Η Δημοκρατία δεν έχει λέξεις ταμπού

Δυο λέξεις έχουν γίνει αυτές τις μέρες κόκκινο πανί για ολόκληρο το πολιτικό και δημοσιογραφικό μας σύστημα. Η λέξη Εξέγερση και η λέξη Παρακράτος. Αντι να κάτσουνε κάτω να δούνε αν ισχύουν ή όχι, απλώς τις αποφεύγουνε όπως ο διάολος το λιβάνι. Ή τις απορρίπτουνε χωρίς να μπουν στον κόπο να τις εξετάσουν.

Η Δημοκρατία όμως δεν έχει λέξεις ταμπού. Δεν επιτρέπεται να λέει το ξύδι γλυκάδι, ούτε τον καρκίνο επάρατη νόσο. Δεν έχει δικαίωμα να βάζει σώβρακα στις λέξεις. Κι όταν αρχίζει να βάζει, όταν αρχίζει να φοβάται να προφέρει ή να γράψει την οποιαδήποτε λέξη, κάθε πολίτης πρέπει στα σοβαρά να ανησυχήσει αν ήρθε η ώρα σύμφωνα με το Σύνταγμα να προστατεύσει το πολίτευμά του.

Οι λέξεις έχουν ορισμούς και υπάρχουν μερικές δεκάδες αξιόπιστα λεξικά.

Όταν μια Δημοκρατία αντιμετωπίζει μια εξέγερση, την αναγνωρίζει, την αναλύει και ψάχνει να βρει που τα σκάτωσε η ίδια. Ανοίγει διάλογο με όποιον χρειάζεται. Όχι μόνο με τους Trendy τηλεμαϊντανούς της, αλλά και με τους Emo απολυμένους της. Πάντως σίγουρα δεν σφυρίζει αδιάφορα και μετά εξαφανίζει την λέξη.

Αντίστοιχα όταν σε ένα δημοκρατικό κράτος εμφανίζονται, έστω και ιχνοστοιχεία από, παρακράτος όλοι πρέπει να φροντίσουν να το αποκαλύψουν, να το αδρανοποιήσουν και τελικά να το εξαλείψουν. Γιατί αλλιώς, απλούστατα, όλοι θα ξυπνήσουμε ένα πρωί δεμένοι, φιμωμένοι και νοιώθοντας ιδιαιτέρως αφελείς.

Καμιά Δημοκρατία δεν κινδύνεψε ποτέ παράγοντας σκέψη και λύσεις από κάποιο κοινωνικό γεγονός που τελικά αποδείχτηκε πως ήταν μικρότερο από Εξέγερση. Και καμιά Δημοκρατία δεν επέζησε όταν εξ ορισμού απέκλεισε και φοβήθηκε να εξετάσει αν έχει αποκτήσει Παρακράτος.