Την πρώτη φορά που κάποιος άγνωστος μου ζήτησε να μιλήσω για λογαριασμό του στη Λαϊκή Συνέλευση Συντάγματος το 2011 ( "γιατί εσύ τα λες καλύτερα" ) γέλασα και του απάντησα ότι δεν γίνεται να πει κανένας αυτά που σκέφτεται κάποιος άλλος. Όμως την πρώτη φορά που μου είπε κάποια φίλη -πάλι στην ίδια συνέλευση- ότι όταν δεν έχει σχηματίσει δική της γνώμη στη διαβούλευση τσεκάρει τι ψηφίζω εγώ και ψηφίζει το ίδιο, φρίκαρα πολύ άσχημα. Έφυγα από τις πρώτες σειρές, χώθηκα στο βάθος και δεν πήρα το λόγο για μια βδομάδα, αν και τα θέματα που συζητούσαμε με έκαιγαν.
Δεν με χαλάει καθόλου να πληρώνω στο ακέραιο το κόστος των σκέψεων, των επιλογών και των πράξεων μου, αλλά δεν έχω την παραμικρή διάθεση να είμαι το κριάρι που οδηγεί το κοπάδι. Δεν ξέρω πού είναι το χορτάρι, ούτε πού είναι ο γκρεμός, το ψάχνω. Κι όταν ακούω οποι(ον)(α)δήποτε να λέει ότι ξέρει, ψιλογελάω για να λέμε την αλήθεια...
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ σε καθοριστικούς τομείς "να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου" όσο εσύ δεν κάνεις το ίδιο. Δεν γίνεται να είμαι αυτόνομος μέσα σε μια κοινωνία ανάθεσης. Οπότε κάπως πρέπει να περπατήσουμε, ανοίγοντας το μονοπάτι μαζί. Χωρίς κριάρια, μέχρι να βρούμε το χόρτο και κατά προτίμηση αποφεύγοντας να πέσουμε στο γκρεμό.
Αυτός ο τοίχος -από αποκλειστικά δικό μου λάθος- συνδέθηκε με τον αγώνα της ΕΡΤ, και στο διάστημα αυτό η "επιρροή" του αυξήθηκε από περίπου 200 σε περίπου 1200 "φίλους". Δεν έχω τόσους, σε όλη μου τη ζωή οι φίλες/φίλοι μου είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Και μεταξύ μας υπάρχει Αμοιβαιότητα, όχι απλώς Αλληλεγγύη.
Αυτή η Αμοιβαιότητα, που είναι η επιδίωξή μου σε κάθε κοινωνικό αγώνα -όπως είναι απολύτως λογικό- δεν υπήρχε με τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους της ΕΡΤ αυτά τα δύο χρόνια. Δεν πας να απαιτήσεις αμοιβαιότητα, όταν ο άλλος καίγεται. Τον βοηθάς απλώς να σβήσει τη φωτιά ή τουλάχιστον αυτό θεώρησα ότι έπρεπε να κάνω εγώ... Μπορεί και να ήταν λάθος, θα δείξει.
Μετά την ψήφιση του Νόμου που "νεκρανάστησε" την ΕΡΤ, αλλά και την "επαναλειτουργία" της συνέβησαν δύο πολύ ενδιαφέροντα πράγματα:
Α) Άρχισα να δέχομαι αιτήματα φιλίας από ανθρώπους που θεώρησαν ότι ο τοίχος μου είναι ένα (ακόμα;) είδος "πλυντηρίου" για την προηγούμενη στάση τους -που ήταν άθλια κατά τη διάρκεια του αγώνα. Άργησα να το καταλάβω, μπορεί μερικοί ή μερικές να βρίσκονται σήμερα μέσα στη λίστα των "φίλων" μου.
Β) Το ρήγμα μεταξύ της συντριπτικής πλειοψηφίας των πρώην αγωνιζόμενων εργαζόμενων της ΕΡΤ -που σήμερα είναι υπάλληλοι ή "στελέχη" της ΕΡΤ Α.Ε.- και των κοινών θέσεων που εκφράζαμε στη διάρκεια του αγώνα, έγινε φαράγγι από την πρακτική που ακολούθησαν. Το τι γράφουν σήμερα στους τοίχους τους μου είναι πραγματικά αδιάφορο, το "στον τοίχο επαναστάτης και στη ζωή γραφειοκράτης" είναι είτε καθαρή υποκρισία, είτε κάποιο πρόβλημα που καλό είναι να το συζητήσουν με τους ψυχιάτρους ή τους ψυχαναλυτές τους. Και σίγουρα πάντως δεν με ενδιαφέρει ως θέμα συζήτησης...
Η σημερινή θέση μου για την ΕΡΤ Α.Ε. είναι ότι πρόκειται για ένα καθαρά Συστημικό Μέσο Μαζικής Εξαπάτησης που συγκριτικά με τα σκουπίδια της Οικογένειας Κλικλίκου διασώζεται αποκλειστικά και μόνο από την αθλιότητα του ανταγωνισμού της κι όχι από την δική της προσπάθεια να είναι "Ανοιχτή στην Κοινωνία". Απεμπόλησε πλήρως τον αγώνα για αυτοδιαχείριση και κοινωνικό έλεγχο ΠΡΙΝ από την ψήφιση του Νόμου -από το στάδιο της διαβούλευσης του Νομοσχεδίου ήδη. Όσο για τις "Οάσεις Ελευθερίας" που διαθέτει σήμερα, πέρα από ότι είναι παραδοσιακό στοιχείο της -αφού πάντοτε υπήρχαν στην Κρατική Ραδιοτηλεόραση- επιπλέον στην παρούσα φάση λειτουργούν έξοχα ως "άλλοθι" για την αθλιότητα της Δοτής Διοίκησης Ταγματάρχη.
Σε κάθε περίπτωση, ούτε είμαι, ούτε θέλω να γίνω "ΕΡΤολόγος". Ελπίζω -και θέλω να πιστεύω- ότι είμαι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό. Κι ότι κι αν είναι αυτό, δεν μπορεί πια να απεικονίζεται, ούτε να αναπτυχθεί σε αυτόν τον τοίχο αφού κυριαρχείται από ανθρώπους που γνώρισα τα τελευταία δύο χρόνια και στο πλαίσιο αυτού του αγώνα.
"Και γιατί δεν τους διαγράφεις ρε μάστορα, να τελειώνουμε;" νομίζω ότι είναι η ερώτηση που σκέφτεσαι τώρα. Η απάντηση είναι απλή: Όπως δεν είμαι κριάρι, έτσι δεν είμαι και κριτής κανενός κι αφού η μαλακία να κάνω αυτόν τον τοίχο "μονοθεματικό" είναι δική μου, εγώ είναι που πρέπει και να την πληρώσω. Το ότι την πληρώνεις έμμεσα κι εσύ που ήσουν εδώ πριν ξεκινήσουν όλα αυτά, είναι μια γαμημένη "εις βάρος σου βλάβη" που θα δω αν υπάρχει κάποιος τρόπος να την αποκαταστήσω.
Τέλος -και για να κλείνει το "σεντόνι"- έχω ανάγκη να το βουλώσω. Νομίζω ότι μίλησα τόσο πολύ αυτά τα δύο χρόνια και κινδύνευσα να γίνω τόσο de facto κριάρι που να μη μπορώ να το πάρω πίσω με κανένα τρόπο.
Επειδή δεν έχω αλλάξει στάση νομίζω ότι θα τα ξαναπούμε -και με πιο ισότιμο τρόπο- στους δρόμους. Όταν η ζωή γράφεται στους τοίχους, είναι στους πραγματικούς...
No comments:
Post a Comment