Μεγάλη η Χάρη αυτής της Αγίας Τριάδας!

Σε κάθε συζητήσιμη (και φυσικά δυνάμει επικίνδυνη) συναλλαγή ο πιστός και υποψήφιος συναλλασσόμενος πρέπει να απευθύνεται σεμνά και ταπεινά και να ζητά γονυπετής την χάρη της Αγίας Τριάδας.
Αγίες Τριάδες φυσικά υπάρχουν πολλές ανά την Χριστιανοσύνη, αλλά οι πλέον θαυματουργές εδρεύουν όπως είναι αναμενόμενο στις διασημότερες Μονές.

Η Αγία Τρίαδα αποτελείται σχεδόν πάντοτε από Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, όπως στην παραπάνω αγιογραφία από την Μονή Βατοπεδίου. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να αποτελείται από φυσικούς εκπροσώπους των ανωτέρω μυθικών προσώπων, για να γίνει η δουλειά. Σε μερικές συναλλαγές λοιπόν, απαιτεί Συμβολαιογράφο, Δικηγόρο Α' και Δικηγόρο Β'. Σε άλλες πάλι Υπουργό, Ηγούμενο και Τελικό Αγοραστή.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό και ο πιστός οφείλει πάντοτε να ξεχωρίζει τις κατάλληλες Αγίες Τριάδες και κυρίως να μην τις συγχέει ποτέ με τις σκέτες Τριάδες. Γιατί από παλαιοτάτων χρόνων Τριάδες είθισται να ονομάζουμε τις οργανώσεις της Κινέζικης Μαφίας.

Film Noir στην Δεξαμενή

Το Film Noir ξεκινάει πολύ καλά. Με έναν ήρωα που ξυπνάει δίπλα σε ένα πτώμα πλάι στα γράμματα που σχηματίζουν την λέξη HOLLYWOOD. Δεν θυμάται την τύφλα του, πάσχει από αμνησία που έχει προκληθεί από ένα τραύμα που φέρει στο κεφάλι. Το παρακείμενο πτώμα ανήκει σε έναν μπάτσο. Με αυτό το σχετικά απλό catch και αρκετά έξυπνη (αρχικά) επεξεργασία η ταινία καταφέρνει να σε "ψήσει" μέχρι το διάλειμμα και να σε κάνει να παραβλέψεις μερικά σεναριακά μικροπροβλήματα (όπως ότι όλα γίνονται σχετικά "εύκολα" στην αναζήτηση του ήρωα που προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος διάολο είναι και υπερβολικά "δύσκολα" στις μετακινήσεις του αφού τον πυροβολούν συνέχεια χωρίς ωστόσο να τον πετυχαίνουν).
Μέχρι εδώ καλά. Δυστυχώς, στο δεύτερο μέρος οι σεναριακές αδυναμίες αυξάνονται και πληθύνονται και η δυσκολία του σχεδίου να αποδώσει την συναισθηματική κατάσταση του ήρωα (σε αντίθεση με τα γενικά πλάνα που είναι σχεδιασμένα πολύ ατμοσφαιρικά) καταντά την ταινία σχεδόν "βασανιστική". Όσο για την "λύση" στο τέλος είναι, κατά την γνώμη μου, τουλάχιστον αφελής.
Όμως το σάουντρακ λέει και τελικά το Film Noir έχει αρκετές καλές στιγμές και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, τόσο σεναριακά όσο και σχεδιαστικά, και στην τελική στην Δεξαμενή καλοκαιριάτικα με τον ουρανό από πάνω, ποπ κορν και μια μπύρα στο χέρι το ψιλοκαταπίνεις...

Γκραν Γκινιόλ # 2 (αλλά στην ουσία τρίτο)

Μετά το μαύρο εξώφυλλο του τεύχους 0 και το λευκό εξώφυλλο του τεύχους 1 το τρίτο Γκραν Γκινιόλ που φέρει το νούμερο 2 είναι κι αυτό με λευκό εξώφυλλο. Αν και έχει κυκλοφορήσει εδώ και δύο περίπου μήνες και το αναζήτησα σε αρκετά κεντρικά, συνοικιακά (και επαρχιακά στις διακοπές μου) περίπτερα δεν το βρήκα πουθενά. Τελικά το πήρα χτες από την Jemma της Καλλιθέας. Τέλος με το ιστορικό, ας του πιούμε τώρα το αίμα...

Στα Κόμικς το "Δηλητηριώδες Νανούρισμα" εξακολουθεί να είναι γαμάτο και η ταυτόχρονη κυκλοφορία του ομώνυμου άλμπουμ από την jemmapress (για το οποίο θα κάνω χωριστό ποστ στο μέλλον με περισσότερα στοιχεία για τον δημιουργό του με το στραμπουληχτικό για την γλώσσα ονοματεπώνυμο - Douglas Paszkiewicz) δεν μειώνει καθόλου την σταδιακή απόλαυσή του στο περιοδικό. Από τα υπόλοιπα, το Nitro ολοκληρώνεται, το Τhe Goon συνεχίζεται και Τα Παιδιά του Κθούλου εισάγονται με ένα πολύ καλό τετρασέλιδο. Τα Bleeding Hearts (συνεργασία Δερβενιώτη-Οθωναίου σε χιαστί ρόλους σεναρίου-σχεδίου) είναι πάρα πολύ καλά. Το KiDdo του Γιώργου Ματάλα (βαρύ και σχεδιαστικά σκληρό στο κοντράστ του) είναι ώριμο σεναριακά και ικανοποιεί.

Τα τρία θέματα (Marvel Horror of the 70's, The Clones of Bruce Lee και Hammer's Dracula μέρος II) είναι κατατοπιστικά και καλογραμμένα.

Το νεοεισερχόμενο Audio Terrorism ασχολείται με την περίπτωση Mike Patton, το Homemade Weird παρουσιάζει την κινηματογραφική δουλειά του Γιάννη Τσιτσίμη ενώ οι υπόλοιπες στήλες ενημερώνουν τηλεγραφικά ή και πιο αναλυτικά για βιβλία, ταινίες και κόμικς.

Τέλος, Guest Artist του Γκραν Γκινιόλ#2 είναι ο Archangel.

Η Τέχνη του Αισθητικά Ακραίου φιλοξενείται από ένα περιοδικό που βρίσκει όλο και πιο πολύ το δρόμο του θεματολογικά και αισθητικά.

Άντε να δούμε πως θα βρει και θέση στον ωκεανό των περιοδικών που βουλιάζει τα περίπτερα, τώρα!!!

Η Λήθη του Νίκου Βλαντή

Κατέχω την Λήθη από την μέρα που κυκλοφόρησε αλλά η ζωή μου τους τελευταίους μήνες ήταν ένα τρελάδικο κι έτσι παρόλο που την διάβασα σχεδόν αμέσως (και μονορούφι) μέχρι τώρα δεν μπόρεσα να γράψω κάτι για το καινούριο μυθιστόρημα του Νίκου Βλαντή. Και εν μέρει από τον φόβο μήπως τον αδικήσω.

Το βιβλίο είναι καλό, γι' αυτό δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Κι ο Βλαντής συνεχίζει να χαράζει τον δικό του δημιουργικό δρόμο, και όσο προχωράει σ' αυτόν συνεχώς να ξεκαθαρίζει πως δεν είναι διατεθειμένος να τον διαπραγματευθεί. Εδώ τα πράγματα είναι Τake it or Leave it. Από την αρχή ξεκαθαρισμένα και εμμονικά τοποθετημένα. Προσωπικά, δεν έχω πρόβλημα μ΄ αυτό. Ίσα-ίσα που το γουστάρω κιόλας.

Υπάρχει μόνο ένα ψεγάδι που βρίσκω στην Λήθη και δυστυχώς βρίσκεται στην αρχή της. Ο ήρωας, αν και είναι ιδιαίτερα πειστικός και "ιδιαίτερος", δεν καταφέρνει να άρει την "δυσπιστία του αναγνώστη" στην σκηνή με το Γκρεϊχάουντ. Ίσως τα σήματα που δίνονται για κείνον παρακάτω να έπρεπε να έχουν δωθεί νωρίτερα. Ίσως κάποια άλλα σήματα που μας δίνει για την αντιληπτική του ικανότητα και την συγκρότηση του, να έπρεπε να είναι διαφορετικά, πιο θολά, αμφίσημα. Ίσως ο Ν.Β. να έπρεπε απλώς να τον βυθίσει στην ομίχλη του οινοπνεύματος ή κάποιων ψυχότροπων.

Έτσι κι αλλιώς από την Λίθινη Πολιτεία και μετά, όλα είναι πολύ σωστά "απογειωμένα"...

Κακό ίσως, αλλά σίγουρα χιούμορ!

Άκουσα την δήλωση στα πεταχτά κι όταν την έψαξα δεν την βρήκα αυτολεξεί για να την λινκάρω.Anyway...

Αν πράγματι ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ είπε "Ποιόν θα πιστέψετε, έναν κατά συρροή δολοφόνο ή την Κυβέρνηση των ΗΠΑ;" προσπαθώντας να αποδείξει με αυτήν την φράση πως δεν έκανε καμμία συμφωνία με τον Ράντοβαν Κάρατζιτς, τότε το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω είναι πως διαθέτει άφθονο χιούμορ.

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολη η απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση, αν τεθεί ουσιαστικά, και αναλογιστεί κανείς την μακριά λίστα από Χασάπηδες του Κόσμου στους οποίους έχει προσφέρει συμφωνίες η Κυβέρνηση των ΗΠΑ στο παρελθόν.

Αύγουστος είναι, ας κρατήσουμε λοιπόν το ερώτημα στην χιουμοριστική του εκδοχή...

Ο (όχι και τόσο) τυχαίος θάνατος του Μπονβιβερισμού

Περσινά ξινά σταφύλια, ίσως...

Οι Μπονβιβεριστές είναι το είδος των ανθρώπων που αρέσκονται να περνάνε καλά, να ζουν "Καλή Ζωή". Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί κανείς να αποδείξει πως είναι κατώτεροι ή ανώτεροι ηθικά από τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω τους, αν και σύμφωνα με μια μάλλον στενόμυαλη οπτική είναι πιο επιρρεπείς στην αποφυγή των κόπων και την λογική "τρώω από τα έτοιμα".

Το τελευταίο διάστημα ο Μπονβιβερισμός στην χώρα διώκεται. Αν και όχι ακόμα νομικά, είναι φανερό πως διώκεται από τα Μέσα και υποσκάπτεται από μέσα, από τους ίδιους τους Μπονβιβεριστές που έχουν βρεθεί σε διάφορες αυτόκλητες "έδρες" τιμητών.

Οι αιτιάσεις ποικίλλουν. Οι περιπτώσεις το ίδιο. Αν κάτι είναι ανησυχητικό δεν είναι φυσικά ο έλεγχος των πράξεων του οποιουδήποτε προσώπου, είναι η επερχόμενη λατρεία της μιζέριας. Η σύγκριση ανόμοιων πραγμάτων, η δήθεν στατιστική ανάλυση, που καταλήγει να υπερασπίζεται προκάτ αποτελέσματα.

Όλοι εμείς οι Δυτικοί, ζούμε εν τέλει μια Μπονβιβερίστικη Ζωή. Στηριγμένη ουσιαστικά στην γεωπολιτική τύχη και την ιστορική μας ικανότητα να πραγματοποιούμε την πιο αδίστακτη από τις υπάρχουσες λύσεις. Ο Μπονβιβερισμός είναι το πιο κοινό έγκλημα του Δυτικού Πολιτισμού.

Και ενώ συμβαίνει παντού γύρω μας, μόνο στην πιο extreme μορφή του καταδικάζεται...

O πίνακας είναι ελαιογραφία του Edward Kay και "εκλάπη" από εδώ