Film Noir στην Δεξαμενή

Το Film Noir ξεκινάει πολύ καλά. Με έναν ήρωα που ξυπνάει δίπλα σε ένα πτώμα πλάι στα γράμματα που σχηματίζουν την λέξη HOLLYWOOD. Δεν θυμάται την τύφλα του, πάσχει από αμνησία που έχει προκληθεί από ένα τραύμα που φέρει στο κεφάλι. Το παρακείμενο πτώμα ανήκει σε έναν μπάτσο. Με αυτό το σχετικά απλό catch και αρκετά έξυπνη (αρχικά) επεξεργασία η ταινία καταφέρνει να σε "ψήσει" μέχρι το διάλειμμα και να σε κάνει να παραβλέψεις μερικά σεναριακά μικροπροβλήματα (όπως ότι όλα γίνονται σχετικά "εύκολα" στην αναζήτηση του ήρωα που προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος διάολο είναι και υπερβολικά "δύσκολα" στις μετακινήσεις του αφού τον πυροβολούν συνέχεια χωρίς ωστόσο να τον πετυχαίνουν).
Μέχρι εδώ καλά. Δυστυχώς, στο δεύτερο μέρος οι σεναριακές αδυναμίες αυξάνονται και πληθύνονται και η δυσκολία του σχεδίου να αποδώσει την συναισθηματική κατάσταση του ήρωα (σε αντίθεση με τα γενικά πλάνα που είναι σχεδιασμένα πολύ ατμοσφαιρικά) καταντά την ταινία σχεδόν "βασανιστική". Όσο για την "λύση" στο τέλος είναι, κατά την γνώμη μου, τουλάχιστον αφελής.
Όμως το σάουντρακ λέει και τελικά το Film Noir έχει αρκετές καλές στιγμές και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, τόσο σεναριακά όσο και σχεδιαστικά, και στην τελική στην Δεξαμενή καλοκαιριάτικα με τον ουρανό από πάνω, ποπ κορν και μια μπύρα στο χέρι το ψιλοκαταπίνεις...