Τελειώσαμε με τα επείγοντα, ας πάμε τώρα και στα σημαντικά...
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η Συμμετοχική Δημοκρατία είναι τα ίδια αρχίδια με την Κοινοβουλευτική, απλώς δεν είναι Δημοκρατία. Μακάρι να ήταν οριστική παύση της Ανάθεσης η συμμετοχή μας σε ένα Δημοψήφισμα. Όμως δεν είναι τόσο απλό κι όποιος προσπαθεί να σε ψήσει ότι είναι, κάτι θέλει να κερδίσει από τη στάση σου ή το αποτέλεσμα. Μην μασάς στα παραμύθια, αυτό το Δημοψήφισμα ΔΕΝ γίνεται για να Πάρουμε τις Ζωές μας στα Χέρια μας. Κι εμένα αυτός ήταν, είναι και θα είναι -για όσο αντέχω- ο αγώνας μου.
Ας δούμε λοιπόν πέρα από το Κυριακάτικο ΝΑΙ και ΟΧΙ. Ό,τι κι αν γίνει θα ξημερώσει μια Δευτέρα που όλοι, όλες και όλ@ μας θα αναμετρηθούμε με την Ιστορία.
Aπό Δευτέρα λοιπόν πρέπει να αλλάξεις μυαλά, μάστορα...
Τα εργαλεία είναι εδώ, γαμήθηκε κόσμος και κοσμάκης να στα φτιάξει τόσα χρόνια. Από τα κινήματα για το ελεύθερο λογισμικό και τον ελευθερο σχεδιασμό, από τις καταλήψεις, από τις κολλεκτίβες εργασίας, από μεγάλους σολίστες της Αλληλεγγύης -όπως ο Άλλος Άνθρωπος- από αντίστοιχους σολίστες της Αυτάρκειας -όπως ο Μανίκης, ο Μπίλας ή ο Μακριδάκης- χτίστηκε και χτίζεται καθημερινά ένας Άλλος Κόσμος. Ο Κόσμος της Αυτάρκειας, της Αυτοοργάνωσης και της Αμοιβαιότητας, μιας έννοιας που ξεπερνά κατά πολύ την Αλληλεγγύη. Κι αυτός είναι ο μόνος Κόσμος που σου επιτρέπει να ζήσεις με Αξιοπρέπεια, ως -και όχι σαν- Άνθρωπος.
Θα πρέπει να πετάξεις πολλά σκουπίδια από γύρω κι από μέσα σου για να μη γίνεις τη Δευτέρα αυτό που θέλουν να σε κάνουν, δηλαδή "Μόνο Εναντίον Όλων". Θα πρέπει στα δύσκολα να μην κάνεις πανικό -γιατί τον πανικό τον κάνεις, δεν τον παθαίνεις. Να μη γίνεις κότα στο κοτέτσι τους -δηλαδή να μην κανιβαλλίσεις τον πιο αδύναμο από σένα. Να μην επιτρέψεις σε κανέναν να παίξει με το φόβο σου -για να σε καταλήξει "άτομο" αντί γι αυτό που πραγματικά είσαι, δηλαδή "πρόσωπο κοινωνικό".
Χωρίς την κοινωνία δεν μπορείς ούτε να επιβιώσεις, ούτε να ζήσεις. Μπορείς να σκοτώσεις, να σκοτωθείς, να κάνεις ένα κάρο άλλες μαλακίες, αλλά να επιβιώσεις και να ζήσεις δεν μπορείς. Πάρε ξανά τα ίσα σου και σκέψου. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό μετά από αιώνες που σε στραβώνουν ή που σκέφτονται για σένα, αλλά μέχρι τη Δευτέρα οφείλεις να το έχεις κάνει...
Και ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνεις αύριο. Ένας φίλος που εκτιμώ το σκεπτικό του θα ΑΠΕΧΕΙ αλλά τη Δευτέρα θα είναι μαζί μας. Ένας άλλος φίλος, με τον οποίο πρόσφατα πλακώθηκα αλλά εξακολουθώ να σέβομαι, θα ψηφίσει ΟΧΙ αλλά τη Δευτέρα θα είναι μαζί μας. Μια φίλη που αγαπώ πραγματικά και της είναι ζωτική ανάγκη να είμαστε στο ευρώ θα ψηφίσει ΝΑΙ, αλλά τη Δευτέρα θα είναι μαζί μας.
Πριν βγεις στο δρόμο τη Δευτέρα δεν σου ζητάω να έχεις ορίσει μόνο τι χρειάζεσαι πραγματικά από την Κοινωνία, αλλά κυρίως τι είσαι προσωπικά διατεθειμένος να της προσφέρεις σε αντάλλαγμα.
Γιατί αυτό θα πει Αμοιβαιότητα, άνθρωπε...
Να ορίσεις το προσωπικό σου Καθήκον προς την Κοινωνία και να το πράξεις στο ακέραιο, καταθέτοντας παράλληλα σε αυτήν -και μόνο σε αυτήν- τις πραγματικές σου ανάγκες προς ικανοποίηση.
2 comments:
Δεν ζήτησα την παρέα του αλλά πήγα στο μαγαζί του για να βρω δίκτυο και να πιώ ένα ποτό άρα δεν μπορούσα να τον αποφύγω. Ξεκίνησε πρώτος λέγοντας οτι ντρέπεται για όσα συμβαίνουν. Οι κλειστές τράπεζες, οι ουρές, οι πληρωμές κλπ. άρχισε να μου ξεδιπλώνει τα γνωστά από καιρό ποταμίσια πιστεύω του. Στις ερωτήσεις μου απαντούσε με ειλικρίνια και σχεδόν παθιασμένα. Ναι, του αρέσουν τα μνημόνια συμφωνεί μαζί τους γιατί οι Έλληνες είναι κλέφτες και απατεώνες μαζικά. Τον ρώτησα αν είναι και ο ίδιος ή οι φίλοι και συνέταιροί του. Όχι αυτοί εξαιρούνται. Αλλά πρέπει να μπουν οι Τούρκοι και να σφάξουν τους μισούς Έλληνες. Σε ερώτηση αν αυτός ή η κόρη του θα βρεθούν ανάμεσα στους σφαγμένους το απέκλεισε λόγω Θείας Πρόνοιας. Άστεγοι υπάρχουν γιατί αυτή είναι η επιλογή τους. Όλοι ζηλεύουν τον Σταύρο γιατί είναι ο μόνος που έχει δουλέψει… το οτι είναι στη βουλή σαν υπάλληλος του Μπόμπολα για να δουλέψει υπέρ του δεν τον απασχολεί γιατί και ο όδιος έχει βρεθεί υπάλληλος του Μπόμπολα, στο παρελθόν έχει δουλέψει τηλεόραση, και έχει περάσει πάρα πολύ καλά. Απορημένη για τους συνειρμούς του τον ρώτησα από που ενημερώνεται. Απ’ το το Βήμα και τον Σκάι, τα καλύτερα ειδησεογραφικά. -Μα είναι ο πυρήνας της διαπλοκής - Ναι αλλά έχουν τους καλύτερους δημοσιογράφους που ενημερώνουν σωστά όχι σαν εμένα που ενημερώνομαι απο φτωχοπηγές μου αντιγύρισε… Εδώ φτάσαμε στην προσωπική προσβολή και του θύμισα οτι ξεπερνάει τα όρια της ευπρέπειας και τέλος πάντων δεν ξέρει αλλά απο που νομίζει οτι ενημερώνομαι; -απ΄το indymedia. Δεν αντέδρασα γιατί το κριτήριο ήταν η φτώχεια…
Θαύμασα τον εαυτό μου γιατί όλη την ώρα ο μη βίαιος εαυτός μου πήρε τα ηνία, ήμουν πολύ ευγενική μαζί του και δεκτική. Τον ρωτούσα και απαντούσα με επιχειρήματα και έτσι έφτασε να συμπεράνει έτσι αυθαίρετα την λάθος πληροφόρησή μου στα φτωχομάγαζα της ενημέρωσης που συχνάζω. Πλήρωσα κάποια στιγμή που στράφηκε το ενδιαφέρον του αλλού και έφυγα χωρίς να του πω οτι το πρώτο που ανοίγω είναι το in.gr.
Δεν με είχε αφήσει καθόλου σε ησυχία είχε σαφώς κάνει προσπάθεια τραμπουκισμού. Γύρω στα σαράντα λεπτά με πολιορκούσε ώστε να με θυμώσει, να με προσβάλει να με φέρει εκτός εαυτού. Ένας άνθρωπος που τον γνώρισα πριν 25 χρόνια, ένα συμπαθητικό νεαρό παιδί, ευγενικό, φίλος της οικογένειας αλλά τώρα που τον ξαναφέρνω στο νου μου με ένα πρόσωπο γεμάτο καυλόσπυρα.
Δεν μπορούσα να πάω σπίτι μου μετά από αυτό που αν και δεν ανέβηκαν οι τόνοι, μου ήρθε δύσκολο. Με τρόμαξε η ακριβής αναπαραγωγή φράσεων του αρχηγού Σταυρούκου. Ήθελα να εξατμίσω το σκοτάδι στους δρόμους της πόλης και δεν υπήρχε καλύτερο μέρος από το Σύνταγμα που λίγο νωρίτερα είχε δονηθεί. Δεν μπαίνω συχνά σε μεγάλες συζητήσεις με ανθρώπους που έχουν εκχωρήσει ολοκληρωτικά την κρίση τους, την σκέψη τους, την θέλησή τους.
Καταλαβαίνω, ξέρω οτι για να απορρίψεις το παραμύθι που τόσο κουράζονται να σου σερβίρουν φίλε μου και αδελφέ μου πρέπει να δημιουργήσεις την δική σου, προσωπική άποψη. Κι αυτό θέλει προσπάθεια, κόπο, εργασία, μάχη με το εσωτερικό σκοτάδι που έχει εγκατασταθεί καιρό τώρα και σε κυβερνάει με την επιβολή και τον φόβο… φτωχέ μου, μόνε άνθρωπε.
M.M.
Εξαιρετικό και το κείμενο και το σχόλιο. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο εκτός από το ότι ο πιο δύσκολος - και ενίοτε χειρότερος - εχθρός του καθένας μας και συνεπώς για την κοινωνία μας μέσα στην οποία ζει ο καθένας μας και από του οποίους αυτή αποτελείται - είναι ο εαυτός μας. Και η κοινωνία, ο εαυτός μας είναι. Η δουλειά μας λοιπόν είναι η πιο δύσκολη. Η αυτονομία κερδίζεται με αγώνες, προσωπικούς και συλλογικούς, δεν χαρίζεται από κανέναν σε κανέναν. Και ο αγώνας δεν σταματά ποτέ, μόνο όταν τελειώσει ο χρόνος ζωής, όταν φτάσει η ημερομηνία λήξης του καθένας μας. Μέχρι τότε ζούμε και αν μας απασχολεί το τι ίχνη αφήνει ο καθένας μας πίσω του και τι πατημασιές θα βρουν οι επόμενοι, μπορεί να έχουμε κερδίσει έστω και ένα βήμα, κι ας μη φαίνεται από την πρώτη ματιά.
φιλώ
κατερίνα
Post a Comment