αποκατάστασης αυτής της βλάβης δεν έγινε ποτέ, ούτε ζητήθηκε/προτάθηκε οτιδήποτε σχετικό από κανένα συνδικαλιστικό φορέα που δραστηριοποιείται ή και σχετίζεται με την ΕΡΤ. Αντίθετα ακόμα και ζητήματα “διαίρει και βασίλευε” που βρέθηκαν να αμβλύνονται κατά την διάρκεια του κοινού αγώνα (όπως το αιώνιο ρήγμα μεταξύ δημοσιογράφων και τεχνικών/διοικητικών στο “μαγαζί”) μοχλεύθηκαν με την “επαναλειτουργία” και εξακολουθούν να αναμοχλεύονται μέχρι σήμερα με διάφορους τρόπους και για διαφορετικά συμφέροντα. Η εμφάνιση της “Ένωσης Εργαζομένων ΕΡΤ” και η στελέχωσή της από πολύ γνωστά πρόσωπα της ΔΤ-ΝΕΡΙΤ, έδωσε την χαριστική βολή στην πιθανότητα δημιουργίας ενός πραγματικά ανεξάρτητου και αυτοργανωμένου σωματείου βάσης των εργαζομένων στην ΕΡΤ προς μεγάλη χαρά των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών οργάνων. Το “όλοι εναντίον όλων κι ο καθένας για την πάρτη του” είναι σήμερα μια κυρίαρχη πραγματικότητα στο εσωτερικό των δομών της ΕΡΤ, είτε στα “συνδικαλισμένα” είτε στα “αποστασιοποιημένα” εργαζόμενα άτομα, γεγονός που σχετίζεται άμεσα και με την ανθρωπογεωγραφία τους με την οποία θα ασχοληθώ παρακάτω.

Η μη απόδοση ευθυνών για τα οικονομικά εγκλήματα ΔΤ, ΝΕΡΙΤ & Digea
Κατά τη σύντομη λειτουργία της ΔΤ διαπράχθηκαν οικονομικά εγκλήματα που θα έπρεπε να οδηγηθούν στον Εισαγγελέα, αλλά  προτιμήθηκε να πάνε σε αμνήστευση. Για τη ΝΕΡΙΤ κανείς δεν φαίνεται να ξέρει τι έχει πραγματικά συμβεί με τη διαχείρισή της, ούτε αν αυτή “ξεπλύθηκε” μέσω της εταιρικής συνέχειας που της πρόσφερε η “επαναλειτουργία” με το συγκεκριμένο Nόμο. Εύλογο παραμένει το ερώτημα αν θα υπάρξουν οποιεσδήποτε συνέπειες (από ακύρωση του διαγωνισμού έως απόδοση ευθυνών) για το “σικέ” που οδήγησε την Digea στην θέση του παρόχου ψηφιακού τηλεοπτικού σήματος χωρίς κανέναν ανταγωνιστή και με την χαμηλότερη τιμή που δόθηκε ποτέ στον πολιτισμένο κόσμο.

Η εκπροσώπηση των εργαζομένων στο Δ.Σ. της ΕΡΤ
Το σήριαλ που ξεκίνησε στις 18 Νοεμβρίου του 2015 με τις κάλπες για την εκλογή δύο εκπροσώπων των εργαζομένων της ΕΡΤ στο Διοικητικό Συμβούλιο, είναι πολύ μεγάλο για να το μεταφέρω εδώ επεισόδιο προς επεισόδιο κι ακόμη δεν έχει τελειώσει. Έχει μέσα τα πάντα. Πρώτο γύρο, εξώδικο της ΠΟΕΣΥ, δεύτερο γύρο, επανακαταμέτρηση των ψηφοδελτίων (μερικές μέρες μετά και χωρίς την παρουσία των υποψηφίων), τοποθέτηση ενός εκπροσώπου στο Δ.Σ. (του Αριστοτέλη Μεταξά - καμεραμάν) και άρνηση της εφορευτικής να τοποθετηθεί στο Δ.Σ. ο Γιώργος Μαρινόπουλος (δημοσιογράφος της ΕΡΤ στον Πύργο) που πλειοψήφισε στο δεύτερο γύρο, προαναγγελία τρίτου(!) γύρου, ένοχη σιωπή των Δημοσιογραφικών Ενώσεων, παραίτηση του Γ. Μαρινόπουλου -δύο χρόνια αργότερα- με κοινοποίηση επιστολής του στην εφορευτική επιτροπή, αλλά καμία ενέργεια απο αυτήν. Το σημαντικό είναι ότι στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ εξακολουθεί να υπάρχει μόνο ένας εκπρόσωπος των εργαζομένων αντί για δύο, άρα οι δημοσιογράφοι στερούνται εκπροσώπησης. Παραμένει ανοιχτό το ζήτημα προσβολής των αποφάσεων ενός Δ.Σ. που λειτουργεί τόσο καιρό με μειωμένη σύνθεση, αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν.



Τα “μικρά μαύρα” είναι σαν εγκεφαλικά που δεν χρήζουν νοσηλείας.
Κατά σειρά το πρώτο μαύρο στην “νέα εποχή” πέφτει για να μην πραγματοποιηθεί η παρέμβαση του Ρουβίκωνα στο εορταστικό δελτίο ειδήσεων για τα 50 χρόνια εκπομπής τηλεοπτικού σήματος με παρουσιαστή τον Πάνο Χαρίτο και καλεσμένη τη Λιάνα Κανέλλη.
Ακολουθεί η απεργοσπασία κατά την διάρκεια της ΔΕΘ και η παντελώς “άκυρη” -κατά την προσωπική μου άποψη- παρέμβαση της ΛΑ.Ε. στην ΕΡΤ 3 που ακολουθείται από ακόμη πιο “άκυρη” αντιμετώπιση. Στη Θεσσαλονίκη έχουμε ακόμη την εκ των υστέρων αντίδραση σε μια παρέμβαση για τους πολιτικούς κρατούμενους από συλλογικότητες της πόλης που έγινε στον 102 FM απρόσκοπτα και ολοκληρώθηκε κανονικά, αλλά εμφανίστηκε ως “χρήση βίας” στην ανακοίνωση της Διοίκησης, ενώ οι εργαζόμενοι δέχτηκαν απειλές και αναγγελία “μέτρων τάξης” με τοποθέτηση θωρακισμένης πόρτας στον σταθμό, η οποία ακόμα δεν έχει υλοποιηθεί.
Με απειλές για πειθαρχικά που διέρρευσαν από την πλευρά της ομοσπονδίας(!) ολοκληρώθηκε και το Μαύρο στην ΕΡΤ Χανίων τον Νοέμβριο του 2017 κατά των εκπομπών αλληλέγγυων ακροατών/τριων που είχε μια ενδιαφέρουσα διασύνδεση και με τα γεγονότα στην EΡΤopen που ακολούθησαν.

Η ΕΡΤopen στη “νέα εποχή”.
Σε πρόσφατο δικόγραφο του οποίου έλαβα γνώση η ΕΡΤopen αναφέρεται ως “ο διαδικτυακός σταθμός της ΠΟΣΠΕΡΤ” από τον Πρόεδρό της, κ. Παναγιώτη Καλφαγιάννη. Και πιθανώς σήμερα να είναι, δεν έχω κανένα τρόπο να το ελέγξω και μηδενική διάθεση να το πράξω. Μπορώ όμως να βεβαιώσω -και όχι μόνος μου, ευτυχώς- ότι στο διάστημα του αγώνα δεν ήταν καθόλου έτσι. Δεν θα επαναλάβω την θέση μου για το εγχείρημα μετά την “επαναλειτουργία” της ΕΡΤ, είναι καταγεγραμμένη από το 2015. Αξίζει να προσθέσω μόνο ότι η λογοκρισία κατά του Γιώργου Μουργή με αφορμή το τελευταίο χρονικά μικρό μαύρο στα Χανιά και όσα ακολούθησαν ανέδειξαν όλες τις παθογένειες της ιδιότυπης “ιδιοκτησίας” της, ενώ άνοιξαν και πάλι τα ζητήματα της συχνότητας, του πόμπου και της κατοχής του υλικού της κατά την διάρκεια του αγώνα. Ακόμα ανέδειξαν “διπλές ταυτότητες” στελεχών της ΕΡΤ που άλλα καπέλα φοράνε ως διευθυντικά στελέχη της EPT A.E. κι άλλα ως μέλη της “συνέλευσης” της ΕΡΤopen.

Η ΚΥΑ έχει κέρατα.
Κανείς δεν ξέρει σε ποιο συρτάρι Υπουργείου βρίσκεται και ποιος κρατάει εκεί την Κοινή Υπουργική Απόφαση που αποκαθιστά και συμψηφίζει το οικονομικό χάος που δημιούργησε το Μαύρο ως προς τους εργαζομένους. Αυτό που είναι δεδομένο είναι ότι αρκετός κόσμος εντός της ΕΡΤ την περιμένει “πως και πως” αφού είναι να παίρνει λεφτά όταν εμφανιστεί, αλλά υπάρχουν αρκετοί που δεν θέλουν με τίποτα να σκάσει γιατί πρέπει να επιστρέψουν χρήματα που έχουν ήδη πάρει ως αποζημιώσεις, δεδουλευμένα στην ΔΤ/ΝΕΡΙΤ, κλπ.
Το γεγονός ότι η ΚΥΑ (μάλλον) είναι δημοσιονομικά ουδέτερη, αφού πρακτικά ό,τι είναι να δώσει σε κάποιους θα τα πάρει από κάποιους άλλους, δεν εξηγεί την καθυστέρηση που παρατηρείται. Από πολλούς όμως η καθυστέρηση ερμηνεύεται ως “χάρη” κάποιου είδους. Πριν από μερικούς μήνες η ΠΟΣΠΕΡΤ “έριξε στο τραπέζι” μια πρόταση για εθελοντική ένταξη στην διαδικασία, πράγμα που σημαίνει σημαντική δημοσιονομική επιβάρυνση και δεν υπάρχει περίπτωση να υλοποιηθεί. Η καθυστέρηση της ΚΥΑ διατηρεί τον διχασμό των εργαζομένων της ΕΡΤ σε πριν και μετά το “Διάταγμα Παυλόπουλου” και χρησιμοποιείται ανάλογα κάθε φορά.

Η παρωδία του “κοινωνικού ελέγχου”
Μετά από τέσσερις τηλεοπτικές εκπομπές που ξεκίνησαν το 2015 και τις μηνιαίες ολομέλειες που αναρτώνται μόνο στο διαδίκτυο η παρωδία των Συμβουλίων Κοινωνικού Ελέγχου έχει γίνει καταφανής. Κατ' αρχήν λειτουργούν μόνο δύο. Στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Η αναγγελία για ΣΚΕ ανά περιφέρεια δεν υλοποιήθηκε ποτέ και κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να τα πραγματοποιήσει, ιδίως με τo πλαίσιο να έρχεται "καπέλο" από την Αθήνα -σύμφωνα με το Νόμο- και τα αποτελέσματα που έχουν ήδη φέρει αυτά που λειτουργούν. Αν κάποιος είναι αρκετά υπομονετικός για να παρακολουθήσει τα βίντεο των ολομελειών του ΣΚΕ Αθήνας θα ανακαλύψει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Όπως συγκρούσεις μεταξύ φορεών, μεταξύ φορέων και κληρωτών, ολομέλειες με προβληματικές απαρτίες, καταγγελίες για μη τήρηση των ραντεβού που έχουν κλείσει οι επιτροπές με την Διοίκηση μετά από αιτήματα μηνών κλπ. Δεν είναι μόνο ότι τα ΣΚΕ έχουν συμβουλευτικό (και στην ουσία ούτε καν) χαρακτήρα, το κυριότερο πρόβλημά τους είναι ότι έχουν γίνει πάρα πολύ γρήγορα φυτώριο παραγόντων. Το ΣΚΕ Ειδήσεων της Αθήνας διατηρεί παράλληλα και εβδομαδιαία εκπομπή στο EΡTopen, ενώ ο “υπεύθυνός” του κ. Νικόλαος Δημητρακόπουλος, διαγράφει συστηματικά σχόλια στο facebook σε ένα προφίλ που συνδέει άμεσα το ονοματεπώνυμό του με το ΣΚΕ Ειδήσεων. Το παράδειγμά του ακολούθησαν κι άλλοι από την “οργανική” ΕΡΤ στο διαδίκτυο -αλλά και στο εσωτερικό δίκτυο αλληλογραφίας της εταιρείας- άρα μπορούμε να θεωρήσουμε ότι άξιζει να μνημονευτεί γιατί άνοιξε ένα δρόμο...

Το Αν-οργανόγραμμα
Κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι ζούμε στον 21ο αιώνα και μάλιστα ότι όπου να 'ναι μπαίνουμε στην τρίτη δεκαετία του, άρα τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν στον 20ο σε λίγο θα έχουν ενηλικιωθεί. Και φυσικά δεν έχει απολύτως καμιά σημασία ποιος έφτιαξε αυτό το οργανόγραμμα (ο κ. Κωστόπουλος ή οποιοσδήποτε άλλος του το εισηγήθηκε) αφού βρωμάει από μακριά τεχνοφοβία και έλλειψη κάθε επαφής με την πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν θα ικανοποιήσει πελατειακά τον ήδη γερασμένο πληθυσμό εργαζομένων της ΕΡΤ (Α.Ε.) , αλλά ούτε την παραγωγή περιεχομένου εξασφαλίζει, ούτε προάγει την δημιουργικότητα (όποια έχει απομείνει) των ΕΡΤικών. Η επικάλυψη αρμοδιοτήτων και η δομή των Διευθύνσεων θυμίζει φορντικό εργοστάσιο των αρχών του 20ου κι όχι δημόσιο οργανισμό παραγωγής ειδησεογραφικού, ψυχαγωγικού, πολιτιστικού και εκπαιδευτικού περιεχομένου σε επαφή με την κοινωνία όπως οφείλει να είναι η ΕΡΤ. Στο τελευταίο οφείλει συμφωνούν λεκτικά και με ένα στόμα όλοι οι γραφειοκράτες (Διοίκηση, Εμπλεκόμενες Ομοσπονδίες, Ε.Ε.Ε και Πολιτικό Προσωπικό) όμως στην πράξη ούτε καν την ζωή δεν αφήνουν να δώσει τη λύση.

Η Ανθρωπογεωγραφία της ΕΡΤ
Ποιο είναι το ποσοστό νεόπτωχων στην ΕΡΤ; Πόσα σπίτια υπαλλήλων της είναι στο Νόμο Κατσέλη από πριν το Μαύρο και πόσα μπήκαν τα επίμαχα χρόνια; Και πώς στο διάολο γίνεται, ενώ ένα σημαντικό κομμάτι της τα φέρνει βόλτα δύσκολα, να παραμένει τόσο "ποζεράτο"; Ο καθωσπρεπισμός, η ανάθεση και η οσφυοκαμψία είναι -κατά την προσωπική μου εκτίμηση- τα χειρότερα χαρακτηριστικα της ανθρωπογεωγραφίας στην ΕΡΤ που συνοψίζονται σε μια ιδιότυπη “αστίλα”. Ένα ακόμα προβληματικό χαρακτηριστικό είναι η ενδόμυχη γνώση ότι η δουλειά (στις περισσότερες ειδικότητες) είναι πολύ εύκολη πια κι όσο “εκδημοκρατίζεται” από τις νέες τεχνολογίες, τόσο περισσότερο αποδεικνύεται ότι μπορεί πραγματικά να την κάνει ο καθένας. Επιπλέον το προσωπικό της ΕΡΤ γερνάει. Και γερνάει άσχημα, ολοένα και με πιο περιορισμένους ορίζοντες. Όσο για το διάταγμα Παυλόπουλου -στο οποίο πίνουν νερό οι σημερινοί μόνιμοι υπάλληλοι της ΕΡΤ- έχει δημιουργήσει μια συνθήκη εισόδου όλο και λιγότερων νέων ανθρώπων στις δομές της. Άρα ολοένα και λιγότερης φρεσκάδας στην απεύθυνσή της. Οι μικτές παραγωγές -που χρησιμοποιήθηκαν για την λεηλασία των οικονομικών πόρων της ΕΡΤ- είναι η μία όψη του νομίσματος που τις δαιμονοποιεί, όμως την άλλη -που καλύπτει την ανάγκη της ΕΡΤ για άλλες φωνές, ιδέες και εκπομπές- κάνουν όλοι πως δεν την βλέπουν. Σε έναν τόσο σύνθετο οργανισμό η συνδικαλιστική επιδίωξη για εργαζόμενους “μίας και μοναδικής ταχύτητας” απλώς αποκλείει τους ανθρώπους που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ να γίνουν “επαγγελματίες” της ραδιοτηλεόρασης, αλλά μπορούν να κάνουν μια σειρά εκπομπών για κάτι που ξέρουν πάρα πολύ καλά ως συνεργάτες. Και φυσικά πάνω σε αυτά τα παράλογα δεδομένα, χτίζεται και θριαμβεύει το outsourcing και τα ΣΔΙΤ που είναι πρό των πυλών (ή και ήδη μέσα).
Ας πούμε τελικά κάποτε την αλήθεια που μπορεί να πληγώσει. Αν οι ΕΡΤικοί δεύτερης γενιάς έγιναν κάτι αποδεκτό και συνηθισμένο, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μην θεωρήσουμε δεδομένο και τους ΕΡΤικούς τρίτης γενιάς. Γιατί μόνο στις Στρατιωτικές Σχολές ανά τον κόσμο, επιβραβεύεται αυτού του είδους η... “οικογενειακή παράδοση”.

Τι χάθηκε...
Πέρα από την ιστορική ευκαιρία που έχει ήδη αναφερθεί από την αρχή, αυτό που σίγουρα χάθηκε είναι η δυνατότητα παρέμβασης σε ζητήματα υψίστης σημασίας. Όλα τα ερωτήματα και οι αμφισβητήσεις που ξεκίνησαν με το Μαύρο -και αφορούσαν π.χ. το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ΕΡΤ και την σχέση της με την κοινωνία, τις ραδιοσυχνότητες ως προς την “ιδιοκτησία” και την χρήση τους, την ψηφιακή μετάβαση που πραγματοποιείται ήδη, το κοινωνικό φάσμα που οφείλει να διαθέτει η χώρα, την αδειοδότηση του Αρχείου της ΕΡΤ με διαφορετικές άδειες χρήσης (όπως creative commons ή public domain), την ισότιμη πρόσβαση στο υλικό της από ΑμεΑ- έχουν εξαφανιστεί από κάθε τρέχουσα συζήτηση ή διαβούλευση αυτών των θεμάτων. Θα τολμήσω να ισχυριστώ ότι έχουν εξαφανιστεί ακόμα και από το φαντασιακό των εργαζομένων, με αποτέλεσμα αυτής της “φαντασιεκτομής” ακόμα και όσοι/ες επικαλούνται σήμερα με καλές προθέσεις τον αγώνα, να το κάνουν αποσπασματικά, στείρα και με προβληματικούς στόχους. Και κυρίως να αποσυνδέουν πλήρως “τα δρώμενα στην ΕΡΤ” από μια συνολική προοπτική κοινωνικής χειραφέτησης. Όσο για την πλευρά αυτών που επικαλούνται τον αγώνα με κακές προθέσεις, οι μαφίες που δημιούργησαν έχουν εγκατασταθεί, παράγουν το αποτέλεσμά τους και επιβραβεύονται.
Τα τρία χρόνια αυτής της νόθας “επαναλειτουργίας”, έχω πραγματικά βαρεθεί να ακούω τη λέξη “χάσαμε” ή ανάλογες εκφράσεις αποδοχής της ήττας. Δεν με αφορά, όπως πιθανότατα και κανένα από τα πρόσωπα της αλληλεγγύης, δεν είχαμε τίποτα να “κερδίσουμε” ως άτομα, εκτός από την διαδρομή. Όμως έχοντας ζήσει την ουσιαστική διεύθυνση του Ρούσσου Κούνδουρου στο Κανάλι 15 -που φυσικά καμία σχέση δεν είχε με την αντίληψη “περί διεύθυνσης” πολλών αχυρανθρώπων με γωνιακά γραφεία στις δομές της ΕΡΤ- θα τον επικαλεστώ κλείνοντας αυτό το κείμενο.
Από την ΕΡΤ λοιπόν χάθηκε η κάβλα που για τον Ρούσσο ήταν δομικό συστατικό των ΜΜΕ. Μια κάβλα που παροδικά αναγεννήθηκε από την απελευθέρωση του δυναμικού της ΕΡΤ και το αγκάλιασμα του αγώνα της από την κοινωνία. Κι έτσι σήμερα ξεχωρίζουν σαν την μύγα μες στο γάλα μιας μίζερης διεκπεραιωτικής καθημερινής μετριότητας, ελάχιστες νησίδες περιεχομένου. Αυτές που διατηρούν μια σπίθα ακόμα ζωντανή, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να σταματήσουν ούτε την κατρακύλα, ούτε την χιονοστοιβάδα.

Υποθέσεις Εργασίας για την Ούρσουλα Κρέμπερ Λε Γκεν @ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ 20

Ίσως δεν είναι γνωστό τοις πάσι ότι η Βαβυλωνία επιτρέπει την αναδημοσίευση των κειμένων "με την παράκληση να αναφέρεται η πηγή τους". Προφανώς το λογικό δεν είναι και αυτονόητο στις μέρες μας.

Ακριβώς για αυτή την θέση όμως -και επιπλέον γιατί μου αρέσει πολύ το στήσιμο που κάνανε- αποφάσισα να ανεβάσω τις φωτογραφίες από τις σελίδες.

Πριν βγάλεις τα μάτια σου να σε ενημερώσω ότι ακολουθεί το κείμενο μετά από αυτές, οπότε πήγαινε προς τα κάτω...

ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΚΡΕΜΠΕΡ ΛΕ ΓΚΕΝ
του Παναγιώτη Κούστα

Όταν πεθαίνει ένα πρόσωπο της τάξης μεγέθους της Ούρσουλα Κρέμπερ Λε Γκεν, η Ανατομία του πάει χέρι-χέρι με τη Θλίψη. Είναι κατι απολύτως φυσιολογικό -θα τολμήσω να ισχυριστώ εδώ- αφού η Ανθρωπότητα οφείλει να σκυλεύει τους νεκρούς της. Κι όσο κι αν δεν την παραδεχόμαστε, τη σκύλευση αυτή την κάνουμε καθημερινά με κάθε νεκρό πρόσωπο, άσημο ή διάσημο, στενά συγγενικό, στον ορίζοντα των γνωριμιών μας ή και εντελώς άγνωστο -υπό συγκεκριμένες ειδησεογραφικές προϋποθέσεις. Κάθε θάνατος άλλου παράγει αυτόματα έναν υποκειμενικό απολογισμό εντός μας. Και δεν μετράει η πρόθεση -από την πιο αγαθή έως την πιο μοχθηρή- αφού αυτή η διαδικασία ανατομίας εξυπηρετεί μια βασική ανάγκη επιβίωσης του ανθρώπινου είδους: Την κατανόηση των αιτίων που έκαναν την προσωπικότητα που έφυγε μοναδική. Την κληρονομιά της και το όφελος που ως ζώντες μπορούμε να αποκομίσουμε από αυτήν.

Το ανατομικό τραπέζι όπου τεμαχίζεται το σώμα, το δικηγορικό γραφείο όπου ανοίγει μια διαθήκη ή το σπίτι του φευγάτου προσώπου όπου ξεμαλλιάζονται οι κληρονόμοι αν δεν υπάρχει διαθήκη, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Το νεκρό πρόσωπο απουσιάζει. Όλες αυτές οι διαδικασίες γίνονται ερήμην του. Δεν είναι πια ένα συμπαγές και βιωμένο όλο, αλλά μια κατακερματισμένη, συχνά αντικρουόμενη και καλειδοσκοπική ανασύνθεση μέσα από τις καταγραφές των γύρω του.
Λίγο-πολύ δηλαδή, όπως το έργο κάθε συγγραφέα...

Το βιωμένο όλο της Ούρσουλα Κρέμπερ Λε Γκεν ολοκληρώθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2018. Η Ανατομία της, όμως, θα μας συνοδεύει για πολύ καιρό. Και σε αυτή την διαδικασία θα ήθελα να καταθέσω μερικές υποθέσεις εργασίας.

Υπόθεση Εργασίας #1: Τόσο το χειρότερο για το Νόμπελ.

Αμέσως μετά το θάνατό της αρκετές "πνευματικές προσωπικότητες" επεσήμαναν το γεγονός ότι η Ούρσουλα δεν προτάθηκε τελικά για Νόμπελ Λογοτεχνίας, μια διάκριση που θα αναγνώριζε το ύψος της προσφοράς της στην παγκόσμια τέχνη της γραφής. Αυτή η "παράλειψη" -που δεν είναι φυσικά η μοναδική- μπορεί να ειδωθεί μέσα από πολλά πρίσματα. Ένα, και ίσως το πιο γοητευτικό σε σχέση με την Ούρσουλα, συνοψίζεται στο ερώτημα: Πόση αλήθεια (πασπαλισμένη με χιούμορ και τρολάρισμα) μπορούν να αντέξουν τα Νόμπελ;

Γιατί η μακαρίτισσα υπήρξε εξαιρετικά ουσιαστική και ταυτόχρονα κακός μπελάς στις ομιλίες ή τις βραβεύσεις της, παρούσα ή απούσα, αν και πάντοτε εντός των ορίων της ουσιαστικής ανθρώπινης (και όχι της αστικής) ευγένειας. Παραθέτω τρία παραδείγματα:

1. To 2004 στην έκθεση Book Expo America που έγινε στο Σικάγο και όπου είχε προσκληθεί να μιλήσει στο πρόγευμα -αφού εξήγησε ότι στο πρόγευμα στο σπίτι της μουγκρίζουν αντί να μιλάνε για σοβαρά ζητήματα- επιτέθηκε στα εμπορικά κλισέ της Λογοτεχνίας του Φανταστικού και την κυριαρχία του ξανθού γαλανομάτη ήρωα, φέρνοντας σε τρομερή αμηχανία το κοινό που κατά συντριπτική πλειοψηφία ήταν στελέχη εκδοτικών επιχειρήσεων.

2. Σε ομιλία της στην τελετή αποφοίτησης της τάξης του 1983 στο Mills College ανέφερε : "Η παράδοση της διανόησης είναι αντρική. Ο δημόσιος λόγος γίνεται στην δημόσια γλώσσα, την εθνική ή την γλώσσα της φυλής. Και η γλώσσα της δικής μας φυλής είναι αντρική γλώσσα. Οι γυναίκες την μαθαίνουμε, φυσικά. Δεν είμαστε ηλίθιες. Αν όμως μπορείτε να διακρίνετε την Μάργκαρετ Θάτσερ από τον Ρόναλντ Ρίγκαν ή την Ίντιρα Γκάντι από τον Στρατηγό Σομόζα μόνο από τα λεγόμενά τους, πείτε μου πώς το καταφέρατε. Είναι ένας κόσμος για άντρες και μιλάει την γλώσσα του άντρα. Οι λέξεις είναι όλες λέξεις δύναμης. (...) Ίσως χορτάσαμε από λέξεις δύναμης και ομιλίες για τη μάχη της ζωής. Ίσως να χρειαζόμαστε λέξεις αδυναμίας.(...) Αντί να μιλώ για δύναμη, τι θα γινόταν αν μιλούσα σαν γυναίκα εδώ και τώρα δημόσια; Δεν θα ακουγόταν σωστό.(...) Κι αν έλεγα πως ελπίζω για σας πρώτα από όλα εάν -και μόνο εάν- θέλετε παιδιά, ότι εύχομαι να τα αποκτήσετε; (...) Ότι εύχομαι εσείς κι αυτά να έχετε αρκετό φαγητό κι ένα σπίτι ζεστό και καθαρό, και φίλους, και δουλειά που να σας γεμίζει; (...) Και η επιτυχία; Η επιτυχία σας είναι η αποτυχία κάποιου άλλου. Η επιτυχία είναι το Αμερικάνικο Όνειρο, το οποίο μπορούμε να συνεχίζουμε να το ονειρευόμαστε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι στους περισσότερους τόπους, συμπεριλαμβανομένων τριάντα εκατομμυρίων από εμάς, ζουν εντελώς ξάγρυπνοι μέσα στην τρομακτική πραγματικότητα της φτώχειας. Όχι, δεν θα σας ευχηθώ επιτυχία".

3. Τέλος στην τελετή απονομής των Βραβείων Nebula το 2003 κατά την οποία ανακηρύχτηκε Grand Master εν τη απουσία της (είχε προγραμματίσει μια κρουαζιέρα με τον άντρα της κι ένα ζευγάρι φίλων) διέλυσε την πατριαρχική υπο-δομή των βραβείων με ένα χάπενινγκ που έμεινε στην Ιστορία των βραβείων. Κατά την παραλαβή του τίτλου από την φίλη της -και επίσης συγγραφέα ε.φ.- Αϊλίν Γκαν μια ομάδα ανθρώπων φόρεσε μάσκες από χαρτί με το πρόσωπο της Ούρσουλα και απάντησε στις ερωτήσεις των παρευρισκομένων. Η κωδική φράση της ομιλίας της Γκαν -γραμμένη από την Ούρσουλα- ήταν "και τώρα μπορείτε να ρωτήσετε την δική σας Ούρσουλα οτιδήποτε θελήσετε" ενώ τα πρόσωπα που φορούσαν τις μάσκες είχαν λάβει ως μοναδική οδηγία να απαντήσουν σαν να ήταν η Λε Γκεν (λέμε τώρα). Από το 1978 που ξεκίνησαν τα βραβεία μέχρι τότε μόνο μία γυναίκα συγγραφέας είχε λάβει αυτή τη διάκριση και μέχρι σήμερα μόνο τέσσερις έχουν κατακτήσει τον τίτλο του Grand Master. Πράγμα που επισημάνθηκε στην ομιλία, αξιοποιώντας ως λογοπαίγνιο το Grand Mistress που ενώ θα ήταν η "πολιτικά ορθή" διατύπωση νοηματοδοτείται στα αγγλικά κυρίως από την έννοια της ερωμένης.

Υπόθεση εργασίας # 2 : Τι κάνουμε (για) (με) την ελευθερία;

Η σχέση της Ούρσουλα Κρέμπερ Λε Γκεν με την ελευθερία ξεκινά από πολύ νωρίς και διατηρείται μέχρι το τέλος της ζωής της. Στην συγκεκριμένη υπόθεση εργασίας θα ισχυριστώ ότι η ελευθερία τής παρέχεται από το οικογενειακό της περιβάλλον ως μία δεδομένη κατάσταση, ή ακόμη περισσότερο ως ένα αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Στηρίζω αυτήν την υπόθεση κυρίως σε όσα αναφέρει η ίδια για την παιδική της ηλικία, αλλά και την αντήχηση της ελευθερίας μέσα στο έργο της. Τέταρτο παιδί -και το μοναδικό κορίτσι- μιας μάλλον πρωτοποριακής οικογένειας δύο ανθρωπολόγων με την μητέρα της να γράφει ήδη, μεγαλώνει σε ένα ανοιχτό σπίτι του Μπέρκλεϊ, γεμάτο από βιβλία, μουσική και φίλους. Η φράση της για την εποχή αυτή είναι χαρακτηριστική: "Μεγάλωσα με το να σκέφτομαι, να ρωτάω και να απολαμβάνω".

Με αυτόν τον πυρήνα ελευθερίας στερεωμένο μέσα της ως αυτονόητο γεγονός και με την εμπειρία του διαφορετικού που φέρνει ως καθημερινότητα στο σπίτι των γονιών της η ερευνητική τους ενασχόληση με τους ιθαγενείς της Αμερικής, η Ούρσουλα κατακτά πολύ γερά θεμέλια ακριβώς την ώρα που η Αμερική βυθίζεται στην κρίση της Μεγάλης Ύφεσης και στη συνέχεια μπαίνει σε διαδοχικούς πολέμους (Δεύτερος Παγκόσμιος, Κορέα, Βιετνάμ. κ.α.). Μαθαίνει να αναγνωρίζει με την πρώτη ματιά και να περιγράφει εκπληκτικά συνθήκες ανελευθερίας και ανισότητας, καταστάσεις εξαίρεσης ή καταπίεσης -στο έργο της υπάρχουν όλα αυτά σε αφθονία- αλλά χωρίς την οργή του προσώπου που βίωσε το ίδιο τις αλυσίδες της σκλαβιάς. Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο χωρίς κανένα μιλιταρισμό, χωρίς καμιά απόλαυση της καταστροφής, χωρίς εκδίκηση, με το νοητικό και ψυχολογικό τοπίο των χαρακτήρων της να αναδεικνύει διαρκώς τους αυτο-περιορισμούς τους. Οι χαρακτήρες της Λε Γκεν δεν είναι χάρτινοι κι εκείνη δεν στέκεται απέναντί τους σε ίσες αποστάσεις, δικαιώνοντας τα πάντα.Η ικανότητα που έχει να αναδείξει -χωρίς ποτέ να το πει- όλο το φάσμα του αντιληπτικού τους πλαισίου παράγει πεντακάθαρες συγκρούσεις προάγοντας την κατανόηση και την διαμόρφωση θέσης -μαζί με την μεγιστοποίηση της απόλαυσης- στην αναγνωστική πλευρά. Έτσι οι κοσμοαντιλήψεις γίνονται τρισδιάστατα ορατές και οι σχέσεις που αναπτύσσονται κρίσιμα καθοριστικές.

Για τη δική της σχέση που συν-δημιούργησε με τον Ιστορικό Τσαρλς Λε Γκεν και είχε σαν αποτέλεσμα τρία παιδιά, αναφέρει: " Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει δυο δουλειές πλήρους απασχόλησης, όμως δύο άνθρωποι μπορούν να κάνουν τρεις δουλειές πλήρους απασχόλησης, αν το έργο μοιράζεται δίκαια."

Με αφετηρία αυτή τη φράση, αλλά και το έργο της θα διακινδυνεύσω έναν αφορισμό: Η ελευθερία δεν είναι απλώς ευθύνη, αλλά και αδυνατεί να υπάρξει αν δεν κατανοείς και δεν μοιράζεσαι. O ήρωας του “Malafrena,” ορίζει την ελευθερία ως "μια ανθρώπινη ανάγκη όπως το ψωμί ή το νερό" και στη συνέχεια με ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια: "Η ελευθερία συνίσταται στο να κάνεις αυτό που γνωρίζεις καλύτερα, την δουλειά σου, αυτό που πρέπει να κάνεις". Η ίδια η Λε Γκεν σε μια συζήτηση με την Τζούλι Φίλιπς για το περιοδικό The New Yorker ορίζει την ελευθερία ως ένα σύνθετο ιδανικό και μια λέξη "πολύ μεγάλη και πολύ παλιά" για να απομοιώνεται ως κοινοτοπία ή να χρησιμοποιείται από υποκριτές. "Φυσικά και γίνεται λανθασμένη χρήση της. Όμως δεν νομίζω ότι μπορείς να καταστρέψεις πραγματικά την λέξη ελευθερία".

Υπόθεση εργασίας #3: Η μόνη απόσταση που δεν καλύπτεται από σκάφος NAFAL είναι μεταξύ αιδοίου και μήτρας.

Η Ούρσουλα Κρέμπερ Λε Γκεν δεν ήταν η πρώτη γυναίκα συγγραφέας στην επιστημονική φαντασία, την ευρύτερη λογοτεχνία του φανταστικού, την ποίηση και το δοκίμιο. Δεν ήταν ούτε η πρώτη συγγραφέας που έθεσε ως θεματική της το ζήτημα του φύλου και των περιορισμών που αυτό παράγει στο κοινωνικό πεδίο. Είναι όμως -θα ισχυριστώ σε αυτήν την υπόθεση- η μοναδική πένα στην παγκόσμια λογοτεχνία που αντιμετώπισε το φύλο ως "φάσμα" μια οπτική που ακόμα και σήμερα σήμερα εξακολουθεί να αναδύεται, χωρίς να έχει καταστεί κυρίαρχη.
Αν δεχτούμε ως αληθή την τοποθέτηση της " Όλη η λογοτεχνική μυθοπλασία είναι μια μεταφορά. Η επιστημονική φαντασία είναι μια μεταφορά. (...) Τα διαστημικά ταξίδια είναι μια τέτοια μεταφορά, το ίδιο και οι εναλλακτικές κοινωνίες, η εναλλακτική βιολογία, το μέλλον είναι μια ακόμα μεταφορά. (...) Η αλήθεια είναι ζήτημα φαντασίας(...)" αντιλαμβανόμαστε ότι η Λε Γκεν σε καμιά περίπτωση δεν γράφει "λογοτεχνία φυγής" -με σκοπό να πλουτίσει ή ακόμα και να βιοποριστεί- αλλά αρπάζει την δημιουργική ελευθερία που της προσφέρει το είδος για να μιλήσει θαρραλέα για τα ζητήματα που καίνε την ανθρωπότητα στο διαχρονικό παρόν της. Κι έτσι κεντρική θέση στο κάδρο της θεματολογίας της καταλαμβάνει το έμφυλο ζήτημα.

Η Λε Γκεν δεν αποφεύγει καθόλου, αλλά ουσιαστικά ξεπερνάει πολύ γρήγορα τα συγκρουσιακά δίπολα (αρσενικό-θηλυκό, καταπιεστή-καταπιεζόμενης) και εστιάζει στην ίδια την ουσία της έμφυλης ταυτότητας, αναπτύσσοντας δραματουργικά τις πιθανές παραλλαγές της, αναδεικνύοντας έτσι την σημασία τους για την κοινότητα ή την κοινωνία. Μέσα από αυτή την επεξεργασία, προκύπτει ανάγλυφα η "παγίδα του φύλου" που βιώνουν οι κάτοικοι της Γης. Στον κύκλο του Χάιν καμιά εγκυμοσύνη δεν είναι ανεπιθύμητη, αφού απαιτείται ρητή απόφαση των εραστών για να προκύψει ζυγωτό κύτταρο. Στον πλανήτη Γκέθεν -όπου το φύλο είναι ρευστό και εμφανίζεται μόνο κατά το κέμερ- είναι απολύτως φυσικό στη σειρά διαδοχής να προηγούνται τα παιδιά που έχουν κυοφορηθεί και γεννηθεί από το πρόσωπο της βασιλικής οικογένειας έναντι αυτών που απλώς έσπειρε. Στον "Τρόπο των Βουνών" ο ολοκληρωμένος γάμος απαιτεί τέσσερα πρόσωπα, με χιαστί ετερόφυλες και ομόφυλες σχέσεις συν μία σχέση ταμπού.

Ποια είναι η αξία της ύπαρξης μιας τέτοιας μεταφοράς σε έναν πλανήτη που είναι γερά πιασμένος στο δόκανο του αμετάβλητου φύλου; Πέραν της προφανούς απελευθερωτικής στο φαντασιακό εξήγησης -που έχει δοθεί από πάρα πολλά πρόσωπα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ή οποιουδήποτε προσώπου ένοιωσε κάποια στιγμή στιγμή της ζωής του περιορισμένο από τον ρόλο που επιβάλλει το φύλο- η προστιθέμενη αξία στο έργο της Λε Γκεν είναι η δυνατότητα όλων να αντιληφθούν ότι στα "συμβόλαια ζωής" που συνάπτουμε υπάρχουν πάρα πολλά "ψιλά γράμματα" που δεν σχετίζονται ούτε με το φύλο, ούτε με την σεξουαλική προτίμηση των συμβαλλόμενων μερών, όπως νομίζουμε. Η υλική και ψυχική ασφάλεια, τα ελάχιστα εργατικά χέρια που απαιτούνται να συζούν, το ίδιο το οικοσύστημα που μας περιβάλλει κι ένα σωρό άλλα που δεν χωράνε να αναφερθούν εδώ, αναδεικνύονται με αυτόν τον τρόπο.

Η Ούρσουλα κλέβει -είναι η αλήθεια- κατασκευάζοντας αυτές τις παραλλαγές. Για την ακρίβεια δανείζεται με έξοχο τρόπο, πληροφορίες και γνώσεις που η ίδια έχει γνωρίσει από πολύ μικρή μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Οι μορφές κοινωνικής οργάνωσης αρχαϊκών φυλών με χωριστά ενδιαιτήματα ανδρών και γυναικών, οι διευρυμένες μορφές οικογένειας που προϋπήρξαν της πυρηνικής, οι τελετές ενηλικίωσης και ο σαμανισμός αντηχούν στο έργο της και αγγίζουν ακόμα και πρόσωπα που δεν έχουν ακούσει τίποτα για όλα αυτά.

Μια λεπτομέρεια ακόμα που έχει σημασία. Στο έργο της Ούρσουλα Κρέμπερ Λε Γκεν, τις παραδόσεις και την πνευματική ζωή τα συναντάμε διαρκώς, όμως την θρησκεία με την στενόμυαλη, φανατική και εξουσιαστική δομή της δεν την βρίσκουμε πουθενά.

Υπόθεση εργασίας #4: Αντιστρέφοντας το Οργουελιανό κλισέ της νεο-γλώσσας

Σε ένα εξαιρετικό άρθρο του ο Λιούς Κολ αναλύει -μεταξύ άλλων, με τα οποία θα μπορούσα να πάω πάσο ή να τα συζητήσω περισσότερο- τη σχέση της Λε Γκεν με την γλώσσα εστιάζοντας στην γλώσσα της Ανάρες, την εξισωτική γλώσσα που δημιούργησε και μιλά η αναρχική κοινότητα. Δεν έχει νόημα να κάνω αναπαραγωγή των θέσεων του Λιούις εδώ, αφού αξίζει να διαβάσεις ολόκληρη την τοποθέτησή του στο http://theanarchistlibrary.org/library/lewis-call-postmodern-anarchism-in-the-novels-of-ursula-k-le-guin . Θα ήθελα να προσθέσω μόνο το εξής: Το ίδιο "κλάδεμα" στη γλώσσα συμβαίνει στο "1984" του Τζωρτζ Όργουελ στο επίπεδο του αποτελέσματος. Μόνο που εκεί η "νεο-γλώσσα" παράγεται από το Υπουργείο Αλήθειας, δηλαδή έναν μηχανισμό εξουσίας από τα πάνω για την χειραγώγηση των ανθρώπων. Αντίθετα στην Ανάρες η εξισωτική γλώσσα Ρravic παράγεται από τα κάτω -με τις υποδείξεις γλωσσολόγων και μηχανικών υπολογιστών, αλλά από την βούληση της κοινότητας να απεγκλωβιστεί από μια γλώσσα ανισότητας.

Υπόθεση εργασίας #5: Η ουσία της πολιτικής

Στα χρόνια που πέρασαν -κι αυτό εκτιμώ ότι θα ενταθεί στα χρόνια που θα έρθουν- διάφοροι χώροι διεκδίκησαν να προσεταιριστούν την Ούρσουλα Κρέμπερ Λε Γκεν, μόνο που πάντοτε κατέληξαν να απολογούνται για τα κομμάτια της που δεν χώραγαν στο "πατρόν" που είχαν φτιάξει γι αυτήν. Ο χώρος των εκδόσεων -για τον οποίο αποτελούσε πηγή κέρδους- έχει ακούσει πολλές σκληρές αλήθειες απ' το στόμα της. Το γυναικείο κίνημα άλλες τόσες, παρόλο που υπήρξε σημαντική υπέρμαχός του. Ο αναρχισμός δεν πήγε πίσω, αφού η ικανότητα του να δημιουργεί άτυπες ιεραρχίες και καμουφλαρισμένες εξουσίες δεν έχει αναλυθεί ποτέ καλύτερα από την περίπτωση της Ανάρες. Σε συνέντευξη της στον Γιούαν Μόνεγκαν για το Structo Magazine ανέφερε: "Νοιώθω πάντα λίγο άβολα όταν με αγκαλιάζουν οι αναρχικοί. Γιατί -όταν ανήκουν στο δικό μου είδος, είναι πασιφιστές- τους αγαπώ πραγματικά, αλλά εγώ είμαι μια νοικοκυρά της μπουρζουαζίας, δεν ασκώ τον αναρχισμό". Τέλος, το New Age δεν τόλμησε καν να την πλησιάσει, παρά την χρόνια σχέση της και την απόδοση του σημαντικότερου κειμένου του Ταό στα αγγλικά, αλλά και τις πρακτικές διαλογισμού στις οποίες ασκούνταν.

Εκεί που η Λε Γκεν βρίσκεται όπως το ψάρι μέσα στο νερό, είναι στην κοινότητα. Με εξαιρετικά διαφορετικούς μεταξύ τους τρόπους, όλοι οι χαρακτήρες της την επιζητούν για να ολοκληρωθούν. Σαν μια φωνή να τους ψιθυρίζει διαρκώς ότι κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να είναι μόνος. Ακόμη και ο πιο μοναχικός της χαρακτήρας, ο Όσντεν στο εξαιρετικό διήγημα "Πιο Πλατιά από Αυτοκρατορίες και πιο Αργά" καταλήγει στο τέλος να βρει την δική του θέση του μέσα στην πιο παράξενη δυνατή κοινότητα, ως άποικος σε ένα πλανήτη διασυνδεδεμένης και αποκλειστικά φυτικής ζωής. Η αναζήτηση της λειτουργικής κοινότητας που ταιριάζει στο κάθε πρόσωπο με βάση τα χαρακτηριστικά και τις ανάγκες του (ίσως να) είναι το αόρατο τμήμα του παγόβουνου στο έργο της Λε Γκεν, κάτω από την κορυφή του έμφυλου ζητήματος που διακρίνεται πάνω από το νερό. Κατά τον ίδιο τρόπο το ερώτημα "τι οφείλει να πράξει το πρόσωπο που βιώνει τη διατάραξη της ισορροπίας μέσα του και της καταστροφής των σχέσεων γύρω του για να τις αποκαταστήσει" τίθεται διαρκώς και με αμέτρητες παραλλαγές σε ολόκληρο το έργο της.

Η Ούρσουλα Κρέμπερ Λε Γκεν έγραψε μετρημένους στα δάχτυλα προλόγους σε έργα άλλων συγγραφέων. Ένας από αυτούς βρίσκεται -καθόλου τυχαία- στο βιβλίο του Μάρει Μπούκτσιν "Η Επόμενη Επανάσταση".

Κλείνοντας αυτές τις υποθέσεις εργασίας, θα παραθέσω ένα τμήμα του λόγου που εκφώνησε όταν τιμήθηκε με το "Μετάλλιο Εξαιρετικής Προσφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα" το 2014.
"Νομίζω ότι έρχονται δύσκολοι καιροί, στους οποίους θα χρειαζόμαστε τις φωνές συγγραφέων που βλέπουν εναλλακτικές στον τρόπο με τον οποίο ζούμε τώρα, φωνές που να βλέπουν πέρα από τις χτυπημένες από τον φόβο κοινωνίες μας και τις τεχνολογικές τους εμμονές, προς άλλους τρόπους ύπαρξης. Που να μπορούν ακόμα να οραματιστούν υπαρκτούς χώρους ελπίδας. Θα χρειαστούμε συγγραφείς που να μπορούν να θυμηθούν την ελευθερία: ποιητές, οραματιστές - πραγματιστές μιας διευρυμένης πραγματικότητας. Αυτή τη στιγμή, νομίζω ότι χρειαζόμαστε συγγραφείς που καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στη παραγωγή ενός εμπορικού προϊόντος και την εξάσκηση μιας τέχνης. Το κίνητρο του κέρδους συχνά συγκρούεται με τους στόχους της τέχνης. Ζούμε στον καπιταλισμό. Και η εξουσία του φαίνεται ανυπέρβλητη. Το ίδιο ακριβώς φαινόταν και η ελέω θεού εξουσία των βασιλέων(...) Οι άνθρωποι μπορούν να αντισταθούν και να αλλάξουν τις εξουσίες. Η αντίσταση και η αλλαγή συχνά ξεκινούν μέσα στην τέχνη, και ακόμα συχνότερα μέσα στη δική μας τέχνη - την λογοτεχνία. Είχα μια μακρά καριέρα και καλή, και με καλή συντροφιά μάλιστα, οπότε τώρα στο τέλος της πραγματικά δεν θέλω να βλέπω την Αμερικανική λογοτεχνία να ξεπουλιέται ακολουθώντας το ρεύμα. (...) Το όνομα της όμορφης ανταμοιβής μας δεν είναι το κέρδος. Το όνομά της είναι ελευθερία".

Υ.Γ. Η Ούρσουλα Κρέμπερ Λε Γκεν προσκλήθηκε από την ανοιχτή οργανωτική συνέλευση να πάρει μέρος στο Β-Fest 2017. Χάρηκε ιδιαίτερα για την πρόσκληση, αλλά την απέρριψε εξηγώντας ότι δεν είχε πια τις αντοχές ώστε να ταξιδέψει τόσες ώρες με το αεροπλάνο. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος για τον οποίο είχε πάψει να βγαίνει από τα γεωγραφικά όρια των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Από όλα τα υπόλοιπα όρια του κόσμου μας είχε δραπετεύσει με επιτυχία από πολύ νωρίς.

Ζητώ συγγνώμη που δεν μπορώ πια να αντιμετωπίσω (σχεδόν) κανέναν άνθρωπο της ΕΡΤ ως σοβαρό.

Το παρακάτω κείμενο μεταφέρθηκε από τον τοίχο μου στο f/b για αρχειακούς λόγους.



Αν δεχθούμε ως αξιακή αρχή (κι όχι ως μία λαστιχοποιημένη παπαριά που χρησιμοποιούμε μόνο όποτε μας βολεύει) τη φράση "Η Σιωπή Είναι Συνενοχή" τότε εύκολα και εύλογα μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι στην ΕΡΤ Α.Ε. δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος αθώος.

Η ιστορική ευκαιρία να αλλάξει δραματικά ολόκληρο το τοπίο των ΜΜΕ στην Ελλάδα δεν χάθηκε από τους "ηγέτες" (στην πραγματικότητα κερδήθηκε ΓΙΑ αυτούς με διάφορους τρόπους), χάθηκε από τους "σιωπηλούς εταίρους-υπαλλήλους" που διαδοχικά μάσησαν όλες τις τσίχλες που υπήρχαν (και κυρίως συνέχισαν να τις μασάνε, ακόμα κι όταν -αποδεδειγμένα- είχαν χάσει κάθε γεύση) :
Την Διαπραγμάτευση, την Ανάθεση, την Ελπίδα και την Επιστροφή στην Κανονικότητα (αρκεί να μπαίνει η μισθοδοσία στον τραπεζικό λογαριασμό).

Οι ήττες που μετράμε μέχρι σήμερα, δεν είναι τίποτα μπροστά τις ήττες που έρχονται. Ο Νόμος Παππά, οι "πεφωτισμένες" διοικήσεις, το καρότο της "συνδιοίκησης" και το "άλλοθι" των Συμβουλίων Κοινωνικού Ελέγχου, θα φροντίσουν οι "γκρίζες μέρες" να ξαναγίνουν κατάμαυρες.

Ζητώ συγγνώμη που δεν μπορώ πια να αντιμετωπίσω (σχεδόν) κανέναν άνθρωπο της ΕΡΤ ως σοβαρό.

Ζητώ συγγνώμη που δεν θα ασχοληθώ καθόλου με την "Μητέρα των Μαχών" για το Οργανόγραμμα.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι σε κάθε κρίσιμη στιγμή του δίχρονου μετρηθήκατε και βρεθήκατε αριθμητικά λίγοι. Είναι πως ήσασταν "λίγοι" σε κάθε επίπεδο πριν από αυτό, αλλά κυρίως επιλέξατε να "λιγοστεύετε" τα πάντα μετά.

Υ.Γ. Φίλες ή φίλοι που θεωρούν ότι τα παραπάνω τους/τις προσβάλλουν μπορούν αυτόβουλα να αλλάξουν τις ρυθμίσεις στην "φιλία" μας. Ξεκαθαρίζω, όμως ότι δεν πρόκειται να κάνω κανένα διάλογο σε αυτό το ποστ ή στο τσατ. Για τα υπόλοιπα πρόσωπα, νομίζω ότι μια επανάληψη ανάγνωσης του "ευαγγελίου" αρκεί, αργά και σιγανά όπως του πρέπει...

Στο Κομικντομ γίνεται Κον...

Είναι παράδοση για το TALES να καλύπτει -όσο μπορεί- και επίσης να κράζει -όπου είναι μπόσικο- το ComicdomCon.

Τα καλά νέα: Το ιμπεριαλιστικό Blitzkrieg που οδήγησε στην κατάληψη του Γαλλικού Ινστιτούτου και του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων αποδεικνύεται έξυπνη στρατηγική επιλογή από την πρώτη μέρα. Η Ελληνοαμερικάνικη Ένωση ανάσανε -τουλάχιστον νωρίς το απόγευμα που ήμουν εκεί- και η επίδραση του Con στο Κέντρο μεγάλωσε χωρίς να χάσει το χαρακτήρα της "εαρινής συνάντησης" που είχε.

ΧΥΜΑ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ:





ΧΥΜΑ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΆΖ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΎΤΟ (που έχει φάει και μια φρίκη ασφαλείας, δείξτε κατανόηση μέχρι να του περάσει):


"Το Μπινελίκι της Χρονιάς" είναι η έκθεση στο Πνευματικό Κέντρο που είναι στημένη εντελώς απαράδεκτα ενώ τα έργα αξίζουν καλύτερη μεταχείριση. Μιλάω πάντα για νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής, ελπίζω να αλλάξει το στήσιμο μέχρι να κλείσει το Con...


Και του χρόνου, και ες αύριον και μεθαύριον...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΝΕΛΛΗΣ ΨΑΡΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK

Η φωτογραφία είναι από το προφίλ της Νέλλης Ψαρρού στο facebook. To κείμενο είναι αντιγραφή/επικόλληση του δικού της με όλους τους ενεργούς συνδέσμους του.

Όποια ιστοσελίδα/σελίδα κοινωνικής δικτύωσης επιθυμεί, ας προωθήσει το παρακάτω, καθώς εγώ μέσα από την ιστοσελίδα μου αδυνατώ να κάνω αναρτήσεις εδώ και μία εβδομάδα. Από την τεχνική υποστήριξη του hosting της σελίδας www.nellypsarrou.com απάντησαν για το πρόβλημα ότι, “οφείλεται σε κάποια αλλαγή που έγινε στον κώδικα του joomla είτε λόγω αναβάθμισης που έγινε σε κάποιο πρόσθετο (component-plugin), είτε από κάποιο κακόβουλο πρόγραμμα έχει προσβάλει και έχει αλλοιώσει τον κώδικα της εφαρμογής”. Εδώ και μέρες προσπαθώ να το επιλύσω, αλλά στο μεταξύ δεν θα ήθελα να μην έχω ενημερώσει για την απάντηση του δήμου στο δημοσίευμά μου.
Όποιος επιθυμεί ας μου στείλει μήνυμα για να λάβει στο μέιλ του το κείμενο σωστά μορφοποιημένο.
Νέλλη Ψαρρού, 31/3/2016

Απάντηση δήμου Αριστοτέλη σχετικά με αρσενικό σε ρέμα

Μια ιδιαίτερα “διασκεδαστική” απάντηση έδωσε προχτές στη δημοσιότητα το γραφείο επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων του δήμου Αριστοτέλη σε απάντηση της σχετικής δημοσίευσης στο ιστολόγιό μου www.nellypsarrou.com για τα νεκρά πρόβατα και το υψηλό αρσενικό σε ρέμα της περιοχής (http://www.nellypsarrou.com/index.php…): από τη μία επιβεβαιώνει το δημοσίευμα (αν και αποφεύγοντας τις συγκεκριμένες αναφορές) και από την άλλη με κατηγορεί για συκοφαντία!

Όπως βλέπει κανείς στην απάντηση (http://www.dimosaristoteli.gr/…/pres…/2016-03-24_PSARROY.pdf), παραδέχεται τον θάνατο των ζώων και τη μέτρηση που έδειξε μεγάλη συγκέντρωση σε αρσενικό, χωρίς ωστόσο να δίνει κανένα άλλο συγκεκριμένο στοιχείο (ημερομηνίες, αριθμό συγκέντρωσης του αρσενικού κλπ) παρόλο που αυτό όφειλε να κάνει εκ του νόμου και της περιβαλλοντικής νομοθεσίας (δείτε εδώ: Το δικαίωμα της πρόσβασης στην περιβαλλοντική πληροφορία είναι κατοχυρωμένο με τη «Συνθήκη του Aarhus» που έχει κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή με το Ν. 3422/2005, http://antigoldgr.org/…/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE…/). Διαφοροποιείται μόνο ως προς το ότι η αναφορά προς τον δήμο έγινε πολύ μετά το συμβάν ώστε αυτό να μην μπορεί να πιστοποιηθεί. Εδώ λείπει κάθε σαφήνεια: κατήγγειλε ο βοσκός τον εαυτό του μετά από μήνες αφού το είχε αποκρύψει, ήταν από την αρχή γνωστό το γεγονός εξ αρχής και όλοι μαζί το απέκρυβαν, ή κάποιος άλλος το κατήγγειλε και ο δήμος το κουκουλώνει εδώ και μήνες;

Είναι ιδιαίτερα αστείο να επιβεβαιώνει ολόκληρο γραφείο επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων ύστερα από μέρες ένα δημοσίευμα, αλλά να το αποκαλεί συκοφαντικό! Περισσότερο όμως από αστειότητα η ανακοίνωση αυτή δείχνει τι συμβαίνει σήμερα στην περιοχή και στο κίνημα των Σκουριών – κι αυτό που συμβαίνει δεν είναι καθόλου αστείο. Όπως εδώ και δύο χρόνια μου έχουν πει κάτοικοι της περιοχής που δραστηριοποιούνται στο κίνημα, όποιος τολμήσει να μιλήσει ενάντια στις διαδικασίες που στήθηκαν για να διασπάσουν το κίνημα (εκλογές “κινηματικού δημάρχου”, εισχώρηση του Σύριζα σε συντονιστικά, κλπ), “απειλούνται” με την κατηγορία της “διάσπασης της ενότητας του κινήματος” προκειμένου να σταματήσουν να ασκούν εσωτερική κριτική ή να μιλούν δημόσια για τα κακώς κείμενα. Αυτή την τακτική την έχουμε δει άλλωστε σε όλες τις κινηματικές διαδικασίες: όποιος χαλάει τη “σούπα” της χειραγώγησης ενός κινήματος κατηγορείται ως διασπαστής από αυτούς που την μαγειρεύουν...

Στον δήμο Αριστοτέλη αυτό έχει λάβει διαστάσεις. Μιλάμε για τον ίδιο τον δήμο που έδωσε πριν λίγες βδομάδες άδεια πολεοδόμησης για το εργοστάσιο στις Σκουριές! Μάλιστα, σε ανακοίνωσή του κατηγόρησε την κυβέρνηση γι αυτό παρόλο που, με βάση τα όσα έλεγαν οι σημερινοί “κινηματικοί δημοτικοί σύμβουλοι” πριν εκλεγούν, υπάρχουν δεκάδες πολεοδομικές παραβάσεις στις Σκουριές που, με βάση και μόνο αυτές, μπορούσε η Πολεοδομία να μη δώσει την άδεια (http://www.dimosaristoteli.gr/gr/municipality/2488). Ένα μήνα μετά “υπεγράφη από το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας η πρώτη άδεια που αφορά την υλοποίηση του σχεδίου της εταιρείας στην Ολυμπιάδα”. Αυτά, και άλλα πολλά, έχουν κάνει τους ντόπιους του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη συχνά-πυκνά να ζητούν τον λόγο από τον δήμο και την κυβέρνηση και να τους θεωρούν πλέον αντιπάλους και εξαπατητές (http://info-war.gr/%CE%AE-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-…/). Οι τελευταίοι, σχεδόν οι ίδιοι και στις δύο περιπτώσεις, απαντούν κατηγορώντας όσους διαμαρτύρονται ως “ανθρωποφάγους”, διασπαστές και εξυπηρετητές των συμφερόντων της εταιρείας”. Με αυτούς τους χαρακτηρισμούς προσπαθούν να φιμώσουν πρώην συναγωνιστές, ακόμα και ανθρώπους που τους βαραίνουν κακουργήματα και διώξους λόγω του αγώνα τους.

Σε παλιότερη ανάρτησή μου σχετικά με τον ρόλο του πρώην δημάρχου κ. Μίχου (http://www.nellypsarrou.com/index.php…), για παράδειγμα, κάποιοι φίλοι συναγωνιστές που την προώθησαν μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα έλαβαν τηλεφώνημα που τους εγκαλούσε “γιατί ανέβασαν το άρθρο της Ψαρρού”! Τώρα, κάποιοι από αυτούς, αν και οι ίδιοι ήξεραν το συμβάν για τα νεκρά ζώα και το αρσενικό, δίστασαν να προωθήσουν τη δημοσίευσή μου.
Οι μεταλλευτικές εταιρείες επιβάλλουν σιωπή και θάνατο (κυριολεκτικά) σε όποια περιοχή αναπτύσσονται. Διότι, η σιωπή δεν είναι χρυσός. Ο χρυσός είναι σιωπή...

Έτσι και πάλι, κατηγορούμαι από αυτούς που υπέκρυψαν από τον κόσμο ένα τόσο σοβαρό γεγονός ότι η δημοσίευσή μου είχε “ως στόχο, να σπείρει τη διχόνοια και τη σύγχυση στην περιοχή, κατά την προσφιλή τακτική του «διαίρει και βασίλευε»”. Ας αφήσουν κατά μέρος τον δικό μου σκοπό και ας πουν: η δική τους απόκρυψη τι σκοπό είχε; Διότι η απαντηση/επιβεβαίωσή τους ήρθε μόνο και μόνο επειδή, μετά το δημοσίευμά μου, πιέστηκαν από όλο τον κόσμο στα χωριά να πουν την αλήθεια.

Με κατηγορούν για φανταστικές σκοπιμότητες επειδή έγραψα την αλήθεια. Ξεχνούν όμως ότι η αποκάλυψη της αλήθειας είναι η δουλειά μου και θα έπρεπε να αναζητούν κάποιο κρυφό σκοπό μου σε περίπτωση που δεν την έκανα και όχι όταν την κάνω. Όπως και να έχει, είναι πασιφανές ότι η επίθεση που γίνεται εις βάρος μου οφείλεται στο γεγονός ότι έκανα μια ανεπιθύμητη για τον δήμο αποκάλυψη της αλήθειας. Και όταν η αλήθεια είναι ανεπιθύμητη από κάποιους, οι δικοί τους σκοποί είναι προς εξέταση, όχι οι δικοί μου.

Νέλλη Ψαρρού

Νέο επεισόδιο στο σήριαλ της εκλογής εκπροσώπων των εργαζομένων στο Δ.Σ. της ΕΡΤ

Η Μάχη Νικολάρα δεν με έχει διαγράψει από τη συγκεκριμένη λίστα παραληπτών της που αφορά την εκλογή εκπροσώπων των εργαζομένων στο ΔΣ της ΕΡΤ, πράγμα που μου επιτρέπει να δημοσιοποιήσω το mail που έλαβα και φυσικά να το σχολιάσω με διακριτά πλάγια γράμματα μετά την πλήρη παράθεσή του. Τα προηγούμενα κείμενα που αφορούν το ίδιο θέμα έχουν τα "ταμπελάκια" ΕΡΤ, ΕΡΤopen, Σπουδή στην τραγική ειρωνεία



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΑΧΗ ΝΙΚΟΛΑΡΑ

Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι

Το ενδεχόμενο να μην μπορέσουμε να εκλέξουμε και δεύτερο εκπρόσωπο στο ΔΣ της ΕΡΤ δεν μας καθιστά μόνο κατώτερους των περιστάσεων, αλλά και υπόλογους απέναντι στο σύνολο των συναδέλφων που προσήλθαν μαζικά στις κάλπες, χωρίς περιχαρακώσεις και συντεχνιακές αντιλήψεις.

Την δυνατότητα να υπάρχει διπλή εκπροσώπηση στο ΔΣ την κερδίσαμε, δεν μας τη χάρισε κανείς. Την κερδίσαμε βγαίνοντας μπροστά τη διετία που προηγήθηκε του λουκέτου στην ΕΡΤ, όταν η διοίκηση της ΠΟΣΠΕΡΤ έκανε «τον ψόφιο κοριό» για το ενιαίο μισθολόγιο, αγώνας που μας έδωσε τουλάχιστον την ΚΥΑ. Το καλοκαίρι μάλιστα απέρριψε την πρόταση των εκπροσώπων των δημοσιογράφων για υπαγωγή όλου του προσωπικού σε αυτή. Αλλά και κατά τη διάρκεια του μαύρου αγωνιστήκαμε για συλλογικές διαδικασίες και αποφάσεις, εκπροσωπήσαμε με αξιοπρέπεια και επιχειρήματα τον κοινό αγώνα για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ και πολεμήσαμε αυταρχικές, παλαιοσυνδικαλιστικές αντιλήψεις, συναλλαγής και συνδιοίκησης. Αυτές ακριβώς οι δυνάμεις απειλούν να επιβληθούν και πάλι αγνοώντας, όπως πάντα, την δημοκρατικά εκφρασμένη βούληση της βάσης και επιδιώκοντας οφίτσια με νομικά τερτίπια και δικαστικές αποφάσεις.

Τους δύο εκπροσώπους μας όμως θα τους ΕΚΛΕΞΟΥΜΕ εμείς και δεν θα τους διορίσουν τα δικαστήρια. Δεν αρμόζει σε εκπροσώπους εργαζομένων να είναι διορισμένοι από δικαστήρια παρά τη βούληση του εκλογικού σώματος. Αυτό επιδιώκει ο προσωρινά διορισμένος πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ. Με ασφαλιστικά μέτρα τα οποία εκδικάζονται την Τρίτη 29/3 ζητεί να βρεθεί με τον ίδιο τρόπο που παραμένει στην ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ και στο ΔΣ της ΕΡΤ.

Δύο επανακαταμετρήσεις ακολούθησαν τους δύο γύρους των εκλογών, η δεύτερη μάλιστα εν αγνοία του άμεσα ενδιαφερόμενου δημοσιογράφου, παρότι είχε στηριχτεί φανερά από τον υπηρεσιακό πρόεδρο της ΠΟΣΠΕΡΤ. Αποτέλεσμα; Ο τρίτος, και στους δύο γύρους, έγινε δεύτερος και τώρα διεκδικεί με δικαστική απόφαση αυτό που δεν του έδωσαν οι εργαζόμενοι με την ψήφο τους. Αυτό έκανε άλλωστε και με την προεδρία της Ομοσπονδίας και με το σύλλογο του ΠΣΥΠΕΡΤ. Ο έτερος όψιμος σύμμαχος του ζητά με βιβλικές ρήσεις την ακύρωση συνολικά της διαδικασίας. Η επιδίωξη προφανής: να εγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι που προσήλθαν μαζικά στις κάλπες σε ένα εκβιαστικό δίλλημα: «ή Καλφαγιάννης ή κανείς. Δηλαδή να βγει ο Καλφαγιάννης μαζί με όποιον (υπό)στηρίξει και να ακυρωθεί ο εκπρόσωπος που βγήκε με απόλυτη πλειοψηφία.

Αναλογιστείτε λοιπόν συνάδελφοι: Ως πότε θα ανεχόμαστε και θα επιτρέπουμε με τη μη συμμετοχή μας και την αδιαφορία μας, τέτοιες πρακτικές να ασκούνται σε βάρος μας;

Η διαδικασία εκλογής εκπροσώπων των εργαζομένων στο ΔΣ της ΕΡΤ ήταν, όπως έχω ξαναγράψει, εξαρχής ναρκοθετημένη. Δεν θα σπεύσω ωστόσο να αποποιηθώ την όποια ευθύνη πολύ απλά γιατί και εγώ όπως και όλοι οι υποψήφιοι γνωρίζαμε την διαδικασία που είχε επιλέξει η Κ.Ε.Φ.Ε., επισημαίναμε τα αδιέξοδα στα οποία θα οδηγούσε και παρόλα αυτά, με ισχυρή προτροπή της ΠΟΕΣΥ, αποφασίσαμε να την νομιμοποιήσουμε με τη συμμετοχή μας.

Δηλαδή αγαπητοί συνάδελφοι (όσοι πέφτετε από τα σύννεφα ή δεν ασχοληθήκατε ποτέ με την εκλογική διαδικασία ή ισχυρίζεστε εκ των υστέρων ότι δεν ξέρατε-δεν είδατε-δεν ακούσατε) γνωρίζαμε όλοι πολύ καλά τον κίνδυνο να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα γιατί πολύ απλά η Κ.Ε.Φ.Ε. είχε πει από την πρώτη στιγμή ότι, με την νομική οδό που είχε επιλέξει, η πιθανότητα αναγκαιότητας τρίτου γύρου για τον εκπρόσωπο-δημοσιογράφο ήταν πολύ ισχυρή. Γιατί απαιτείται απόλυτη πλειοψηφία αλλά το ψηφοδέλτιο (κακώς) ήταν, και στους δύο γύρους, ένα και ενιαίο για δύο εκπροσώπους εκ των οποίων ο ένας οπωσδήποτε δημοσιογράφος.

Αποδεχθήκαμε δηλαδή την απόλυτη πλειοψηφία ως μοναδική συνθήκη εκλογής και δεν μπορούμε να την εφαρμόζουμε κατά το δοκούν γιατί πολύ απλά αποτέλεσμα σχετικής και μάλιστα καθαρότατης πλειοψηφίας είχαμε από τον πρώτο γύρο.

Υπερίσχυσε τότε το σκεπτικό ότι καλύτερα να γίνουν εκλογές ώστε να έχουμε εκπροσώπηση στο ΔΣ παρά να καθυστερήσουν πολύ ή να μην γίνουν καθόλου. Το επιχείρημα σεβαστό. Σε ότι με αφορά, δεν με έπειθε και πολύ και γι’ αυτό είχα προτείνει τόσο στην συνέλευση που προηγήθηκε των εκλογών όσο και στην ΠΟΕΣΥ αλλά και στους ανθυποψηφίους δημοσιογράφους λίγο πριν την διεξαγωγή του α’ γύρου, να αποχωρήσουμε από τη διαδικασία αφού είχε γίνει σαφές πια ότι η Κ.Ε.Φ.Ε. δεν θα δεχόταν διακριτή σταυροδοσία ώστε να είναι εφικτή η απόλυτη πλειοψηφία και για τους δύο εκπροσώπους.

Εκ των υστέρων, μετανιώνω που δεν είχα επιμείνει περισσότερο γιατί όπως αποδείχθηκε και πολύ χρόνο χάσαμε και αποτέλεσμα δεν έχουμε και σε αδιέξοδο βρισκόμαστε και πάνω απ’ όλα δεν έχουμε εκπροσώπηση στο ΔΣ, 10 ολόκληρους μήνες μετά την επαναλειτουργία της ΕΡΤ και μάλιστα σε μια περίοδο που έχουν ξυπνήσει εφιάλτες του παρελθόντος. Αντιθέτως, αν είχαμε τότε αποχωρήσει όλοι οι δημοσιογράφοι ίσως η Κ.Ε.Φ.Ε. και κυρίως ο υπηρεσιακός πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ και υποψήφιος!!! ίσως να είχαν δεχθεί τουλάχιστον να συζητήσουν ορθότερη διαδικασία.

Ουδείς, όμως, μετά Χριστόν προφήτης (για να μπω και στο βιβλικό κλίμα που είναι φαίνεται του συρμού). Θα το θεωρούσα μέγιστη ανευθυνότητα, όταν τα πράγματα είναι τόσο κρίσιμα, να βγω τώρα και να πω: «τα έλεγα εγώ και αμαρτίαν ουκ έχω» ή «δεν ήξερα-δεν κατάλαβα-δεν συμφώνησα-δεν ασχολήθηκα» ή «με πρόδωσαν -οι σύμμαχοί- μου- και-νίπτω-τας-χείρας-μου» (να το πάλι το βιβλικό). Όποιος διεκδικεί μια τόσο σοβαρή θέση και διατείνεται ότι είναι σε θέση να εκπροσωπήσει άλλους ανθρώπους πρέπει κατά τη γνώμη μου να έχει υψηλό αίσθημα ευθύνης και ειδικά αν ένας σεβαστός αριθμός συναδέλφων τον έχει εμπιστευθεί με την ψήφο τους.

Το θέμα είναι λοιπόν τι πρέπει να γίνει τώρα ώστε το συντομότερο δυνατόν να καλυφθεί το κενό εκπροσώπησης των εργαζομένων στο ΔΣ της ΕΡΤ.

1. Να αποκατασταθεί τάχιστα η εκκρεμότητα της συμπλήρωσης του ΔΣ με τον ένα εκπρόσωπο που εκλέχθηκε με μεγάλη και απόλυτη πλειοψηφία από τον β’ γύρο των εκλογών.

2. Να αναλογιστούμε όλοι, Κ.Ε.Φ.Ε. και υποψήφιοι, έστω και τώρα, την ευθύνη που μας αναλογεί και να καταστεί εφικτή η διεξαγωγή τρίτου γύρου εκλογών με δύο υποψηφίους. Ξεκαθαρίζω ότι εκλογή με μια υποψηφιότητα δεν θα επιτρέψω παρότι δεν είναι ασυνήθιστη πρακτική και έχει εφαρμοστεί και σε εκλογές για το Μικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ. Στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί σήμερα είμαι παρούσα για να συμβάλω στην εξεύρεση λύσης αλλά δεν θα ανεχθώ άλλη λάσπη χωρίς απάντηση ούτε θα επωμιστώ το βάρος του τραγέλαφου στον οποίο έχουμε συρθεί όχι γιατί θα με βλάψει προσωπικά αλλά γιατί βλάπτει το κύρος της εκπροσώπησης.

3. Η προκήρυξη νέας εκλογικής διαδικασίας με νέες υποψηφιότητες μόνο για την ανάδειξη του εκπροσώπου δημοσιογράφου είναι η μοναδική λογική διέξοδος αν η διεξαγωγή τρίτου γύρου καταστεί αδύνατη. Καταλήγουμε δηλαδή σε αυτό που θα έπρεπε να έχει γίνει από την αρχή. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ωστόσο ότι είναι πολύ πιθανό να απαιτηθεί και δεύτερος γύρος αφού ανάλογα με τον αριθμό των υποψηφίων και την συμπεριφορά των εκλογέων είναι πιθανό να μην προκύψει απόλυτη πλειοψηφία από τον πρώτο γύρο. Το «δις εξαμαρτείν» του τύπου «δεν ξέρω-δεν κατάλαβα- δεν ασχολήθηκα-απλά γκρινιάζω» ελπίζω να αποφευχθεί πλέον.

Η «λύση» της εκλογής εκπροσώπου-δημοσιογράφου με σχετική πλειοψηφία όχι μόνο δεν δίνει λύση, νομικά, αλλά υποσκάπτει σαφώς, κατά τη γνώμη μου, το κύρος της εκπροσώπησης και της επιταγής του νόμου που ορίζει δύο εκπροσώπους των εργαζομένων στο ΔΣ της ΕΡΤ εκ τον οποίων ο ένας δημοσιογράφος. Η πρόβλεψη για εκπρόσωπο-δημοσιογράφο ήταν από την πρώτη στιγμή ο στόχος μεγάλης πολεμικής από την προσωρινή διοίκηση της ΠΟΣΠΕΡΤ και προφανώς και η βασική επιδίωξη της επιλογής μιας εκλογικής διαδικασίας που μαθηματικά θα οδηγούσε σε αδιέξοδο. Θέλουμε λοιπόν να ενισχύσουμε αυτή την άποψη με επιπλέον επιχειρήματα, νομικά και ηθικά, αποδεχόμενοι να εκλεγεί ο ένας εκπρόσωπος με απόλυτη πλειοψηφία και ο άλλος με σχετική; Η διατύπωση τέτοιων προτάσεων από δημοσιογράφους προκαλεί εντύπωση, αν και όχι ακριβώς απορία, αφού υπαγορεύεται πιθανώς από γνωστές αταίριαστες συμφωνίες που προηγήθηκαν του β’ γύρου.

Η επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας από μηδενική βάση, όπως προτείνεται από κάποιους με σαφείς προθέσεις, είναι απολύτως παράλογη και ανήθικη, αφού ουσιαστικά ακυρώνει την ξεκάθαρη εκλογή του Τέλη Μεταξά με μεγάλη και απόλυτη πλειοψηφία. Το σημαντικότερο, γελοιοποιεί έτι περαιτέρω το θεσμό της εκπροσώπησης των εργαζομένων στο ΔΣ και τραυματίζει ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη των εργαζομένων στην διαδικασία. Αυτή την παράμετρο πρέπει, πιστεύω, να τη λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της η Κ.Ε.Φ.Ε. αλλά και το όργανο που την διόρισε και έχει από το νόμο την ευθύνη της διεξαγωγής των εκλογών. Εξ άλλου η συνολική επανάληψη των εκλογών με την ίδια στρεβλή διαδικασία θα οδηγήσει φυσικά στο ίδιο αδιέξοδο.


ΜΑΧΗ ΝΙΚΟΛΑΡΑ
ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΕΡΤ

ΣΧΟΛΙΑ:

A) Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον -όσο κι αν την είχε προαναγγείλλει- η πληροφορία ότι ο Παναγιώτης Καλφαγιάννης προχωρά τελικά την Τρίτη στον γνωστό δικαστικό τρόπο αναρρίχησης που ακολουθεί μια "επανακαταμέτρηση" που έγινε κυριολεκτικά "εκτός φάσης" και χωρίς καμιά εγκυρότητα. Δεν θα έπρεπε όμως να έχει υπάρξει καταγγελία αυτής της πράξης καλπονοθείας σε πραγματικό χρόνο; Γιατί δεν υπήρξε;

Β) Έχει επίσης πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η πρώτη παράγραφος με την επίκληση της ευθύνης απέναντι στους "συναδέλφους που προσήλθαν μαζικά στις κάλπες" ωσάν η προσφυγή στις κάλπες να ήταν μια γνήσια συλλογική διαδικασία κι όχι απλώς μια στρεβλή διαδικασία ανάθεσης, την οποία ή ίδια η συντάκτρια της ανακοίνωσης χαρακτηρίζει στην έκτη παράγραφο "ναρκοθετημένη". Ας ρωτήσω λοιπόν κάτι: Ποιος είχε τη "θεσμική ιδιότητα" να ενεργοποιήσει τόσον καιρό μια γνήσια και τακτική συλλογική διαδικασία, τουλάχιστον ανάμεσα στους δημοσιογράφους; Μήπως η Μάχη Νικολάρα και ο Νίκος Τσιμπίδας; Γιατί δεν το έκαναν παρά μόνο τελευταία και ενόψει του Τρίτου Γύρου; Λίγο προεκλογική φιεστούλα ακούγεται αυτό κι ας με χαρακτηρίσετε κακόβουλο...

Γ) Γιατί θα έπρεπε να πληροφορηθούμε -οι εργαζόμενοι αλλά και η κοινωνία- την άρνηση της Διοίκησης της ΕΡΤ να αποδεχθεί το αίτημα του Αριστοτέλη Μεταξά να παρίσταται στο Δ.Σ. από διαρροή άλλου προσώπου στο facebook και όχι από επίσημη ανακοίνωση του ίδιου ή ψήφισμα κάποιας συνέλευσης που θα έπρεπε να είχε συγκληθεί γι αυτό το λόγο; Ήταν τόσο "ασήμαντο" το ζήτημα; Ή μήπως αυτό το "μόκο" μπορεί και να καλύπτει άλλου είδους "αταίριαστες συμφωνίες" και νέες αναζητήσεις ισορροπιών που προηγήθηκαν αυτή τη φορά του τρίτου γύρου; Μήπως αυτές δεν τελεσφόρησαν κι έτσι εμφανίστηκε το αδιέξοδο της εκλογής με μία υποψηφιότητα την οποία η συντακτρια αρνείται, αλλά μας υπενθυμίζει ότι έχει ξανασυμβεί στην ανακοίνωσή της;

Δ) Οι συγκεκριμένες εκλογές έχουν ξεφύγει πια ακόμα και από τη σφαίρα του γελοίου, πάνε καρφί για το Βιβλίο Γκίνες. Και κυρίως είναι μια αισχρή αναθετική διαδικασία που δεν έχει απολύτως τίποτα το πολιτικό. Αφορά πλέον αποκλειστικά τρία πρόσωπα (με αλφαβητική σειρά Παναγιώτης Καλφαγιάννης, Αριστοτέλης Μεταξάς και Μάχη Νικολάρα), όπως επίσης και τα συμφέροντα συνδικαλιστικών ενώσεων παλαιάς κοπής όπως η ΕΣΗΕΑ που δεν μπορεί να μην διατηρήσει την δεσπόζουσα θέση που κατέχει στον χώρο των ΜΜΕ αποδεχόμενη (ακόμα και την πιθανότητα) να είναι εκπρόσωπος εργαζομένων της ΕΡΤ δημοσιογράφος εκτός της Ένωσης. Αξίζει νομίζω να προσθέσω ότι και τα τρία αυτά πρόσωπα αν και προκλήθηκαν να δεσμευτούν για τα ζητήματα του Απολογισμού του Δίχρονου Αγώνα και της ενεργοποίησης πραγματικών Συλλογικών Διαδικασιών, δεν το έπραξαν ποτέ. Όσο για τα δύο από αυτά (Μάχη Νικολάρα και Παναγιώτης Καλφαγιάννης) κατά την δική μου γνώμη ισχύει και ασυμβίβαστο συμμετοχής σε θέση ευθύνης, μέχρι να καταθέσουν τον απολογισμό τους για την προηγούμενη θέση ευθύνης που κατείχαν και μάλιστα σε κρίσιμες στιγμές.

Ε) Τέλος, είναι πάρα πολύ εύκολο να επικαλείται κανείς τη λάσπη όποτε τον/την βολεύει. Πιο δύσκολο είναι να μην την πετάει σε "ανθυποψηφίους" όταν έχει μάθει να ζει μέσα σε αυτήν. Και απείρως δυσκολότερο είναι, φυσικά, το να μην ζει μέσα σε αυτήν. Γιατί το τελευταίο έχει το κόστος της ηθικής επιλογής αφού δεν γίνεται σε αυτή τη ζωή να είσαι και με τον Ταγματάρχη και με τον Ρουβίκωνα...