Έκκληση σε όποιον είναι ξύπνιος ενημερώστε όσους γνωρίζετε. ΤΑ ΜΑΤ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗ ΕΡΤ
Τελικά αυτό που φοβόμουν πραγματοποιήθηκε. Έμεινα μόνος στην ΕΡΤ. Το δεύτερο σπίτι μου. Καλοκαίρι, Αύγουστος. Σηκώνομαι πρωί, γέρος άνθρωπος, για... WC. Ψυχή στο διάδρομο και όπως είμαι από τον ύπνο σκέφτομαι: Ρε συ, μπήκαν μέσα, τους πήραν όλους και με ξέχασαν να κοιμάμαι στον καναπέ...
Έφτασαν τα ξημερώματα τις 7ης του Νοέμβρη, για να φανώ πιστός στο ραντεβού με την Αστυνομία, το Κράτος, τη φασιστική νοοτροπία. Ποιος θα το πίστευε ότι η... βενζίνη θα μας έφτανε για τόσο μεγάλη διαδρομή. Τρέμε Φέτελ, έρχομαι. Ξαφνικά ντου από παντού. Έγινε η κατάληψη του τελευταίου προπυργίου ελεύθερης φωνής στη χώρα.
Οι καταληψίες, που ο Κεδίκογλου έλεγε και ξανά έλεγε, το Κούγκι και τα ρέστα, απαριθμούσαν 20 νοματαίους. Από μικρός, λίγος ως ρεπόρτερ, αλλά συνάμα μάγος, Μελισσανίδης δεύτερος, στις κωλοτούμπες και τα διπλά σάλτα, όταν πρόκειται για τοποθετήσεις. Άσπρο το πρωί, μαύρο το βράδυ. Τέτοιο επίπεδο. Αν ήταν κατάληψη θα ήταν μέσα οι... 300 του Λεωνίδα.
Στην πραγματικότητα, όλοι κάναμε τη δουλειά μας και μετά σπίτι. Εργασία, όχι κατάληψη. Εντάξει μερικοί μέναμε και για περιφρούρηση. Μερικοί. 20 τον αριθμό.
Αυτό το ραντεβού το περίμενα καιρό. Ήταν μια μάχη για τη Δημοκρατία, στην οποία εμείς καθημερινά με μόχθο δώσαμε εκ νέου πνοή και ζωή ενώ αυτοί πολύ απλά εκτέλεσαν.
Έγινε και το χατίρι της Οντίν. Επιβλήθηκε ο νόμος. Επήλθε νομιμότητα που είπε και ο Κεδίκογλου. Συμβουλή. Εάν Σίμο μου θέλεις επαναφορά της νομιμότητας, μπες σε ένα κελί, κλείσε την πόρτα και μείνε μέσα...
ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα που λέγαμε κάποτε.
Η μάχη του κτηρίου χάθηκε. Ο πόλεμος με την Χούντα όμως όχι. Έχει ακόμα πολλά επεισόδια. Πολύ θα ήθελα να τελειώσει με νοκ άουτ, τι να κάνουμε όμως, θα την πάρουμε στα σημεία. ΝΙΚΗΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ.
Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει συμβεί αυτό που κάναμε πράξη μια ομάδα ανθρώπων. Συναδέλφων που από το βάθος της ψυχής μου δηλώνω πως ερωτεύτηκα έναν προς έναν, ξεχωριστά.
Η μάχη που δώσαμε με τη... Στρατηγό Μάχη (όπως αποκαλούσα την λατρεμένη μου Νικολάρα), αποτέλεσε αγώνα για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δημόσια Τηλεόραση και ουχί Κρατική. Για αυτή μπορείτε να παρακολουθείται την Δ(ήθεν) Τ(ηλεόραση). Τόσο αντικειμενική που ενώ όλα τα κανάλια μετέδιδαν το νέο πραξικόπημα εναντίον της ελευθερίας της ενημέρωσης, εκείνοι έπαιζαν θέματα για τις μεγάλες μάχες που θα δώσει η Κυβέρνηση με την... Τρόικα. Να είχαμε, να λέγαμε...
Κάποιοι δεν αντιλήφθηκαν το δώρο της Κυβέρνησης. Την ευκαιρία να δείξουν από τι δημοσιογραφικό κράμα μετάλλου είναι φτιαγμένοι. Είδαν το τρένο να περνά και δεν ανέβηκαν. Προτίμησαν να τιμήσουν... το χέρι που τους χαστούκισε, το στόμα που τους χαρακτήρισε ΙΕΡΕΣ ΑΓΕΛΑΔΕΣ, ΒΟΛΕΜΕΝΟΥΣ και πολλά άλλα ωραία. Όταν σε ρίχνουν στο πυρ το εξώτερο, το μόνο όπλο που έχεις είναι το... πυρ το εσώτερο. Η φλόγα που κρύβει ο καθείς στα στήθια του. Είτε φουντώνει, δίνει φως και βγαίνεις από το σκοτάδι, είτε απλά σβήνει και σε τρώει η μαρμάγκα.
Αυτό που με πείραξε περισσότερο από όλα σε αυτή την απίστευτη διαδρομή, ήταν η συμπεριφορά ορισμένων συναδέλφων. Όχι τόσο, όλων όσοι εξ αρχής γύρισαν την ουρά στα σκέλια, έφαγαν τη φάπα ως άλλοι σύγχρονοι Τζανετάκοι και απλά έστρωσαν το σβέρκο για την επόμενη. Μιλάω για τους, Παναγιά βοήθα, συναδέλφους, που από το συντονιστικό βρέθηκαν στη Δ(ημόσια) Τ(ουαλέτα). Έτσι Ντένια και Τασούλα, που πήγες να δεις τον πατέρα σου και έκτοτε πέρασαν μήνες τρεις... Δεν τρέχει κάστανο όμως κορίτσια (αγόρια βεβαίως-βεβαίως), εδώ κρίνονται όλοι...
Κλείνοντας θα χρησιμοποιήσω την ατάκα που έκλεινα όλες τις εκπομπές (πνευματικά δικαιώματα κατέχει ο αδελφός μου, Γιάννης Δάρρας), Χαμογελάτε τους κάνει και ανησυχούν.
Υ.Γ. Αν μου τη σπάει, κάτι είναι πως δεν θα προλάβω να δώσω τον μεγάλο τελικό του MotoGP, στη Βαλένθια, όπου Μαρκέζ και Λορένθο αναμένονται να τα... σπάσουν.
Υ.Γ2. Μη μασάτε, σε λίγο καιρό πάλι εδώ θα είμαστε...
Υ.Γ3. Ευχαριστώ την οικογένεια μου για την αμέριστη συμπαράσταση που μου έδωσε προκειμένου να έχω τη δύναμη για αυτόν τον εκπληκτικό αγώνα.
Θέλω να πιστεύω πως όλοι εκεί έξω αντιλαμβάνεστε τα τελευταία ραδιοφωνικά λόγια του Νίκου Τσιμπίδα, πριν τον πετάξουν έξω από το φυσικό τόπο εργασίας του: Ψυχή βαθειά.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν λησμονάτε τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου: Ετούτος ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του. Είμαστε Έλληνες μην το ξεχνάτε... Ελάτε εδώ να πολεμήσουμε όλοι μαζί. Μην κατεβάζετε το κεφάλι.
R E S P E R T
RespERT
Μέχρι σήμερα δεν είχα χύσει δάκρυ, πλην του χαμού του Αχιλλέα, για να μην ξεχνάει ουδείς ότι και αυτός ο αγώνας είχε δυσβάσταχτες απώλειες.
Η μικρή μου η κόρη, η Άλκηστις, όπλισε τη φαρέτρα της και έστειλε το βέλος με ακρίβεια κατευθείαν στην καρδιά.
Θεωρώ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση για οιονδήποτε γονιό, από το να ακούει, στην δική μου περίπτωση να διαβάζει: Είμαι περήφανη για εσένα. Αυτή η αξία είναι όντως ανεκτίμητη.
Ο πατέρας μου και τα αδέλφια του, δημοσιογράφοι όλοι τους, άλλων εποχών και αξιών, μου άφησαν βαρύ κληροδότημα. Θεωρώ πως όταν έρθει ή ώρα να τους συναντήσω, στη δική μας Βαλχάλα, θα κάτσω περήφανα στο τραπέζι τους. Δεν έχω προδώσει ούτε ένα από τα ιδεώδη τους. Ποτέ, άλλωστε, δεν είχα αμφιβολία για αυτό.
"Ήμουν πάντα ενάντια στη βία και δη την Κρατική, η οποία αποτελεί τη χειρότερη μορφή της. Οι ιδέες δεν πεθαίνουν με το θάνατο" ήταν τα τελευταία λόγια του θείου, του Αντώνη, στο στερνό άρθρο που υπαγόρευε.
"Οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες", έγραψε η κόρη μου.
Τώρα γνωρίζω πως η θέση μου με περιμένει. Διότι, αφενός, υπήρξα αντάξιος των περιστάσεων και των διδαχών τους, αφετέρου, το δικό μου κληροδότημα φαίνεται ότι μπολιάζει τις εγγονές τους. Το δεύτερο είναι και το δυσκολότερο, καθώς διδάσκεται μόνο επί του πρακτέου.
Από εδώ και μετά τα... δευτερόλεπτα κυλούν βαριά στους λεπτοδείκτες. Οργασμός εργασίας κανονικά τέτοια ώρα. Δελτίο προ των πυλών και άπαντες στη θέση τους.
Τρεχάλα, δηλαδή, με την αδρεναλίνη να τρέφει τα κουρασμένα κορμιά, ως άλλο μάννα εξ ουρανού, χαρίζοντας την επιπλέον ενέργεια. Παρά τις αντιξοότητες όλα κυλούσαν πρίμα. Τα καλύτερα δελτία ειδήσεων ΜΑΚΡΑΝ. Με άποψη. Με ανάλυση και εμβάθυνση. Μα πάνω από όλα, με ένα κομμάτι μας να ταξιδεύει, συνοδοιπόρος με κάθε θέμα. Άδικη και συνάμα αφόρητα επίπονη η σιωπή των διαδρόμων. Δε παλεύεται η δύναμη της σιωπής. Γενικώς και ειδικώς.
Σήμερα το βράδυ, αν όλα πάνε καλά όμως, θα έχω και το... δώρο μου.
Μια ολάκερη νύχτα πριβέ με τη μεγάλη κυρία. Τη Vekia Siniora της Ελληνικής ενημέρωσης, για μην ξεχνώ και τις ρίζες μου. Του αθλητικογράφου.
My ΕΡΤ, λοιπόν αν όλα πάνε καλά.
Το πόσο μου λείπει ο... ξανθός Πινοσέτ και ο Mr 305 δεν περιγράφεται... Πέντε μήνες, κάθε ημέρα μαζί. Ως άλλο ναρκωτικό...
No comments:
Post a Comment