Λίγα Λόγια για τη Νίκη του Νίκου Ρωμανού

Γράφω αυτές τις γραμμές γυρίζοντας από το Σύνταγμα και πριν πέσω για ύπνο. Θα κοιμηθώ τουλάχιστον ένα δωδεκάωρο σερί, μην κάνετε τον κόπο να πάρετε τηλέφωνο, θα το έχω κλειστό. Πριν όμως γίνει αυτό, θέλω να γράψω δυο λόγια.



Ο Νίκος Ρωμανός έσπασε πολλούς τοίχους από μπετόν χτυπώντας τους με το κεφάλι του. Ίσως, με το ξεροκέφαλό του... Αυθαίρετα το λέω αυτό, γιατί μέχρι σήμερα δεν τον έχω συναντήσει. Ελπίζω να τον συναντήσω στο μέλλον, αφού το μόνο βέβαιο είναι πως θα εξακολουθήσει να αλληλεπιδρά με αυτήν την πραγματικότητα που μοιραζόμαστε.

Το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν. Δεν τρέφω καμιά νοσηρή "συμπάθεια" για την γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Νιώθω γι αυτήν -ή για να το διατυπώσω με απόλυτη ακρίβεια για εκείνο το κομμάτι της που βγήκε, έμεινε, έζησε και δημιούργησε στο δρόμο τις μέρες της Εξέγερσης του Δεκέμβρη- απεριόριστο σεβασμό. Και ίσως -ξαναβλεποντας το θέμα σήμερα εκ των υστέρων- η απόλυτη άρνηση που είχα τις τελευταίες μέρες να αποδεχθώ ότι μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος που θα εμπεριέχει τον Αντώνη Σαμαρά, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, το Χαράλαμπο Αθανασίου και το συρφετό των Δικαστών, των ανθρωποφυλάκων και των μπάτσων, αλλά όχι τον Νίκο Ρωμανό και τους συντρόφους του να πηγάζει από αυτόν το σεβασμό.

Η νίκη του Νίκου Ρωμανού στα δικά μου τα μάτια είναι η Νίκη του Ανθρώπου απέναντι στο Μηχανισμό. Ο Νίκος Ρωμανός βάζει από την αρχή του αγώνα του ένα αδυσώπητα αυστηρό και εξαιρετικά σαφές πολιτικό πλαίσιο. Πράγμα που καθιστά την απεργία πείνας του σχεδόν καταδικασμένη από την αρχή, τόσο όσο κι ένα κοπάνημα του κεφαλιού στον μπετονένιο τοίχο του κελιού του.

Όπως το έχω καταγράψει στις σημειώσεις μου, ο πρώτος τοίχος που σπάει με το ξερόκέφαλό του -συγνώμη αν και πάλι χρησιμοποιώ με αυθαιρεσία τον χαρακτηρισμό- είναι ο τοίχος της επιλεκτικής αλληλεγγύης μόνο από τους αναρχικούς συντρόφους του. Χωρίς ποτέ να πάψει ο συγκεκριμένος χώρος να έχει την πιο σημαντική συμβολή σε αυτήν, από πολύ νωρίς υψώνουν τις φωνές τους σε στήριξή του άνθρωποι από ένα πολύ ευρύτερο φάσμα. Παρά το ότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι τους έχει στείλει "προκαταβολικά στα τσακίδια" και αποκλειστικά γιατί διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται όπως κι εκείνος. Οι -από την προσωπική μου καταγραφή ελάχιστες- κινήσεις "πολιτικαντισμού" και "σπέκουλας" ήταν αναμενόμενες, αλλά τελικά κατέγραψαν μόνο τη μικρότητα εκείνων που τις έκαναν, χωρίς να αναιρέσουν ή να στρέψουν αλλού το κύμα αλληλεγγύης. Προσωπικό μου συμπέρασμα είναι πως ακόμη και πολιτικά πρόσωπα έδρασαν -ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους- από ηθικά κίνητρα. Κι αυτό νομίζω ότι είναι ελπιδοφόρο.

Ο δεύτερος τοίχος που διαλύεται από τις κουτουλιές του Ρωμανού είναι το Τείχος της Σιωπής των Μήντια. Ίσως εδώ να τον βοηθάνε και κάποιες συγκεκριμένες ιστορικές παράμετροι -όπως η ραγισμένη μηντιακή τοιχοποιία που επιτρέπει την ύπαρξη του Δρομογράφου και της ΕΦΕ, την άνθιση των οριζόντιων αντιπληροφοριακών ιστότοπων και των αυτοδιαχειριζόμενων εντύπων ή την ιδιομορφία της ΕΡΤόπεν, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που καλείται να το διερευνήσει διεξοδικά ο Ιστορικός του μέλλοντος.

Ο τρίτος -και κατά τη γνώμη μου ο πιο σημαντικός- τοίχος που σπάει με το κεφάλι του ο Ρωμανός είναι αυτός της απέραντης ελληνικής υποκρισίας. Των "θεσμικών επαγγελματιών" Πιλάτων. Των Δικαστών που οχυρώνονται πίσω από το "γράμμα του νόμου". Των Υπουργών που δεν μπορούν να "υπερβούν την Διάκριση των Εξουσιών". Των Πρωθυπουργών που συμβουλεύουν "σαν γονείς" άλλους γονείς να πείσουν "το παιδί να σταματήσει". Των Αρχιεπισκόπων και Προέδρων της Δημοκρατίας που σφυράνε αδιάφορα μέχρι -μετά- την τελευταία στιγμή. Των Διανοούμενων που "βγάζουν το σκασμό" σαν να μην υπάρχει καν θέμα. Των Φιλελέδων που ρητορεύουν περί αόριστων "νομιμοτήτων" ενώ ταυτόχρονα δήθεν αποδομούν "ψυχολογικά" το Νίκο αφήνοντας πάντα αιχμές -τις ίδιες- για την οικογένειά του. Των φασιστών που ξερνάνε χολή στα κοινωνικά δίκτυα "για το δολοφόνο Ρωμανό με το καλάσνικωφ" και στους τοίχους τους έχουν έτοιμα ελληναράδικα σλόγκαν παρμένα από άλλους τοίχους, "χαρούμενες οικογενειακές στιγμές" σε φωτογραφίες και -πάντα- κάτι τσιτάτα του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Των "ελληνίδων" νοικοκυρών που ανάμεσα στα μπουκέτα με τριαντάφυλλα και το στολισμένο Χριστουγεννιάτικό δέντρο του σπιτιού βάζουν και συνταγές για μελομακάρονα, την ώρα που σε ξένους τοίχους "τρέμουν για την ασφάλεια των παιδιών τους από τον ληστή Ρωμανό", προσθέτοντας "να ψοφήσει". Όλων εκείνων των ατόμων -γιατί πρόσωπα δεν τους/τις λες- που "κάνουν τη δουλίτσα τους" και πάνε μέχρι εκεί που τους επιτρέπει η αλυσίδα τους χωρίς κανένα πρόβλημα.

Ο τέταρτος και τελευταίος τοίχος που έσπασε σήμερα το μεσημέρι ο Νίκος Ρωμανός κι όχι πια με το κεφάλι του, αλλά με το μυαλό και την ψυχή του -μια ακόμα αυθαίρετη εκτίμηση κάνω εδώ- είναι εκείνος της προσωπικής έπαρσης. Θα μπορούσε να επιμείνει στη σκληρή του στάση και να φύγει στα εικοσιένα του χρόνια έχοντας ήδη κάνει για την κοινωνία μας περισσότερα από όσα -και έχω πλήρη επίγνωση του τι γράφω τώρα- έχουν κάνει μυριάδες έμμισθοι Πατέρες & Μητέρες του Έθνους εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Επέλεξε να μείνει. Αυτό -το έχω γαμήσει στις αυθαίρετες εκτιμήσεις τώρα- σημαίνει ότι νιώθει πως το νταλαβέρι του με την κοινωνία και τη ζωή δεν έχει τελειώσει. Κι οι άνθρωποι που βρέθηκαν όλες αυτές τις μέρες σε κάθε πολύμορφη δράση αλληλεγγύης δείχνουν να πιστεύουν το ίδιο. Ευτυχώς πριν το τέλος συμφωνήσαμε σε αυτό. Χωρίς πολλές κουβέντες κι αναλύσεις.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί -κι αυτή είναι η τελευταία αυθαίρετή μου εκτίμηση για σήμερα- αν ο Νίκος δεν είχε τον διπλό ψυχικό δεσμό που τον ενώνει με τους συντρόφους του και τους ανθρώπους που κινήθηκαν για να του δείξουν την αλληλεγγύη τους. Αρχίζοντας από τον "στενό του κύκλο" τους συναπεργούς πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, Ανδρέα Μπουρζούκο και Δημήτρη Πολίτη, που δίδαξαν επίσης υψηλή αξιοπρέπεια και κορυφαία αλληλεγγύη, και καταλήγοντας στα μουρλόπαιδα της Καβάλας, που περπάτησαν στα εξήντα μέτρα για να ρίξουν το πανό στις Καμάρες, ένα πράγμα νομίζω ότι είναι πια ξεκάθαρο:

Η λέξη αναρχικός στην ελληνική γλώσσα έχει ανανοηματοδοτηθεί. Και εάν πάντοτε ήταν συνώνυμη της αλληλεγγύης, τώρα επιτέλους περιέχει και γενναίες δόσεις αγάπης...