Μια απάντηση στον κύριο Γιάννη Τσολακίδη

Για να τελείωνει πια η πλακίτσα και η "μαύρη προπαγάνδα" εις βάρος των αλληλέγγυων σε διάφορους τοίχους, αλλά και αλλού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το χθεσινό σχόλιο του Γιάννη Τσολακίδη σε ποστ που σήμερα εξαφανίστηκε ολόκληρο:

"Δεν κόβονται εκπομπές ούτε κοινωνικά μηνύματα, ούτε φυσικά οι θεματικές. Ζητήθηκε η παύση συμμετοχής και παρουσίασης απλώς και μόνο 1 (!!!!!!)- για να μιλάμε με αριθμούς και όχι γενικότητες που διαστρέφουν την πραγματικότητα - εκπομπής, "Παιδεία σε κρίση" του ενός από τους 3 (!!!!) συνολικά αλληλέγγυους που αρνούνται να αποχωρήσουν, οι περισσότεροι προς τιμήν τους αποχώρησαν οικειοθελώς- άραγε η αλληλεγγύη απαιτεί ανταλλάγματα;;;; - γιατί δεν μπορεί το υπάρχον νομικό πλαίσιο να τους καλύψει που-θε-να και απαγορεύεται ακόμη και από την...επιθεώρηση εργασίας να υπάρχουν άμισθοι εργαζόμενοι ακόμη και στο τελευταίο μαγαζάκι πόσο μάλλον στη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Εκτός του Χρήστου Αβραμίδη οι άλλοι 2 ήρθαν να κάνουν εκπομπή ...1 μήνα πριν τις εκλογές της 25ης /1/15 όταν και το παρδαλό κατσίκι ήξερε ότι ξαναανοίγει η ΕΡΤ με ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Λυπάμαι που αγαπημένοι μου φίλοι με μεγάλη επιδραστικότητα στο fb υιοθετούν έτσι εύκολα συκοφαντικά δημοσιεύματα και ψηφίσματα ΄που προκύπτουν από λάθος πληροφόρηση "των εργαζομένων της ΕΡΤ3"- αλήθεια τι πονηρή διατύπωση- όταν είναι επίσης γνωστό και στην τελευταία πέτρα μέσα στο χώρο ότι αυτοί οι εργαζόμενοι πίσω από τον γενικό πληθυντικό είναι ελάχιστοι μέσα στους 330.Θα επανέλθω αν χρειαστεί και αύριο και κάθε φορά με αλήθειες κι όχι μυθεύματα πιο αναλυτικά".

Καταλαβαίνω ότι οι "διαχειριστές των αφηγήσεων" έχουν μεγάλη δυσκολία να αντιληφθούν κάθε μορφή αλήθειας, οπότε θα ήθελα να ρωτήσω τον κύριο Τσολακίδη μερικά πράγματα:

1. Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι απαιτήθηκε από τους αλληλέγγυους να είναι πιο επαρκείς από τους "επαγγελματίες", ανώτεροι ηθικά από όλους τους "συνδικαλιστές" του αγώνα και να δείχνουν "κατανόηση" στα φοβικά σύνδρομα των εργαζομένων για να παραμείνουν στις δομές της ΕΡΤ αυτά τα δύο χρόνια;

2. Έχουν καταγραφεί οι τραμπουκισμοί που έχουν γίνει από εργαζόμενους προς αλληλέγγυους και οι τραμπουκισμοί αλληλέγγυων προς εργαζόμενους; Γνωρίζει ο κύριος Τσολακίδης αν είναι 10-0 αυτή ή σχέση ή κάποια άλλη αναλογία αυτά τα δύο χρόνια;

3. Μπορεί επιτέλους κάποιος να απαντήσει γιατί αναζητούνται και προβάλλονται κάθε τόσο "ιδιοτελή" κίνητρα από την πλευρά των αλληλέγγυων και ερευνάται ενδελεχώς ο χρόνος που ήρθαν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, αλλά κανένας δεν μιλάει για τις ξεκάθαρα ιδιοτελείς κινήσεις που έκαναν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ κατά τη διάρκεια του δίχρονου αγώνα; Και κυρίως για αυτές που συνεχίζουν να κάνουν και μετά την "επαναλειτουργία" της ΕΡΤ; Επίσης γιατί δεν ερευνάται το "πότε ήρθαν", το "πότε έφυγαν" και το τι έκαναν στο ενδιάμεσο οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ;

4. Ο γενικός πληθυσμός των 330 ατόμων που επικαλείται ο κύριος Τσολακίδης προσμετρά μήπως και τους υβριστές του αγώνα και τους "εξαφανισμένους";

5. Υπάρχει στο νόμο για την ανθρωπιστική κρίση άρθρο που προβλέπει παροχή εθελοντικής εργασίας στον δημόσιο τομέα; Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο συμμετοχής εθελοντών στο πρόγραμμα της ΕΡΤ Α.Ε. με υπεύθυνη δήλωση ότι ο παραγωγός του προγράμματος το προσφέρει δωρεάν στην ΕΡΤ; Και από πόσο παλιά συμβαίνει αυτό στην Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση;

6. Τέλος, ποιά ακριβώς είναι τα μυθεύματα; Οι πληροφορίες που οδήγησαν το Καραβάνι Αλληλεγγύης να προγραμματίσει συγκεντρώσεις έξω από την ΕΤ3; Η ανησυχία που προκάλεσε τα ψηφίσματα των σωματείων που ζητούν να συνεχιστούν οι εκπομπές; Ή μήπως η ανακοίνωση μιας Διοικούσας που υπηρετεί το "ύπουλο πατρόν" που πέρασε ήδη αδιαμαρτύρητα στο Ραδιομέγαρο και συνίσταται στη φράση "καμιά φωνή χωρίς διαμεσολάβηση" και τώρα επεκτείνεται και στη Θεσσαλονίκη;

Υ.Γ. Λόγω της έρευνας που έκανα λίγο πριν την "νεκρανάσταση" της ΕΡΤ με αφορμή την ομιλία μου στο CommonsFest μπορώ να σας ενημερώσω ότι το 75% των αλληλέγγυων δεν επιθυμεί να εργαστεί στην επαναλειτουργούσα ΕΡΤ, αλλά το 25% θεωρεί ότι έχει πράγματα να προσφέρει στον Ραδιοτηλεοπτικό Φορέα. Και είναι απορίας άξιο γιατί στη μαραθώνια ακρόαση των φορέων για το Νομοσχέδιο, όλοι οι συμμετέχοντες προσπέρασαν πάρα πολύ επιδέξια και τα θέματα αυτοδιαχείρισης και τα θέματα κοινωνικού ελέγχου, ουσιαστικά αποφεύγοντας να τα θέσουν προς συζήτηση.

Αν κάποιος πουλάει τον αγώνα, δεν είναι οι αλληλέγγυοι με τις "παράλογες και ιδιοτελείς" τους απαιτήσεις. Αναζητήστε τους "ενόχους" στις τάξεις σας, ξεκινώντας επιτέλους έναν πλήρη και έντιμο απολογισμό, αντί να πετροβολάτε ακόμα μια φορά ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα σας στα δύσκολα...



22/6/2015

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΡΤ3

Ο αγώνας για την προάσπιση της δημοκρατίας μετά το ΜΑΥΡΟ, δόθηκε από τους εργαζόμενους στις Ελεύθερες δομές της ΕΡΤ μαζί με τα ενεργά τμήματα της κοινωνίας και τους ενεργούς πολίτες, εντός και εκτός Ελλάδας, που έδωσαν και δίνουν τη μάχη για τη διεκδίκηση κοινωνικών, εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων, τα οποία καταστρατηγήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, την ώρα που το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ επιχείρησε να θάψει αυτούς τους αγώνες.
Αυτή η κοινή προσπάθεια δεν αποκατέστησε απλά το χαμένο σήμα της Δημοκρατίας αλλά εμπέδωσε – αυτό που στις δημόσιες ραδιοτηλεοράσεις άλλων προηγμένων χωρών θεωρείται αυτονόητο και κατακτημένο εδώ και δεκαετίες – την αυθεντική έκφραση της κοινωνίας, μέσα από την ενημέρωση και την αδιαμεσολάβητη παρουσίαση ιδεών, επιχειρημάτων κ.ο.κ. σε καθεστώς αυτοδιαχείρισης και αυτοδιεύθυνσης του αγώνα, χωρίς «φιλτράρισμα» από συστημικές πρακτικές κυβερνητισμού. Αυτό επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό και με τη δυνατότητα πολιτών και ομάδων να έχουν πρόσβαση στον ραδιοτηλεοπτικό αέρα, σε όλη την Ελλάδα, με αποτέλεσμα να έχει εμπεδωθεί μια πραγματικά ειλικρινής και ουσιαστική σχέση με την κοινωνία, που δεν υπήρχε ούτε στις 11/6/2013, και να αναδειχθούν ως κοινωνικά αγαθά, το εκπεμπόμενο ραδιοτηλεοπτικό πρόγραμμα και οι συχνότητες, για την υπεράσπιση των οποίων χιλιάδες πολίτες αγωνίστηκαν και παραμένουν σε εγρήγορση για το σκοπό αυτό.
Δυστυχώς, οι πρώτες αποφάσεις της διοίκησης της ΕΡΤ αποκλείουν οποιαδήποτε συζήτηση για την επόμενη ημέρα αυτής της σχέσης, με εντολές για απομάκρυνση των φυσικών υποκειμένων αυτής της διαδικασίας από τη συνέχεια, με την επίκληση νομικών και γραφειοκρατικών προβλημάτων.
Δέκα ημέρες μετά την επαναλειτουργία της ΕΡΤ και δύο ημέρες πριν από την ένταξη της ΕΡΤ3 στην πολυπλεξία, η δέσμευση της ΕΡΤ απέναντι στην κοινωνία για τη φιλοσοφία και τη στόχευση του προγράμματος, παραμένει ζητούμενο την ώρα που ο νόμος περιορίζει αυτή τη συνεργασία στο διακοσμητικό ρόλο των Συμβουλίων Κοινωνικού Ελέγχου, η σύσταση των οποίων ανατίθεται στον Διευθύνοντα Σύμβουλο της ΕΡΤ και για τα οποία δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής, καμία διακήρυξη, προγραμματική θέση ή περιγραφή πλαισίου.
Θεωρούμε εύλογη την ανησυχία της κοινωνίας για το αν και το πώς θα συνεχιστεί αυτή η άρρηκτη σχέση και για το πώς θα επεκταθεί, με τον εμπλουτισμό του ραδιοτηλεοπτικού προγράμματος και με άλλα στοιχεία, χαρακτηριστικά, εκπροσωπήσεις κοινωνικών ομάδων κ.ο.κ. χωρίς αποκλεισμούς.
Με δεδομένο ότι ο κοινός αυτός αγώνας δεν έγινε απλά για να ξαναβρούμε τις δουλειές μας, θέση μας είναι ότι αυτό μπορεί να υλοποιείται και να καταξιώνεται στη βάση της κοινωνικής παρέμβασης, ώστε να δικαιώνεται το αίτημα της θετικής και ανιδιοτελούς συνεισφοράς, με αποκλειστικό σκοπό την κοινωνική πρόοδο μέσω του πλουραλισμού που αποτελεί βασικό συστατικό του δημοκρατικού διαλόγου.
Για το λόγο αυτό, με γνώμονα την επόμενη ημέρα και για να μην ακυρωθούν όσα έχουν συντελεστεί, καλούμε τη διοίκηση ν’ αφουγκραστεί τις προτάσεις της κοινωνίας για τη φιλοσοφία και τους στόχους του προγράμματος και να μη σηματοδοτήσει την έναρξη της επίσημης λειτουργίας με αποκλεισμούς, γιατί αυτό θα καταστήσει την ΕΡΤ στη συνείδηση του κοινωνικού συνόλου, ως μια κρατική γραφειοκρατική οντότητα.

CommonsFest 2015 : Αυτοδιαχείριση και Κοινωνικός Έλεγχος στον Αγώνα της ΕΡΤ

H φωτογραφία είναι του Δημήτρη Γερονίκου και απαλλοτριώθηκε από το Define Normal...



Θα ήθελα ξεκινώντας να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι εδώ ως εκπρόσωπος της ΕΡΤopen, αφού η συλλογικότητα δεν έχει εκπροσώπους. Και δεν έχει, όχι για κάποιο ιδεολογικό λόγο, αλλά γιατί ποτέ δεν κατάφερε να συγκροτηθεί ως συλλογικότητα, πράγμα που είναι ένα από τα προβλήματα στα οποία θα αναφερθώ στη συνέχεια.

Κατά συνέπεια θα μεταφέρω την προσωπική μου εμπειρία ως αλληλέγγυος στον αγώνα της ΕΡΤ, αλλά και κάποια αποτελέσματα μιας έρευνας που έκανα τις τελευταίες μέρες με ένα ερωτηματολόγιο που συνέταξα και απεύθυνα σε αγωνιζόμενους εργαζόμενους/ες της ΕΡΤ και αλληλέγγυες/ους για να μην εμφανιστώ εδώ καπελώνοντάς τους/τες.

Στο θέμα μας, που είναι η Αυτοδιαχείριση και ο Κοινωνικός Έλεγχος στον Αγώνα της ΕΡΤ, μόνο ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι βιώθηκαν με πολύ διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τον τόπο στον οποίο έδωσε κάθε πρόσωπο αυτόν τον αγώνα. Μια σχετικά ασφαλής μέθοδος είναι να εξετάσουμε τρεις παράγοντες: Την διάρκεια, την διάχυση και τις διαδικασίες που δημιουργήθηκαν για να βγάλουμε ένα συμπέρασμα.

Ως προς τη διάρκεια δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Οι άνθρωποι που παρέμειναν και συνεχίζουν τον αγώνα είναι λίγο-πολύ αυτοί που αποφάσισαν να μην νομιμοποιήσουν τα άθλια μορφώματα που δημιουργήθηκαν μετά το Μαύρο, δηλαδή της "Δημόσιας Τηλεόρασης" και της "Δημόσιας Ραδιοφωνίας" που κατέληξαν στη ΝΕΡΙΤ, καταθέτοντας αίτηση πρόσληψης σε αυτά. Και παρά το γεγονός ότι η συμμετοχή τους είχε έξάρσεις και υφέσεις, για πολλούς παράγοντες που είναι τόσο πολιτικοί, όσο και προσωπικοί, αυτός ο πυρήνας παρέμεινε και παραμένει σχετικά συμπαγής. Σε αυτόν ήρθαν να προστεθούν αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες, από πολύ διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές αφετηρίες, με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα έναν αριθμό αγωνιζόμενων προσώπων που σύμφωνα με μια -όχι και τόσο ασφαλή- εμπειρική εκτίμηση είναι περίπου το ένα τρίτο των αρχικών εργαζομένων της ΕΡΤ την περίοδο του Μαύρου σε πανελλαδικό επίπεδο. Χοντρικά, ένα ακόμη τρίτο εντάχθηκε στα προγράμματα των μορφωμάτων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και άλλο ένα τρίτο "εξαερώθηκε ή εξαφανίστηκε" κλεισμένο συνήθως στο σπίτι του με ψυχολογικά προβλήματα.

Οι εξάρσεις συμμετοχής σημειώθηκαν κυρίως στις προεκλογικές περιόδους και ήταν, δυστυχώς, εξάρσεις ανάθεσης. Είχαν λίγο-πολύ το χαρακτηριστικό του "βάζουμε πλάτη στο ΣΥΡΙΖΑ για να μας λύσει το πρόβλημά μας" με αποτέλεσμα σε αρκετές περιπτώσεις να χάνεται το μέτρο. Βοηθούσε σε αυτό και η άρνηση των κομμάτων της συγκυβέρνησης να "νομιμοποιήσουν" την πειρατική ΕΡΤ συμμετέχοντας στο πρόγραμμά της ως καλεσμένοι, αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν προσπαθούσε και πολύ να τους μεταπείσει. Γενικά, δόθηκε λόγος και σε υποψήφιους άλλων σχημάτων, όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΕΕΚ, του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ κλπ, αλλά σε γενικές γραμμές στα "προεκλογικά προγράμματα" υπήρξε ευνοϊκή μεταχείριση των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που αν εξετάσει κανείς την δημογραφία των ανθρώπων που χειρίζονταν τα μικρόφωνα είναι μάλλον λογικό...

Περνώντας στις διαδικασίες που δημιουργήθηκαν και στο αν αυτές οδήγησαν τελικά στην αυτοδιαχείριση, η εικόνα είναι ιδιαίτερα μεικτή. Από την εμπειρία μου στην Αθήνα μπορώ να ισχυριστώ υπεύθυνα ότι δεν υπήρξε καμιά μορφή αυτοδιαχείρισης όπως την ξέρουμε τουλάχιστον, δηλαδή μια αυτοδιαχείριση που να αυτοπροσδιορίζεται και να θεσμίζει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε μια μορφή αυτοοργάνωσης με σύνθετα χαρακτηριστικά. Υπήρξαν ακόμη και συνέλευσεις, αλλά δυστυχώς πολύ λίγες, και με περιορισμένη αποφασιστική ισχύ. Υπήρξαν επίσης προτάσεις για λειτουργικές συνέλευσεις, ομάδες εργασίας ή συντακτικές ομάδες, οι οποίες απέτυχαν ή δεν υλοποιήθηκαν. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι αυτή την κατάληξη, αλλά δεν ξέρω ούτε αν σας ενδιαφέρουν, ούτε αν χωράει ο χρόνος για να τους συζητήσουμε διεξοδικά. Πάντως, σε γενικές γραμμές στην Αθήνα η αυτοοργάνωση του αγώνα έγινε με συγκρούσεις ομάδων εξουσίας που είτε υπήρχαν, είτε δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκειά του. Αν σας ενδιαφέρει μπορούμε να το συζητήσουμε στις ερωτήσεις σας.

Στον αντίποδα κινήθηκε η Θεσσαλονίκη και αρκετοί περιφερειακοί σταθμοί. Εκεί υπήρξαν τακτικές συνελεύσεις με αποφασιστικό χαρακτήρα. Και εδώ όμως έχουμε παραλλαγές. Υπήρξαν συνελεύσεις, όπου η συμμετοχή των αλληλέγγυων ήταν δεδομένη, και άλλες πιο κλειστές στις οποίες συμμετείχαν μόνο οι εργαζόμενοι που διαμόρφωναν τις θέσεις του αγώνα. Σε μεγάλο βαθμό, είναι συνάρτηση του αριθμού των αρχικών εργαζομένων και αλληλέγγυων προσώπων, αλλά και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και της κινηματικής εμπειρίας που είχε ο κάθε τόπος. Υπήρξαν επίσης πιο "αριστερίστικες" και πιο οριζόντιες προσεγγίσεις ως προς το πρόγραμμα και την συνδιαμόρφωσή του.

Θα κλείσω αυτήν την ενότητα με το ζήτημα της διάχυσης. Σε αυτόν τον παράγοντα η εμπειρία μου από την Αθήνα -παρά τα προβλήματα στο Ραδιομέγαρο που το άδειασαν από κόσμο γύρω στα μέσα Αυγούστου, στερώντας το από μια πολύτιμη άμυνα- είναι μάλλον θετική. Το πρόγραμμα κατάφερε να διασυνδεθεί με κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες και να είναι εκεί, καλύπτοντάς τους συστηματικά. Πράγμα που οδήγησε σε μια σχέση εμπιστοσύνης και αλληλεπίδρασης. Στο επίπεδο της επίδρασης τα πράγματα έγιναν καλύτερα μετά την επιστροφή του Δικτύου της ΕΡΑ στα FM του λεκανοπεδίου και την ψηφιακή μετάδοση της ΕΤ3 στους τηλεοπτικούς δέκτες σε ορισμένες περιοχές.

Η Θεσσαλονίκη, αν και από την αρχή είχε πολύ μεγάλυτερη διάχυση στα κινήματα, βοηθώντας και εμάς στην Αθήνα να διεκδικούμε να μπουν ζητήματα όπως οι Σκουριές στο κεντρικό δελτίο του Ραδιομεγάρου, μετά την επίθεση στο Χορτιάτη και την ουσιαστική εξαφάνιση της φωνής της νομίζω ότι υποχώρησε ως προς την επίδρασή της στην περιοχή, αν και παρέμεινε πανίσχυρη στην διαχυσή της προς τα κοινωνικά και εργατικά κινήματα της πόλης. Με τη μερική επαναφορά της αργότερα στα FM και στους τηλεοπτικούς δέκτες κατάφερε να ανακτήσει το χαμένο έδαφος.

Θα είχε ενδιαφέρον να καταγραφεί με πιο επιστημονικό τρόπο ο βαθμός διάχυσης του αγώνα της ΕΡΤ σε περιοχές που δεν έχασε ποτέ το σήμα της όπως στη Ζάκυνθο ή τα Χανιά. Θα αναφέρω μόνο ενδεικτικά το γεγονός ότι αυτή είναι ίσως η πρώτη φορά στην Ιστορία της χώρας, όπου το κόμμα που κέρδισε τις πρόσφατες εκλογές είχε το ίδιο ποσοστό σε αστικές και αγροτικές περιοχές. Θα διατυπώσω την υπόθεση εργασίας ότι σε αυτό συνέβαλλε η ύπαρξη ισχυρού σήματος στην περιφέρεια, αλλά όχι στο λεκανοπέδιο και τη Θεσσαλονίκη, χωρίς φυσικά να μπορώ να το αποδείξω.

Αυτά σε σχέση με την εμπειρία μου.

Και τώρα ας περάσουμε στην έρευνα.

Μέχρι να ανοίξει το αρχείο θα σας πω το πιο σύντομο ανέκδοτο των ημερών: Λάμπης Ταγματάρχης.

Υπάρχει ένα ζήτημα με τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της έρευνας και αυτό είναι μια σημαντική, κατά τη γνώμη μου, ανισομέρεια των ανθρώπων που έλαβαν μέρος σε αυτήν. Μέχρι τώρα το δείγμα μπατάρει σημαντικά προς την πλευρά των αλληλέγγυων προσώπων σε ποσοστό 66% αφήνοντας μόνο 34% στους πρώην εργαζόμενους/ες της ΕΡΤ. Γι αυτό δεν θα ανακοινώσω σήμερα τίποτα σχετικό με τον αγώνα της ΕΡΤ, αλλά μόνο κάποια αποτελέσματα για τα Κοινά που δεν επηρεάζονται από αυτή την ανισομέρεια του δείγματος.

Στην ερώτηση "Γνωρίζεις τι είναι τα Κοινά Αγαθά" το 95% απαντά "Ναι" και μόνο ένα 5% "Όχι".

Στην επόμενη ερώτηση όπου ζητείται από μια λίστα να επιλεγούν τα Κοινά Αγαθά ποσοστό πάνω από 90% συγκεντρώνουν ο αέρας, το νερό, οι δημόσιοι χώροι, η πολιτιστική κληρονομιά και το φυσικό περιβάλλον, το τελευταίο με το μεγαλύτερο ποσοστό αποδοχής που αγγίζει το 97%, στο 88% καταγράφεται η ενέργεια, ενώ το Διαδίκτυο και τα ΜΜΕ κινούνται σχετικά χαμηλά με 66 και 68% αντίστοιχα.
Επίσης σε αυτή την ερώτηση ένα 34% τσεκάρει και την ανοιχτή επιλογή άλλο/άλλα προσθέτοντας στον χώρο των Κοινών Αγαθών αρκετά ακόμη συγκεκριμένα αγαθά όπως την τροφή και τη στέγαση, αλλά και μικρές φράσεις όπως "τα πάντα όλα" ή "πρόκειται για πεδίο διεκδίκησης ενός άλλου ανθρωπολογικού τύπου".

Τέλος ενδιαφέρον έχει το ντουέτο ερωτήσεων "Ποιος πρέπει να κατέχει/διαχειρίζεται τα Κοινά Αγαθά", όπου η συντριπτική πλειοψηφία (71 και 73% αντίστοιχα) απαντά "η Κοινωνία" ενώ στο κομμάτι της κατοχής "Κανείς" απαντά το 15%, "το Δημόσιο" το 10% και "το Κράτος" μόνο το 3%. Ως προς τη διαχείριση "Κανείς" απαντά μόνο το 2%, το Δημόσιο ανεβαίνει στο 22% ενώ το Κράτος ανεβαίνει λίγο και φτάνει το 4%. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Μηδέν βρίσκονται οι δύο επιλογές Ιδιωτικοποίησης που δίνονται και ως προς την κατοχή και ως προς την διαχείριση των Κοινών, η πρώτη "υπό συγκεκριμένο πλαίσιο" και η δεύτερη "χωρίς κανένα έλεγχο".

Δίνω το λόγο τώρα στον επόμενο ομιλητή και θα χαρώ να συζητήσουμε αργότερα τις ερωτήσεις και τις παρατηρήσεις σας.