Περί Δημοτικών και Περιφερειακών το σημερινό παραμύθι...
Ξεκινάω από μια ιδιαίτερα απλή παρατήρηση - που σίγουρα είναι και δική σου, αν κρίνω από αυτά που ανεβάζεις στα κοινωνικά δίκτυα. Στις επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές κατεβαίνει ο κόσμος όλος. Ό,τι υπάρχει, ό,τι αναπνέει και ό,τι λάχει...
Στο στενό κοινωνικό μου περιβάλλον έχω πολύ περισσότερους υποψηφίους από όσους μπορώ να διαχειριστώ, ούτε σε τρεις ζωές δεν θα προλάβαινα να τους ψηφίσω. Ευτυχώς που δεν μου την πολυπέφτουνε κιόλας, γνωρίζοντας τη διαγνωσμένη μου "αλλεργία προς την κάλπη". Πάντως, όλοι και όλες τους κατεβαίνουν -με την έννοια του ότι κατά την προσωπική μου άποψη εκπίπτουν- με καλές προθέσεις. Δηλαδή, όχι απλώς καλές, αλλά τις καλύτερες...
Τι διάολο έγινε κι όλος ο κόσμος αποφάσισε να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά και το ονοματάκι του στην κάλπη; Και μάλιστα σε σημαντικά μεγαλύτερα νούμερα από τον αριθμό-ρεκόρ των προηγούμενων Αυτοδιοικητικών Εκλογών; Πώς έγινε ατάκα των ημερών, αυτή που μου σφύριξε πριν από λίγο στο τηλέφωνο η Μ.Μ. και λέγεται παντού, αλλά ειδικά στην επαρχία;
Η ατάκα είναι "Στείλε μου την ταυτότητά σου". Και σημαίνει πως θα σε χώσω σε κάποιο συνδυασμό, κατά προτίμηση κοντά στην ιδεολογικη-πολιτικη-κοινωνική-οικογενειακή σου κατάσταση, για να κλείσω ένα "καλό" ψηφοδέλτιο που θα "φέρει κόσμο".
Για να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα θα πρέπει να χωρίσω τους/τις υποψήφιους-ες σε δυο μεγάλες κατηγορίες:
Στα Δελφίνια και στους Καρχαρίες.
Τα Δελφίνια έχουν πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Πρώτα-πρώτα, έχουν καταλήξει ότι η Πολιτική δεν είναι και τίποτα σπουδαίο κι ότι οι "επαγγελματίες" είναι οι χειρότεροι προαγωγοί της. Επίσης πιστεύουν ότι σε τοπικό επίπεδο τα πρόσωπα μπορούν να κάνουν την διαφορά κι ότι αν δεν σηκώσουν τα μανίκια τους θα φάνε πάλι στη μάπα τα γνωστά λαμόγια. Νομίζουν, ακόμα, ότι πάρα πολλά ζητήματα -που αφορούν κυρίως τη χρηματοδότηση- έχουν πάψει να καθορίζονται στο γνωστό "τρίγωνο των Βερμούδων της Εθνικής Διαπλοκής" και παίζονται πια στο "τεχνοκρατικό τρίγωνο Δήμος-Περιφέρεια-Βρυξέλλες" με ευθεία σχέση. Τέλος, μερικά Δελφίνια είναι εντελώς ανιδιοτελή -σαν να λέμε με την κοινωνία και τις ανάγκες της- και μερικά βλέπουν και κάποιο, μικρό ή μεγαλύτερο, προσωπικό όφελος στη φάση.
Οι Καρχαρίες έχουν επίσης πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Πρώτα-πρώτα, έχουν καταλήξει ότι η Πολιτική δεν είναι τίποτα σπουδαίο κι ότι όσο άχρηστος κι αν είσαι παίζει να διαπρέψεις σε αυτήν αν έχεις τα σωστά κονέ. Επίσης πιστεύουν ότι το τοπικό επίπεδο είναι καλό για να αρχίσουν -αν είναι ακόμα μικρά σκυλόψαρα- ή να τελειώσουν -αν είναι γέρικοι σφυροκέφαλοι- την πολιτική τους καριέρα σε έμμισθη θέση με τα απαραίτητα παράλληλα "μπόνους εξυπηρετήσεων". Ακόμα ξέρουν πολύ καλά ότι το "Τρίγωνο της Εθνικής Διαπλοκής" μπορεί να ψοφάει αλλά ακόμα έχει φαΐ, ενώ το "τεχνοκρατικό τρίγωνο" δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, αντιδιαπλεκόμενο. Θέλει απλώς γνώση υπολογιστών και καμιά γλώσσα παραπάνω για να διαβάζεις σωστά με ποιους πρέπει να πλασαριστείς. Τέλος, όλοι οι Καρχαρίες μπαίνουν στο κόλπο για την πάρτη τους και μόνο, συμμετέχοντας στην πυραμίδα "σήμερα ψίχουλα, αύριο περισσότερα, μεθαύριο θα τρώω ό,τι υπάρχει". Εν ανάγκη, νόμιμα και ηθικά.
Δελφίνια και Καρχαρίες υπάρχουν σε όλους τους συνδυασμούς. Και αν πίστευα ακόμα αυτά που νόμιζα πριν από μερικά χρόνια, θα έκλεινα αυτό το κείμενο καλώντας σε να ψάξεις πολύ καλά για να βρεις τα καλύτερα Δελφίνια και να τα στηρίξεις.
Όμως σου έχω άσχημα νέα. Στο σημερινό περιβάλλον, που πηγαίνει με χίλια να μετατρέψει ότι απέμεινε από την αστική δημοκρατία σε γενικευμένη κατάσταση εξαίρεσης, τα Δελφίνια την έχουνε γαμήσει. Η ίδια η ενασχόλησή τους με την υποτιθέμενη "ευθύνη της εξουσίας" θα τα κάνει τροφή στους Καρχαρίες ή θα τα μετατρέψει σιγά-σιγά σε Καρχαριοειδή. Βήμα το βήμα, απόφαση την απόφαση, επιλογή την επιλογή. Όποιος εξουσιάζει σήμερα και στο άμεσο μέλλον θα γίνει άμισθος μπάτσος. Μπάτσος πόρτα-πόρτα για τα δημοτικά τέλη, μπάτσος των "φοροφυγάδικων" δικτύων αλληλεγγύης, μπάτσος του "λαθραίου καπνού", μπάτσος των κοινών εν γένει για την ιδιωτική ή υπερεθνική χρηματοδότηση ή στην καλύτερη λάτρης των "μεσολαβήσεων" των ΜΚΟ.
Επειδή όμως δεν θέλω να είμαι και εντελώς δολοφόνος της ελπίδας, έχω να σου προτείνω και μια ελάχιστη αχτίδα.
Στήριξε το Δελφίνι σου -αν ακόμα ψήνεσαι να ψηφίσεις κάποιο- δημιουργώντας γύρω του μια συνέλευση λογοδοσίας. Αντάλλαξε την προεκλογική και εκλογική σου στήριξη με τον απόλυτο έλεγχό του μετά την εκλογή. Με πολύ τακτικές συνελεύσεις που θα διαχέουν την πληροφορία που έρχεται στις "κλειστές πόρτες" προς τα κάτω και θα μεταφέρει προς τα πάνω, δεσμευτικά, την άποψη της κοινωνίας.
Υπάρχει φυσικά ο κίνδυνος να μετατραπεί αυτή η συνέλευση σε ένα ακόμα "λόμπι". Να γίνει ένας τρόπος να τρώτε όλοι τα ψίχουλα που αφήνει γύρω του ο Καρχαρίας που θα συνδημιουργήσετε.
Αλλά ακόμα κι αυτό είναι ένα πιο ενδιαφέρον ηθικό και πολιτικό πρόβλημα, από την κλασική μαλακισμένη ανάθεση, έτσι δεν είναι;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (λίαν προσεχώς ελπίζω):
Σαν πολλές Δεξιάντζες δεν γίνανε Αντάρτες ξαφνικά;
