Η "δουλειά" δεν έχει σταματήσει

Το Tales με χαρά φιλοξενεί το παρακάτω κείμενο και τις φωτογραφίες της Μ.Μ.



Όταν άκουσα την πρώτη κατηγορία που απαγγέλθηκε κατά όλων όσων βρισκόμασταν στο πούλμαν που απήχθη, δεν έδωσα καμιά σημασία, τόσο άκυρη μου φάνηκε. Τώρα ούτε που τη θυμάμαι πια. Όταν ήρθε η δεύτερη και ελαφρύτερη "διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης" κατάλαβα "διατάραξη της ειρήνης του δάσους" που τη βρήκα πάρα πολύ δίκαιη, αλλά όχι προς εμάς που είχαμε ανέβει εκεί την Πέμπτη για πρώτη φορά και την Κυριακή για δεύτερη.



Εκτός από τις παλιότερες "μη πολιτισμένες κοινωνίες" η σύγχρονη Βολιβία, εδώ και χρόνια, έχει νομοθετήσει υπέρ των Δικαιωμάτων της Φύσης. Δεν έχει σημασία που στην Ελλάδα και αλλού δεν υπάρχει ανάλογη νομοθεσία. Εύχομαι σύντομα ο νομικός πολιτισμός μας να εκπολιτιστεί και να μπει σε εντελώς διαφορετική βάση για να υποστηρίζει αποτελεσματικά τη ζωή σε όλες τις μορφές της. Σημασία έχει ότι ο Νόμος αυτός υπάρχει στις καρδιές, τις αισθήσεις και τη φαντασία όλων όσων ανέβηκαν εκείνες τις μέρες στο βουνό και όσων ήθελαν να είναι εκεί αλλά δεν μπορούσαν.



Όταν η πορεία μας έφτασε στις ντάνες των κομμένων δέντρων αυτό που ήθελα περισσότερο ήταν να ξαπλώσω πάνω τους και να θρηνήσω τον άδικο χαμό τους. Άγγιζα τα κομμένα ξερά σώματα με τις παλάμες σε ένα αντίο θανάτου. Όταν φτάσαμε στο εργοστάσιο και την έκταση που καθημερινά βαθαίνει, ένα κενό εγκαταστάθηκε μέσα μου.



Δεν υπάρχουν λέξεις, συναισθήματα, σκέψεις. Ένα κενό μόνο. Το κενό δεν μπορεί να απεικονιστεί αν και έχει τη δική του οντότητα, εχθρική, καταστροφική, αρνητική προς τη ζωή.



Και ζει εκεί πάνω. Δίπλα ακριβώς στη ζωή του δάσους, στο παχύ στρώμα υγρών φύλλων που υποχωρεί σταθερά στο βάρος, στο άρωμα της αργής, ζωντανής μεταμόρφωσης σε λίπασμα, στη στερεότητα του εσωτερικού κύκλου ζωής, στα φυλλώματα πάνω ψηλά που κρύβουν τον ήλιο. Αυτό που είδα εκεί πάνω εξακολουθεί μετά τόσες μέρες να με ξεπερνάει. Το συνεχές έγκλημα της Διατάραξης της Ειρήνης του Δάσους μένει προς το παρόν ατιμώρητο. Όπως και της καταστροφής της οντότητας του Βουνού. Μία από τις απαραίτητες δουλειές είναι η καταστροφή των πηγών νερού, η αποστράγγιση και η επιμόλυνσή του.



Το χρώμα της φρεσκοκομμένης οξυάς είναι κόκκινο. Για να κάνει κορμό με διάμετρο ενός μέτρου χρειάζεται εκατό χρόνια.Στο Ρέμα Καρατζά μπαζώνουν και τσιμεντώνουν τις βάθρες, η δουλειά δεν έχει σταματήσει.