Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω κλαψομούνικα και επαρχιακά την εκλογή Obama. Μισώ την λογική "Από πίτα που δεν τρως, τι σε νοιάζει κι αν καεί", αφού η πίτα ούτε τόσο μακριά είναι, ούτε έξω από το ντόμινο που φτιάχνει την δική μου πίτα. Όσο κι αν στην τελική περιμένω να γίνει σύντομα η πρώτη "στραβή", είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω στον "παράξενο τύπο" πως όσο σκατά κι αν τα κάνει δεν μπορεί σε πλανητικό επίπεδο να είναι χειρότερος από το αντίπαλο Δίδυμο της Συμφοράς.Η ήττα των δήθεν Mavericks και ιδίως της ανεκδιήγητης Sharah με κάνει πραγματικά να χαίρομαι. Κι ακόμα περισσότερο όταν συνδυάζεται με την ήττα της Χριστιανικής Δεξιάς, του πιο ανόητου, τυφλού και καταστροφικού κοινωνικού συμπήγματος που γνωρίσαμε στους νεώτερους χρόνους.
Όσο για τον Obama, μένει να δούμε - κι αυτό θα γίνει σύντομα - αν και κατά πόσο μπορεί να αποδειχθεί The Real Thing.
Για σήμερα μού αρκεί το γεγονός ότι δεν μπορώ προσωπικά να αποκλείσω μια τέτοια πιθανότητα.
4 comments:
Δίκιο έχεις -να τον δούμε πρώτα. Γιατί αν είναι σαν τον προηγούμενο που προκάλεσε λατρεία (τον ΤζέιΕφΚέι, τον αεροδρόμιο ρε) μάλλον μαύρα τα βλέπω τα σύννεφα. Όχι για τους Αμερικάνους, αλλά για εμάς τους υπόλοιπους.
Χμμ, ας βαστάμε γενικά μικρό καλάθι... Τι λέει η ιστορία; Ο Τρούμαν έριξε τη βόμβα στους Ιάπωνες. Ο JFK ξεκίνησε στον πόλεμο στο Βιετνάμ (τον οποίο κλιμάκωσε ο Τζόνσον και τον χρεώθηκε ο Νίξον). Ο Clinton βομβάρδισε τη Σερβία και αποδυνάμωσε το Ιράκ, προλειαίνοντας το έδαφος για την εισβολή. Δεν είναι άγγελοι οι Δημοκρατικοί, απλά έχουν καλύτερο marketing. Να δούμε τι θα κάνει ο καινούργιος με Ιράν, Βιετνάμ, Πακιστάν κ.λ.π. και μετά θα κρίνουμε.
Mου αρκούν για αρχή, τα εξής:
1) To ότι αν εκλεγόταν για 3η συνεχόμενη τετραετία η τρέχουσα version των Ρεπουμπλικάνων, τα πράγματα θα γινόταν πραγματικά πολύ επικίνδυνα διεθνώς.
2) Το ότι ο Ομπάμα πρέπει να είναι ο πιο μορφωμένος και στοχαστικός Πρόεδρος των ΗΠΑ εδώ και πολλές δεκαετίες (αυτό σχετίζεται κυρίως με την αισθητική του πράγματος).
3) Το ότι μιλώντας για την θρησκεία, δήλωσε ρητά ότι αυτή δεν έχει θέση στην πολιτική, διότι η πολιτική είναι χώρος όπου προσερχόμαστε για να συμβιβαστούμε, ενώ η (κάθε) θρησκεία, εκ φύσεως και εκ σχεδίου, δεν μπορεί να αποδεχτεί κανενός είδους συμβιβασμό.
Σε εποχές κρίσης η τέχνη αποτελεί ισχυρό αντίδοτο γι' αυτό επιτρέψτε μου να απαγγείλω ένα ποίημα:
"Βρέχει κουνάβια και σαζμαν
γιατί με άφησες αμάν"
Post a Comment