Κάλυψα τον αγώνα στις Σκουριές όλο το δίχρονο διάστημα που ήμουν αλληλέγγυος στην ΕΡΤ. Έχω μιλήσει ώρες με αρκετούς ανθρώπους που έδιναν και δίνουν ακόμα αυτή τη μάχη εκεί, στον αέρα του ραδιοφώνου και εκτός. Τους έχω συναντήσει έξω από το ΣΤΕ, έχω κάνει ερωτήσεις στις συνεντεύξεις τύπου που έδωσαν, έχουμε περπατήσει παρέα σε διαδηλώσεις στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Έχω μιλήσει με αλληλέγγυους και αλληλέγγυες προσπαθώντας -εξ αποστάσεως- να σχηματίσω μια προσωπική εικόνα για το πεδίο και την ανθρωπογεωγραφία του.
Κι όλα αυτά είναι απλώς ηλίθια παιχνίδια του μυαλού μου, μάστορα...
Χρειάστηκαν μόνο δέκα λεπτά διαδρομής στην καρότσα ενός αγροτικού για να συνειδητοποιήσω μέχρι και το τελευταίο μου κύτταρο ότι στη Χαλκιδική εδώ και καιρό συγκρούονται μετωπικά δύο κόσμοι. Και αυτοί δεν είναι -στεγνά και αναλυτικά- ο καπιταλισμός ενάντια στον αντικαπιταλισμό, το χρήμα ενάντια στις ανάγκες των ανθρώπων, οι πολιτικάντηδες ενάντια στους αγωνιστές, οι εταιρικοί/μπάτσοι/δικαστές/μεταλλωρύχοι ενάντια στους αγρότες/κτηνοτρόφους/μελισσοκόμους/μικροξενοδόχους ή όποια άλλη τσίχλα είχα κολλήσει μέσα στο κεφάλι μου μέχρι τότε.
Είναι απλώς, Οι Εχθροί της Ζωής ενάντια Στο Δάσος.
Νομίζω ότι όντας γεννημένος στο Νοτιά μέχρι πριν από μερικές μέρες δεν ήξερα τι θα πει δάσος. Τα αστικά άλση και τα πευκοδάση της Νότιας Ελλάδας δεν συγκρίνονται ούτε κατά διάνοια με το αρχέγονο δάσος του Κάκαβου. Το νιώθεις από την ώρα που το πλησιάζεις βγαίνοντας από τη Μεγάλη Παναγιά, το βλέπεις, το μυρίζεις, το ακούς, μέχρι που το γεύεσαι με κάποιο τρόπο. Και Το Δάσος είναι που σε αγγίζει, μπαίνει τελικά στο πετσί σου. Αν υπάρχει Σοκ και Δέος είναι η βόλτα μέσα σε αυτό Το Δάσος.
Ναι, μπορεί ακόμα και να σε φοβίσει αυτή η απέραντη έκρηξη ζωής, αν είσαι παιδί της πόλης όπως εγώ. Μπορεί να χαθείς σε αυτό Το Δάσος, μπορεί όμως επίσης να ξαναβρείς το μέγεθος, τη νόημα της ύπαρξης και τον εαυτό σου.
Μπορεί επίσης να στέκεσαι εκεί, φορώντας μια στολή, κρατώντας μια ασπίδα, ζωσμένος δακρυγόνα και κρότου-λάμψης. Μόνο λύπηση μπορείς να εμπνεύσεις, ρε μαλάκα... Ειλικρινά, μόνο λύπηση που είσαι κάτω από αυτά τα δέντρα, κρυμμένος μέσα στα φυλλώματα και βοηθάς να δολοφονηθούν χωρίς να νιώθεις ούτε για μια στιγμή τον κύκλο που κάνουν οι χυμοί τους από τις ρίζες μέχρι το τελευταίο φυλλαράκι στα τριάντα μέτρα και πάλι πίσω στις ρίζες. Πόσο λίγος μπορείς να καταντήσεις για μια γαμω-στολή, αλήθεια;
Δεν έμεινα πολύ μέσα Στο Δάσος. Γιατί το τερατώδες καρκινωματικό έκτρωμα που αναπτύσσεται εντός του από τους Εχθρούς της Ζωής, μου έδωσε μια απίστευτη σφαλιάρα. Στην αποψιλωμένη ερημιά, λοιπόν, κυριαρχεί ένα παράλληλο συναίσθημα. Σοκ και Οργή. Αυθόρμητη και γνήσια οργή είναι αυτό που ένιωσα για την "ανθρώπινη επέμβαση" μέσα σε αυτόν τον πλούτο της ζωής.
Και μια τεράστια απορία για το μυαλό που σχεδίασε αυτό το θάνατο και την καταστροφή χωρίς ούτε έναν πραγματικό λόγο. Για να καθαρίζουμε τρία γραμμάρια χρυσάφι στον τόννο και να πηγαίνουμε μετά να το καλουπώνουμε σε ορθογώνια κομμάτια και να το χώνουμε σε μπετονάρισμένα υπόγεια χρηματοκιβώτια τραπεζών σε τακτοποιημένες ντάνες κάνοντας όλο το υπόλοιπο βουνό χέρσα και δηλητηριασμένα μπάζα. Πόσο μαλάκας μπορείς να καταντήσεις για μια γαμώ-γραββάτα, αλήθεια;
Όμως ακόμα περισσότερες απορίες έχω για τον καθένα που παίρνει μέρος σε αυτή την παράνοια που διαδραματίζεται στη Χαλκιδική. Για τους "εργατιά-εργατιά ενωμένη σα γροθιά", για τους "ξενομερίτες με τα αλυσοπρίονα", για τον κάθε άνθρωπο που με οποιαδήποτε "επαγγελματική ιδιότητα" ανεβαίνει κάθημερινά εκεί πάνω, περιβάλλεται διαρκώς από αυτόν τον θρίαμβο της ζωής και εξακολουθεί να συμμετέχει -σαν ένας γαμημένος τερμίτης- στο να μεγαλώνει το καρκίνωμα. Πόσο δολοφόνος μπορείς να καταντήσεις για μερικά γαμω-λεφτά, αλήθεια;
Από την άλλη, καμία απορία δεν έχω για τον Πάνο Σκουρλέτη που με αφορμή το "προσωρινό κλείσιμο" κατάφερε να δώσει αβάντα ενός χρόνου ακόμα στην Eldorado για να στηθεί η περιβόητη "πειραματική μονάδα flash smelting" που όλοι γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται, ούτε μπορεί να λειτουργήσει. Μπορώ πολύ καλά να καταλάβω -χωρίς αυτό να τον αθωώνει στο ελάχιστο- πόσο Χατζηαβάτης μπορεί να γίνει ένας Εθισμένος στην γαμω-Πρέζα της Εξουσίας. Αλήθεια...
Για να μην το πάμε πιο μακριά και το κουράσουμε, δυο πραγματάκια ακόμα.
Μίλα μου για μπουλόνια, σφεντόνες, μολότοφ, ρουκέτες κι άλλες συμβολικές χρήσεις αντιβίας όταν στο ίδιο Το Δάσος η αστυνομοκρατία είναι ασφυκτική, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και τριακόσιες εξηνταπέντε μέρες το χρόνο. Το Riot Porn πουλάει -αυτό είναι σίγουρο- αλλά η πραγματική σχέση υπεροπλίας είναι τουλάχιστον 300 προς 1 υπέρ της Κράτους που προστατεύει την Εταιρεία.
Επίσης μίλα μου για Δικαιοσύνη, όταν εκτός από όλα τα προηγούμενα τέρατα διώξεων εις βάρος των κατοίκων, οι "Προστάτες του Πανούση" σπάνε το πόδι γυναίκας μπροστά στα μάτια όλων μας και στη συνέχεια προσάγουν, συλλαμβάνουν και κατηγορούν ένα ολόκληρο λεωφορείο. Με Το Δάσος γύρω τους να τους προσφέρει ακόμα τη σκιά και τη δροσιά του, αδιαφορώντας για το αν είναι οι πραγματικοί εγκληματίες και τα αγγλικά τους όταν απευθύνονται σε ξένους περιορίζονται στις φράσεις "you do what we say, μωρή", "are you a woman,you?" και "you do that to your country?".
Βίντεο από το ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΟ της ΕΤ3
Κλείνοντας μια φράση προς όλα τα πρόσωπα που αντιλαμβάνονται ακόμη ότι υπάρχει Ανθρώπινη Κατάσταση και Ιδιότητα.
Ανεβείτε στον Κακάβο και ζήστε έστω και για λίγο Το Δάσος. Κι έπειτα κάντε ό,τι σας φωτίσει να αποφασίσετε αυτή η εμπειρία.
Γιατί αν δεν το κάνετε σύντομα -έτσι όπως τρέχουνε όλοι μαζί οι τερμίτες, τσέκαρε και το σημερινό ΣτΕ- σε πολύ λίγο καιρό, "Σαν την Χαλκιδική δεν θα 'χει"...
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν έχει πια νόημα να σου γράψω αναλυτικά τι έγινε στο Beyond Europe. Πες μου στα σχόλια αν θες ή όχι.
1 comment:
Για άλλη μια φορά μια αποκρυσταλλωμένη άποψη.
Ναι, να μας πεις και για το Beyond Europe.
Post a Comment