Ο "πατερούλης" Αντώνης στο φινάλε του διαφημιστικού σποτ με έλληνες, ελληνίδες και ελληνόπουλα που τον πλησιάζουν και τον περιβάλλουν με ελπίδα. Ο κύκλος δεν κλείνει, επίτηδες δεν υπάρχει κορύφωση. Δεν τον σηκώνουν στους ώμους σαν Μεσσία, ούτε καν τον τρώνε όπως θα συνέβαινε σε μια αξιοπρεπή ταινία με ζόμπι. Η (όποια) απόλαυση μετατίθεται για την κάλπη, στην τοποθέτηση του πολυπόθητου ψηφοδελτίου στην σχισμή, στη συμβολική συνουσία...
Ο "πατερούλης" Βαγγέλης δεν σε κοιτάει ποτέ στα μάτια. Πάντα απευθύνεται κάπου αλλού, σε πιο σοβαρούς αόρατους συνομιλητές, σε ένα πεδίο στο οποίο αίρει τις αμαρτίες του έθνους αλλά και τις δικές σου. Σε κείνο το επίπεδο δίνεται η "μάχη" του για σένα, σε κείνο έχει αναλάβει να σε σώσει...
Στο μεταξύ και στο Ζάππειο και στο Σύνταγμα, και τις δύο μέρες, οι "πατερούληδες" πλημμύρισαν τον τόπο με ασφαλίτες, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε ότι ο ρόλος του πατέρα δεν είναι να χαϊδεύει, αλλά να βάζει στην θέση τους τα άτακτα παιδιά...
No comments:
Post a Comment