Περί Πανεπιστημιακού Ασύλου... ή τι έχει να πει κι ο τελευταίος μαλάκας

Μετά τις "σοβαρές" νομοθετικές πρωτοβουλίες των δεξιών κομμάτων και τις δημοσιευμένες τοποθετήσεις του κάθε προτελευταίου μικρομαλάκα, νοιώθω την ανάγκη να μιλήσω κι εγώ για το Άσυλο (έστω κι ως τελευταίος μαλάκας). Στο κάτω-κάτω, αν δεν με έχει διαγράψει η Διαμαντοπούλου από την Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά (νυν Πα.Πει.) ακόμα έχω την φοιτητική μου ιδιότητα. Και λέω να την κρατήσω μέχρι να πεθάνω (αν δεν ενοχλείται απ' αυτό σύσσωμη η κοινωνία και το έθνος).

Έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει ότι το Πανεπιστημιακό Άσυλο είναι μέσες-άκρες μια τοπική ιστορική διαστροφή. Λυπάμαι που θα κόψω την μαγιονέζα, αλλά δεν μου φαίνεται για έτσι. Κατά την ταπεινή μου άποψη το Πανεπιστημιακό Άσυλο πέρασε στο Σύνταγμα για δύο λόγους: Έναν πραγματικό και ουσιαστικό κι έναν "γλύφτικο".

Πάμε τώρα πίσω στο 1974 και στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Μπορεί να ήμουνα πιτσιρικάς αλλά το κλίμα των ημερών το θυμάμαι μια χαρά. Θυμάμαι λοιπόν μια μεγάλη χαρά ανάμεικτη με μια μεγάλη ανησυχία. Κανένας στοιχειωδώς έξυπνος άνθρωπος δεν έκοβε το κεφαλάκι του πως η "έξοδος από το γύψο" θα ήταν σίγουρη και οριστική, αντίθετα θυμάμαι πως πολλοί ανησυχούσαν ότι θα βρεθεί κι άλλος επίδοξος γαλονάς ερασιτέχνης "ορθοπεδικός του έθνους" να μας ξαναβάλει για άλλη μια επταετία στους ίδιους ή παρόμοιους "νάρθηκες"...

Κι αυτό, εκ των υστέρων κατάλαβα, πως είχε να κάνει με μια απλή (αλλά αρκετά δυσάρεστη για την φάρα μας) αλήθεια.

Ότι δηλαδή η πλειοψηφία των Ελλήνων Πολιτών και των Μισθωτών "Πατριωτών" (βλέπε στρατιωτικοί, αστυνομικοί, δικαστές και δημόσιοι υπάλληλοι) όχι μόνο τουμπεκιάστηκαν κανονικά με την κατάλυση του Συντάγματος, αλλά και νομιμοποίησαν με την καθημερινή τους συν-εργασία την Χούντα (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων παθητικής ή ενεργητικής αντίστασης).

Ο πραγματικός λοιπόν λόγος που έβαλε μέσα στο Σύνταγμα το Πανεπιστημιακό Άσυλο ήταν η αναγνώριση ότι από μια ολόκληρη "δοσίλογη" κοινωνία μόνο η Ακαδημαϊκή Κοινότητα (καθηγητές και φοιτητές) σήκωσε από νωρίς και συστηματικά κεφάλι για την υπεράσπιση της ρημαδοδημοκρατίας σ' αυτή την χώρα. Όσο για τον γλύφτικο λόγο είναι παράλληλος με το νομικό ευτράπελο που έκανε την εσχάτη προδοσία (και τον δοσιλογισμό όλων) "στιγμιαίο" αδίκημα. Το γλύψιμο είναι "πάρτε το Άσυλο" (και μαζί την ευκαιρία να εξαγοράσετε πολιτικά τα αγωνιστικά σας ένσημα) για να μην ουρλιάξετε που θα την γλιτώσουν (ούτε με τραβηγματάκι του αυτιού) οι βασανιστές σας, όσοι τους διέταζαν κι όσοι συνεργάζονταν μαζί τους ενώ κανονικά έπρεπε να κάνουν το αντίθετο.

Υπό αυτή την οπτική, το Πανεπιστημιακό Άσυλο όφειλε και οφείλει να είναι πάντα το Οχυρό της Δημοκρατίας. Και προφανώς η Ακαδημαϊκή Κοινότητα όφειλε και οφείλει να προκαλεί όλο τον διάλογο και τις δράσεις που προστατεύουν έμπρακτα και βαθαίνουν την Δημοκρατία στην Ελλάδα. Το κάνει; Κατά την γνώμη μου παίζεται, αλλά αυτό είναι μια άλλη τεράστια κουβέντα που πρέπει κάποτε να κάνουμε.

Υπάρχει όμως ακόμα ανάγκη να το κάνει; Ή μήπως όπως μας έχουν ζαλίσει τα αρχίδια διάφοροι (και πρώην δοσίλογοι και πρώην αγωνιστές) "η Δημοκρατία εμπεδώθηκε" οπότε το Άσυλο πρέπει να συνταξιοδοτηθεί με δόξες και τιμές αφού μας είναι άχρηστο;

Η γνώμη μου είναι πως η ανάγκη είναι υπαρκτή και μόνο όποιος ξυπνάει και κοιμάται με την "τηλεοπτική πραγματικότητα" δεν το καταλαβαίνει. Από τότε που την θυμάμαι η Ελληνική Δημοκρατία κάθε μέρα βγάζει ζητήματα, κάθε μέρα διολισθαίνει (και σε απόδειξη αυτού η φωτογραφία είναι χτεσινή), δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται, δεν ξέρει καν τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Δεν έχει τον τρόπο, ούτε και μπαίνει στον κόπο, να συζητήσει σοβαρά. Μόνο να κουνάει το δάχτυλο ξέρει και να ξεθάβει κάθε τόσο πιο αδιέξοδες απόψεις και θέσεις, σαν δήθεν λύσεις.

Αν πραγματικά εμπεδώθηκε κάτι, είναι ο γλύφτικος λόγος που κατοχυρώθηκε συνταγματικά το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Όσοι το θέλησαν, εξαργύρωσαν τα αγωνιστικά τους ένσημα και κατέληξαν σήμερα πιο χουντικοί κι απ' τους δοσίλογους. Άρα σήμερα, άνετα, συμφωνούν μαζί τους για την κατάργησή του.

Όσο για μένα, προτιμώ να πεθάνω (σε βαθιά γεράματα) διατηρώντας ακόμα την φοιτητική μου ιδιότητα. Είναι πολύ καλύτερη από την ιδιότητα του συνταξιούχου...