Δεν λυπάμαι που τελειώνει το 2008. Υπήρξε μια πολύ δύσκολη χρονιά και προσωπικά για μένα αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο. Τόσο που με έκανε και πάλι "προληπτικό", να περιμένω να περάσει μετρώντας τις μέρες, να αγωνιώ τι μπορεί να φυλάει ακόμη για το τέλος.
Η επιβεβαίωση πως κάτι φύλαγε ήρθε με την σφαγή στην Γάζα που ακόμη συνεχίζεται. Και την ανεπανάληπτη σιωπή των ηγετών που από σήμερα το βράδυ θα έχουν το θράσος να εκφωνούν διαγγέλματα και να εύχονται ειρήνη και ευημερία στους πολίτες τους, ενώ έχουν κάνει ότι περνούσε από το χέρι τους για να μην έχει κανείς ούτε ειρήνη ούτε ευημερία.
Ζούμε τα τελευταία - ελπίζω - Χρόνια της Παράνοιας. Το Τέλος, όχι της Ιστορίας αλλά, της Τρέλας. Τίποτα δεν στέκεται στα πόδια του, τίποτα δεν έχει παραμείνει λογικό, τίποτα δεν λειτουργεί στοιχειωδώς φυσιολογικά, όλα βρίσκουν τις λύσεις τους μαφιόζικα άρρωστα και θεαματικά.
Θα περάσει. Δεν μπορεί να πάει άλλο. Και μακάρι να 'ξερα από τι θα αντικατασταθεί.
Νομίζω όμως πως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Να απαιτήσουμε να αρχίσουν αναγκαστική ομαδική ψυχοθεραπεία ολόκληρα έθνη με πόρους του ΟΗΕ. Και πρώτοι να ξαπλώσουν στο ντιβάνι οι Ισραηλινοί. Γιατί αν εξαιρέσει κανείς μια ελάχιστη μειοψηφία που εκφράζεται λογικά, όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός του Ισραήλ φαίνεται να αποφασίζει για το μέλλον του μέσα σε ένα ψυχωτικό επεισόδιο διαρκείας. Μέσα σε μια χρόνια κατάσταση ψύχωσης που έδεσε πρώτα ένα κράτος στο άρμα του στρατού (θυμίζω την φράση "όλα τα κράτη έχουν στρατό, μόνο στο Ισραήλ ο στρατός έχει κράτος") και στην συνέχεια οργάνωσε την κοινωνία με όρους κανονικού ασύλου φρενοβλαβών. Το αποτέλεσμα ήταν "υπερβολικές αντιδράσεις","παράπλευρες απώλειες" και "λύπη για τον χαμό των αμάχων" την ώρα που ολόκληρο το σχέδιο έδειχνε συστηματική και καθαρή γενοκτονία.
Δυστυχώς δεν ισχύει εδώ το ρητό "όταν σε κυνηγάνε, δεν είναι παράνοια". Γιατί όταν σε κυνηγάνε με πέτρες και ρουκέτες και απαντάς με σφαίρες, αεροπλάνα και τεθωρακισμένα κάπου έχεις χάσει την μπάλα και πρέπει να πας να κοιταχτείς...
No comments:
Post a Comment