Το Λουλούδι της Ερήμου: Πόσο μπορεί να αποτύχει κάποια;

Σπάνια "θάβω χοντρά" κάποιο έργο τέχνης, για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί εκτιμώ τους ανθρώπους που παράγουν πνευματικό έργο (ακόμα κι αν δεν τρελαίνομαι για το αποτέλεσμα) και ο δεύτερος γιατί έχω πάντα την ανασφάλεια "και ποιος είμαι εγώ στο φινάλε για να κράξω;"

Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση όμως. Γιατί νομίζω πως "Το Λουλούδι Της Ερήμου" είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα της "στραβοκλωτσιάς" και του "δρόμου για την κόλαση που είναι στρωμένος με καλές προθέσεις".

Ο Μπρεχτ έγραψε κάποτε (στο περίπου, γιατί έχω πολλά χρόνια που τον διάβασα) ότι περισσότερα μαθαίνεις από μια κακή παράσταση, παρά από μια καλή. Υπό την έννοια (ερμηνεύω και τον Μπρεχτ τώρα...ξύλο που χρειάζομαι) ότι στην κακή παράσταση δεν σε αποσπούν οι ερμηνείες ή η σκηνοθεσία κι έτσι είναι πιο εύκολο να αντιληφθείς την πρόθεση του συγγραφέα ή τις πιθανές εναλλακτικές σκηνοθετικές εκδοχές του έργου που θα έκαναν την παράσταση καλή.

Το Desert Flower είναι μια εντελώς αποτυχημένη ταινία σε κάθε επίπεδο (κατά την γνώμη μου πάντα).

Και θα σε ζαλίσω τώρα καταθέτοντας αναλυτικά το γιατί.

Από την αρχή και δυστυχώς μέχρι το τέλος της ταινίας η ματιά της ηρωίδας για τον κόσμο (τόσο της παιδικής της ηλικίας στην Σομαλία, όσο και της μετέπειτα ζωής της σε Λονδίνο και Αμερική) απουσιάζει ολοκληρωτικά. Ούτε το σενάριο ούτε η σκηνοθεσία καταφέρνουν να σε "ψήσουν" πως η Γουόρις Ντίρι είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, με χαρακτήρα και δράμα, σαν θεατής πιο πολύ νοιάζεσαι για το αν θα καταφέρει να την βολέψει η Αγγλίδα φίλη της να "χωθεί" σε ένα μπαλέτο, όπως επιθυμεί διακαώς.

Αλλά αν ήταν μόνο αυτό, θα μπορούσες και να πεις "της έφυγε της Σέρι Χόρμαν, τι να κάνουμε κανείς δεν είναι τέλειος" και να πας παρακάτω.

Μόνο που το παρακάτω είναι ακόμα χειρότερο. Η ευκαιρία να μάθουμε κάτι για την "Υπόθεση Σομαλία" (που μόνο της πλάκας δεν είναι αφού έχουν συμβεί τέρατα κι έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα για το θέμα) περνάει στο καραντούκου σε δυο-τρία πλάνα τηλεόρασης. Και άντε πες κι εδώ, φοβάται να κεντράρει στο "πολιτικό", κι ας ξαναπάμε παρακάτω.

Την γαμημένη την ευκαιρία να μιλήσει αυτή η ταινία για το γυναικείο ζήτημα, με ξεκάθαρο και παγκόσμιο τρόπο, πώς στο διάολο την χάνει; Πες μου τώρα, δηλαδή, γιατί εκεί τρελάθηκα!

Σε μια παράγραφο η ιστορία είναι: Ένα κοριτσάκι στα τρία του χρόνια υφίσταται έναν ακρωτηριασμό της κλειτορίδας και των εξωτερικών χειλέων του αιδοίου γιατί μόνο έτσι το σύστημα που έχουν φτιάξει κάτι άθλιοι άντρες (για οποιουσδήποτε λόγους, "φυλετικούς", "θρησκευτικούς" ή "κοινωνικούς") τη θεωρεί "Καθαρή". Από μια σειρά συμπτώσεων γίνεται μοντέλο που με τις φωτογραφίες του "τον παίζουν" μερικά εκατομμύρια δυτικοί, ενώ οι γυναίκες τους ψωνίζουν τα ρούχα που φοράει!

Με αυτό το απλό στόρι, που γαμώτο είναι και 100% πραγματική ιστορία, η τελευταία πρωτοετής πιτσιρίκα της Σχολής Σταυράκου (που δεν ξέρω καν αν υπάρχει ακόμα) θα μπορούσε να σου φτιάξει μια ταινία που να σου σηκώσει το πετσί! Η Σέρι Χόρμαν όχι μόνο δεν το καταφέρνει, αλλά με κάνει να αμφιβάλλω ακόμα κι αν το σκέφτηκε.

Όπως είπε και μια φίλη που είδαμε μαζί την ταινία (γιατί στο φινάλε-φινάλε εγώ είμαι και άντρας και μπορεί να μην πιάνω τις "λεπτές αποχρώσεις") το Λουλούδι της Ερήμου είναι επιπέδου Κυριακάτικης Μεσημεριανής Τηλεόρασης. Για όλη την οικογένεια, την ώρα που τρως και θες κάτι να χαζέψεις...

Κρίμα! Η τελευταία μου ευκαιρία να αλλάξω γνώμη είναι να διαβάσω το βιβλίο.

Αν και, ομολογώ, δεν ξεκινάω και με την καλύτερη δυνατή διάθεση.