"Τον αγαπημένο μας πατέρα, σύντροφο και φίλο Μιχαήλ Πρωτοψάλτη, αριστοκράτη, βάνδαλο, κηδεύουμε σήμερα Τετάρτη 21/05/2014 ώρα 17:30 στο νεκροταφείο Αγίων Αναργύρων. Τα παιδιά του Ορφέας και Εύα. Οι σύντροφοι και φίλοι του".
Ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης πέθανε χθες ξαφνικά από εγκεφαλικό. Κι η μόνη αναμφισβήτητη αλήθεια που μπορεί κανείς να πει γι αυτόν είναι ότι η προσφορά του στην κοινωνία ξεπέρασε κατά πολύ τα 55 χρόνια που πέρασε ανάμεσά μας. Δίδαξε, αγωνίστηκε στον δρόμο, διώχθηκε ως αναρχικός για την πολιτική του τοποθέτηση, έβγαλε τα "'Ανθη του Κακού" και τον "Κόκκορα που λαλεί στο Σκοτάδι" και με το "Βιβλιοπέλαγος" γνώρισε στο αναγνωστικό κοινό έργα σπουδαίων σύγχρονων διανοητών όπως του Μάρεϊ Μπούκτσιν και άλλων. Είχε επίσης το θάρρος και το ανάστημα να ανοίξει δημόσιο διάλογο για "δύσκολα θέματα στον χώρο" όπως την πολιτική βία και τη συμμετοχή των αναρχικών στους θεσμούς.
Το "επίσημο" βιογραφικό του αναφέρει:
"Ο Μιχαήλ Πρωτοψάλτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958 από γονείς φιλολόγους. Ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τη Μέση Εκπαίδευση στη σχολή Μωραΐτη, σπούδασε Σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, Ηλεκτρονικά στα ΚΑΤΕΕ Αθήνας και Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το Φεβρουάριο του 1973, στα κυνηγητά γύρω από την κατάληψη της Νομικής και λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου, στη διαδήλωση μετά το μνημόσυνο του Παπανδρέου παίρνει το βάπτισμα του πυρός. Στην εξέγερση του Νοέμβρη η συλλογική ψυχική ανάταση του μαζεμένου κόσμου έξω από το κατειλημμένο Πολυτεχνείο, η αίσθηση ότι οι ίδιοι άνθρωποι είναι οι δημιουργοί της ιστορίας τους και η μέθεξη στην εξέγερση, στη γιορτή χωρίς αρχή και τέλος, τον σημαδεύουν ανεξίτηλα. Στην ιωαννιδική δικτατορία μαζί με συμμαθητές του φτιάχνει μια μικρή αντιστασιακή ομάδα. Στη Μεταπολίτευση αναμιγνύεται ενεργά στο αναρχικό κίνημα της εποχής, εκδίδει το περιοδικό «Ο Κόκκορας που Λαλεί στο Σκοτάδι», συμμετέχει σε αναρίθμητες επιτροπές αλληλεγγύης σε κρατουμένους και υπεράσπισης πολιτικών, κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το 1978-79 συμμετέχει στις αυτόνομες ομάδες και στις φοιτητικές καταλήψεις και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 πρωταγωνιστεί στην έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Αλληλεγγύη». Για τη δράση του επανειλημμένα έχει συλληφθεί, διωχθεί και φυλακιστεί ενώ έχει υποστεί 13 (!) κατ’ οίκον έρευνες από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 αναθεωρεί πολλά από τα θέσφατα του αναρχισμού (κυρίως σε θέματα βίας και μη συμμετοχής στους θεσμούς), εκδίδει το αντιεξουσιαστικό-εναλλακτικό περιοδικό «Τα Άνθη του Κακού» και στα τέλη της ίδιας δεκαετίας προσχωρεί στην Οικολογική Εναλλακτική Ένωση Πολιτών, γίνεται από τα ιδρυτικά μέλη των Οικολόγων Εναλλακτικών και υποψήφιος για το ευρωπαϊκό και εθνικό κοινοβούλιο στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-90. Το 1998 ιδρύει τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος», έναν πολιτικοποιημένο εκδοτικό οίκο που εκδίδει ως επί το πλείστον ελληνική και ξένη λογοτεχνία, ιστορικά, οικολογικά και φεμινιστικά βιβλία καθώς και κόμιξ. Από το 2001 το «Βιβλιοπέλαγος» επεκτείνει τη δραστηριότητά του και στη διακίνηση βιβλίου διακινώντας τίτλους από δεκάδες ανεξάρτητους, προοδευτικούς και ποιοτικούς εκδοτικούς οίκους και πολιτικές συλλογικότητες, στην προσπάθεια να αναδειχθούν ζητήματα που η τηλεόραση και τα μεγαθήρια της πληροφόρησης υποβαθμίζουν. Πολιτικά εμπνέεται από τη θεωρία της κοινωνικής οικολογίας του Μάρεϊ Μπούκτσιν. Σήμερα εργάζεται ως φυσικός ενώ παράλληλα διευθύνει τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος» και το ομώνυμο πρακτορείο διακίνησης βιβλίου.
Είναι πατέρας δύο παιδιών".
Το "ανεπίσημο" βιογραφικό του Μιχάλη Πρωτοψάλτη είναι γραμμένο ανεξίτηλα μέσα από την επίδραση που είχε στους μαθητές και τις μαθήτριές του, τις συντρόφισσες και τους συντρόφους του, τους φίλους και τις φίλες του.
Ένα μέρος από αυτά έχει ήδη αρχίσει να δημοσιεύεται στα κοινωνικά δίκτυα, τους διαδικτυακούς τόπους και τα έντυπα μέσα. Και όπως έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν με όλες τις έντιμες και αξιοπρεπείς προσωπικότητες το βότσαλο που πέταξε ο Μιχάλης μέσα στη λίμνη της κοινωνίας θα γράφει κύματα για πολύ καιρό ακόμα.
