Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι. Γιόρτασα με πρωτότυπο τρόπο τα γενέθλιά μου... Επειδή "η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει", να είστε σίγουροι πως εγώ θα περιμένω, και αν έρθει, θα την πιάσω από το μαλλί...
ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ - 27 Νοεμβρίου 2012 - Facebook
Το TALES OF A CRAZY WORLD προσπαθεί να μαζέψει όλα τα κείμενα που γράφτηκαν για τον Αχιλλέα, από συλλογικότητες και ανθρώπους, για να υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένα. Αν επισημάνετε κάποιο κείμενο που λείπει αφήστε το στα σχόλια, είτε σαν κείμενο, είτε σαν λινκ...
Ανακοίνωση της Ενωτικής Δημοτικής Κίνησης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στις γειτονιές του Ζωγράφου
Χθες το βράδυ έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ έφυγε από τη ζωή ο 36χρονος Αχιλλέας Παναγούλης, ένας δικός μας άνθρωπος, ένας σύντροφός μας, ένας αγωνιστής της αριστεράς και των κινημάτων. Υπήρξε μέλος του Κινήματος στην Πόλη του Ζωγράφου και του ΣΥΡΙΖΑ Ζωγράφου, συμμετείχε σε όλα σχεδόν τα κινήματα της πόλης μας, για τη Βίλα, στο Ίνφο Καφέ, ενώ ήτανδραστήριος εθελοντής δασοπυροσβέστης. Διερχόμενο ΙΧ τον παρέσυρε και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Ήταν εργαζόμενος φωτογράφος στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, ενώ ήταν καθημερινά αλληλέγγυος στον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Το σοκ είναι ακόμη μεγάλο για όλους μας και η είδηση δεν μπορεί να χωράει άλλα λόγια.
Αχιλλέα, καλό δρόμο και σ' ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλα.
Ανακοίνωση ΕΣΗΕΑ
Τραγικό τέλος, σε ηλικία 38 ετών, είχε σήμερα τα ξημερώματα ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Παναγούλης, όταν τον χτύπησε διερχόμενο αυτοκίνητο, στην οδό Μεσογείων, έξω από την ΕΡΤ.
Ο Αχιλλέας Παναγούλης εργαζόταν στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» ως νυχτερινός συντάκτης. Στην ΕΡΤ από την πρώτη μέρα διέθετε όλο τον ελεύθερό του χρόνο και στάθηκε αλληλέγγυος στους απολυμένους στηρίζοντας την προσπάθειά τους. Καθημερινά κατέγραφε υλικό που προωθούσε για προβολή στην ΕΡΤ και παράλληλα ετοίμαζε σχετικό ντοκιμαντέρ.
Το ΔΣ αποχαιρετά τον καλό συνάδελφο που είχε πολλά να προσφέρει στο δημοσιογραφικό επάγγελμα.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΟΕΣΥ
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ εκφράζει την οδύνη του για το τραγικό τέλος του 38χρονου δημοσιογράφου Αχιλλέα Παναγούλη, που σήμερα τα ξημερώματα χτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο, στην οδό Μεσογείων, από την ΕΡΤ.
Ο Αχιλλέας Παναγούλης εργαζόταν στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» ως νυχτερινός συντάκτης και ταυτόχρονα - από την πρώτη μέρα του «μαύρου» στην ΕΡΤ - διέθετε τον ελεύθερο χρόνο του στις εγκαταστάσεις της Αγίας Παρασκευής• αλληλέγγυος στους απολυμένους, στηρίζοντας την προσπάθειά τους. Καθημερινά κατέγραφε υλικό που προωθούσε για προβολή στην ΕΡΤ και παράλληλα ετοίμαζε σχετικό ντοκιμαντέρ.
Ο Αχιλλέας Παναγούλης γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1975 στη Λάρισα, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και στις 15 Ιανουαρίου του 2003, προσελήφθη στο «Έθνος» ως συντάκτης ύλης.
Ανήσυχο πνεύμα, του άρεσαν τα ταξίδια και τα ντοκιμαντέρ. Σχεδίαζε να καταγράψει με την κάμερά του κοινωνίες της Αφρικής, επιζήσαντες του Εμφυλίου στην Ισπανία, σκηνές πολέμου στη Μέση Ανατολή. Δυστυχώς δεν πρόλαβε…
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ
Ανακοίνωση Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας και Ευβοίας
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας και Ευβοίας, εκφράζει τη βαθιά θλίψη του για το τραγικό τέλος του 38χρονου δημοσιογράφου Αχιλλέα Παναγούλη, που τα ξημερώματα της Τετάρτης χτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο, στην οδό Μεσογείων, έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.
Ο Αχιλλέας Παναγούλης γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1975 στη Λάρισα, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και στις 15 Ιανουαρίου του 2003, προσελήφθη στο «Έθνος» ως συντάκτης ύλης.
Από την πρώτη μέρα του «μαύρου» στην ΕΡΤ – βρισκόταν καθημερινά έξω από Ραδιομέγαρο, σε ένδειξη συμπαράστασης προς στους απολυμένους, στηρίζοντας την προσπάθειά τους και καθημερινά κατέγραφε υλικό που προωθούσε για προβολή στην ΕΡΤ, ενώ παράλληλα ετοίμαζε σχετικό ντοκιμαντέρ.
Η ΕΣΗΕΘΣτΕΕ εκφράζει την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή της στους δικούς του ανθρώπους.
Ανακοίνωση Εφημερίδας “Το Έθνος”
Ένας δικός μας άνθρωπος, ο Αχιλλέας Παναγούλης δεν είναι πια ανάμεσά μας. Έχασε τη ζωή του τα ξημερώματα της Τετάρτης, πριν από λίγες ώρες, σε τροχαίο δυστύχημα. Τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά.
Ο Αχιλλέας Παναγούλης γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1974 στη Λάρισα, όπου και μεγάλωσε.
Στα 18 του σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, για να έρθει τελικά στην Αθήνα για δουλειά.
Στις 15 Ιανουαρίου του 2003, προσελήφθη στο “Έθνος” ως συντάκτης ύλης της βραδινής βάρδιας.
Επίπονη και σκληρή δουλειά, την οποία αγόγγυστα και υπεύθυνα, πάντοτε υπηρέτησε.
Ανήσυχο πνεύμα, του άρεσαν τα ταξίδια και τα ντοκιμαντέρ.
Έλεγε συχνά στους φίλους του για τα σχέδια που είχε: Να καταγράψει με την κάμερά του κοινωνίες της Αφρικής, επιζήσαντες του Εμφυλίου στην Ισπανία, σκηνές πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Τον τελευταίο καιρό, είχε αφιερωθεί στην κινητοποίηση των πρώην εργαζομένων στην ΕΡΤ. Εκεί θα πήγαινε και σήμερα το πρωί, όταν σχόλασε.
Δεν πρόλαβε.
Το “Εθνος” θρηνεί τον χαμό του Αχιλλέα Παναγούλη, ενός άξιου συναδέλφου, ενός καλού ανθρώπου.
Καλό σου ταξίδι Αχιλλέα…
Φιλες/οι, σύντροφοι/ισσες και συνεργάτες του Αχιλλέα
Ο Αχιλλέας Παναγούλης ήταν δημοσιογράφος του κινήματος.
Ο Αχιλλέας είχε αφιερώσει τη ζωή του στους κοινωνικούς αγώνες κι είχε επιλέξει ως όπλο την τέχνη της φωτογραφίας και του βίντεο. Ήταν μέρος των μαχόμενων και συνειδητοποιημένων πολιτών. Συμμετείχε ενεργά στο Κίνημα της Κάτω Πλατείας Συντάγματος, ως μέλος των Ομάδων Επικοινωνίας & Υποδοχής, και ακούραστα έδωσε μάχες μέχρι τις τελευταίες μέρες της Πλατείας. Βρισκόταν στο πλευρό των εργαζομένων που αντιστέκονται και υπερασπίστηκε τους απεργούς της Χαλυβουργίας όπως και τους απολυμένους της ΕΡΤ.
Το ανήσυχό του πνεύμα τραμπαλιζόταν ανάμεσα στην πικρή απαισιοδοξία του μηδενισμού και την επαναστατική αριστερά, με το όραμα της μεγάλης μαζικής Επανάστασης, αλλά και τις συγκεντρωτικές δομές της. Κατήγγειλε τόσο την ωμή κρατική καταστολή στις διαδηλώσεις όσο και τις άτυπες ιεραρχίες μέσα στο ανταγωνιστικό κίνημα. Η απαισιοδοξία του ροκανίστηκε μόνο για λίγο διάστημα, επί Συντάγματος, για λόγους που σχετίζονταν και με την προσωπική ζωή του. Ήταν από τις λίγες φορές που αντικρίσαμε ένα χαρούμενο Αχιλλέα, γεμάτο ελπίδες για την μετεξέλιξη της κοινωνίας.
Υπερκινητικός, αεικίνητος και μαχητικός, ζούσε για την απεικόνιση των μαχών στο δρόμο. Τολμηρός, πάντα στην πρώτη γραμμή, αψηφώντας τα δακρυγόνα, δαμάζοντας συνεχώς τον φόβο. Στρίμωχνε το ωράριό του για να βρίσκεται παντού, άλλοτε μπροστά στη ΜΑΡΦΙΝ από τους πρώτους να σβήσουν τη φωτιά, άλλοτε να στηρίζει το εγχείρημα της Βίλλας Ζωγράφου ή του Ραδιο98fm. Όπου και να τον συναντούσες τον έβλεπες με την αγωνία και την έγνοια να πάνε ένα βήμα πιο μπροστά τα πράγματα...
Λέγεται ότι κατάκοπος από την εργασία του και το συνεχή αγώνα που έδινε στην ΕΡΤ τους τελευταίους μήνες δεν πρόσεξε το διερχόμενο ΙΧ. Απεβίωσε ακαριαία την Τετάρτη 04/09 στις 03.00 τα ξημερώματα μπροστά από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Ο διασώστης της ομάδας Πρώτων Βοηθειών Λαϊκών Δράσεων που έφτασε αμέσως, διαπίστωσε πως δεν είχε σφυγμό...
Ο Αχιλλέας άφησε την τελευταία του πνοή στο δρόμο, που τόσο καλά γνώριζε, έξω από τον διεκδικούμενο από την εξουσία εργασιακό χώρο. Ο φίλος και σύντροφός μας πέθανε στο φυσικό του περιβάλλον.
Γεννήθηκε την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 1974, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, για να έρθει τελικά στην Αθήνα. Τα τελευταία 10 χρόνια βιοποριζόταν στο Έθνος ως συντάκτης ύλης της βραδινής βάρδιας. Λάτρευε το αντικείμενο της εργασίας του. Συχνά ασφυκτιούσε από το εργοδοτικό πνίξιμο, εκφράζοντας την ανάγκη του για πλήρη αφοσίωση στη δημιουργικότητα.
Ο Αχιλλέας ζούσε με αυτό το όραμα. Μάζευε τα λεφτά από τους μισθούς του, ζώντας λιτά σαν ιερομόναχος, με την ελπίδα να αποδεσμευτεί από τα εργοδοτικά δεσμά και να δημιουργήσει για λογαριασμό του, να ταξιδέψει κάνοντας πολιτικά και ιστορικά ντοκιμαντέρ. Πέρυσι κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα από τα όνειρα του. Να κινηματογραφήσει την αναπαράσταση της μάχης του Έβρου στην Ισπανία.
Ο Αχιλλέας είχε αναρτήσει σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης το Πρώτο Μανιφέστο της Πλατείας του Ρόσιο (Λισαβόνα 22 Μαϊου 2011), κείμενο που τον έκφραζε πολιτικά:
«Πραγματική δημοκρατία ποτέ δεν θα υπάρξει, όσο ο κόσμος μας κυβερνάται από οικονομική δικτατορία. Τα λύτρα υπογεγραμμένα πίσω από την πλάτη μας, με το ΔΝΤ και την ΕΕ, έχουν απαγάγει τη δημοκρατία και τις ζωές μας. Οι χώρες στις οποίες εμπλέκεται το ΔΝΤ παρατηρούν μια βάναυση πτώση του προσδόκιμου επιβίωσης. Το ΔΝΤ σκοτώνει! Μπορούμε μόνο να το απορρίψουμε. Αρνούμαστε να κοπούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα, όταν παράλληλα οι ένοχοι αυτής της κρίσης γλυτώνουν και επανακεφαλαιοποιούνται. Γιατί πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ ανεργίας και αβέβαιης εργασίας; Γιατί θέλουν να μας πάρουν τα κοινωνικά επιδόματα, κλέβοντας μας, μέσω ιδιωτικοποιήσεων, αυτά για τα οποία πληρώναμε όλη μας τη ζωή; Η απάντηση μας είναι όχι. Υπερασπιζόμαστε την απόσυρση του σχεδίου της τρόικας. Ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών άλλων χωρών, όπως της Ισλανδίας, δεν θα δεχτούμε να θάψουμε το παρόν και το παρελθόν μας για ένα χρέος που δεν είναι δικό μας. Αρνούμαστε να δεχτούμε την κλοπή του μέλλοντος μας. Σκοπεύουμε να πάρουμε τον έλεγχο των ζωών μας και να παρέμβουμε αποτελεσματικά σε κάθε διαδικασία πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Το κάνουμε, σήμερα, στις μαζικές συνελεύσεις όλοι μαζί. Κάνουμε έκκληση σε όλο τον κόσμο να ενωθεί, στους δρόμους, στις πλατείες, σε κάθε γωνιά, κάτω από τους ίσκιους των αγαλμάτων έτσι ώστε, ενωμένοι, να αλλάξουμε μια και καλή τους κανόνες αυτού του διεστραμμένου παιχνιδιού. Αυτή είναι μόνο η αρχή. Οι δρόμοι είναι δικοί μας.»
Φίλες/οι,σύντροφοι/ισσες και συνεργάτες του Αχιλλέα Παναγούλη
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ
Τον Αχιλλέα τον γνωρίσαμε στον αγώνα, στον δρόμο, στις κινητοποιήσεις του κλάδου αλλά και τις κινηματικές και κοινωνικές διεργασίες, στα φοιτητικά του 06'-07', στο κίνημα των αγωνιζόμενων της πλ. Συντάγματος. Τον γνωρίσαμε στις αλυσίδες περιφρούρησης στις δυναμικές απεργίες στο συγκρότημα του Μπόμπολα, όπου εργαζόταν για 10 χρόνια ως συντάκτης ύλης.
Τον γνωρίσαμε στον αγώνα των εργαζόμενων της ΕΡΤ, στον οποίο τάχθηκε απο την αρχή, παρέχοντας όχι μόνο την αλληλεγγύη του αλλά και την πολύτιμη βοήθειά του ως κινηματογραφιστής, προκειμένου να σταθεί όρθιο το εγχείρημα της κατειλημμένης και ζωντανής ΕΡΤ. Ήταν σύντροφος, συναγωνιστής, με τον οποίο μας ένωνε η επιθυμία για την υπεράσπιση των κεκτημένων της εργατικής τάξης και της κοινωνίας, ο συνεπής και συνεχής αγώνας για την ανατροπή του αδυσώπητου καπιταλιστικού συστήματος.
Στην επόμενη απεργία, στην επόμενη περιφρούρηση, στις μελλοντικές κινητοποιήσεις θα λείπει από δίπλα μας λόγω ενός τροχαίου δυστυχήματος χθες έξω από την ΕΡΤ, όπου εργαζόταν ως τα ξημερώματα.
Όμως, δεν θα λείπει το ενθουσιώδες όραμα, που είχε και ο ίδιος, για την αλλαγή της κοινωνίας, δεν θα λείπει η πεισματική επιθυμία για τη συνέχιση του αγώνα!
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
MIND THE CAM
Νωρίς τα ξημερώματα της 4ης Σεπτεμβρίου έχασε τη ζωή του ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Παναγούλης, παρασυρόμενος έξω από την ΕΡΤ επί της Μεσογείων από διερχόμενο αυτοκίνητο.
Είμαστε συγκλονισμένοι από τον τόσο άδικο χαμό του. Γνωρίσαμε τον Αχιλλέα πριν δύο χρόνια στο Σύνταγμα, όπου μαζί σταθήκαμε πλάι πλάι σε όλα τα γεγονότα που έλαβαν χώρα επί δύο μήνες. Ο Αχιλλέας ήταν μέλος της ομάδας multimedia, πάντα στην πρώτη γραμμή με την κάμερα και τη φωτογραφική του μηχανή, να αποτυπώνει και να καταγράφει τις ιστορικές στιγμές που ζήσαμε. Γεμάτος ενέργεια και διάθεση όχι μόνο να κάνει, αλλά και να προτείνει πράγματα, ένας χείμαρρος από ιδέες και προτάσεις. Το μόνιμο άγχος του ήταν το πως θα ενεργοποιηθούν οι πολίτες ακόμα περισσότερο, πως θα συμμετέχουν ακόμα περισσότεροι, πως μπορούσαμε εμείς να βοηθήσουμε να συμβεί.
Αχιλλέα το κενό που αφήνεις πίσω σου είναι δυσαναπλήρωτο. Φεύγεις σε μια στιγμή που παλεύουμε να χτίσουμε το όραμα για την άλλη κοινωνία. Ένα όραμα που όμως θα γίνει πραγματικότητα. Και ‘συ θα είσαι πάντα ένα λιθαράκι του κόσμου που χτίζεται.
Αντίο Αχιλλέα, οι εικόνες σου μένουν για ‘μας πολύτιμη κληρονομιά.
Με την κάμερα πάντα οπλισμένη,
τα παιδιά από το Mind The Cam
ΜΠΕΡΝΤΕΣ
Τα ξημερώματα της Τετάρτης 4/9 ο φίλος και σύντροφος Αχιλλέας Παναγούλης έφυγε σε τροχαίο δυστύχημα έξω από το κατειλημμένο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ όπου όπως και κάθε βράδυ είχε πάει για να συμπαρασταθεί στον αγώνα των εργαζομένων. Τον Αχιλλέα τον γνωρίσαμε μέσα από τους αγώνες στη γειτονιά του Ζωγράφου, τη συμμετοχή του στα κοινωνικά κινήματα και την ενεργή παρουσία του στο Μπερντέ. Θα θυμόμαστε την αγνή του καρδιά και το μεράκι του για τη ζωή. Πάντα με μια κάμερα περασμένη στο στήθος να ασκεί την τέχνη του σε μικρές και μεγάλες στιγμές.
Θα μας λείψεις σα σύντροφος και σαν άνθρωπος. Καλό ταξίδι Αχιλλέα…
Οι φίλοι και σύντροφοι απ’ τον Μπερντέ.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΟΣΠΕΡΤ- Δημοσιογράφων ΕΡΤ
Φίλοι, συνάδελφοι και συναγωνιστές, με οδύνη αποχαιρετούμε τον Αχιλλέα Παναγούλη αύριο Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου στις 12:00 το μεσημέρι στο κοιμητήριο Ζωγράφου.Για τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Παναγούλης, που τόσο άδικα χάθηκε στα 38 του έξω από το Ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής, θα λείψει από κοντά μας ως φυσική παρουσία, αλλά θα μείνει πάντα μαζί μας για να μας δείχνει τον δρόμο της συνέπειας στις αξίες, της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς προσφοράς και του αγώνα.
Αντί στεφάνων, συγκεντρώνουμε χρήματα για τους «Γιατρούς του Κόσμου» με κατάθεση στο λογαριασμό 199 00 2002 00 2401 της ALPHA BANK. Για επιβεβαίωση της κατάθεσης και σχετική απόδειξη επικοινωνούμε με την κυρία Απέργη στο τηλέφωνο 210 32 13 150.
Τελευταία καληνύχτα
Ηταν ο νυχτερινός μας συντάκτης. Ηταν επίσης εδώ και 10 χρόνια και ο πρώτος αναγνώστης της εφημερίδας. Και μάλιστα αυστηρός. Αν έβρισκε κάποιο λάθος έσπευδε να το διορθώσει. Και τις σημαντικές ειδήσεις κατά τη διάρκεια της νύχτας αυτός τις διαχειριζόταν. Ομως ο Αχιλλέας ήταν πολλά παραπάνω. Ηταν ο φίλος, ο σύντροφος, ο αγωνιστής. Οταν έβλεπε την αδικία δεν άντεχε, η έκρηξη δεν αργούσε να 'ρθει. Τον πειράζαμε. Στην αρχή θύμωνε, αλλά στην πορεία μαλάκωνε και μας απαντούσε. Πάντα ετοιμόλογος. Του λέγαμε πως το ονοματεπώνυμό του ήταν «βαρύ»: Αχιλλέας Παναγούλης. Δύο ονόματα γεμάτα ιστορία. Αυτό το «βάρος», καλέ μου φίλε, νομίζω ότι το σήκωσες επάξια. Το τίμησες και το σεβάστηκες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΙΩΠΙΔΗΣ
Ο δικός μας Αχιλλέας
Ο «δικός μας Αχιλλέας» δεν ήταν ποτέ «δικός μας». Αντικομφορμιστής, διεκδικητικός, προσκολλημένος σε ιδέες που δεν χωρούσαν διαφωνία.
Ο «δικός μας Αχιλλέας» ήταν πάντα «δικός μας» για να καλύψει συνάδελφο, να θυσιάσει την ώρα ξεκούρασής του για εμάς.
Ο «δικός μας Αχιλλέας» ήταν παρών όταν οι πορείες τον καλούσαν μαζί με την κάμερά του, για να εκφράσει την αγωνιστική πλευρά του.
Ο «δικός μας Αχιλλέας», όμως, δεν θα ήθελε την αγιοποίηση. Ετσι κι αλλιώς ποτέ δεν τα πήγε καλά με τα Θεία. Δεν θα ήθελε να απεραντολογούμε σε ένα κομμάτι χαρτί.
Ετσι κι αλλιώς η ώρα πέρασε, είναι 10 παρά τέταρτο, είναι η ώρα που έρχεται ο Αχιλλέας για τη βάρδιά του. Εμείς τον περιμένουμε...
ΝΙΚΟΣ ΣΙΓΑΛΟΣ
Αυτά που ξέραμε για σένα...
Ξέραμε πολλά για τον Αχιλλέα. Ξέραμε ότι πήγαινε σχεδόν κάθε μέρα τον τελευταίο καιρό, μετά τη νυχτερινή του βάρδια στο «Εθνος», στο ραδιομέγαρο της Μεσογείων.
Ξέραμε ότι είχε αφιερωθεί στις κινητοποιήσεις των πρώην εργαζομένων της ΕΡΤ και ότι είχε έντονη πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα σε οργανώσεις, φορείς και ότι ήταν ακόμη και εθελοντής δασοπυροσβέστης και και...
Το πιo τραγικό από όλα για τη ζωή του Αχιλλέα το μάθαμε με τον θάνατό του. Οτι ήταν τελείως μόνος του, χωρίς συγγενείς και οικογένεια, ορφανός από νωρίς, τον είχε μεγαλώσει η γιαγιά...
Τόσο μόνος που στο νοσοκομείο για να γίνει η αναγνώρισή του κλήθηκε η συνάδελφος που καλύπτει το αστυνομικό ρεπορτάζ...
Το πιο τραγικό από όλα το μάθαμε με τον θάνατο του Αχιλλέα.
Ότι είμαστε τόσα χρόνια συνάδελφοι, περνάμε ώρες πολλές ο ένας δίπλα στον άλλον στα γραφεία της εφημερίδας και δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον...
ΜΑΙΡΗ ΜΠΕΝΕΑ
Αιώνιος έφηβος
Το γραφείο του Αχιλλέα ήταν χθες άδειο. Οι άνθρωποι που εργάστηκαν χρόνια μαζί του δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν ότι έφυγε για πάντα. Για τον ξαφνικό και άδικο θάνατό του πενθούμε όσοι τον γνωρίσαμε στο σύντομο πέρασμά του από τη ζωή.
Μείναμε πολλές φορές μέχρι το ξημέρωμα στην εφημερίδα περιμένοντας την εξέλιξη των γεγονότων. Πρόλαβε λάθη. Συγκράτησε εκρήξεις. Στάθηκε συμπαραστάτης σε προσωπικές δυσκολίες. Υπήρξε ενεργός πολίτης, υπεύθυνος δημοσιογράφος, άδολος συνάδελφος. Ηταν ένας αιώνιος έφηβος.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ
Δεν πρόλαβε...
Δύσκολα, μέσα σε λίγες λέξεις, μπορείς να γράψεις ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στον φίλο και συνάδελφο Αχιλλέα. Βαθύτατα Δημοκράτης, Αριστερός με Α κεφαλαίο. Από την πρώτη μέρα του «μαύρου» στην ΕΡΤ, καθημερινά ξενυχτούσε μαζί με τους εργαζόμενους, στάθηκε αλληλέγγυος, βοηθώντας με τον δικό του μοναδικό τρόπο που ήξερε. Κουβαλώντας πάντα μαζί του τη φωτογραφική κάμερα, μεταφέροντας εικόνες και βίντεο από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων.
Πολλές φορές συζητούσαμε για τα σχέδιά του, τις αγωνίες του αλλά και τις ανησυχίες του για το εάν μπορεί να δημιουργηθεί μια μεγάλη Αριστερά. Δεν πρόλαβε... να κάνει πράξη τα όνειρά του. Καλό ταξίδι, Αχιλλέα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ TΣΟΥΤΣΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
Η παρουσία και η προσφορά του στο ραδιομέγαρο ήταν καθημερινή και πολύτιμη. Ο αγώνας για την υπόθεση του κλεισίματος της ΕΡΤ είναι περισσότερο δικός του από πολλών,των οποίων το ενδιαφέρον περιορίζεται στο δικαίωμα που απορρέει από την ιδιότητα του εργαζόμενου στον φορέα.
Υπεράσπισε αξίες από τις οποίες προκύπτουν τα δικαιώματα, μαζί, όμως, με την υποχρέωση απέναντι στο σύνολο, την κοινωνία.
Πιστεύω, ότι περισσότερο από όλους θα λείψει στους φίλους
του, στους οποίους εκφράζω τη βαθιά λύπη μου.
Τάκης Σακελλαρίου
Άργησα να γράψω
για τον Αχιλλέα Παναγούλη (επώνυμο βαρύ σαν ιστορία, τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο), για να έχω πιο καθαρό μυαλό. Δεν προλάβαμε να γίνουμε φίλοι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν εκτίμησα την ανιδιοτέλεια που τον χαρακτήριζε. Αρετή, που εύκολα σε φέρνει κοντά σε έναν άλλο ΑΝΘΡΩΠΟ. Σε κάνει να τον θαυμάζεις. Θα βρίσκεται πάντα στην καρδιά μου, όπως κάθε τι άλλο είναι αγνό. Καλό ταξίδι και καλούς αγώνες όπου κι αν ταξιδέψει η ψυχή σου.
Νίκος Κορόβηλας
Είναι η δεύτερη φορά που χρησιμοποιώ το facebook
και οι δύο ήταν για σοβαρό, νομίζω, λόγο. Αισθάνθηκα την ανάγκη να πω δύο λόγια για τον Αχιλλέα. Τον γνώρισα μόλις πριν από δυόμισι μήνες. Πολύ λίγο για να πω ότι τον έμαθα... είναι αδύνατον όμως να μην εκτιμήσει κανείς έναν άνθρωπο με την ανιδιοτέλεια και την διάθεση προσφοράς που τον διέκρινε. Ο Αχιλλέας ήταν ένας ιδεαλιστής της δημοσιογραφίας. Δεν έχουν απομείνει πολλοί. Ειδικά τελευταία τους ψάχνουμε με το κιάλι. Όχι ότι επαίρομαι ότι είμαι εγώ. Ο Αχιλλέας όμως ήταν. Είναι τόσο κρίμα που μιλάμε για αυτούς τους ανθρώπους όταν φεύγουν από τη ζωή. Είναι τόσο κρίμα που δεν του είπα, πριν φύγει, πόσο εκτιμώ αυτό που είναι, πόσο τον ευχαριστούμε όλοι στην ΕΡΤ για όσα έχει προσφέρει στην προσπάθεια μας, ακούραστα, αδιαμαρτύρητα, με πάθος και μεράκι για την πραγματική είδηση, όχι αυτήν που προκύπτει από δελτία τύπου και κυβερνητικές ανακοινώσεις. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να τιμήσω τη μνήμη αυτού του ανθρώπου παρά κοινοποιώντας ότι υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι: ιδεαλιστές, αλληλέγγυοι, με ποιότητα, ουσία και πραγματική διάθεση προσφοράς. Είναι μια ελπίδα...
Έχε γεια Αχιλλέα
Μάχη Νικολάρα
Ο Αχιλλέας πάλεψε για όλους, έζησε όμως κι έφυγε μόνος
Δύο τρεις κουβέντες, πάντα πολιτικού περιεχομένου, αλλάζαμε, κάποτε που τύχαινε να συναντηθούμε στην εφημερίδα με τον Αχιλλέα. Δεν πρόκειται να το επαναλάβουμε ποτέ, γιατί πριν χαράξει η μέρα χτες, το σκοτάδι του θανάτου άρπαξε βίαια και για πάντα τον Αχιλλέα. Γύρω στις τέσσερις η ώρα πριν το χάραμα, έχοντας τελειώσει τη βάρδιά του στην εφημερίδα όπου ήταν νυχτερινός συντάκτης ύλης, πήγαινε στην κατειλημμένη από τους εργαζόμενους ΕΡΤ για να τους συμπαρασταθεί. Ακριβώς εκεί, στη Μεσογείων, έξω από την ΕΡΤ, καθώς διέσχιζε πεζός τον δρόμο για να περάσει απέναντι και να μπει στο ραδιομέγαρο, το νήμα της ζωής του κόπηκε από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. «Ανδρας 39 ετών νεκρός από τροχαίο δυστύχημα» – κάπως έτσι θα περιγραφεί το περιστατικό.
Ψυχρά. Αποστειρωμένα. Χωρίς σύνδεση με την ΕΡΤ, το κλείσιμό της από την κυβέρνηση, την κατάληψή της από τους εργαζόμενους, την αλληλεγγύη προς εκείνους που μάχονται, τον ιδιαίτερο ρόλο κάποιων πρωτοπόρων προοδευτικών ανθρώπων στην έκφραση της συμπαράστασης προς εκείνους που αγωνίζονται να σώσουν τη δουλειά τους. Ο Αχιλλέας ανήκε σε αυτούς τους ανθρώπους, αυτό το γνωρίζαμε σχεδόν όλοι στο «Εθνος» και όχι μόνο στην εφημερίδα. Δεν υπήρχε κοινωνικός αγώνας που να μην τρέξει να συμμετάσχει. Δεν υπήρχε διαδήλωση προοδευτικού χαρακτήρα που να μην πάρει μέρος.
Μόλις ερχόταν στην εφημερίδα, οι συνάδελφοι με την πρώτη ματιά καταλάβαιναν αν έπεσαν ή όχι δακρυγόνα στη διαδήλωση από το αν τα μάτια του Αχιλλέα ήταν κόκκινα ή όχι – γιατί ποτέ δεν βρισκόταν στα «ασφαλή μετόπισθεν». Πάντα στην πρώτη γραμμή. Την πολιτικοποίηση του Αχιλλέα και την ανιδιοτελή συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες την ξέραμε ακόμη και όσοι απλώς τον γνωρίζαμε. Το τρομερό γεγονός του θανάτου του όμως άφησε όλη την εφημερίδα αποσβολωμένη, καθώς μάθαμε αυτό που ίσως γνώριζαν ελάχιστοι φίλοι του. Πόσο μόνος έζησε αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος έφυγε μόνος πάνω στον ανθό της ζωής του, την ώρα που πήγαινε να κάνει για μία ακόμη φορά αυτό στο οποίο την είχε αφιερώσει: να δείξει με την παρουσία του την αλληλεγγύη του σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε κινητοποίηση. Δεν είχε δική του οικογένεια, δεν είχε αδέλφια, δεν είχε γονείς.
Δεν υπήρχε κανένας συγγενής να καλέσει η αστυνομία για να κάνει αναγνώριση του νεκρού. Κλήθηκε συνάδελφος από την εφημερίδα να εκπληρώσει αυτό το βαρύ καθήκον, αλλά προηγήθηκε ο διασώστης υπηρεσίας της ΕΡΤ, ο οποίος αναγνώρισε φυσικά τον Αχιλλέα που κάθε μέρα σχεδόν ήταν κοντά τους. Ομολογώ ότι αισθάνθηκα ρίγος όταν άκουσα σοκαρισμένο συνάδελφο να διηγείται κάτι που είχε ακούσει τον Αχιλλέα να λέει κάποτε: «Αν χάσω τη δουλειά μου, δεν θα έχω ούτε ένα πιάτο φαΐ να φάω!» Μόλις τώρα συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου, αλλά δωρική περιγραφή της πραγματικότητας. Δεν υπήρχε ούτε μάνα, ούτε αδερφή, ούτε γιαγιά, ούτε πατέρας, ούτε αδερφός, ούτε παππούς να του βάλει ένα πιάτο φαΐ να φάει. Ο Αχιλλέας καταλάβαινε πολύ καλύτερα από τον καθένα μας γιατί έπρεπε να πάει να συμπαρασταθεί στους εργαζόμενους που αγωνίζονται να κρατήσουν τις δουλειές τους ή να βελτιώσουν τη ζωή τους. Αυτός ήξερε.
Εμείς δεν ξέραμε το μεγαλείο της ψυχής του για να προλάβουμε να του εκφράσουμε ταπεινά την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας όσο ήταν ζωντανός. Το σημαντικό για τον Αχιλλέα ήταν ότι τη σύντομη ζωή του την έζησε γεμάτος από «τον έπαινο του δήμου» που λέει κι ο ποιητής, γιατί τα πλούτη του Αχιλλέα ήταν τα αισθήματα ευγνωμοσύνης κι ελπίδας που έβλεπε στα μάτια εκείνων των εργαζομένων στους οποίους συμπαραστεκόταν κυριολεκτικά κάθε μέρα.
Η μνήμη του Αχιλλέα θα είναι ένα ακόμη άσβεστο κερί σε κάθε διαδήλωση. Μία ακόμη κραυγή που θα απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη. Ενας ακοίμητος «μετρητής συνειδήσεως» για όσους τον γνώρισαν και θέλουν να συνεισφέρουν στους κοινωνικούς αγώνες.
Ο ίδιος δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Οσοι θέλουν, μπορούν να τον τοποθετήσουν στις συνειδήσεις τους. Πρέπει όμως να έχουν υπόψη τους όσοι το αποφασίσουν αυτό, ότι οι Αχιλλείς αυτού του τύπου δεν αφήνουν ποτέ κανέναν να κοιμάται ήσυχος τον ύπνο του δικαίου όσο γύρω μας επικρατεί κοινωνική αδικία!
Γ.Δελλαστίκ
ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
Είναι μια από αυτές τις στιγμές που δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια για να ξεκινήσω την πρότασή μου..
Να πω απλά ότι το σώμα του Αχιλλέα Παναγούλη,του φίλου, συναδέλφου και συμπορευτή στον αγώνα μας αυτό, θα το αποχαιρετήσουμε αύριο στις 12 στο Νεκροταφείο Ζωγράφου. Γιατί εκείνος θα είναι πάντα στην καρδιά και στο μυαλό μας. Η ψυχή και το σθένος σου, οδηγός μας Αχιλλέα...
Νταίζη Παπακωνσταντίνου
Τρία μικρά από τον Σπύρο Τσακίρη
O ΄΄δρόμος΄΄, ήταν που του άρεσε Ούτε τα γραφεία, ούτε το όνομα. Ο δρόμος, ΜΟΝΟΝ Ο ΔΡΟΜΟΣ ! Και χτες, στον δρόμο, άφησε την τελευταία του πνοή Ο Αχιλλέας, μίλαγε πολύ, κινιόταν γρήγορα, είχε όνειρα και χιούμορ. Ερωτευμένος με το ανέφικτο. Πέρσι κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα από τα όνειρα του. Να κινηματογραφήσει την αναπαράσταση της μάχης του Έβρου στην Ισπανία. Μόλις γύρισε με πήρε τηλέφωνο. Πρέπει να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ, μου είπε, για τις μάχες στο ποτάμι... Ήταν ενθουσιασμένος. Φέτος σκεφτόμασταν αν βρίσκαμε χρήματα, μήπως καταφέρναμε να πάμε μαζί... ...δεν θα πάμε μαζί !!! Ούτε στην Doc4Life, θα προλάβει να ενσωματωθεί. Πληροφορίες λένε, πως ο Αχιλλέας πέρασε τον δρόμο χωρίς να προσέξει, ένα αυτοκίνητο που έτρεχε τον πήρε μπροστά. Ο διασώστης που έφτασε αμέσως, διαπίστωσε πως δεν είχε σφυγμό... Ο Αχιλλέας ήταν έξω από το κτίριο της ΕΡΤ, όπου δούλευε υλικό για ένα ντοκιμαντέρ.
Ρε συ Αχιλλέα, θυμάσαι; Εδώ γνωριστήκαμε. Μες τους χιλιάδες φτιάξαμε τη "dream team" του αγώνα, την ομάδα επικοινωνίας και multimedia, που πολλοί μας έβριζαν γιατί ήμασταν και μεις κωλοδημοσιογράφοι. Εγώ μαλώναμε, εδώ κάναμε όνειρα, εδώ φάγαμε χημικά για μια ζωή, εδώ γνώρισες το κορίτσι, εδώ ξεπεράσαμε το φόβο, εδώ αγκαλιαστήκαμε, κι εδώ φίλε προδοθήκαμε. Θυμάσαι που σώσαμε τον Τόνι Γκατλίφ που τράβαγε για την ταινία του, από βέβαιο τραμπουκισμό; Θυμάσαι το κρυφό media center; Το τραπέζι μας στη πλατεία με τα παλιά laptop; Και τα γεύματα ρύζι και καφές; Και το ξύλο; Και μετά από εκείνο τον Αύγουστο που σκορπίσαμε, σηκώσαμε ξανά κεφάλι, ξανά ντου στα αλληλέγγυα εγχειρήματα, στου Ελληνικού την ιστορία, στους αγώνες του κλάδου, στην ΕΡΤ. Αχιλλέας, Νικολέτα, Λουκία, Ντίνα, Σπύρος, Γιάννης, Ηλίας, Μαρία και Μαρία, Σήφης, Χρήστος, Νικολάκης, Νικόλας, Στέλιος, όλα τα καλά παιδιά. Μεγαλώσαμε και μυαλό δε βάλαμε. Εκεί, στα κινηματικά. Καλό ταξίδι Αχιλλέα μας.
...θέλω να κάνω delete, δεν χωράω άλλο πόνο... μου λέει καμιά φορά η Ντίνα: -οσο περνούν τα χρόνια γίνεσαι μονόχνοτος, αναιμικός, μετέωρος, ΔΕΝ κάνεις φίλους... κάνει λάθος, φίλους έχω, αλλά οι περισσότεροι ΔΕΝ είναι πια εδώ ο Αντώνης, ο Κώστας, ο Γιάννης, ο Γιώργος και τώρα ο Αχιλλέας...
Σπύρος Τσακίρης
Διαβάστηκε στην κηδεία
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω από ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πάνσοφες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μια φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
No comments:
Post a Comment