Προσωπική Χειραφέτηση και Μαρμάρινες Σκάλες

Στον κύκλο των Αυτονόητων και πάλι, με τη γνωστή προειδοποίηση:
Τσεκάριζε συνεχώς πότε προσπαθώ να σε "κλέψω", όσο διαβάζεις αυτά που γράφω.

Δυο κόσμοι τρέχουν αυτή την εποχή κι αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς, όσο κι αν μπορεί να έχουμε εντελώς διαφορετικές εκτιμήσεις για το μέγεθος και τη σημασία τους. Ή ακόμα και για το αν είναι τελικά "νομοτελειακή" η σύγκρουσή τους ή όχι. Πρόκειται για τον κόσμο της Ανάθεσης και τον κόσμο της Αυτοοργάνωσης.

Η κομβική τους διαφορά βρίσκεται στην προσωπική σου χειραφέτηση, μια έννοια που έχει πολύ μεγάλη διαφορά από την συνείδηση της ατομικότητας σου (τσεκάρισέ το παραπάνω αυτό). Στον κόσμο της Ανάθεσης το άτομο θεοποιείται, εξυμνείται και αναλύεται, ενώ την ίδια ώρα κοστολογείται, ξεζουμίζεται και χειραγωγείται. Στον κόσμο της Αυτοοργάνωσης το πρόσωπο βρίσκεται αυτή την ώρα σε μια διαδικασία αναστοχασμού και εξερεύνησης της θέσης του μέσα στην κοινωνία και το περιβάλλον. Λίγο μετέωρο, λίγο ξεκρέμαστο και σίγουρα με ένα σωρό αντιφάσεις, αλλά σε μια διαδρομή "δοκιμής και λάθους" που επιδιώκει να το οδηγήσει στη χειραφέτηση.

Στον κόσμο της Ανάθεσης παρατηρείται το εξής ενδιαφέρον παράδοξο σε σχέση με τη προσωπική σου χειραφέτηση.

Τα κόμματα του Κέντρου και της Δεξιάς την περιορίζουν επιλεκτικά στο πεδίο της ιδιωτικής σου ζωής, εκεί δηλαδή όπου δεν αμφισβητεί τίποτα από την αναπαραγωγή των σχέσεων εξουσίας. Στο πεδίο των "ατομικών δικαιωμάτων" μάλιστα, αρκετές φορές μπορούν να "πάρουν πόντους" από τα συντηρητικά Αριστερά κόμματα, προβάλλοντας "φιλελεύθερες θέσεις" σε μια σειρά από ζητήματα όπως π.χ. η χρήση ουσιών ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Όταν η σφαίρα των διεκδικήσεων σου όμως αγγίξει τον πυρήνα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ή του ανθρώπου προς την φύση, τα αντανακλαστικά των κομμάτων αυτών ενεργοποιούνται αμέσως. Και αφού επικαλεστούν διαδοχικά την "Ιερότητα" της Παράδοσης, της Θρησκείας και του Νόμου -δηλαδή στην ουσία της Ατομικής Ιδιοκτησίας- αν "δεν έρθεις στα συγκαλά σου" τελικά θα βάλουν απέναντι σου την Καταστολή. Ακόμα και για να σου πάρουν πίσω τα "ψίχουλα χειραφέτησης" που σου έδιναν λίγο πριν.

Η ίδια υποκριτική στάση όμως -αν και ελαφρώς ανεστραμμένη- επιδεικνύεται και από τα Αριστερά Κόμματα. Που αν και θεωρητικά αμφισβητούν τον ίδιο τον πυρήνα της εκμετάλλευσης, συστηματικά "αμελούν" να εξερευνήσουν τις διαδρομές ελευθερίας που μετατρέπουν το άτομο σε πρόσωπο. Είτε μετακινώντας αυτή την αλλαγή των αξιών στην "εποχή μετά την επανάσταση", είτε υποβαθμίζοντας την πραγματική της αξία και πάντα σε συνάρτηση με την τρέχουσα "πολιτική απεύθυνση στο κοινωνικό υποκείμενο". Προσωπικά θεωρώ -κι αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση κι όχι μια τελική επεξεργασμένη θέση- ότι η "απροθυμία" των αριστερών σχημάτων να ενεργοποιήσουν διαδικασίες προσωπικής χειράφέτησης, ακόμα και των ίδιων των μελών τους, είναι συνέπεια της αποδοχής του σταθεροποιητικού τους ρόλου μέσα στο υπάρχον σύστημα. Και επιπλέον βοηθά σημαντικά στην (ανα)παραγωγή "πεφωτισμένων ηγετικών ομάδων" ή "αριστερών ηγετών" που διαχειρίζονται τις "τύχες του λαού" μόνο στο όνομά του.

Νομίζω ότι είναι σημαντικό να προσθέσω εδώ ότι ο μηχανισμός που χρησιμοποιείται και στο ζήτημα της χειραφέτησης είναι -ακόμη μια φορά- το Χάσμα Γνώσης και η Λατρεία των Ειδικών. Είσαι πολύ αφελής για να καταλάβεις τα Γεωπολιτικά Παιχνίδια, πολύ ασήμαντος -ως μονάδα- για να επηρεάσεις τις Θεοποιημένες Αγορές. Η Τ.Ι.Ν.Α. ξέρει τι χρειάζεσαι και το μόνο που σου ζητά είναι να περιμένεις να σε πάρει τηλέφωνο για να ικανοποιήσει το ατομικό σου αίτημα, αντί να φτιάξεις την δική σου κοινωνία.

Όμως η Ιστορία λέει πως δεν είσαι αυτό. Και κάθε φορά που χρειάστηκε να σωθεί μια δύσκολη φάση, τα χειραφετημένα πρόσωπα ήταν που έδωσαν τη λύση. Και χωρίς καν να χρειαστεί να την επιβάλλουν, απλώς καταθέτοντάς την ψύχραιμα και σταθερά την ώρα του γενικευμένου πανικού. Ένας άνθρωπος που είχε την εγρήγορση να κατάλαβει και τα κότσια να φωνάξει "δεν τρέχουμε στις σκάλες" όταν μας την έπεφταν τα ΜΑΤ στο Σύνταγμα, έσωσε ζωές.

Όλες οι ιεραρχικές δομές καταλήγουν να υπηρετούν την παράνοια. Η ιεραρχία απομακρύνθηκε ταχύτατα από την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, όταν ανακάλυψε πόσο εύκολη ήταν η αναπαραγωγή της εξουσίας.

Κάθε σχέση -προσωπική η συλλογική- που εμποδίζει ή αναβάλλει με προσχήματα τη προσωπική σου χειραφέτηση είναι μια σχέση που οφείλεις να αντιμετωπίζεις με αυξημένη καχυποψία. Γιατί είναι -εν δυνάμει- μια πάρα πολύ επικίνδυνη σχέση που -στην καλύτερη- μπορεί να σε γκρεμοτσακίσει από μια μαρμάρινη σκάλα...