Η Λήθη του Νίκου Βλαντή

Κατέχω την Λήθη από την μέρα που κυκλοφόρησε αλλά η ζωή μου τους τελευταίους μήνες ήταν ένα τρελάδικο κι έτσι παρόλο που την διάβασα σχεδόν αμέσως (και μονορούφι) μέχρι τώρα δεν μπόρεσα να γράψω κάτι για το καινούριο μυθιστόρημα του Νίκου Βλαντή. Και εν μέρει από τον φόβο μήπως τον αδικήσω.

Το βιβλίο είναι καλό, γι' αυτό δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Κι ο Βλαντής συνεχίζει να χαράζει τον δικό του δημιουργικό δρόμο, και όσο προχωράει σ' αυτόν συνεχώς να ξεκαθαρίζει πως δεν είναι διατεθειμένος να τον διαπραγματευθεί. Εδώ τα πράγματα είναι Τake it or Leave it. Από την αρχή ξεκαθαρισμένα και εμμονικά τοποθετημένα. Προσωπικά, δεν έχω πρόβλημα μ΄ αυτό. Ίσα-ίσα που το γουστάρω κιόλας.

Υπάρχει μόνο ένα ψεγάδι που βρίσκω στην Λήθη και δυστυχώς βρίσκεται στην αρχή της. Ο ήρωας, αν και είναι ιδιαίτερα πειστικός και "ιδιαίτερος", δεν καταφέρνει να άρει την "δυσπιστία του αναγνώστη" στην σκηνή με το Γκρεϊχάουντ. Ίσως τα σήματα που δίνονται για κείνον παρακάτω να έπρεπε να έχουν δωθεί νωρίτερα. Ίσως κάποια άλλα σήματα που μας δίνει για την αντιληπτική του ικανότητα και την συγκρότηση του, να έπρεπε να είναι διαφορετικά, πιο θολά, αμφίσημα. Ίσως ο Ν.Β. να έπρεπε απλώς να τον βυθίσει στην ομίχλη του οινοπνεύματος ή κάποιων ψυχότροπων.

Έτσι κι αλλιώς από την Λίθινη Πολιτεία και μετά, όλα είναι πολύ σωστά "απογειωμένα"...