Κράτος, Πατρίδα και Έθνος στα χείλη τους και στο μυαλό σου...

Σήμερα θα προσπαθήσω να μη βρίσω καθόλου, είναι μια άσκηση ψυχραιμίας κι αυτή.

Αλλά θα σε ρωτήσω κάτι. Πόσες φορές άκουσες χθες από το βήμα της Βουλής τις λέξεις έθνος, πατρίδα, κράτος και τα παράγωγά τους; Δεν θα σε βάλω να τις μετρήσεις, μην τρομάζεις...

Τι άραγε να σημαίνουν αυτές οι λέξεις -καταφύγια και καραμέλες- που ξεστομίζονται μέσα σε ένα "πύρινο", "λυρικό" ή "αμιγώς πολιτικό" κείμενο ομιλίας στο Ναό της Δημοκρατίας για τους ίδιους τους αντιπροσώπους σου που τις εκφέρουν;

Τι θα πει "έθνος" για τον Διαμαντόπουλο και τι για τον Κασιδιάρη;

Τι θα πει "πατρίδα" για τον Ψαριανό και τι για την Κανέλλη;

Τι θα πει "κράτος" για το Δένδια και τι για την Βαλαβάνη;

Και τελικά τι επιδιώκουν να προκαλέσουν στο δικό σου το κεφάλι; Να ξεκαθαρίσουν κάτι, να συσκοτίσουν κάτι ή απλώς να σου κάνουνε ψησταριά τον εγκέφαλο;

Σήμερα θα ήθελα να σου ζητήσω να μου πεις τι σημαίνουν ΓΙΑ ΣΕΝΑ αυτές οι λέξεις. Και για να μη νομίζεις ότι σε σεντράρω απλώς -χωρίς να εκτίθεμαι ο ίδιος, όπως κάνουν συνεχώς οι αντιπρόσωποί σου- θα ξεκινήσω καταθέτοντας τι σημαίνουν ΓΙΑ ΜΕΝΑ αυτές οι τρεις λέξεις.

Το έθνος μου απαρτίζεται από ανθρώπους με τους οποίους δημιουργώ ή συντηρώ Κοινά σε φυσικό, ψυχικό και πνευματικό -ή ακόμα και στο ψηφιακό- επίπεδο. Υπό αυτή την έννοια, μου είναι εντελώς αδιάφορο αν με αυτούς τους ανθρώπους έχω την οποιαδήποτε φυλετική ή γλωσσική ταυτότητα. Ο Μιχαλολιάκος, ο Στουρνάρας, ο Πανούσης, η Μπακογιάννη, η Τρέμη, η Πάολα κι ένα σωρό άλλα άτομα δεν ανήκουν στο έθνος μου. Ο Μακριδάκης, ο De Angelis, o Paskiewits, η Le Guin, η Arent, η Τσουκαλά, οι Villagers of Ioannina City και μια σειρά από άλλα πρόσωπα ανήκουν.

Η πατρίδα μου είναι ό,τι υπερασπίζομαι έμπρακτα, δυναμικά και καθημερινά δίνοντας γι αυτό -αν χρειαστεί- ακόμα και τη ζωή μου. Όχι από κάποιον "εξωτερικό εχθρό", τα σύνορα που χαράζουν οι άνθρωποι στους χάρτες τους -από απληστία ή την ανοησία του "ατομικού συμφέροντος" που δυναμιτίζει την ίδια τους την ύπαρξη- είναι απλώς μια τερατώδης φάρσα. Αυτή η πατρίδα δεν είναι απαραίτητο να με εμπεριέχει φυσικά -μπορώ να ζω σαν μετανάστης κάπου αλλού, διατηρώντας τις προσωπικές μου αρχές- αρκεί να τον υπερασπιζομαι από μια άχρηστη και ηλίθια καταστροφή. Με αυτή την έννοια, μερικές από τις τωρινές μου πατρίδες ονομάζονται Σκουριές, Ροτζάβα και Γάζα.

Το κράτος μου είναι πραγματικά πολύ πιο δύσκολο να το προσδιορίσω, αφού αρνούμαι και τις δύο κυρίαρχες ιδέες για αυτό. Τόσο το Κράτος-Γονέας όσο και το Κράτος-Αδερφός της Βίας μού είναι απλώς απωθητικά. Και αυτό που με παραξενεύει ειλικρινά είναι το ότι έξυπνοι άνθρωποι -και αρκετές φορές, φίλες και φίλοι μου- είναι τόσο προσκολλημένοι/ες στην αναγκαιότητα του. Κατά τη γνώμη μου αναζητούν -μέσω της ανάθεσης και σε μια αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία που κάποτε πρέπει να σταματήσει- ένα Κράτος-Γονέα όσο κι αν σπάνε συνεχώς τα μούτρα τους πάνω στο Κράτος της Βίας. Σαν τα κακοποιημένα παιδιά...

Τέλος, φοβάμαι ότι θα απογοητεύσω κι αυτούς ή αυτές που επενδύουν σε ένα Κράτος-Δίκαιο Διαχειριστή κατά την Δυτική Παράδοση. Αυτό το είδος κράτους όχι μόνο υποχωρεί παγκόσμια κάτω από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού αλλά και πολύ σύντομα δεν θα είναι παρά μια μακρινή ανάμνηση στον πόλεμο που άνοιξαν οι πολυεθνικές στην κοινωνία. Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στην ΤΤΙΡ και τις υπόλοιπες διηπειρωτικές "οικονομικές ολοκληρώσεις" για να το καταλάβεις.

Για λέγε τώρα...

Αναγνώριση Δικαιωμάτων: Η φωτογραφία είναι του Μάριου Λώλου.