Κάθε αξιακό, ηθικό, θρησκευτικό, νομικό, πολιτικό ή κοινωνικό σύστημα είναι διαδραστικό αφού διαμορφώνει την συνείδηση του ατόμου και με αντίστοιχο τρόπο (λιγότερο ή περισσότερο) επηρεάζεται από την κάθε ατομική συνείδηση που λειτουργεί μέσα σ΄ αυτό. Ακόμα (λογικό το κόβω) κάθε τέτοιο σύστημα πρέπει με κάποιο τρόπο να "ψήνει" το άτομο πως το να είναι μέσα του είναι καλύτερο από το να είναι στην απέξω (ή σε άλλο σύστημα) γιατί στην τελική αυτό το σύστημα μπορεί να του εξασφαλίσει κάποιο πλεονέκτημα που αλλιώς δεν θα είχε.
Θα ισχυριστώ σήμερα πως τελικά όλα τα παραπάνω συστήματα δημιουργήθηκαν για έναν απολύτως πρακτικό λόγο. Για να διαχειριζόμαστε την αμφιβολία μας. Σε ακόμα πιο απλά ελληνικά, για να μην πρέπει κάθε φορά που αμφιβάλλουμε για το οτιδήποτε να τα παρατάμε όλα σύξυλα και να προσπαθούμε να πάρουμε μια απόφαση. Δεν μπορώ να το κάνω πιο πολύ φραγκοδίφραγκα... ελπίζω πως δεν έχεις κάποια βαρβάτη ένσταση μέχρι εδώ.
Για να δούμε τώρα τι γίνεται αν ισχύουν τα παραπάνω. Σε μια μικρή ομάδα τα πράγματα φαίνονται απλά. Το σύστημα διαδραστικό είναι σίγουρα (ανεξάρτητα απ΄ το αν λειτουργεί με διάλογο ή με κάποια μορφή βίας) και το πλεονέκτημα εξαιρετικά προφανές (άρα το ψηστήρι μάλλον δεν χρειάζεται να είναι και πολύ περίτεχνο). Υπάρχει ακόμα και μια (έστω και σχετική) ταύτιση συμφερόντων, το ομαδικό πλεονέκτημα παράγει ατομικό όφελος για όλους (οπότε ακόμα κι αν δεν το μοιράζουμε ισόποσα πάντα κάτι παραπάνω υπάρχει για τον καθένα). Ακόμα, σε μια μικρή ομάδα δεν είναι και σίγουρο (λέω εγώ τώρα, θέλει τσεκάρισμα αυτό) πως παίζει στα σοβαρά η πιθανότητα να μην σε νοιάζει τι θα κάνει η ομάδα, αφού απ' αυτό εξαρτάται η ικανοποίηση των αναγκών σου. Και για να φτάσουμε επιτέλους στην αμφιβολία, όλες οι αμφιβολίες που σου γεννιούνται ή έχουν ήδη απάντηση στην Παράδοση που έχουμε φτιάξει ή αφού λυθούν θα ενταχθούν στην Παράδοση και θα τις πάμε παρακάτω.
Πού ακριβώς στραβώνει το έργο όταν αρχίζει να μεγαλώνει υπερβολικά η ομάδα; Στραβώνει μάλλον, εξετάζοντας τα παραπάνω, σε όλα τα πράγματα. Στο θέμα της διάδρασης αρχίζει να έχει σημασία ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος, δηλαδή η καταγωγή του. Ο διάλογος δεν αποκλείει κανέναν (εκτός από τους μουγκούς) ενώ η βία δημιουργεί μια ολοένα πιο περιορισμένη ομάδα που αποφασίζει για όλους (μέχρι να ανατραπεί με την βία και να αντικατασταθεί -συνήθως- από μια άλλη βίαιη ομάδα). Στο θέμα της ταύτισης συμφερόντων αρχίζει να έχει σημασία ο τρόπος που μοιραζόμαστε τα οφέλη που παράγει το πλεονέκτημά μας, το αν υπάρχει ανισοκατανομή και το αν (και πως) αποθησαυρίζεται και διαιωνίζεται μέσω κληρονομικών δικαιωμάτων. Επίσης εμφανίζεται μια νέα μορφή συμφερόντων που είναι τα ομαδικά συμφέροντα αρχικά με βάση την εξειδίκευση της εργασίας μας. Από την στιγμή που θεσπίζεται κάποια μορφή εκπροσώπησης, μαζί της εμφανίζεται το "αδιάφορο" πρόσωπο. Και εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον από την άποψη της αμφιβολίας. Γιατί πια, η Παράδοση γίνεται αντιφατική, αφού περιέχει επιμέρους Παραδόσεις διαφορετικών ομάδων και προελεύσεων και επιπλέον οι αμφιβολίες έχουν βάσιμο λόγο ύπαρξης αφού πολύ συχνά αντανακλούν την σύγκρουση απόψεων.
Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι υπάρχει σχέση μεταξύ της Ιστορίας και της Εξελικτικής Θεωρίας του Δαρβίνου. Από τους μονοκύτταρους στους πολυκύτταρους οργανισμούς, από τον άνθρωπο στην κοινωνία. Λένε πως όπως οι πιο αποτελεσματικές μεταλλάξεις κέρδισαν στην Βιολογία, έτσι και τα πιο αποτελεσματικά συστήματα κέρδισαν στην Ιστορία. Χμ, αμφιβάλλω...
Για να δούμε αν μπορώ να το στηρίξω έστω και πρόχειρα. Κατ΄ αρχήν το φυσικό περιβάλλον παράγει καθημερινά και από τότε που γεννήθηκε άπειρες μεταλλάξεις, αφήνει κάθε πιθανότητα συνδυασμού ανοιχτή και κυρίως δεν διεκδικεί ποτέ πως έφτασε στο τέρμα του. Το ιστορικό περιβάλλον, αντίθετα, έχει δοκιμάσει πολύ λιγότερα συστήματα, έχει την τάση να κλείνει τις πιθανότητες εμφάνισης νέων συστημάτων και πάντοτε διεκδικεί πως έφτασε στην κορωνίδα του. Το είπε για τις αυτοκρατορίες, το είπε για τις Δημοκρατίες (με το "Τέλος της Ιστορίας" και ξεραθήκαμε στα γέλια). Το λένε κάθε μέρα οι διάφορες Θρησκείες (που έχουν απευθείας γραμμή με τον Ύψιστο).
Μια ακόμα διαφορά ανάμεσα στο φυσικό και το ιστορικό περιβάλλον βρίσκεται στην μετρησιμότητα της αποτελεσματικότητας. Μια αποτυχημένη μετάλλαξη ή δεν θα έχει την ικανότητα να αναπαραχθεί (στείρες μεταλλάξεις) ή αν αποτύχει σε σχετικά μικρό χρόνο θα εξαφανιστεί. Στο ιστορικό περιβάλλον, ακόμα και συστήματα εντελώς αποτυχημένα (στην ικανοποίηση των αναγκών των ατόμων που συμμετέχουν σ' αυτά) επιβίωσαν, είτε διαστρέφοντας τις ανάγκες των ανθρώπων, είτε μέσω πολέμων που φόρτωσαν την κρίση τους στους άλλους.
Όπως και να 'χει η ερώτηση του σημερινού κουίζ του TALES είναι:
Εσύ αλήθεια πως διαχειρίζεσαι την αμφιβολία σου;
Monday, January 31, 2011
Sunday, January 30, 2011
Τέταρτη Ευσεβής Κυριακάτικη Βόλτα
Το επώνυμό του στην ονομαστική θα ήταν όνομα. Και το χιούμορ του πολύ συχνά σκοτώνει...
Σήμερα λοιπόν, πήγαινε εδώ.
Σήμερα λοιπόν, πήγαινε εδώ.
Λαθροέλληνες της Αντας Ψαρρά - Αναδημοσίευση
Στον φυσικό του χώρο εδώ. Και το κλοπιποστάρω με μεγάλη μου χαρά γιατί βαρέθηκα να ακούω πως είναι τάχα αιρετικά τα εντελώς αυτονόητα...
Λαθροέλληνες
Της ΑΝΤΑΣ ΨΑΡΡΑ
Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το παλιό καλό σχολικό σλόγκαν περί της ελευθερίας του ενός που σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου είναι εφεύρημα του ΣΥΡΙΖΑ ή των υποστηρικτών των διαφόρων καταπιεσμένων ομάδων ανθρώπων.
Κι όμως, όλες τις μέρες και κυρίως τα τηλεοπτικά βράδια που κράτησε η κατάληψη της Νομικής αυτό προσπάθησαν να καταρρίψουν οι πάσης φύσεως προστάτες των νόμων. Σε τι άραγε εμπόδιζε την απρόσκοπτη λειτουργία μιας επιχείρησης ή ενός σχολείου ή ακόμα και της Βουλής η παραμονή μεταναστών σε ένα χώρο όπου δεν γίνονταν καν μαθήματα; Για ποιον ακριβώς λόγο και πώς εμποδίστηκε η ελευθερία του κ. Σαμαρά ή της κ. Τρέμη ή της κ. Πιπιλή ή του κ. Χατζηνικολάου για να ζητάνε ξεφωνίζοντας να αρθεί το άσυλο της Νομικής; Γιατί όλοι αυτοί που «έκλαψαν» για το ότι παίζονται πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των μεταναστών, δεν ζήτησαν απλά να εφαρμοστεί ένας δίκαιος νόμος που θα δίνει χαρτιά σε αλλοδαπούς που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα πάνω από 5 ίσως και πάνω από 20 χρόνια; Τέτοιοι μετανάστες ήταν μέσα στη Νομική. Πόσο χώρο χρειάζεται επιτέλους η δική τους ελευθερία; Αλλά κι εκείνους που στα πλαίσια της γενικής συνωμοσιολογίας αποφάσισαν ότι αυτό όλο έγινε για να ξεχαστεί η Ζίμενς και τα κακά της τρόικας ποιος τους ανάγκασε να τα ξεχάσουν; Ελεύθερα θα μπορούσαν να συνεχίσουν το τριήμερο να ασχολούνται με τη Ζίμενς χωρίς κανένα πρόσκομμα, με τους μετανάστες να πεινάνε μέσα στο κτήριο. Εξάλλου αυτό ακριβώς θα συνεχίσουν να κάνουν από σήμερα. Τόσο πολύ δεν τους νοιάζει η απεργία πείνας και δεν τους αγγίζει τα όρια της ελευθερίας τους που ασχολούνται τώρα με το ποιος θα αναλάβει τη σίτιση (?) των απεργών και ποιος θα πληρώνει το νοίκι του κτηρίου.
Ρεζίλι έγινε η Ελλάδα από την κατάληψη της Νομικής ή από το ότι όλες οι δημοκρατικές πένες αναλώθηκαν στην αναγκαιότητα ή μη του ασύλου; Οταν οι καταδίκες για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών, των φυλακισμένων, των ζώων και της φύσης στην Ελλάδα είναι πλέον δεκάδες, δεν ενοχλούνται οι ελεύθεροι αυτοί άνθρωποι με το πόσο ρεζίλι γίνεται η Ελλάδα; Πόσο απεριόριστα είναι τα όρια της ελευθερίας τους που δεν εντυπωσιάζονται όταν καθημερινά σχεδόν η Αστυνομία βρίσκει νεκρούς μετανάστες στο κατώφλι του σπιτιού τους, μαχαιρωμένους ή χτυπημένους από αγνώστους;
Οποιος μιλάει λοιπόν σήμερα για το άσυλο ή για λαθρομετανάστες έχει ήδη πάρει σαφή θέση. Δεν τους φταίει ο Αλαβάνος ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι ομάδες των συμπαραστατών, όπως μέχρι την απόφαση για άρση του ασύλου δεν τους έφταιγε ούτε ο πρύτανης ούτε ο Παπουτσής που επέτρεψε να πάνε στη Νομική οι απεργοί πείνας. Τους φταίει η ελευθερία, και κυρίως η ελευθερία των άλλων. Τους φταίει ακόμα και η ελευθερία διατύπωσης μιας άλλης γνώμης και το θεωρούν κι αυτό απειλή για τη στρατευμένη απολίτιστη άποψή τους. Για όλους αυτούς η δημοκρατία και η ελευθερία σταματούν μπροστά στη δική τους θλιβερή εξουσία.
Υπάρχουν όμως ευτυχώς ακόμα κι εκείνοι που θυμούνται αυτό το σχολικό σλόγκαν και σήμερα σκέπτονται, προτείνουν, συζητούν και παλεύουν για λύσεις, ώστε να διασφαλιστεί και η ζωή των μεταναστών που είχαν την ατυχία να βρεθούν στην Ελλάδα. Αυτοί που έχουν εμπεδώσει δηλαδή το σλόγκαν περί ελευθερίας και θεωρούν χρέος τους να το υπερασπιστούν και να το εμπλουτίσουν με την υπογεγραμμένη και από την Ελλάδα δέσμευση του ΟΗΕ για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων, είτε είναι υπέρ είτε κατά της ύπαρξης του πανεπιστημιακού ασύλου.
Λαθροέλληνες
Της ΑΝΤΑΣ ΨΑΡΡΑ
Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το παλιό καλό σχολικό σλόγκαν περί της ελευθερίας του ενός που σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου είναι εφεύρημα του ΣΥΡΙΖΑ ή των υποστηρικτών των διαφόρων καταπιεσμένων ομάδων ανθρώπων.
Κι όμως, όλες τις μέρες και κυρίως τα τηλεοπτικά βράδια που κράτησε η κατάληψη της Νομικής αυτό προσπάθησαν να καταρρίψουν οι πάσης φύσεως προστάτες των νόμων. Σε τι άραγε εμπόδιζε την απρόσκοπτη λειτουργία μιας επιχείρησης ή ενός σχολείου ή ακόμα και της Βουλής η παραμονή μεταναστών σε ένα χώρο όπου δεν γίνονταν καν μαθήματα; Για ποιον ακριβώς λόγο και πώς εμποδίστηκε η ελευθερία του κ. Σαμαρά ή της κ. Τρέμη ή της κ. Πιπιλή ή του κ. Χατζηνικολάου για να ζητάνε ξεφωνίζοντας να αρθεί το άσυλο της Νομικής; Γιατί όλοι αυτοί που «έκλαψαν» για το ότι παίζονται πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των μεταναστών, δεν ζήτησαν απλά να εφαρμοστεί ένας δίκαιος νόμος που θα δίνει χαρτιά σε αλλοδαπούς που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα πάνω από 5 ίσως και πάνω από 20 χρόνια; Τέτοιοι μετανάστες ήταν μέσα στη Νομική. Πόσο χώρο χρειάζεται επιτέλους η δική τους ελευθερία; Αλλά κι εκείνους που στα πλαίσια της γενικής συνωμοσιολογίας αποφάσισαν ότι αυτό όλο έγινε για να ξεχαστεί η Ζίμενς και τα κακά της τρόικας ποιος τους ανάγκασε να τα ξεχάσουν; Ελεύθερα θα μπορούσαν να συνεχίσουν το τριήμερο να ασχολούνται με τη Ζίμενς χωρίς κανένα πρόσκομμα, με τους μετανάστες να πεινάνε μέσα στο κτήριο. Εξάλλου αυτό ακριβώς θα συνεχίσουν να κάνουν από σήμερα. Τόσο πολύ δεν τους νοιάζει η απεργία πείνας και δεν τους αγγίζει τα όρια της ελευθερίας τους που ασχολούνται τώρα με το ποιος θα αναλάβει τη σίτιση (?) των απεργών και ποιος θα πληρώνει το νοίκι του κτηρίου.
Ρεζίλι έγινε η Ελλάδα από την κατάληψη της Νομικής ή από το ότι όλες οι δημοκρατικές πένες αναλώθηκαν στην αναγκαιότητα ή μη του ασύλου; Οταν οι καταδίκες για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών, των φυλακισμένων, των ζώων και της φύσης στην Ελλάδα είναι πλέον δεκάδες, δεν ενοχλούνται οι ελεύθεροι αυτοί άνθρωποι με το πόσο ρεζίλι γίνεται η Ελλάδα; Πόσο απεριόριστα είναι τα όρια της ελευθερίας τους που δεν εντυπωσιάζονται όταν καθημερινά σχεδόν η Αστυνομία βρίσκει νεκρούς μετανάστες στο κατώφλι του σπιτιού τους, μαχαιρωμένους ή χτυπημένους από αγνώστους;
Οποιος μιλάει λοιπόν σήμερα για το άσυλο ή για λαθρομετανάστες έχει ήδη πάρει σαφή θέση. Δεν τους φταίει ο Αλαβάνος ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι ομάδες των συμπαραστατών, όπως μέχρι την απόφαση για άρση του ασύλου δεν τους έφταιγε ούτε ο πρύτανης ούτε ο Παπουτσής που επέτρεψε να πάνε στη Νομική οι απεργοί πείνας. Τους φταίει η ελευθερία, και κυρίως η ελευθερία των άλλων. Τους φταίει ακόμα και η ελευθερία διατύπωσης μιας άλλης γνώμης και το θεωρούν κι αυτό απειλή για τη στρατευμένη απολίτιστη άποψή τους. Για όλους αυτούς η δημοκρατία και η ελευθερία σταματούν μπροστά στη δική τους θλιβερή εξουσία.
Υπάρχουν όμως ευτυχώς ακόμα κι εκείνοι που θυμούνται αυτό το σχολικό σλόγκαν και σήμερα σκέπτονται, προτείνουν, συζητούν και παλεύουν για λύσεις, ώστε να διασφαλιστεί και η ζωή των μεταναστών που είχαν την ατυχία να βρεθούν στην Ελλάδα. Αυτοί που έχουν εμπεδώσει δηλαδή το σλόγκαν περί ελευθερίας και θεωρούν χρέος τους να το υπερασπιστούν και να το εμπλουτίσουν με την υπογεγραμμένη και από την Ελλάδα δέσμευση του ΟΗΕ για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων, είτε είναι υπέρ είτε κατά της ύπαρξης του πανεπιστημιακού ασύλου.
Saturday, January 29, 2011
Μούγκα στην στρούγκα #2
Κι αυτό πάλι ποιανού είναι; Για φαντάσου, αλλά αν δεν το βρεις κι αυτό, ας το πάρει το ποτάμι...
Οι εργαζόμενοι ανεξάρτητα από εθνικότητα, φύλο, χρώμα ή θρήσκευμα έχουν κοινά προβλήματα, κοινά κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και ενώνουν τις δυνάμεις τους, σε κοινούς αγώνες.
Η (λείπει το αρτικόλεξο) και οι εργαζόμενοι της χώρας μας αντιπαλεύουν κάθε συμπεριφορά ξενοφοβίας και ρατσισμού κατά των μεταναστών, των πιο αδύνατων και ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού, για αυτό αναπτύσσουν πρωτοβουλίες και δράσεις νομιμοποίησης και ισότιμης ένταξης των μεταναστών.
Χμμ, είναι και παλιό...
Μούγκα στην στρούγκα # 1
Από ποιο επίσημο site είναι αυτό το απόσπασμα; Προσπάθησε να φανταστείς, αλλά αν δεν τα καταφέρεις, ας το πάρει το ποτάμι...
Bασική αρχή του Συνδικαλιστικού Κινήματος στο θέμα των μεταναστών και των προσφύγων, είναι η ίση μεταχείρηση και η ομαλή ένταξή τους στον εργασιακό και τον ευρύτερο κοινωνικό τομέα. Με άξονα την προστασία των μεταναστών και των προσφύγων από φαινόμενα διακρίσεων και ρατσισμού, το (λείπει μια ακροστοιχίδα) μεταξύ άλλων, δραστηριοποιείται παρέχοντας τις υπηρεσίες του, με στόχο την αρτιότερη ενημέρωση των μεταναστών και των προσφύγων για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους, την ευκολώτερη πρόσβασή τους σε θεσμούς και πρόσωπα τα οποία μπορούν να παρέχουν αναβαθμισμένη στήριξη, την ενδύνάμωσή τους ώστε να είναι σε θέση να διεκδικήσουν μόνοι τους τα δικαιώματά τους ως ισότιμοι πολίτες της κοινωνίας μας.
Για το λόγο αυτό, κρίνεται αναγκαία η συσπείρωση των μεταναστών και προσφύγων στα σωματεία, ούτως ώστε να μπορούν να ενταχθούν και να παλέψουν συντεταγμένα για την προάσπιση και περαιτέρω βελτίωση των δικαιωμάτων τους.
Μέσα από τα Συνδικάτα ενισχύουμε τη δύναμή μας, προασπίζουμε τα κεκτημένα μας, διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.
Σαν να μου φαίνεται πως κάτι δεν κάνατε καλά για να υπάρχουν τόσοι "αόρατοι"...
Friday, January 28, 2011
Αναδημοσίευση: Η ΝΟΜΙΚΗ (ΣΧΟΛΗ) ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Κλοπιποστάρω από εδώ, γιατί το θεωρώ χρέος μου να αναδημοσιεύσω αυτό το κείμενο. Από εδώ έχω κλέψει την φωτογραφία που θεωρώ αντίστοιχα έξοχη και πολύ θα ήθελα να γνώριζα το όνομα του φωτογράφου για να τον αναφέρω.
Η ΝΟΜΙΚΗ (ΣΧΟΛΗ) ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Του Κώστα Δουζίνα
Ποιος είναι ο ρόλος της νομικής παιδείας, τι σημαίνει το να μαθαίνει κανείς το νόμο; Το πρώτιστο καθήκον των δασκάλων του νόμου, είναι να κατανοούν και να διδάσκουν τη γλώσσα της δικαιοσύνης, την αναπνοή, το πνεύμα και την αμεροληψία που θα έπρεπε να κινεί το σώμα του νόμου. Νόμος χωρίς δικαιοσύνη είναι κενό γράμμα, σώμα δίχως ψυχή – υπολείμματα απλώς και ερείπια μιας έντιμης παράδοσης. Ένας δικηγόρος που θέλει να είναι άξιος του ονόματός της, νέμει και κατανέμει. Θέτει τις απαιτήσεις της απούσας δικαιοσύνης και της ιδανικής ισότητας ενώπιον της, πάνω από τα αιτήματα της εξουσίας και των καταχρήσεων του πλούτου.
Η δικαιοσύνη εκλείπει, όχι μόνο όταν δεν πληρούνται τα κριτήρια, που ο ίδιος ο νόμος έχει θέσει στον εαυτό του, αλλά πολύ περισσότερο, όταν το σύνολο της Νομικής (και η διδασκαλία της) δεν λογοδοτεί, η ίδια, στο βωμό της δικαιοσύνης. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να το θυμίσω αυτό στα παιδιά της Αντιγόνης. Η Θέμιδα, που κοσμεί τα δικαστήρια μας, έχει δεμένα τα μάτια της, ακριβώς για να μην δει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του προσώπου, που έρχεται ενώπιον του νόμου (τοποθετώντας την αφηρημένη λογική του θεσμού πάνω από τη ζεστή λάμψη της δικαιοσύνης).
Η Νομική σχολή από την άλλη πλευρά, έχει στο σφυγμό της ένα ανάχωμα ορθάνοιχτο, που κοιτάζει τον άλλο στο πρόσωπο και υπόσχεται άπειρη δικαιοσύνη. Εκείνοι, που το ξεχνούν αυτό, όταν διδάσκουν ή ασκούν τη δικηγορία, μετατρέπονται σε λογιστές της εξουσίας και υποχείρια της. Από λειτουργούς του κράτους Δικαίου, μετατρέπονται σε υπηρέτες του κράτους. Η απόσταση μεταξύ Κράτους και Κράτους Δικαίου, είναι πάντοτε μικρή, αλλά όταν η δικαιοσύνη εκπίπτει του νόμου, τότε τα δύο καθίστανται ταυτόσημα – ο νόμος σαν γλώσσα μιας τρελής από δύναμη κυριαρχίας.
Τι είναι, όμως, δικαιοσύνη; Βλέπουμε ότι μας περιβάλει η αδικία, αλλά συχνά δεν γνωρίζουμε που βρίσκεται η δικαιοσύνη. Η πιο οδυνηρή μαρτυρία της εποχής μας, γι’αυτό, είναι η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι η δικαιοσύνη έχει εκλείψει. Ότι δικαιοσύνη, δεν υπάρχει στα γκέτο της Αθήνας, δεν υπάρχει για τους ανέργους. Ότι ματαιώνεται με την λήψη των μέτρων του ΔΝΤ, τις περικοπές μισθών για τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους, ή με την αντιμετώπιση των προσφύγων στα στρατόπεδα του Έβρου και το τείχος, που ετοιμάζεται για να κρατήσει τους φτωχούς εκτός και τους Έλληνες εντός.
Η βίαιη αποβολή της δικαιοσύνης, αποδεικνύεται από την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σύμφωνα με την οποία η αποστολή προσφύγων στην Ελλάδα, ισοδυναμεί με βασανιστήρια, απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση. Αιτία γι’αυτήν την απόφαση είναι η απάνθρωπη διαβίωση και οι συνθήκες κράτησης, καθώς και το γεγονός ότι η Ελλάδα, ουσιαστικά ποτέ, δεν δίνει άσυλο στους αιτούντες πρόσφυγες.
Από το γεγονός, ότι το Βέλγιο καταδικάστηκε, επειδή θεώρησε την Ελλάδα ως ένα ανθρωπιστικό κράτος, στο οποίο μπορεί να αποστείλει πίσω έναν Αφγανό πρόσφυγα και τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη, που στο εξής θα ασχοληθούν με την ελληνική κυβέρνηση, όπως της αξίζει: σαν τον παραβάτη της στοιχειώδους αξιοπρέπειας των εξαθλιωμένων αυτής της γης. Δεν υπάρχει ασυλία στην Ελλάδα – οι πρόσφυγες και οι μετανάστες συλούνται. Το Πανεπιστημιακό άσυλο, προσφέρει μια ελάχιστη αποζημίωση για αυτή την πολύ μεγαλύτερη σύληση.
Η δικαιοσύνη, θα ναυαγήσει την στιγμή που ο Νόμος και οι πανεπιστημιακοί καθηγητές θα επιχειρήσουν να ‘εκκενώσουν’ την σχολή της Νομικής, από τους απεργούς πείνας που την κατέλαβαν, ώστε να έχουν ένα μέρος να κοιμούνται. Πετώντας έξω τους απεργούς, αυτό που θα πετάξουν έξω από την Σχολή του Νόμου, είναι η δικαιοσύνη. Γιατί, τι είναι ακριβώς αυτό που ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι, μέσα στην σχολή της Νομικής? Να μας κάνουν, να προσέξουμε, επιτέλους, την αδύναμη και ασήμαντη ύπαρξη που έχουν για μας. Διεκδικούν τις απαραίτητες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Την ελάχιστη δυνατή αναγνώριση ότι ζουν εδώ, εργάζονται εδώ, ωστόσο τους μεταχειρίζονται χειρότερα απ’ ότι σε καταδικασμένους σε ισόβια.
Αυτό που, απλά, λένε είναι: “είμαστε εμείς που δεν μας βλέπετε, δεν μας λαμβάνετε υπόψη, δεν μας δίνετε ταυτότητα, εμείς που είμαστε δίπλα σας και ανήκουμε σε αυτό που είστε και σ’ αυτό που γίνεστε”. Είναι οι άνθρωποι που τιμωρούνται, όχι γι αυτό που έχουν κάνει (εγκληματικότητα ή παρανομία), αλλά, γι αυτό που είναι. Όχι γιατί κουβαλούν ένα κακό, αλλά για την εξαθλιωμένη τους αθωότητα. Οι δικοί μας ‘sans papiers’ (χωρίς χαρτιά), είναι οι homines sacri, άτομα που επειδή δεν έχουν νομική υπόσταση, δεν λογαριάζονται ως άτομα και γι αυτό υφίστανται τις χειρότερες βαναυσότητες από κράτη ή άλλους ανθρώπους, εργοδότες, ιδιοκτήτες ή μειοψηφίες, που κραυγάζουν δίπλα τους στον δρόμο.
Θα ακούσουμε και πάλι, τα προφανή, πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επειδή, διδάσκουμε το Σύνταγμα και τις σχετικές διατάξεις στις σχολές της Νομικής, διαθέτουμε πλήθος οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κοινότητες, διανοούμενους, υπουργεία, συνηγόρους και θεσμούς που τα προάγουν. Αλίμονο. Δεν σταματάνε να μας επαναλαμβάνουν πως τα ανθρώπινα δικαιώματα ανήκουν σε όλους μας επειδή, ακριβώς, είμαστε μέρος της ανθρωπότητας, κι όχι επειδή συνδεόμαστε με κάτι πιο συγκεκριμένο, όπως ένα έθνος, ένα κράτος ή μία ομάδα. Κι αυτό, ακούγεται πραγματικά παρηγορητικό.
Όταν, ωστόσο, γυρίσουμε το βλέμμα στους μετανάστες της νομικής σχολής, οι παραπάνω διακηρύξεις φαντάζουν αντιφατικές και ψευδείς αξίες της ιδεολογίας μας. Καταγγέλλοντας τις χείριστες παραβιάσεις σήμερα στην Ελλάδα, διεκδικώντας το δικαίωμα να γίνουν ορατοί και αντιληπτοί – έστω και ελάχιστα, έστω και με το τίμημα της ζωής τους – αυτοί οι άνθρωποι, προσφέρουν την πιο σημαντική υπηρεσία που θα μπορούσαν, στον Νόμο και την Νομική Σχολή. Φέρνουν αντιμέτωπους τους καθηγητές και τους φοιτητές, με όσα θα πρεπε να διδάσκουν και να διδάσκονται, αλλά τις περισσότερες φορές αγνοούν.
Η θυσία τους (sacrificium) σημαίνει ιεροποίηση (sacer facere) και θα ‘ναι πράγματι μια πράξη ιερή – σύνδεση του εγκόσμιου με το άγιο, ένα γεφύρωμα του νόμου και της διδασκαλίας του, με την άπειρη δικαιοσύνη και την ατελεύτητη φιλοξενία, για τις οποίες δεν μπορούμε ποτέ να πούμε, ότι είναι εδώ, ότι τις κατέκτησε τώρα ο κόσμος, κι εμείς μέσα σε αυτόν και ότι άρα, ο κόσμος είναι ‘καλός’.
Αν πετάξουμε έξω αυτούς τους ανθρώπους, από την σχολή όπου διδάσκεται ο Νόμος, ένας νόμος που για ελάχιστες ώρες και μέρες κατακλύστηκε με την ιδέα της δικαιοσύνης, ή, καλύτερα, με την διαμαρτυρία ενάντια στην απόλυτη αδικία, τότε πραγματικά δεν θα μας αξίζει να γυρίσουμε ξανά στον ίδιο χώρο, για να διδάξουμε το Νόμο, ή να υποκρινόμαστε ότι ο νόμος που διδάσκουμε, έχει οποιαδήποτε σχέση με την δικαιοσύνη.
Ο Κώστας Δουζίνας είναι καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου, στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου
Η ΝΟΜΙΚΗ (ΣΧΟΛΗ) ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Του Κώστα Δουζίνα
Ποιος είναι ο ρόλος της νομικής παιδείας, τι σημαίνει το να μαθαίνει κανείς το νόμο; Το πρώτιστο καθήκον των δασκάλων του νόμου, είναι να κατανοούν και να διδάσκουν τη γλώσσα της δικαιοσύνης, την αναπνοή, το πνεύμα και την αμεροληψία που θα έπρεπε να κινεί το σώμα του νόμου. Νόμος χωρίς δικαιοσύνη είναι κενό γράμμα, σώμα δίχως ψυχή – υπολείμματα απλώς και ερείπια μιας έντιμης παράδοσης. Ένας δικηγόρος που θέλει να είναι άξιος του ονόματός της, νέμει και κατανέμει. Θέτει τις απαιτήσεις της απούσας δικαιοσύνης και της ιδανικής ισότητας ενώπιον της, πάνω από τα αιτήματα της εξουσίας και των καταχρήσεων του πλούτου.
Η δικαιοσύνη εκλείπει, όχι μόνο όταν δεν πληρούνται τα κριτήρια, που ο ίδιος ο νόμος έχει θέσει στον εαυτό του, αλλά πολύ περισσότερο, όταν το σύνολο της Νομικής (και η διδασκαλία της) δεν λογοδοτεί, η ίδια, στο βωμό της δικαιοσύνης. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να το θυμίσω αυτό στα παιδιά της Αντιγόνης. Η Θέμιδα, που κοσμεί τα δικαστήρια μας, έχει δεμένα τα μάτια της, ακριβώς για να μην δει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του προσώπου, που έρχεται ενώπιον του νόμου (τοποθετώντας την αφηρημένη λογική του θεσμού πάνω από τη ζεστή λάμψη της δικαιοσύνης).
Η Νομική σχολή από την άλλη πλευρά, έχει στο σφυγμό της ένα ανάχωμα ορθάνοιχτο, που κοιτάζει τον άλλο στο πρόσωπο και υπόσχεται άπειρη δικαιοσύνη. Εκείνοι, που το ξεχνούν αυτό, όταν διδάσκουν ή ασκούν τη δικηγορία, μετατρέπονται σε λογιστές της εξουσίας και υποχείρια της. Από λειτουργούς του κράτους Δικαίου, μετατρέπονται σε υπηρέτες του κράτους. Η απόσταση μεταξύ Κράτους και Κράτους Δικαίου, είναι πάντοτε μικρή, αλλά όταν η δικαιοσύνη εκπίπτει του νόμου, τότε τα δύο καθίστανται ταυτόσημα – ο νόμος σαν γλώσσα μιας τρελής από δύναμη κυριαρχίας.
Τι είναι, όμως, δικαιοσύνη; Βλέπουμε ότι μας περιβάλει η αδικία, αλλά συχνά δεν γνωρίζουμε που βρίσκεται η δικαιοσύνη. Η πιο οδυνηρή μαρτυρία της εποχής μας, γι’αυτό, είναι η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι η δικαιοσύνη έχει εκλείψει. Ότι δικαιοσύνη, δεν υπάρχει στα γκέτο της Αθήνας, δεν υπάρχει για τους ανέργους. Ότι ματαιώνεται με την λήψη των μέτρων του ΔΝΤ, τις περικοπές μισθών για τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους, ή με την αντιμετώπιση των προσφύγων στα στρατόπεδα του Έβρου και το τείχος, που ετοιμάζεται για να κρατήσει τους φτωχούς εκτός και τους Έλληνες εντός.
Η βίαιη αποβολή της δικαιοσύνης, αποδεικνύεται από την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σύμφωνα με την οποία η αποστολή προσφύγων στην Ελλάδα, ισοδυναμεί με βασανιστήρια, απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση. Αιτία γι’αυτήν την απόφαση είναι η απάνθρωπη διαβίωση και οι συνθήκες κράτησης, καθώς και το γεγονός ότι η Ελλάδα, ουσιαστικά ποτέ, δεν δίνει άσυλο στους αιτούντες πρόσφυγες.
Από το γεγονός, ότι το Βέλγιο καταδικάστηκε, επειδή θεώρησε την Ελλάδα ως ένα ανθρωπιστικό κράτος, στο οποίο μπορεί να αποστείλει πίσω έναν Αφγανό πρόσφυγα και τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη, που στο εξής θα ασχοληθούν με την ελληνική κυβέρνηση, όπως της αξίζει: σαν τον παραβάτη της στοιχειώδους αξιοπρέπειας των εξαθλιωμένων αυτής της γης. Δεν υπάρχει ασυλία στην Ελλάδα – οι πρόσφυγες και οι μετανάστες συλούνται. Το Πανεπιστημιακό άσυλο, προσφέρει μια ελάχιστη αποζημίωση για αυτή την πολύ μεγαλύτερη σύληση.
Η δικαιοσύνη, θα ναυαγήσει την στιγμή που ο Νόμος και οι πανεπιστημιακοί καθηγητές θα επιχειρήσουν να ‘εκκενώσουν’ την σχολή της Νομικής, από τους απεργούς πείνας που την κατέλαβαν, ώστε να έχουν ένα μέρος να κοιμούνται. Πετώντας έξω τους απεργούς, αυτό που θα πετάξουν έξω από την Σχολή του Νόμου, είναι η δικαιοσύνη. Γιατί, τι είναι ακριβώς αυτό που ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι, μέσα στην σχολή της Νομικής? Να μας κάνουν, να προσέξουμε, επιτέλους, την αδύναμη και ασήμαντη ύπαρξη που έχουν για μας. Διεκδικούν τις απαραίτητες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Την ελάχιστη δυνατή αναγνώριση ότι ζουν εδώ, εργάζονται εδώ, ωστόσο τους μεταχειρίζονται χειρότερα απ’ ότι σε καταδικασμένους σε ισόβια.
Αυτό που, απλά, λένε είναι: “είμαστε εμείς που δεν μας βλέπετε, δεν μας λαμβάνετε υπόψη, δεν μας δίνετε ταυτότητα, εμείς που είμαστε δίπλα σας και ανήκουμε σε αυτό που είστε και σ’ αυτό που γίνεστε”. Είναι οι άνθρωποι που τιμωρούνται, όχι γι αυτό που έχουν κάνει (εγκληματικότητα ή παρανομία), αλλά, γι αυτό που είναι. Όχι γιατί κουβαλούν ένα κακό, αλλά για την εξαθλιωμένη τους αθωότητα. Οι δικοί μας ‘sans papiers’ (χωρίς χαρτιά), είναι οι homines sacri, άτομα που επειδή δεν έχουν νομική υπόσταση, δεν λογαριάζονται ως άτομα και γι αυτό υφίστανται τις χειρότερες βαναυσότητες από κράτη ή άλλους ανθρώπους, εργοδότες, ιδιοκτήτες ή μειοψηφίες, που κραυγάζουν δίπλα τους στον δρόμο.
Θα ακούσουμε και πάλι, τα προφανή, πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επειδή, διδάσκουμε το Σύνταγμα και τις σχετικές διατάξεις στις σχολές της Νομικής, διαθέτουμε πλήθος οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κοινότητες, διανοούμενους, υπουργεία, συνηγόρους και θεσμούς που τα προάγουν. Αλίμονο. Δεν σταματάνε να μας επαναλαμβάνουν πως τα ανθρώπινα δικαιώματα ανήκουν σε όλους μας επειδή, ακριβώς, είμαστε μέρος της ανθρωπότητας, κι όχι επειδή συνδεόμαστε με κάτι πιο συγκεκριμένο, όπως ένα έθνος, ένα κράτος ή μία ομάδα. Κι αυτό, ακούγεται πραγματικά παρηγορητικό.
Όταν, ωστόσο, γυρίσουμε το βλέμμα στους μετανάστες της νομικής σχολής, οι παραπάνω διακηρύξεις φαντάζουν αντιφατικές και ψευδείς αξίες της ιδεολογίας μας. Καταγγέλλοντας τις χείριστες παραβιάσεις σήμερα στην Ελλάδα, διεκδικώντας το δικαίωμα να γίνουν ορατοί και αντιληπτοί – έστω και ελάχιστα, έστω και με το τίμημα της ζωής τους – αυτοί οι άνθρωποι, προσφέρουν την πιο σημαντική υπηρεσία που θα μπορούσαν, στον Νόμο και την Νομική Σχολή. Φέρνουν αντιμέτωπους τους καθηγητές και τους φοιτητές, με όσα θα πρεπε να διδάσκουν και να διδάσκονται, αλλά τις περισσότερες φορές αγνοούν.
Η θυσία τους (sacrificium) σημαίνει ιεροποίηση (sacer facere) και θα ‘ναι πράγματι μια πράξη ιερή – σύνδεση του εγκόσμιου με το άγιο, ένα γεφύρωμα του νόμου και της διδασκαλίας του, με την άπειρη δικαιοσύνη και την ατελεύτητη φιλοξενία, για τις οποίες δεν μπορούμε ποτέ να πούμε, ότι είναι εδώ, ότι τις κατέκτησε τώρα ο κόσμος, κι εμείς μέσα σε αυτόν και ότι άρα, ο κόσμος είναι ‘καλός’.
Αν πετάξουμε έξω αυτούς τους ανθρώπους, από την σχολή όπου διδάσκεται ο Νόμος, ένας νόμος που για ελάχιστες ώρες και μέρες κατακλύστηκε με την ιδέα της δικαιοσύνης, ή, καλύτερα, με την διαμαρτυρία ενάντια στην απόλυτη αδικία, τότε πραγματικά δεν θα μας αξίζει να γυρίσουμε ξανά στον ίδιο χώρο, για να διδάξουμε το Νόμο, ή να υποκρινόμαστε ότι ο νόμος που διδάσκουμε, έχει οποιαδήποτε σχέση με την δικαιοσύνη.
Ο Κώστας Δουζίνας είναι καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου, στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου
Thursday, January 27, 2011
Τρεις πολύ σοβαρές προτάσεις για να λυθεί το πρόβλημα της Νομικής Σχολής Αθηνών
Όπως θα έχεις ήδη ενημερωθεί από τα ΜΜΕ, η Νομική Σχολή Αθηνών αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα. Και επειδή το Tales of a Crazy World δεν υπήρξε ποτέ ένα "αρνητικό" μέσο έκφρασης απόψεων, ας δούμε τι θα μπορούσε να γίνει για να λυθεί αυτό το πρόβλημα:
Α) Να οργανωθεί μια μεγάλη συναυλία στην Νομική Σχολή για υποστήριξη (γενικώς). Είμαι βέβαιος πως ένα κοινό σχήμα Τζίμη Πανούση-Γιώργου Νταλάρα θα την έκανε μια χαρά την δουλειά, από καλλιτεχνικής πλευράς. Αν αναλάμβανε και την διοργάνωση η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, θα είχαμε και τα απαραίτητα εχέγγυα οργανωτικής επιτυχίας. Σίγουρα, την τηλεοπτική κάλυψη της συναυλίας θα πλήρωνε καλά για να την πάρει ο Σκάι.
Β) Να αναλάβει, με διακομματική συμφωνία, να εξετάσει το πρόβλημα της μετανάστευσης και να προτείνει λύσεις γι' αυτό, μια μεικτή επιτροπή ακαδημαϊκών εγνωσμένου κύρους με επικεφαλής τον πρώην υπουργό Βύρωνα Πολύδωρα (που έχει διδακτορικό στα ανθρώπινα δικαιώματα και γι αυτό είναι ο αρμοδιότερος να προεδρεύσει).
Γ) Να δοθεί άμεσα εργασία σε όσους απεργούς πείνας επιθυμούν να διακόψουν την κινητοποίησή τους στα "αναψυκτήρια" διαφόρων πρώην υπουργών της ΝΔ και στα αμπέλια και τα χτήματα διάφορων νυν υπουργών του ΠΑΣΟΚ. Κι αν δεν φτάνουν οι θέσεις εργασίας εκεί, ας ζητήσουμε και την συνδρομή της Siemens, όλο και κάποιους θα μπορεί να βολέψει.
Αν κάποιος εφαρμόσει αυτές τις τρεις απλές προτάσεις το TALES εκτιμά ότι το πρόβλημα θα μπορούσε πολύ σύντομα να εξαφανιστεί. Για να λυθεί πρέπει να γίνουν άλλα πράγματα, αλλά για λύση δεν ενδιαφέρεται κανείς, ούτε καν η Όλγα Τρέμη...
Α) Να οργανωθεί μια μεγάλη συναυλία στην Νομική Σχολή για υποστήριξη (γενικώς). Είμαι βέβαιος πως ένα κοινό σχήμα Τζίμη Πανούση-Γιώργου Νταλάρα θα την έκανε μια χαρά την δουλειά, από καλλιτεχνικής πλευράς. Αν αναλάμβανε και την διοργάνωση η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, θα είχαμε και τα απαραίτητα εχέγγυα οργανωτικής επιτυχίας. Σίγουρα, την τηλεοπτική κάλυψη της συναυλίας θα πλήρωνε καλά για να την πάρει ο Σκάι.
Β) Να αναλάβει, με διακομματική συμφωνία, να εξετάσει το πρόβλημα της μετανάστευσης και να προτείνει λύσεις γι' αυτό, μια μεικτή επιτροπή ακαδημαϊκών εγνωσμένου κύρους με επικεφαλής τον πρώην υπουργό Βύρωνα Πολύδωρα (που έχει διδακτορικό στα ανθρώπινα δικαιώματα και γι αυτό είναι ο αρμοδιότερος να προεδρεύσει).
Γ) Να δοθεί άμεσα εργασία σε όσους απεργούς πείνας επιθυμούν να διακόψουν την κινητοποίησή τους στα "αναψυκτήρια" διαφόρων πρώην υπουργών της ΝΔ και στα αμπέλια και τα χτήματα διάφορων νυν υπουργών του ΠΑΣΟΚ. Κι αν δεν φτάνουν οι θέσεις εργασίας εκεί, ας ζητήσουμε και την συνδρομή της Siemens, όλο και κάποιους θα μπορεί να βολέψει.
Αν κάποιος εφαρμόσει αυτές τις τρεις απλές προτάσεις το TALES εκτιμά ότι το πρόβλημα θα μπορούσε πολύ σύντομα να εξαφανιστεί. Για να λυθεί πρέπει να γίνουν άλλα πράγματα, αλλά για λύση δεν ενδιαφέρεται κανείς, ούτε καν η Όλγα Τρέμη...
Wednesday, January 26, 2011
Για άλλη μια φορά Respect στον Μανώλη Γλέζο...
ΠΗΓΗ:Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Βιογραφικό Μανώλη Γλέζου στο sgial.pblogs.gr
ΔΗΛΩΣΗ ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟΥ
Όσο σκεπτικισμό κι αν δημιουργεί η προσφυγή των μεταναστών, να αναζητήσουν άσυλο στη Νομική Σχολή, είμαι υποχρεωμένος να δηλώσω τα παρακάτω:
Το άσυλο, ως απαραβίαστος χώρος, επινοήθηκε ως ιδέα, ως πράξη κι εφαρμογή και ως λέξη από τους αρχαίους Έλληνες.
Παραμένει ως αδιαπραγμάτευτη κατάκτηση των αρχών του δικαίου, ως η πιο ανθρωπιστική ιδέα στην πορεία της ανθρωποποίησης του ανθρώπου.
Το Πανεπιστημιακό άσυλο καθιερώθηκε, ιδιαίτερα, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όχι μόνον ως χώρος ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, αλλά ως άσυλο - προσφυγή κάθε αδικημένου.
Οι μετανάστες προσφεύγουν σ’ αυτό, για να επιστήσουν την προσοχή στο πρόβλημά τους. Δουλεύουν χρόνια τώρα στη χώρα μας και τους εκμεταλλεύονται οι πάντες, χωρίς να ρωτούν αν είναι παράνομοι.
Επιτέλους! Πρέπει το μεταναστευτικό πρόβλημα, από ελληνικό να γίνει ευρωπαϊκό.
26/1/2011
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Βιογραφικό Μανώλη Γλέζου στο sgial.pblogs.gr
ΔΗΛΩΣΗ ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟΥ
Όσο σκεπτικισμό κι αν δημιουργεί η προσφυγή των μεταναστών, να αναζητήσουν άσυλο στη Νομική Σχολή, είμαι υποχρεωμένος να δηλώσω τα παρακάτω:
Το άσυλο, ως απαραβίαστος χώρος, επινοήθηκε ως ιδέα, ως πράξη κι εφαρμογή και ως λέξη από τους αρχαίους Έλληνες.
Παραμένει ως αδιαπραγμάτευτη κατάκτηση των αρχών του δικαίου, ως η πιο ανθρωπιστική ιδέα στην πορεία της ανθρωποποίησης του ανθρώπου.
Το Πανεπιστημιακό άσυλο καθιερώθηκε, ιδιαίτερα, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όχι μόνον ως χώρος ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, αλλά ως άσυλο - προσφυγή κάθε αδικημένου.
Οι μετανάστες προσφεύγουν σ’ αυτό, για να επιστήσουν την προσοχή στο πρόβλημά τους. Δουλεύουν χρόνια τώρα στη χώρα μας και τους εκμεταλλεύονται οι πάντες, χωρίς να ρωτούν αν είναι παράνομοι.
Επιτέλους! Πρέπει το μεταναστευτικό πρόβλημα, από ελληνικό να γίνει ευρωπαϊκό.
26/1/2011
Tuesday, January 25, 2011
Εγώ είμαι ο ακραίος ή μήπως εσύ ξύπνησες ένα πρωί φασίστας;
Και το χειρότερo είναι ότι ούτε το παραδέχεσαι, ούτε κατάλαβες πως έφτασες τσουλώντας μέχρι εδώ, πότε χώθηκες μέχρι το λαιμό στον ρατσισμό, "έντιμε" πρώην αριστερέ και "τιμημένε" αγωνιστή της Δημοκρατίας.
Θα στα θυμίσω λοιπόν ένα-ένα γιατί χτες το βράδυ μου άναψες τόσο τα λαμπάκια που, ευτυχώς, έφυγα για να μην σε δείρω αρχίδι!
Ένα προς ένα, λοιπόν, τα βήματα που σε έφεραν εδώ:
Α) Το φύτεμα σου από την Αλλαγή στην Νέα Γενιά που θα "άλλαζε τον κόσμο" και τελικά μονάχα εσένα άλλαξε, γελοίε, μετά τις συνεχείς αποσπάσεις και τις "δυσμενείς" (μη χέσω) μεταθέσεις ώσπου να καταλήξεις στο "βαθύ" δημόσιο.
Β) Το διαμερισματάκι στα Β.Π. που δεν το πήρες και "προικώο", αλλά βάλανε χοντρά το χέρι στην τσέπη οι γονείς της όταν φτάσατε στον γάμο.
Γ) Το "τους 6 πρώτους μήνες το μωρό πρέπει να βλέπει μόνο εμένα και την (μάνα του) για να αναπτύξει σωστό ψυχισμό, λένε οι ειδικοί". Και στο δεύτερο το πήγατε στο χρόνο, γιατί ήταν πιο "σύνθετη" η ισορροπία.
Δ) Το "έλα μωρέ, πταίσματα είναι αυτά, πρέπει να βλέπεις ευρύτερα τα πράγματα" για τα τσεπώματα και τα λάδια γύρω(;) σου.
Ε) Οι "επιτροπές" και τα "συνδικαλιστικά" σου...
ΣΤ) Το "δεν θα ξαναβγούνε μουσικές σαν του εξήντα" που άρχισες να πιπιλάς σαν καραμέλα.
Ζ) Το "η Δημοκρατία έχει εμπεδωθεί, αλλά το θέμα δικαιώματα δεν είναι εύκολη υπόθεση..."
Η) Το "εμείς γκρεμίσαμε την Δεξιά, τι θέλουν και φωνάζουν τα κωλόπαιδα που τα 'χουν όλα..."
Θ) Τα χτηματάκια στο "πουθενά" που μόλις πέθαναν οι "γέροι" τα 'κανες πανωσήκωμα τουριστικό σε dt...
Ι) Το "η διεθνής (ή οικονομική ή γεωπολιτική ή όποια άλλη σε στρίμωχνε) συγκυρία είναι πολύ πιο σύνθετη απ' όσο μπορεί να καταλάβει ο καθένας..."
ΙΑ) Το "την πήρα μεγάλη και επίπεδη για να βλέπω καλά την μπάλα", μαζί με το "καγιέν δεν θα 'παιρνα ποτέ μου, αλλά το είχε ο κουνιάδος μου και ήταν ευκαιρία..."
No wonder γιατί τώρα έφτασες να πιπιλάς φράχτες και δημογραφικούς κινδύνους και νέους πατριωτισμούς και τέτοια. Πέτα τουλάχιστον την πολιτική σου βιβλιοθήκη στα σκουπίδια και μην φωτογραφίζεσαι μπροστά της. Πέτα και την γαμημένη την δισκοθήκη σου, αφού έτσι κι αλλιώς πια δεν την ακούς. Και παραδέξου το, ηλίθιε, έχεις καταφέρει να γίνεις ότι κάποτε μισούσες.
Κι ο μόνος λόγος που χτες σου φάνηκα ακραίος, λέγοντας απλώς τα ίδια (κάποτε) αυτονόητα, είναι γιατί εσύ είσαι πια ένας τελειωμένος φασίστας. Αλλά έχεις μια χαρά παρέα γύρω σου, δεν είσαστε και λίγοι όσοι τσουλήσατε αγκαλιά προς τα 'κει...
Monday, January 24, 2011
Αυτοί που προτιμάνε να τους κρύβουν...
Δεν έχω πρόχειρο το πλήρες άλμπουμ της Μαφάλντας για να σκανάρω και να σου ανεβάσω το επίμαχο στριπ, αλλά είναι τόσο πολύ μέσα μου που θα στο διηγηθώ.
Βλέπουν η Μαφάλντα και η Σουζανίτα έναν δυστυχή άστεγο, φτωχό ή ότι άλλο θες και τον συμπονούν και οι δύο. Λέει λοιπόν η Μαφάλντα πως θα έπρεπε κάποιος να δίνει στέγη τροφή και βοήθεια σ' αυτούς τους ανθρώπους. Και απαντάει η Σουζανίτα: "Θα μπορούσαν απλώς να τους κρύβουν".
Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ. Και να πάει να γαμηθεί η δήθεν "φιλανθρωπία"... Γιατί, όπως το βλέπω εγώ, κάθε άνθρωπος που είναι πάνω σ΄αυτόν τον πλανήτη δικαιούται τουλάχιστον τα ανθρώπινα δικαιώματα του. Κι αν δεν μπορεί να τα βρει εκεί που γεννήθηκε, έχει κάθε δικαίωμα να ψάξει να τα βρει αλλού, ακόμα κι αν αυτό κόβει την μαγιονέζα την δική μας, γιατί έρχεται εδώ. Μη γαμήσω τώρα...
Τα επιχειρήματα που διάβασα από τα "πολιτικά χείλη" είναι εκ του πονηρού (και εντελώς του κώλου). Και οι αλληλέγγυοι, όπως είδα με τα μάτια μου, ούτε με "ντου" την πήρανε την Νομική, ούτε και την σπάσανε. Ας σταματήσουν πια τα παραμύθια και οι θεατρινισμοί, χορτάσαμε "υπεύθυνη" μαλακία...
Αν θες να μάθεις τι λένε κι οι "κρυμμένοι" πήγαινε εδώ. Και μην ανησυχείς για την αντικειμενικότητα... Οι άλλοι θα στα λένε από παντού, θα σε γαμάνε στην "πληροφόρηση", αυτό δεν κάνουνε πάντα;
Βλέπουν η Μαφάλντα και η Σουζανίτα έναν δυστυχή άστεγο, φτωχό ή ότι άλλο θες και τον συμπονούν και οι δύο. Λέει λοιπόν η Μαφάλντα πως θα έπρεπε κάποιος να δίνει στέγη τροφή και βοήθεια σ' αυτούς τους ανθρώπους. Και απαντάει η Σουζανίτα: "Θα μπορούσαν απλώς να τους κρύβουν".
Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ. Και να πάει να γαμηθεί η δήθεν "φιλανθρωπία"... Γιατί, όπως το βλέπω εγώ, κάθε άνθρωπος που είναι πάνω σ΄αυτόν τον πλανήτη δικαιούται τουλάχιστον τα ανθρώπινα δικαιώματα του. Κι αν δεν μπορεί να τα βρει εκεί που γεννήθηκε, έχει κάθε δικαίωμα να ψάξει να τα βρει αλλού, ακόμα κι αν αυτό κόβει την μαγιονέζα την δική μας, γιατί έρχεται εδώ. Μη γαμήσω τώρα...
Τα επιχειρήματα που διάβασα από τα "πολιτικά χείλη" είναι εκ του πονηρού (και εντελώς του κώλου). Και οι αλληλέγγυοι, όπως είδα με τα μάτια μου, ούτε με "ντου" την πήρανε την Νομική, ούτε και την σπάσανε. Ας σταματήσουν πια τα παραμύθια και οι θεατρινισμοί, χορτάσαμε "υπεύθυνη" μαλακία...
Αν θες να μάθεις τι λένε κι οι "κρυμμένοι" πήγαινε εδώ. Και μην ανησυχείς για την αντικειμενικότητα... Οι άλλοι θα στα λένε από παντού, θα σε γαμάνε στην "πληροφόρηση", αυτό δεν κάνουνε πάντα;
Sunday, January 23, 2011
Τρίτη Ευσεβής Κυριακάτικη Βόλτα
Saturday, January 22, 2011
Friday, January 21, 2011
Φαίη Μάγιερ: Μείζον Ζήτημα Δημοκρατίας
Αναδημοσιεύω, κλέβοντας από τον φυσικό της χώρο την επιστολή της Φαίη Μάγιερ στην Ελευθεροτυπία, γιατί θεωρώ πως ανοίγει μείζον ζήτημα για την Δημοκρατία κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, απλώς εθελοτυφλεί.
Και τώρα που τα φώτα της παράστασης έσβησαν και η αυλαία έχει πια πέσει, ήρθε η ώρα να μιλήσω εγώ. Με τον τρόπο που εγώ θέλω. Για το τι έγινε, τι παιχνίδια θεωρώ ότι παίχτηκαν στην πλάτη μου, αλλά και πέρα από εμένα, γι' αυτά που θα πρέπει πια να αφορούν τον κάθε νοήμονα άνθρωπο στον ελλαδικό χώρο.
Οσον αφορά στην "υπόθεσή" μου: Είμαι πια αρκετά σίγουρη ότι από τη στιγμή που τα στοιχεία μου έγιναν γνωστά στα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής, βεβαίως απόλυτα δικαιολογημένα -καταλαβαίνετε, ήπια ποτό με τους λάθος ανθρώπους- το έργο ήταν προδιαγεγραμμένο. Πόσο μάλλον, όταν googlαραν το επίθετό μου (σαν να λέμε Παπαδόπουλος στην Ελλάδα) και -φαντάζεστε τι χαρά- ανακάλυψαν το πλούσιο "οικογενειακό" μου ιστορικό. Δεν είχε σημασία το διαφορετικό όνομα του πατέρα μου -άλλωστε "αυτές πάνε όλες με όλους"-, ούτε η διαφορετική ημερομηνία γέννησης της μητέρας μου.
Από τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν τους έκανε, έπρεπε να προσαρμοστεί. Επρεπε να μπω στο καλούπι και τον ρόλο που μου είχαν ετοιμάσει. Παρασκευή 15.00 έγινε η απαγωγή μου, την ώρα που έβγαινα από το σπίτι να πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω. Τουλάχιστον δέκα άτομα με κουκούλες, αφού μου φόρεσαν κι εμένα κουκούλα, με πήγαν στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ χωρίς να μου πουν ούτε μια λέξη. Εκεί αφού με ανέκριναν έξι άτομα, μου έδειξαν μια φωτογραφία όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης. Με ρώτησαν αν τον γνωρίζω και μόλις τους απάντησα θετικά, ότι είναι ένας ακόμη που έχετε στείλει φυλακή άδικα, ο επικεφαλής διέταξε βαρύγδουπα "κανονικά, πάμε τις διαδικασίες". Με έγδυσαν, με κατέγραψαν, μου έκλεψαν το φανελάκι και τις κάλτσες μου, εννοείται ότι δεν μου είχαν πει καν γιατί κατηγορούμαι και εννοείται ότι καμία σημασία δεν έδιναν στο αίτημά μου για δικηγόρο.
Εχει σημασία η ώρα, γιατί ήδη στις 17.00, δύο μόλις ώρες αργότερα, είχε γίνει γνωστή η όλη ιστορία των υποτιθέμενων γονιών μου.
Ετσι, εξηγείται πολύ καλά, γιατί ενώ αντιστεκόμουνα στη φωτογράφηση, με τραβούσαν από τα κινητά τους τηλέφωνα, για να κλέψουν μια εικόνα. Διαφορετικά το καυτό τους θέμα δεν θα πουλούσε τόσο...
Χρόνια τώρα ξέρουμε πώς λειτουργούν αυτοί οι σαθροί ώς το κόκκαλο μηχανισμοί, γνωρίζουμε ότι άλλοτε οι ρουφιανοδημοσιογράφοι (με λιγοστές αλλά σημαντικές εξαιρέσεις) είναι τα φερέφωνα της αστυνομίας, και άλλοτε οι εντολείς τους. Ετοιμοι να κομματιάσουν οποιαδήποτε ζωή πετάξουν στα αιχμηρά δόντια τους, έτοιμοι να κατασπαράξουν αλήθειες για να ξεράσουν ψέματα. Σιχαμένοι...
Αυτό που δεν είχα φανταστεί, τουλάχιστον προσωπικά, ώς σήμερα είναι ο απροκάλυπτος τρόπος με τον οποίον αυτό συμβαίνει στο εδώ και το τώρα.
Οταν το φιάσκο είχε αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο, κι ενώ εγώ δεν γνώριζα τίποτα απ' όλα τα αίσχη που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, με κάλεσε στο γραφείο του ένας υπεύθυνος για τη "διεθνή τρομοκρατία". Αρχισε να μου κάνει "φιλική κουβεντούλα" σε σχέση με το πότε ακριβώς σκοτώθηκε ο πατέρας μου σε συμπλοκή! Πραγματικά, πρέπει να μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα, ιδιαίτερα όταν μειδιώντας πρόσθεσε ότι "καλά, εμένα πιο πολύ η μητέρα σου με το διεθνές ένταλμα σύλληψης με ενδιαφέρει"... Μόνο που δεν με κατηγόρησε, εν τέλει, ανοιχτά για υπόθαλψη εγκληματία, αφού δεν δήλωσα εξ αρχής τα πατρώνυμα των γονιών μου...
Βέβαια, έκανα αρκετά. Οπως είπε και η εισαγγελέας, "κατέσχεσαν πολλά, ασυνήθιστα πολλά" πράγματα από το σπίτι μου... βούρτσες, ρούχα, οδοντόβουρτσες, μαξιλαροθήκες και... έντυπα. Εντυπα που με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είμαι αναρχική, κάτι που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να κρατήσω μυστικό, άρα -όπως εύγλωττα διατύπωσε αυτή η μορφωμένη κυρία- και τρομοκράτης, αφήνοντας ανοιχτό, μέχρι να γίνει το συμβούλιο, ακόμη και το ενδεχόμενο της στέρησης της ελευθερίας μου!
Αν θέλει να με φυλακίσει γι' αυτό, ναι, είμαι ένοχη, και πάντα θα είμαι. Αιτούμαι όμως δημόσια και σοβαρά, να αλλάξει το κατηγορητήριό μου. Ας γραφούν οι αληθινές κατηγορίες, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Να μπει στη θέση των κατηγοριών -είναι αναρχική και διαβάζει έντυπα. Εχει σχέσεις με πολλούς ακόμη αγωνιζόμενους ανθρώπους και είναι περήφανη για αυτό.
Fee Marie Meyer
UPDATE 19:25 της ίδιας μέρας. Εντόπισα μικροδιαφορές στο κείμενο και γι' αυτό άλλαξα το λινκ.
Και τώρα που τα φώτα της παράστασης έσβησαν και η αυλαία έχει πια πέσει, ήρθε η ώρα να μιλήσω εγώ. Με τον τρόπο που εγώ θέλω. Για το τι έγινε, τι παιχνίδια θεωρώ ότι παίχτηκαν στην πλάτη μου, αλλά και πέρα από εμένα, γι' αυτά που θα πρέπει πια να αφορούν τον κάθε νοήμονα άνθρωπο στον ελλαδικό χώρο.
Οσον αφορά στην "υπόθεσή" μου: Είμαι πια αρκετά σίγουρη ότι από τη στιγμή που τα στοιχεία μου έγιναν γνωστά στα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής, βεβαίως απόλυτα δικαιολογημένα -καταλαβαίνετε, ήπια ποτό με τους λάθος ανθρώπους- το έργο ήταν προδιαγεγραμμένο. Πόσο μάλλον, όταν googlαραν το επίθετό μου (σαν να λέμε Παπαδόπουλος στην Ελλάδα) και -φαντάζεστε τι χαρά- ανακάλυψαν το πλούσιο "οικογενειακό" μου ιστορικό. Δεν είχε σημασία το διαφορετικό όνομα του πατέρα μου -άλλωστε "αυτές πάνε όλες με όλους"-, ούτε η διαφορετική ημερομηνία γέννησης της μητέρας μου.
Από τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν τους έκανε, έπρεπε να προσαρμοστεί. Επρεπε να μπω στο καλούπι και τον ρόλο που μου είχαν ετοιμάσει. Παρασκευή 15.00 έγινε η απαγωγή μου, την ώρα που έβγαινα από το σπίτι να πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω. Τουλάχιστον δέκα άτομα με κουκούλες, αφού μου φόρεσαν κι εμένα κουκούλα, με πήγαν στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ χωρίς να μου πουν ούτε μια λέξη. Εκεί αφού με ανέκριναν έξι άτομα, μου έδειξαν μια φωτογραφία όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης. Με ρώτησαν αν τον γνωρίζω και μόλις τους απάντησα θετικά, ότι είναι ένας ακόμη που έχετε στείλει φυλακή άδικα, ο επικεφαλής διέταξε βαρύγδουπα "κανονικά, πάμε τις διαδικασίες". Με έγδυσαν, με κατέγραψαν, μου έκλεψαν το φανελάκι και τις κάλτσες μου, εννοείται ότι δεν μου είχαν πει καν γιατί κατηγορούμαι και εννοείται ότι καμία σημασία δεν έδιναν στο αίτημά μου για δικηγόρο.
Εχει σημασία η ώρα, γιατί ήδη στις 17.00, δύο μόλις ώρες αργότερα, είχε γίνει γνωστή η όλη ιστορία των υποτιθέμενων γονιών μου.
Ετσι, εξηγείται πολύ καλά, γιατί ενώ αντιστεκόμουνα στη φωτογράφηση, με τραβούσαν από τα κινητά τους τηλέφωνα, για να κλέψουν μια εικόνα. Διαφορετικά το καυτό τους θέμα δεν θα πουλούσε τόσο...
Χρόνια τώρα ξέρουμε πώς λειτουργούν αυτοί οι σαθροί ώς το κόκκαλο μηχανισμοί, γνωρίζουμε ότι άλλοτε οι ρουφιανοδημοσιογράφοι (με λιγοστές αλλά σημαντικές εξαιρέσεις) είναι τα φερέφωνα της αστυνομίας, και άλλοτε οι εντολείς τους. Ετοιμοι να κομματιάσουν οποιαδήποτε ζωή πετάξουν στα αιχμηρά δόντια τους, έτοιμοι να κατασπαράξουν αλήθειες για να ξεράσουν ψέματα. Σιχαμένοι...
Αυτό που δεν είχα φανταστεί, τουλάχιστον προσωπικά, ώς σήμερα είναι ο απροκάλυπτος τρόπος με τον οποίον αυτό συμβαίνει στο εδώ και το τώρα.
Οταν το φιάσκο είχε αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο, κι ενώ εγώ δεν γνώριζα τίποτα απ' όλα τα αίσχη που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, με κάλεσε στο γραφείο του ένας υπεύθυνος για τη "διεθνή τρομοκρατία". Αρχισε να μου κάνει "φιλική κουβεντούλα" σε σχέση με το πότε ακριβώς σκοτώθηκε ο πατέρας μου σε συμπλοκή! Πραγματικά, πρέπει να μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα, ιδιαίτερα όταν μειδιώντας πρόσθεσε ότι "καλά, εμένα πιο πολύ η μητέρα σου με το διεθνές ένταλμα σύλληψης με ενδιαφέρει"... Μόνο που δεν με κατηγόρησε, εν τέλει, ανοιχτά για υπόθαλψη εγκληματία, αφού δεν δήλωσα εξ αρχής τα πατρώνυμα των γονιών μου...
Βέβαια, έκανα αρκετά. Οπως είπε και η εισαγγελέας, "κατέσχεσαν πολλά, ασυνήθιστα πολλά" πράγματα από το σπίτι μου... βούρτσες, ρούχα, οδοντόβουρτσες, μαξιλαροθήκες και... έντυπα. Εντυπα που με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είμαι αναρχική, κάτι που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να κρατήσω μυστικό, άρα -όπως εύγλωττα διατύπωσε αυτή η μορφωμένη κυρία- και τρομοκράτης, αφήνοντας ανοιχτό, μέχρι να γίνει το συμβούλιο, ακόμη και το ενδεχόμενο της στέρησης της ελευθερίας μου!
Αν θέλει να με φυλακίσει γι' αυτό, ναι, είμαι ένοχη, και πάντα θα είμαι. Αιτούμαι όμως δημόσια και σοβαρά, να αλλάξει το κατηγορητήριό μου. Ας γραφούν οι αληθινές κατηγορίες, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Να μπει στη θέση των κατηγοριών -είναι αναρχική και διαβάζει έντυπα. Εχει σχέσεις με πολλούς ακόμη αγωνιζόμενους ανθρώπους και είναι περήφανη για αυτό.
Fee Marie Meyer
UPDATE 19:25 της ίδιας μέρας. Εντόπισα μικροδιαφορές στο κείμενο και γι' αυτό άλλαξα το λινκ.
Thursday, January 20, 2011
Wednesday, January 19, 2011
Tuesday, January 18, 2011
Γκοτζίλα που σου χρειάζεται...
Όχι, δεν κάνω κάποιο μυστήριο σχόλιο απόψε... μην μπερδεύεσαι.
Gojira (1954)
Ο Πατριάρχης όλων των Γιαπωνέζικων, κινηματογραφικών τεράτων!
Η πρώτη (και κατά πολλούς, καλύτερη) μιας σειράς ταινιών Kaiju ("παράξενο κτήνος", στ' Αγγλικά "Τέρας") με θέμα, το αναγεννημένο τέρας, που εξακολουθούν να γυρίζονται μέχρι τις μέρες μας.
Σκηνοθέτης, ο Ishiro Honda, που έγραψε και το σενάριο, μαζί με τους Shigeru Kayama και Takeo Murata. Παραγωγός, ο Tomoyuki Tanaka. Ειδικά effects, ο Eiji Tsuburaya.
Παίζουν οι Takashi Shimura, Akihiko Hirata, Akira Takarada κ.ά.
Παρ' όλο που είχε επίδραση απ' το Αμερικάνικο, The Beast from 20.000 fathoms, του 1953, το επισκίασε και δημιούργησε μεγάλη σειρά ταινιών. Το 1956, το Hollywood το αγόρασε και πρόσθεσε σκηνές με τον Raymond Burr, δημιουργώντας το Godzilla, King of the Monsters!
Η ταινία που θα δούμε, στην αυθεντική, Γιαπωνέζικη, μορφή της, αποκαταστάθηκε τον Μάιο του 2004. Η προβολή θα γίνει στην Αίθουσα Κασίων (3ης Σεπτεμβρίου 56, 2ος όροφος), την Κυριακή 23-01-2011, και ώρα 19.30.
Η διάρκεια της ταινίας είναι 96΄ και η είσοδος, όπως πάντα, ελεύθερη.
Φιλικά, Γιώργος Κατσαβός.
Monday, January 17, 2011
Η σωστή συσκευή για να ενημερώνεσαι από την τηλεόραση..
Sunday, January 16, 2011
Saturday, January 15, 2011
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ"
Στο φυσικό της χώρο και παρακάτω με clopy-paste (χάνονται κάποια στοιχεία μορφοποίησης, μην γκρινιάξετε παρακαλώ):
Ο.Λ.Μ.Ε.
Ερμού & Κορνάρου 2
ΤΗΛ:2103230073–3221255
FAX:2103227382
www.olme.gr
email:olme@otenet.gr
Αθήνα, 14/1/11
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ 40 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΟΥ 2ου ΓΕΛ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ
Το ΔΣ της ΟΛΜΕ εκφράζει την έντονη έκπληξη και διαμαρτυρία του
κλάδου μας για την για την πρόσφατη καταδικαστική απόφαση σε βάρος 40 (!)
εκπαιδευτικών του 2ου ΓΕΛ Γιαννιτσών και του προϊστάμενου του Γραφείου Δ/θμιας
Εκπαίδευσης.
Τα μέλη του συλλόγου διδασκόντων λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα που
κάποιοι μαθητές τους αντιμετώπιζαν, λειτούργησαν αποκλειστικά ως δάσκαλοι και
παιδαγωγοί. Χωρίς ιδιοτέλεια και δόλο, αλλά με ευαισθησία, αποφάσισαν να
στηρίξουν τους μαθητές του σχολείου και να τους δοθεί η ευκαιρία να συμμετάσχουν
στις προαγωγικές εξετάσεις του σχολείου.
Το γεγονός αυτό ποινικοποιήθηκε με πρωτοβουλία του τότε Διευθυντή του
σχολείου και οι συνάδελφοί μας οδηγήθηκαν στο δικαστήριο με την κατηγορία της
«παράβασης καθήκοντος», όπου και καταδικάστηκαν με 12 μήνες φυλάκιση με
αναστολή!
Είναι γνωστό πως το σχολείο δεν μπορεί να λειτουργεί μόνο με τους
«τύπους». Οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν τους μαθητές τους με ευαισθησία και
χρέος τους είναι να θέτουν τις ανάγκες, τα προβλήματα και το καλό των μαθητών
τους σε προτεραιότητα.
Θεωρούμε, ότι στη βάση αυτή θα έπρεπε να κριθούν οι παραπάνω συνάδελφοι
και συναδέλφισσές μας, οι οποίοι υπέστησαν μια εξοντωτική ποινή για ενέργειες και
πράξεις ηθικά δικαιωμένες στη συνείδηση του εκπαιδευτικού κόσμου και της
μαθητικής κοινότητας.
Αποδοκιμάζουμε την στάση που τήρησε ο πρώην διευθυντής του σχολείου
ο οποίος μήνυσε και οδήγησε στα δικαστήρια όλο το σύλλογο διδασκόντων και ο
οποίος σήμερα, έχει αναλάβει την παιδαγωγική καθοδήγηση σχολείων στην
Περιφέρεια Θεσσαλίας!!
Καλούμε την Υπουργό Παιδείας να λάβει δημόσια θέση για το θέμα. Θα
πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα τι εκπαιδευτικό θέλει: τον εκπαιδευτικό με τις
παιδαγωγικές και τις ανθρώπινες ευαισθησίες προς τους μαθητές τους ή τον
εκπαιδευτικό των «τύπων» και της κακώς εννοούμενης «δημοσιοϋπαλληλικής
νοοτροπίας»;
Καλούμε επίσης τους αρμόδιους δικαστικούς παράγοντες να επιταχύνουν τη
διαδικασία εκδίκασης της υπόθεσης σε ανώτερο Δικαστήριο, το οποίο πιστεύουμε
ακράδαντα ότι θα απαλλάξει τους συναδέλφους μας από κάθε κατηγορία.
Οι καθηγητές δεν νοιώθουν ένοχοι απέναντι στους μαθητές τους και την
τοπική κοινωνία.
ΓΙΑ ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΟΛΜΕ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Ο ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Ο.Λ.Μ.Ε.
Ερμού & Κορνάρου 2
ΤΗΛ:2103230073–3221255
FAX:2103227382
www.olme.gr
email:olme@otenet.gr
Αθήνα, 14/1/11
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ 40 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΟΥ 2ου ΓΕΛ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ
Το ΔΣ της ΟΛΜΕ εκφράζει την έντονη έκπληξη και διαμαρτυρία του
κλάδου μας για την για την πρόσφατη καταδικαστική απόφαση σε βάρος 40 (!)
εκπαιδευτικών του 2ου ΓΕΛ Γιαννιτσών και του προϊστάμενου του Γραφείου Δ/θμιας
Εκπαίδευσης.
Τα μέλη του συλλόγου διδασκόντων λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα που
κάποιοι μαθητές τους αντιμετώπιζαν, λειτούργησαν αποκλειστικά ως δάσκαλοι και
παιδαγωγοί. Χωρίς ιδιοτέλεια και δόλο, αλλά με ευαισθησία, αποφάσισαν να
στηρίξουν τους μαθητές του σχολείου και να τους δοθεί η ευκαιρία να συμμετάσχουν
στις προαγωγικές εξετάσεις του σχολείου.
Το γεγονός αυτό ποινικοποιήθηκε με πρωτοβουλία του τότε Διευθυντή του
σχολείου και οι συνάδελφοί μας οδηγήθηκαν στο δικαστήριο με την κατηγορία της
«παράβασης καθήκοντος», όπου και καταδικάστηκαν με 12 μήνες φυλάκιση με
αναστολή!
Είναι γνωστό πως το σχολείο δεν μπορεί να λειτουργεί μόνο με τους
«τύπους». Οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν τους μαθητές τους με ευαισθησία και
χρέος τους είναι να θέτουν τις ανάγκες, τα προβλήματα και το καλό των μαθητών
τους σε προτεραιότητα.
Θεωρούμε, ότι στη βάση αυτή θα έπρεπε να κριθούν οι παραπάνω συνάδελφοι
και συναδέλφισσές μας, οι οποίοι υπέστησαν μια εξοντωτική ποινή για ενέργειες και
πράξεις ηθικά δικαιωμένες στη συνείδηση του εκπαιδευτικού κόσμου και της
μαθητικής κοινότητας.
Αποδοκιμάζουμε την στάση που τήρησε ο πρώην διευθυντής του σχολείου
ο οποίος μήνυσε και οδήγησε στα δικαστήρια όλο το σύλλογο διδασκόντων και ο
οποίος σήμερα, έχει αναλάβει την παιδαγωγική καθοδήγηση σχολείων στην
Περιφέρεια Θεσσαλίας!!
Καλούμε την Υπουργό Παιδείας να λάβει δημόσια θέση για το θέμα. Θα
πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα τι εκπαιδευτικό θέλει: τον εκπαιδευτικό με τις
παιδαγωγικές και τις ανθρώπινες ευαισθησίες προς τους μαθητές τους ή τον
εκπαιδευτικό των «τύπων» και της κακώς εννοούμενης «δημοσιοϋπαλληλικής
νοοτροπίας»;
Καλούμε επίσης τους αρμόδιους δικαστικούς παράγοντες να επιταχύνουν τη
διαδικασία εκδίκασης της υπόθεσης σε ανώτερο Δικαστήριο, το οποίο πιστεύουμε
ακράδαντα ότι θα απαλλάξει τους συναδέλφους μας από κάθε κατηγορία.
Οι καθηγητές δεν νοιώθουν ένοχοι απέναντι στους μαθητές τους και την
τοπική κοινωνία.
ΓΙΑ ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΟΛΜΕ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Ο ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Friday, January 14, 2011
Αν έκοβε τα υπνοστεντόν ο Συνασπισμός...
...μπορεί και να μην είχε φάει το ξύλο της αρκούδας ο συμπαθέστατος Δημοσθένης Παπαδάτος. Και γράφω συμπαθέστατος -χωρίς να τον γνωρίζω- γιατί στην συνέντευξή του τρεις φορές αναφέρθηκε σε άλλους που δεν έχουν την κάλυψη της κομματικής ταυτότητας και της θέσης του στελέχους.
Αντιγράφω με κλόπυ-paste από εδώ όλη την συνέντευξη γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι θα τσακιστείς να ακολουθήσεις το λινκ και θέλω να ξέρεις γιατί μιλάμε πριν εξηγήσω γιατί κατά την γνώμη μου ο Συνασπισμός πρέπει να κόψει τα ηρεμιστικά και να αποφασίσει τι θα κάνει.
Έκτακτη συνέντευξη Τύπου για την αυθαιρεσία που υπέστη το στέλεχος του ΣΥΝ Δημοσθένης Παπαδάτος από τις δυνάμεις της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας έδωσαν σήμερα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Θοδ. Δρίτσας, ο Δημ. Παπαδημούλης και το μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ Δημοσθένης Παπαδάτος, η Τασία Χριστοδουλοπούλου, δικηγόρος και μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ Π. Σκουρλέτης.
Στη συνέντευξη παρευρέθηκε και ο αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου κ. Σχινάς.
Π. ΣΚΟΥΡΛΕΤΗΣ: Κάνουμε αυτή την έκτακτη συνέντευξη Τύπου γιατί αξιολογούμε ως αρκετά σοβαρό το χθεσινό συμβάν της αυθαίρετης βίαιης και προσβλητικής θα μπορούσε κανείς να πει με όλη τη σημασία της λέξης προσαγωγής του στελέχους και μέλους της ΚΠΕ του ΣΥΝ Δημοσθένη Παπαδάτου κατά τη χθεσινή επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Θα σας το εξιστορήσει και ο ίδιος πώς ακριβώς έγιναν τα γεγονότα. Θέλω να πω ότι το γεγονός της ιδιότητάς του, το οποίο έγινε άμεσα γνωστό σ΄ αυτούς που τον συνέλαβαν, δεν στάθηκε ικανό για πολλές ώρες να σταματήσει μία αυθαίρετη συμπεριφορά η οποία δεν έχει καμία απολύτως δικαιολογία. Και θα έλεγε κανείς ότι ευτυχώς που ήταν και μέλος πολιτικού κόμματος στη Βουλή γιατί φανταστείτε να ήταν ένας ανύποπτος πολίτης ο οποίος, όπως οι ίδιοι ισχυρίστηκαν, έτυχε να έχει μια καταπληκτική ομοιότητα μ΄ αυτόν που καταζητούσαν. Θα μπορούσε να ήταν ακόμα στα κρατητήρια.
Θέλω να πω ότι ευχόμαστε πραγματικά το χθεσινό γεγονός να είναι τυχαίο και να μην συνδέεται με διάφορα άλλα γνωστά γεγονότα στο πρόσφατο παρελθόν, που έχουν να κάνουν με τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών σε σχέση με τον χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρομαι σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης του κ. Πάγκαλου, ο οποίος είχε πει ότι ο ΣΥΝ είναι μια παρέα του Τσίπρα που έχει σχέση με τρομοκρατικές ομάδες. Αναφέρομαι στις δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη στη Βουλή που, σε πρόσφατη ερώτηση της βουλευτού μας Ηρώ Διώτη, είχε πει, γιατί τέλος πάντων να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω από το χώρο σας; Αναφέρομαι στην άνευ προηγουμένου βίαιη συμπεριφορά απέναντι στον γραμματέα της Νεολαίας μας, που πριν από λίγες μέρες είχε τραυματιστεί στο χώρο των δικαστηρίων και στις αναίτιες επιθέσεις που δέχτηκε το μπλοκ της Νεολαίας του ΣΥΝ μετά την τελευταία κινητοποίηση στις 15 του Δεκέμβρη, μετά το πέρας της διαδήλωσης.
Έχουμε το χθεσινό γεγονός. Μακάρι να μην συνδέεται. Γιατί αν συνδέεται, καταλαβαίνετε ότι πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη και αρνητική εξέλιξη. Αλλά για να μην το θεωρήσουμε ότι υπάρχει τελικά ένας συνολικότερος σχεδιασμός, πρέπει η ίδια η κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις, να δώσει πρώτα απ΄ όλα ένα συγνώμη στον ίδιον τον Δημοσθένη για την συμπεριφορά την χθεσινή και να δώσει επαρκείς εξηγήσεις για το τι ακριβώς συμβαίνει.
Θα ήθελα να σταματήσω εδώ. Αμέσως μετά τον Δημοσθένη θα πάρουν το λόγο και τα μέλη της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας, ο Δημήτρης Παπαδημούλης και το Θοδ. Δρίτσας και βεβαίως έχουμε και τη νομική παρουσία.
Να ξεκινήσουμε με τον Δημοσθένη.
ΔΗΜΟΣΘ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ: Θέλω να σας ευχαριστήσω που είστε εδώ και θέλω να πω κατ΄ αρχήν, πριν αναφερθώ στα χθεσινά γεγονότα, ότι είμαι σοκαρισμένος και εξοργισμένος. Δεν ξέρω τι από τα δύο περισσότερο. Για όσα έγιναν χθες θέλω να πω ότι δεν ήταν προσαγωγή. Ήταν απαγωγή. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ και γιατί το λέω. Και θέλω να πω επίσης ότι θα καταθέσουμε μήνυση σε βάρος αυτών που με υπέβαλαν αυτή την ανείπωτη και τρομοκρατικού τύπου ταλαιπωρία.
Γύρω στις 4 χθες το μεσημέρι κατευθύνομαι πεζός προς το σπίτι, εφ΄ όσον δεν υπάρχουν μέσα μεταφοράς. Λίγο πριν το ξενοδοχείο ΚΑΡΑΒΕΛ και καθώς κατευθύνομαι προς τον Βύρωνα όπου μένω βρίσκω στο δρόμο μια ταυτότητα, σταματάω, κοιτάζω, βλέπω την εκδούσα Αρχή -είναι το Α.Τ. Κυψέλης- σκέφτομαι λοιπόν ότι πρέπει με κάποιον τρόπο να την πάω. Δεν μπορώ να την πάω στην Κυψέλη, αφού δεν υπήρχαν μέσα μεταφοράς, κατευθύνομαι προς τον Βύρωνα να την παραδώσω και να γυρίσω σπίτι μου. Πράγματι λοιπόν κατευθύνομαι προς το σπίτι και σε απόσταση περίπου 10 λεπτά από το σπίτι μου βγαίνει ένας άνδρας με πολιτικά, μου λέει ασφάλεια και μου προτάσσει το περίστροφο. Σε έναν πρώτο χρόνο θεωρώ ότι είτε δεν συμβαίνει αυτό που λέει, είτε, αν συμβαίνει, αν όντως δηλαδή ήταν άντρας της ασφάλειας, θα μου δοθεί ευκαιρία να δώσω την ταυτότητά μου, να εξηγήσω ποιος είμαι και αφού δουν τα στοιχεία μου να με αφήσουν να πάω στο σπίτι μου. Τα πράγματα όμως πολύ γρήγορα καταλαβαίνω ότι δεν είναι έτσι. Βγαίνουν από το στενό από το οποίο βγήκε ο άνδρας αυτός περίπου τους 10-15 με πολιτικά, πολλοί εκ των οποίων είναι κουκουλοφόροι, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι με χτυπούν βίαια. Φωνάζω βοήθεια γιατί νιώθω ότι απειλούμαι και έχω την αίσθηση ότι είμαι θύμα παρακρατικής επίθεσης. Καταλαβαίνετε ότι στο αίτημά μου και με φωνές, δείξτε μου έστω τα στοιχεία σας, να ξέρω ότι είμαι με την αστυνομία, όχι μόνο δεν έχουν ανταποκριθεί, αλλά με έχουν βρίσει και με έχουν χτυπήσει απίστευτα. Φωνάζω λοιπόν βοήθεια και λέω ότι έχω την ταυτότητά μου μαζί μου ώστε στο μεν βοήθεια να με βοηθήσουν οι διερχόμενοι -Με σταμάτησαν στη Φορμίωνος που είναι μια κεντρική λεωφόρος για τον Βύρωνα- Λέω βοήθεια για να με βοηθήσουν οι διερχόμενοι και λέω ότι έχω τα χαρτιά μου στην περίπτωση που όντως είναι αστυνομικοί να τους δείξω τα χαρτιά μου για να με αφήσουν, να εξηγήσω τουλάχιστον τι συμβαίνει.
Τρώω απίστευτο ξύλο. Με ακινητοποιούν, με ρίχνουν κάτω, με έχουν ρίξει κάτω δέκα και με χτυπάνε. Μου περνάνε τις χειροπέδες. Με χτυπάνε, ενώ μου έχουν περάσει τις χειροπέδες. Με βρίζουν απίστευτα και άνδρες και γυναίκες με καλυμμένα πρόσωπα με βάζουν σ΄’ ένα συμβατικό αμάξι, εξ όσων μπόρεσα να δω, και με οδηγούν χτυπώντας με και σιδηροδέσμιο σ΄ ένα μέρος που εγώ δεν ξέρω.
Στη διαδρομή, η οποία κράτησε περί τα 20 λεπτά, αν μπορώ να υπολογίσω, με απειλούν και με βρίζουν βάναυσα. Ένας απ΄ αυτούς μου λέει, παρακάλα μόνο να καθαρίσεις κι εγώ θα σε περιμένω έξω. Ένας άλλος μου είχε πει, ήθελες και σουβλάκι κάθαρμα. Το κάθαρμα είναι η πιο ανακοινώσιμη από τις βρισιές που μου είπαν. Αυτό σημαίνει ότι με παρακολουθούσαν, γιατί όντως μεταξύ ΚΑΡΑΒΕΛ και του σημείου που με έπιασαν είχα σταματήσει να πάρω κάτι να φάω. Ένας άλλος μου είπε ότι ήθελες να κάνεις ξαφνικό πλησίασμα καθίκι και ότι η 13η -γιατί ήταν 13 χθες- ήταν γρουσούζικη για σένα και γιατί κι εγώ για σένα έχασα την παραμονή Πρωτοχρονιάς μου. Ένας από αυτούς μου είπε ότι είμαι περιβαλλοντολόγος, κάτι πράγματα ακατάληπτα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Το μόνο που μπόρεσα να ρωτήσω σε μια κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη είναι αν με κατηγορούν ή αν μου κάνουν ό,τι μου κάνουν θεωρώντας ότι έχω κάποια σχέση με βίαιες ενέργειες ή με τρομοκρατικές οργανώσεις. Φυσικά δεν μου απάντησαν και συνέχισαν μια άθλια συμπεριφορά, μια τρομοκρατική συμπεριφορά ενώ ήξεραν ότι και τα στοιχεία μου και την ταυτότητά μου έχω μαζί μου αλλά και ότι είμαι μέλος και στέλεχος του ΣΥΝ. Τους είπα μάλιστα ότι συνεργάζομαι με το Ινστιτούτο «Ν. Πουλαντζάς». Τους εξήγησα ότι πρόκειται για το θεωρητικό ίδρυμα του ΣΥΝ. Τους λέω ότι είμαι υποψήφιος διδάκτορας. Λίγο πριν ή λίγο μετά ένας απ΄ αυτούς πετάει ότι πήγε να δει τον δάσκαλο το καθίκι, αλλά δεν πρόλαβε. Πράγματι πριν με συλλάβουν, πριν με απαγάγουν είχα συνάντηση με τον καθηγητή μου στο διδακτορικό. Ένας απ΄ αυτούς κατά τη διάρκεια της μεταφοράς μου στη ΓΑΔΑ -όπως έμαθα αργότερα, δεν ήξερα πού με πάνε- είπε, φοβάται την ακροδεξιά το καθίκι, κάτι τέτοιο και με χειρότερες βρισιές. Θα πω μετά ότι με κάποιον τρόπο πρέπει να εξηγήσουν πώς και τι, πώς με συνδέουν με πράγματα και αν με παρακολουθούσαν για ένα διάστημα πριν. Δεν μπορώ να το ξέρω , αλλά έλεγαν πράγματα το οποίο έδειχναν αυτό.
Εν πάση περιπτώσει, με οδηγούν, χωρίς να βλέπω και χτυπώντας με και όντας πολύ δύσκολο να σταθώ στα πόδια μου γιατί έχω μουδιάσει και έχω χτυπηθεί και πράγματι μέχρι και σήμερα με δυσκολία κάθομαι και σηκώνομαι, μέχρι χθες με υποβάσταζαν, εκτός από τα σημάδια που έχω στο πρόσωπό μου, με οδηγούν λοιπόν σ΄ ένα κτίριο κουκουλοφόροι. Δεν βλέπω πού είμαι, δεν μου λέει κανείς τι έχει συμβεί. Με ανεβάζουν στο ασανσέρ και με οδηγούν σε ένα δωμάτιο το οποίο είναι σκοτεινό, στο οποίο με την άκρη του ματιού μου, γιατί δεν μου επιτρέπουν να δω, βλέπω ότι περιστοιχίζομαι από κουκουλοφόρους. Με έχουν να κοιτάζω στον τοίχο, αφού με έχουν χτυπήσει. Με απειλούν και με βρίζουν με απίστευτο τρόπο. Και κάποια στιγμή μου ζητάνε να βγάλω τα ρούχα μου. Δεν έχω φυσικά περιθώρια να αρνηθώ. Βγάζω τα ρούχα μου, τα εσώρουχά μου, είμαι γυμνός μπροστά σε 7-8 άτομα -αν μπορώ να υπολογίσω καλά. Κάποιοι με πλησιάζουν, δεν με αγγίζουν. Μένω έτσι περί τα 20 λεπτά. Και λίγο αργότερα μου δίνουν τα ρούχα μου ένα προς ένα, αφού έχουν ψάξει τα πράγματά μου και τα έχουν καταγράψει, με απίστευτα σχολαστική ακρίβεια, μέχρι δηλαδή και τις ημερομηνίες στα φύλλα των εφημερίδων που βρέθηκαν στο σακίδιο μου. Μου δίνουν λοιπόν τα ρούχα μου, εξηγώντας μου ένας απ΄ αυτούς, ο μόνος που έχει αφήσει το πρόσωπό του ακάλυπτο και ο μόνος που μου μίλησε σε στοιχειωδώς ανθρώπινο τόνο, μου εξηγεί λοιπόν ότι έχει γίνει ένα απίστευτο λάθος, ότι μοιάζω πάρα πολύ με κάποιον απ΄ αυτούς που ψάχνουν κι ότι εν πάση περιπτώσει σε λίγο θα φύγω. Μου παίρνουν αποτυπώματα και με οδηγούν στην υπηρεσία προστασίας του πολιτεύματος. Είναι μια υπηρεσία που λέγεται ΔΑΕΕΒ. Δεν γνωρίζω τι σημαίνουν τα αρχικά. Είπαν όμως ότι είναι ο δωδέκατος της αντιτρομοκρατικής. Όπου, αντί να μου απολογηθούν για την απίστευτη ταλαιπωρία -και είμαι επιεικής- στην οποία με έχουν υποβάλει, βρίσκομαι να απολογούμαι για την ταυτότητα η οποία βρέθηκε επάνω μου -σας είπα πώς βρέθηκε. Εξηγώ , σοκαρισμένος και εξοργισμένος μαζί, όπως είμαι και τώρα, ότι δεν είναι ακριβώς λογικό να απολογηθώ εγώ γι αυτή την ταυτότητα, εφ΄ όσον μπορώ να εξηγήσω αμέσως τι έχει συμβεί και το ζήτημα είναι η ταλαιπωρία την οποία έχω υποστεί και η βία την οποία έχω υποστεί. Ρωτάω, γιατί τόση βία. Βλέπω λοιπόν ότι το πράγμα από τη σύλληψη-απαγωγή μου έχει πάει στην ταυτότητα και πράγματι λίγο μετά με κατεβάζουν στην κρατική ασφάλεια,, στον έκτο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης, όπου μου ζητάνε κατάθεση γι αυτή την ταυτότητα. Ζητάω να δω δικηγόρο ή έστω να μιλήσω με τους δικούς μου και δεν μου επιτρέπουν να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό μου. Όταν τους λέω τι έχει συμβεί μ΄ αυτή την ταυτότητα, πού την βρήκα, τι έκανα όταν τη βρήκα, τι σκόπευα να κάνω κ.ο.κ. -σημειωτέον όλα αυτά χωρίς καμία δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και σ΄ ένα κτίριο στο οποίο λίγο πριν έχω ακούσει ουρλιαχτά ανθρώπων οι οποίοι μάλλον είχαν λίγο χειρότερη τύχη από τη δική μου. Ένας από τους άντρες της ασφάλειας, αξιωματικός απ ότι μπόρεσα να καταλάβω, αστυνόμος, όπως είδα στη σφραγίδα του στο έγγραφο που υπέγραψα, στην κατάθεσή μου δηλαδή, με πλησιάζει και μου λέει ότι, φιλολογικά μιλώντας, τι θα πίστευα για κάποιον ο οποίος συλλαμβάνεται επ΄ αυτοφώρω να κλέβει ένα σπίτι, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού τον σπάει στο ξύλο γιατί τον κλέβει και ο κλέφτης παραπονιέται γιατί τον χτυπούν.
Ρωτάω τι σχέση έχει αυτό με τη δική μου την περίπτωση κι αν είμαι κάποιου είδους κλέφτης εν πάση [περιπτώσει και μου εξηγεί με δεύτερη ερώτηση, τι θα είχαμε να πούμε για κάποιον ο οποίος είναι ενάντια στο σύστημα και χτυπάει το σύστημα και θέλει να ρίξει το σύστημα και το σύστημα που θέλει αυτός να ρίξει κάποια στιγμή τον αρπάζει, τον χτυπάει, νιώθει πάνω του το σύστημα που θέλει να ρίξει. Τι θα λέγαμε γι αυτόν, όταν αυτός ζητάει τα δικαιώματά του και παραπονιέται ότι τον χτυπάει το σύστημα αυτό που αυτός χτυπάει.
Στο σημείο αυτό καταλαβαίνω ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Δεν μπορώ να δώσω συνέχεια γιατί είμαι εξαντλημένος, είμαι χτυπημένος, δεν έχω απολύτως καμία βοήθεια και δεν καταλαβαίνω, προφανώς μάλλον Καταλαβαίνω ότι δεν έχει νόημα μια τέτοια τύπου συζήτηση. Ζητάω λοιπόν να φύγω μια ώρα αρχύτερα. Το μόνο που έχω πει και θέλω να το πω και σε εσάς είναι ότι ούτε νιώθω κάποιου είδους κλέφτης και πολύ περισσότερο ότι πρέπει να απολογηθώ για την κατάσταση η οποία ήταν τουλάχιστον τρομοκρατική, όταν έχω δηλώσει τα στοιχεία μου, την πολιτική μου ιδιότητα, ότι έχω ταυτότητα, όταν θέλω να το λύσω τέλος πάντων με τον τρόπο που λύνονται αυτά τα πράγματα όταν ισχύει η έννομη τάξη. Το δεύτερο που είπα ότι, ακόμη και στην περίπτωση ενός ανθρώπου που έχει πρόβλημα με το σύστημα -και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό στα μυαλά τους- η δημοκρατία την οποία υποτίθεται ότι αυτοί φρουρούν και την οποία αυτοί εγγυώνται θα έπρεπε να δείξει σ΄ αυτόν που έχει πρόβλημα με το σύστημα ότι είναι ανώτερη και άρα να του παρέχεις τα δικαιώματα. Ξαναλέω ότι δεν ξέρω με ποιον τρόπο σχετίζομαι με το σενάριο που έχουν στο μυαλό τους.
Μου είπαν πράγματα που έδειχναν ότι έχουν παρακολουθήσει τη διαδρομή μου αρκετή ώρα πριν με απαγάγουν. Είδα δε σε ένα ιντερνετικό πόρταλ ότι υπάρχει κάποια υπόνοια.. «δημιουργεί ερωτήματα», μάλλον, αυτή ήταν η διατύπωση, δημιουργεί ερωτήματα πώς ένα στέλεχος του ΣΥΝ βρέθηκε πάνω από μια ταυτότητα. Θεωρώ αυτές τις διατυπώσεις και αυτούς τους υπαινιγμούς τουλάχιστον άθλιους. Έχω υποστεί απίστευτη ταλαιπωρία. Και δεν ξέρω τι θα συνέβαινε στην περίπτωση ενός ανθρώπου ο οποίος θα ήταν πιο αδύναμος από εμένα, δεν θα είχε δηλαδή ούτε την ταυτότητά του, δεν θα ήταν μέλος και στέλεχος κοινοβουλευτικού κόμματος, θα ήταν ενδεχομένως μετανάστης, ενδεχομένως μετανάστης χωρίς χαρτιά, θα ήταν κάποιος ο οποίος δεν θα είχε τη στοιχειώδη εγγύηση και την στοιχειώδη στήριξη, όπως είχα εγώ από τους δικούς μου ανθρώπους, από τους φίλους και τους συντρόφους μου, στήριξη για την οποία τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Δεν θέλω να πω άλλα πράγματα. Θα ήθελα αυτό το πράγμα να μην ξανασυμβεί. Δεν είναι ούτε λάθος να δέρνουν ένα σιδηροδέσμιο, ούτε να τον βρίζουν και να τον απειλούν, ούτε τα βασανιστήρια, γιατί το να σε κρατήσουν γυμνό δημόσια μπροστά σε ανθρώπους και να μην ξέρεις ποιοι σε κρατάνε είναι βασανιστήριο. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι αυτό το βασανιστήριο είναι λάθος. Δεν θεωρώ ότι δικαιολογείται ακόμα κι αν είχα κάνει αυτά τα οποί θεωρούσαν ότι μπορεί να είχα κάνει. Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεν είναι το αστυνομικό τμήμα της Άνω Κάτω Περαχώρας για να κάνει λάθη. Δεν μπορεί να επικαλείται την ομοιότητα με τον ύποπτο που ψάχνουν. Είναι τουλάχιστον αδιανόητο και εξοργιστικό το να μου λένε ότι μοιάζεις με ύποπτο και άρα γι αυτό σε μαζέψαμε. Έχω χτυπηθεί σιδηροδέσμιος κι αυτό δεν είναι λάθος. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Στην περιοχή μου, στον Βύρωνα, έχει χάσει τη ζωή του Αλβανός από καταδίωξη κατά λάθος. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό η βίαιη σωματική επίθεση σε μέλος του ΣΥΝ ή της Νεολαίας του -την πιο πρόσφατη την είπε ο Π. Σκουρλέτης , αφορά στον σύντροφο τον Ν. Ηλιόπουλο. Πρέπει μ΄ έναν τρόπο αυτό το πράγμα να σταματήσει. Πρέπει να σταματήσει δηλαδή μια λειτουργία της αστυνομίας η οποία στο όνομα της αποτελεσματικότητας και επικαλούμενη λάθη και μεμονωμένα περιστατικά μπορεί να κάνει αθλιότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Βύρωνα υπήρξαν κάτοικοι, υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες, γνωρίζω κάποιους απ΄ αυτούς, που μίλησαν για βιαιότατη σύλληψη ενός ανθρώπου που φώναζε βοήθεια, είμαι αθώος, έχω την ταυτότητά μου. Κάποιοι απ΄αυτούς μάλιστα, δεδομένου ότι οι επιτιθέμενοι ήταν κουκουλοφόροι -σκεφτείτε το λίγο αυτό- πήραν τηλέφωνο την αστυνομία, την αστυνομία να μαζέψει την αστυνομία, γιατί συμπεριφέρεται, στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, με τρομοκρατικό τρόπο.
Δεν έχω να πω άλλα. Σας ευχαριστώ.
Δ.ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ
Ο Συνασπισμός, το κόμμα μας, το κόμμα και το δικό μου και του Δημοσθένη είναι ακόμα της σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς, που είναι απολύτως απέναντι στην τρομοκρατία. Ο Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος έχει τόση σχέση με την τρομοκρατία όση έχει ο Μπομπ Σφουγγαράκης με την μοριακή βιολογία. Κι όμως υπέστη αυτά που σας εξιστόρησε. Κραυγαλέα ανικανότητα και αμόκ αυταρχισμού, στοχοποίηση και συκοφάντηση ενός πολιτικού χώρου; Ή και τα δύο; Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση και ο κ.Παπουτσής οφείλουν αμέσως εξηγήσεις και μέτρα για την αυστηρή τιμωρία των υπευθύνων. Έκανα ήδη εκ μέρους της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ τηλεφωνικό διάβημα και ζήτησα άμεση επικοινωνία με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, όπως λέγεται. Το βέβαιο είναι ότι εμείς η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ, και όλες οι δυνάμεις που ευαισθητοποιούνται απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, όπως είμαστε απέναντι στην τρομοκρατία θα είμαστε και απέναντι και στο αμόκ κρατικού αυταρχισμού και συκοφάντησης. Η κυβέρνηση οφείλει, δια του αρμοδίου υπουργού, να πάρει άμεσα μέτρα για την τιμωρία των υπευθύνων και να δώσει εξηγήσεις. Εμείς και σε πολικό και σε νομικό επίπεδο θα δώσουμε συνέχεια στην υπόθεση, γιατί το «μας συγχωρείτε λάθος» είναι φανερό ότι δεν αρκεί.
Θ.ΔΡΙΤΣΑΣ
Ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ θέλω κι εγώ να μεταφέρω την αμέριστη συμπαράσταση και της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στον Δ.Παπαδάτο και να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου με το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και τον ΣΥΡΙΖΑ, τις δυνάμεις για αυτή τη νέα αντιδημοκρατική εκτροπή. Και μιλώ για νέα αντιδημοκρατική εκτροπή και το εννοώ. Έχουμε σειρά περιστατικών που, εμένα τουλάχιστον, επειδή ήμουν άμεσα συμμετέχων στην επικοινωνία με το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και προσωπικά με τον Υπουργό τον κ.Παπουτσή για σειρά από αυθαιρεσίες και παραβιάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας από την πλευρά των αστυνομικών οργάνων το τελευταίο διάστημα, μπορώ να μεταφέρω ότι έχω θιγεί και προσωπικά ακόμα και θεωρώ αναξιοπρεπές σήμερα, εγώ προσωπικά, να πάρω τηλέφωνο τον κ.Παπουτσή. Και γι’ αυτό πήρε την ευθύνη και την πρωτοβουλία ο Δ.Παπαδημούλης, εκ μέρους όλων μας. Οι περίεργες δηλώσεις του Πάγκαλου και του κ.Παπουτσή, η ανοχή στην βίαιη συμπεριφορά απέναντι στον Ν.Ηλιόπουλο και στα άλλα μέλη της νεολαίας του ΣΥΝ στα δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων και εν συνεχεία το κουκούλωμα της υπόθεσης – γιατί μέχρι στιγμής έχουν περάσει πολλές μέρες και παρά το γεγονός ότι με τον ποιο αξιόπιστο τρόπο, με τον πιο θεσμικό τρόπο, αν θέλετε, κι εγώ εκ μέρους της Κ.Ο. και εκ μέρους της Π.Γ του ΣΥΝ ο Τ.Κορονάκης και εκ μέρους της νεολαίας του ΣΥΝ, μέλη της νεολαίας, στελέχη, επισκεφτήκαμε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και δώσαμε όλα τα στοιχεία και όλα τα δεδομένα. Αντί γι’ αυτό τα υπονοούμενα, ότι για άλλο λόγο βρίσκεται η νεολαία του ΣΥΝ στο χώρο των δικαστηρίων, συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες δια στόματος του κ.Υπουργού σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα το διερευνήσει μέχρι τέλους. Σας ευχαριστώ που είστε εδώ. Ζητώ από τους δημοσιογράφους να το αντιμετωπίσουν με την σοβαρότητα που το συμβάν αυτό έχει όπως συνέβη χθες. Δεν είναι το λάθος της σύλληψης, είναι η συνολική συμπεριφορά απέναντι σε έναν άνθρωπο, οποιονδήποτε που δηλώνει τα στοιχεία του και δεν έχει την έννομη προστασία όπως προβλέπεται κατά το νόμο και κατά το Σύνταγμα από τους εγγυητές της νομιμότητας.
Τ.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δυο λόγια. Ο Δημοσθένης, οι σύντροφοί του και το κόμμα του, επιθυμούν να ασκήσουν όλα τα νόμιμα μέσα για να τιμωρηθούν οι αυτουργοί, οι φυσικοί και οι ηθικοί, αυτής της βάρβαρης ιστορίας που έγινε χθες. Ξέρετε όλοι και από την περιγραφή - δεν τα ήξερα και τόσο λεπτομερώς αυτά τα γεγονότα, τα άκουσα κι εγώ με φοβερή έκπληξη - συνιστούν νομίζω συμπεριφορές μαφίας. Δε νομίζω ότι περιγράφουν πράξεις οργάνων του κράτους, που πρέπει να διακρίνονται από νομιμότητα και που καμία σκοπιμότητα δεν δικαιολογεί τέτοιες εκτροπές όπως αυτές που συνέβησαν χθες. Όπως έχουμε ακούσει από το δελτίο ειδήσεων υπήρχαν εντάλματα σύλληψης για τέσσερις ανθρώπους. Τα εντάλματα σύλληψης έχουν ονόματα και εκτελούνται από τους αρμόδιους εισαγγελείς και αστυνομικά όργανα. Κατά συνέπεια, όταν πλησιάζουν κάποιον, που μοιάζει ή δεν μοιάζει, τον ρωτάνε το όνομά του για να εκτελέσουν το ένταλμα σύλληψης. Άρα, οποιοσδήποτε ισχυρισμός περί ομοιότητας, νομίζω ότι κινείται εκτός της σφαίρας της λογικής νομιμότητας και πάει στον απόλυτο παραλογισμό και στην σκοπιμότητα που έγινε όλη αυτή η επιχείρηση. Αν δεν υπήρχε ένταλμα σύλληψης και στη συνέχεια κατασκευάστηκαν για τους τέσσερις, δεν ξέρω με ποια στοιχεία, πρόκειται για προσαγωγή. Η απλή προσαγωγή είναι το ηπιότερο μέσο περιορισμού της ελευθερίας γιατί συνοδεύεται από απλή αστυνομική παρουσία. Δεν είναι καν η βίαιη προσαγωγή που διατάσσεται από το δικαστήριο π.χ. στους δικομάρτυρες. Είναι ένα απλό μέσο όπου αστυνομικός, συνήθως ένας ή δύο, συνοδεύουν κάποιον στην Αρχή που τον ζητάν. Εδώ, όταν μιλάμε για δώδεκα με κουκούλες, με όπλο προτεταμένο και με σωματική βία που ασκείται για να μπουζουριαστεί σε ένα αυτοκίνητο με συμβατικούς αριθμούς, δεν μιλάμε για απλή προσαγωγή. Πρόκειται, λοιπόν, για πρωτοφανείς πράξεις που ad hoc, κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο παραβίασαν τις δικομματικές εγγυήσεις όλες όσες υπάρχουν στην ποινική μας δικονομία, όχι μόνο παραβίασαν το Σύνταγμα και τους όρους συνταγματικής προστασίας των πολιτών, όχι μόνο παραβίασαν τις διεθνείς συμβάσεις, τα πάντα. Ακόμα και αν ήταν τρομοκράτης ο Δημοσθένης - γιατί οι νόμοι ισχύουν για όλους - και αυτό που θέλουν να εθίσουν την κοινωνία είναι ότι δεν ισχύει τίποτα όταν πρόκειται για τρομοκράτη και σιγά – σιγά δεν ισχύει τίποτα όταν πρόκειται να ψάχνουμε για τρομοκράτη. Δηλαδή, βρισκόμαστε μπροστά σε μία επιχείρηση εθισμού της κοινωνίας στο κατασταλτικό μοντέλο. Το ίδιο δεν είναι και το τείχος που ο κ.Παπουτσής, επίσης, φτιάχνει στον Έβρο; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Βρισκόμαστε, λοιπόν, πραγματικά σε μια εκπόνηση ενός κατασταλτικού μοντέλου που η σκοπιμότητα με τον πιο αδιάντροπο τρόπο αντικαθιστά τη νομιμότητα. Σε αυτή όλη την ιστορία, για να κλείσω, θεωρώ ότι έχουν παραβιαστεί το άρθρο 134α για τα βασανιστήρια και τις προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τι λέει αυτό το άρθρο: ότι κάθε παράνομη προσβολή που συντελείται από αστυνομικό όργανο κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του και προσβάλει σωματικά ή ψυχολογικά με βία έναν πολίτη, συνιστά βασανιστήριο. Δε νομίζω ότι ο Δημοσθένης γυμνός από δικαιώματα και στη συνέχεια γυμνός στην κυριολεξία από αξιοπρέπεια, να μην υπάγεται στο άρθρο 137α , το οποίο έχει θεσπιστεί και σπανίως, βεβαίως, έχει εφαρμοστεί, γιατί ξέρουμε ότι η δικαιοσύνη όσο σέβεται τα όργανα της τάξης και όσο πραγματικά σέβεται και την σκοπιμότητά τους, δεν υπάγεται σε αυτή την διάταξη αυτή η πρωτοφανής επιχείρηση που πρέπει να στηλιτευτεί, όχι μόνο από τον Τύπο απ’ όλα τα κόμματα, προκειμένου να σταματήσουμε αυτό τον αυταρχικό κατήφορο. Περεταίρω, κατάχρηση εξουσίας. Είναι ad hoc κατάχρηση εξουσίας διότι με τα όπλα, με τα πολιτικά, με όλο τον τσαμπουκά της εξουσίας, έναν απροστάτευτο πολίτη, έκαναν ότι έκαναν και ούτε συγνώμη δεν του ζήτησαν, απλώς διαπίστωσαν την ομοιότητα και προσπάθησαν να τον συμψηφίσουν με μια ταυτότητα την οποία βρήκε τυχαία και ήταν στην τσέπη του. Τέλος, εξύβριση και σωματικές βλάβες. Εμείς θα ζητήσουμε αρμοδίως όλα τα ονόματα αυτών που συμμετείχαν σε αυτή την επιχείρηση από την Αστυνομική Διεύθυνση, από την αντιτρομοκρατική, από τον κ.Παπουτσή. Διαφορετικά, θα κάνουμε μήνυση κατά αγνώστου και θα το αναζητήσει η δικαιοσύνη ώστε αυτοί οι άνθρωποι να βρεθούν στο εδώλιο και να αποκαλύψουν ποιος τους έστειλε, ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός και με ποιους όρους έδρασαν όπως έδρασαν. Σας επαναλαμβάνω, αν ήταν απλή προσαγωγή, έχουν κάνει τέρατα. Αν ήταν ένταλμα σύλληψης, έπρεπε να έχουν το όνομα, να πουν «συγνώμη, μάλιστα, λέγεστε Δημοσθένης Παπαδάτος, χαίρεται» και να φύγουν. Τι από τα δύο; Και στις δυο περιπτώσεις παρανόμησαν βάρβαρα. Πρέπει, λοιπόν, να λογοδοτήσουν γιατί δεν μπορεί η κοινωνία, δεν αντέχει να μην αντιδρά και να εθίζεται συνεχώς στην «παρανομία των οργάνων της νομιμότητας». Σας ευχαριστώ.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
- Κ.ΑΤΙΑΣ (ALTER): το τελευταίο διάστημα, τέτοιου είδους περιστατικά έχουν ξαναεμφανιστεί, όχι τόσο σημαντικά. Ζητάτε την παραίτηση ή την βοήθεια του κ.Παπουτσή για την αντιμετώπισή τους;
Δ.Παπαδημούλης: όσα καταγγείλαμε δεν είναι θέμα Παπουτσή. Είναι ευθύνη συνολική της κυβέρνησης. Επομένως, εμείς ζητάμε εξηγήσεις, ανάληψη ευθυνών, τιμωρία των υπευθύνων και τερματισμό αυτής της στοχοποιημένης συκοφάντησης ενός πολιτικού χώρου, που αγωνίζεται με δημοκρατία για τη δημοκρατία με μαζικούς ειρηνικούς αγώνες και έχει αποδείξει έμπρακτα το καθημερινό και απόλυτο μέτωπό της με την τρομοκρατία.
- Δ.ΖΩΝΙΟΣ (9.84): Αν κατάλαβα καλά, μιλάτε για πολιτική σκοπιμότητα στοχοποίησης του χώρου;
Δ.Παπαδημούλης: είναι ολοφάνερο κ.Ζώνιο. έχουμε επανειλημμένες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών οι οποίοι συνεχίζοντας την σχολή Πολύδωρα και τη σχολή Καρατζαφέρη, προσπαθούν ένα δημοκρατικό κοινοβουλευτικό κόμμα, που έχει απόλυτη ιδεολογική αξιακή αντίθεση με όσους θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόκλητους τιμωρούς στο όνομα της κοινωνίας, προσπαθούν να συνδέσουν τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία, όταν ξέρουν ότι εμείς είμαστε απολύτως απέναντι σε όσους θεωρούν, ότι στο όνομα κάποιου σκοπού, κάποιας ιδεολογίας, να δικάζουν, να καταδικάζουν και να απειλούν ή να αφαιρούν ανθρώπινες ζωές. Αυτό το γαϊτανάκι πρέπει να σταματήσει. Είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Δεν βλάπτει τον Συνασπισμό, βλάπτει τη δημοκρατία.
- Β.ΓΕΤΟΣ (Κόκκινο): Μια λεπτομέρεια όσον αφορά τα ονόματα και τα στοιχεία των αστυνομικών…….και ένα ακόμα, έχουμε σπάνια την πολυτέλεια να έχουμε μάρτυρες, είπατε κάτι για ουρλιαχτά…θα ήθελα μια εικόνα και γι’ αυτό.
Δ.Παπαδάτος: Γνωρίζω το όνομα του αστυνομικού, στον οποίο έδωσα την κατάθεση. Δεν είναι προσωπική η διαφορά μου με την Αστυνομία, μολονότι υπέστην προσωπικά και όχι αφαιρετικά μια βάρβαρη επίθεση. Θα πράξουμε τα νόμιμα, αυτοί που είναι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν, προφανώς οι κατηγορίες είναι εξατομικευμένες, θα είναι εξατομικευμένες. Ξαναλέω, όμως, ότι δεν είναι προσωπική αντιπαράθεση. Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο, ναι πράγματι στον 12ο όροφο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης υπήρχαν άνθρωποι που ούρλιαζαν χθες. Και αν κρίνω και από την φιλολογική ερώτηση, κατά τη δήλωσή του φιλολογική ερώτηση, του αξιωματικού της Ασφάλειας που μου πήρε την κατάθεση χθες, η άποψή τους είναι αυτή: ότι το Σύνταγμα μπορεί άραγε να ισχύει στην περίπτωση ανθρώπων που δεν δέχονται το Σύνταγμα; Όπως σας είπα μου είπε ότι το Σύνταγμα υπάρχει, είτε το δέχεται κανείς είτε δεν το δέχεται. Για όλους δηλαδή. Δεν είμαι σίγουρος ότι τον έπεισα. Μου είπε μάλιστα ότι η απάντησή μου δεν τον ικανοποιεί.
- Κ.ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (ΣΚΑΪ): Η δεύτερη ταυτότητα έχει ήδη αρχίσει και χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τη συμπεριφορά τους σε τέτοιες ιστορίες. Σε ποιο ακριβώς σημείο της ιστορίας που μας περιέγραψες εμφανίζεται …
Δ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ: Κοιτάξτε έχω βρει τη δεύτερη ταυτότητα 20 λεπτά περίπου πριν μου επιτεθούν οι κουκουλοφόροι αστυνομικοί. Όταν στην αντιτρομοκρατική άρχισαν να μου μιλάνε, μετά το χτύπημα, μετά τη βία, το ξεγύμνωμα και όλο αυτό το πράγμα. Όταν άρχισαν να μου μιλάνε, μου είπαν ότι με είχαν εκεί γιατί μοιάζω με κάποιον. Δεν μου είπαν για την ταυτότητα. Μου έκαναν ερωτήσεις και ύστερα η αντιτρομοκρατική για την ταυτότητα και στην Κρατική Ασφάλεια. Εξήγησα και στους δύο, σε όλους με ρώτησαν και από την αντιτρομοκρατική και στην Ασφάλεια, τι ακριβώς είχε συμβεί. Όπως σας είπα και πριν, αυτό το οποίο είδα αντί να μου απολογηθούν γι’ αυτό το οποίο υπέστην, βρέθηκα να απολογούμαι για μια ταυτότητα την οποία βρήκα και την πήρα να τη δώσε στον ξένο που την έχασε. Στο εξής, δηλαδή, αν βρίσκω μια ταυτότητα κάτω δεν θα πρέπει να την παίρνω και να την πηγαίνω στο Αστυνομικό Τμήμα κι εκείνο να την μεταβιβάσει όπως πρέπει να κάνει στο αρμόδιο Αστυνομικό Τμήμα, γιατί ενδεχομένως μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε βάρος μου ή ενδεχομένως μπορεί να μου την έχουν στήσει γιατί….δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Μου είπαν πολλά πράγματα που έκανα πριν με πιάσουν. Δικαιούμαι να αναρωτιέμαι μήπως όλο αυτό το πράγμα είχε ένα χαρακτήρα στημένο. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, δεν είναι αυτή η δουλειά μου.
Δεν μου έδωσαν αντίγραφο της κατάθεσης που έκανα. Στην κατάθεση που έχω υπογράψει πάντως τα στοιχεία αυτά υπάρχουν. Δεν είχα την πολυτέλεια εκείνη τη στιγμή να απομνημονεύσω τα στοιχεία της ταυτότητας αυτής. Αλλά για να μην τρελαθούμε κι επειδή σας λέω είδα δημοσίευμα σήμερα στο internet και καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια ιστορία, ή υπήρξε έστω και στιγμιαία προσπάθεια, δεν ξέρω, επικοινωνιακού αντιπερισπασμού; Να αλλάξουμε το ενδιαφέρον για να πάρουμε τα φώτα από το ξύλο που έφαγα, την ταπείνωση και τα βασανιστήρια, στην ταυτότητα και τι μπορεί να σημαίνει για ένα στέλεχος του ΣΥΝ; Αυτό γίνεται; Αν γίνεται αυτό είμαι ακόμα πιο έξαλλος.
- Κ.ΑΤΙΑΣ (ALTER): Είχατε ζητήσει, νομίζω επί Ν.Δ., Διακομματική Επιτροπή στη Βουλή για τον έλεγχο της αστυνομίας. Το ξαναζητάτε;
Θ.ΔΡΙΤΣΑΣ: Η ΠΟΑΣΥ και όχι με απλές ανακοινώσεις αλλά και με αποφάσεις συνεδρίων της έχει ζητήσει την αναδιοργάνωση της αστυνομίας από μηδενική βάση. Το πρόβλημα της δομής της Ελληνικής Αστυνομίας αλλά και των σχέσεων που αναπτύσσουν πολιτικά υπεύθυνοι κάθε φορά με το ιεραρχημένο σώμα της αστυνομίας είναι πάντα ανοιχτό και αυτό που λέμε δημοκρατικός έλεγχος αυτής της πολιτικής σχέσης των κυβερνήσεων με το ιεραρχημένο σώμα της αστυνομίας πράγματι είναι κάθε φορά επίκαιρο και γίνεται επίκαιρο και μετά από το βάρβαρο συμβάν. Απαιτείται πλήρης δημοκρατικός έλεγχος και των δομών με τους οποίους λειτουργεί η αστυνομία αλλά κυρίως των πολιτικών σκοπιμοτήτων που διαβιβάζονται προς το ιεραρχημένο σώμα.
Το Γραφείο Τύπου
Το διάβασες; Πάμε τώρα, γιατί εμένα μου έχει μείνει μόνο μία απορία:
ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΚΑΘΕ ΩΡΑ, ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
Κατά την δική μου γνώμη μόνο τα υπνοστεντόν που παίρνει, γιατί ούτε ιδεολογικό πρόβλημα βρίσκω, ούτε "υπερβατικό" ζήτημα... Και τα υπνοστεντόν του είναι πως γουστάρει να παίζει μηντιακά στη δήθεν Πρώτη Κατηγορία των Καναλιών (ενώ τον έχουνε συνεχώς στα τσικό και με το χρονόμετρο στο χέρι) και να μην την πολυχώνεται όταν γαμιέται το Σύμπαν γιατί είναι καραφοβικός "μη του την πούνε" ότι καλύπτει τρομοκράτες και εχθρούς της δημοκρατίας.
Αν όμως ξύπναγε ένα πρωί από την αυτοκαταστολή του και έλεγε:
"Από σήμερα δεν εξετάζω ούτε την ηλικία, ούτε το φύλο, ούτε την εθνικότητα, ούτε (κυρίως) την Πολιτική Τοποθέτηση του πρόσωπου. Όταν παραβιάζονται δικαιώματα της-του Χ το ίδιο θα ουρλιάζω σαν να μου πάτησαν τον κάλο".
Αν το έκανε αυτό, ΚΑΙ ξεκάθαρο αντιπολιτευτικό ρόλο θα είχε μέσα σε ένα σάπιο σύστημα ΚΑΙ (ακόμα περισσότερο) λόγο ύπαρξης, γαμώτο...
Γιατί έτσι που είναι μόνιμα χαπακωμένος και ξυπνάει μια στις τόσες, ούτε ρόλο έχει, ούτε λόγο ύπαρξης. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, ακόμα και τα στελέχη του, μόνο ΜΕΤΑ τα βασανιστήρια μπορεί να τα βοηθήσει...
Και για να ελαφρύνω το κλίμα, ας τελειώσω με ένα ανέκδοτο:
Το ίδιο άνετα, θα μπορούσε να κόψει τα υπνοστεντόν το ΚΚΕ...
Αντιγράφω με κλόπυ-paste από εδώ όλη την συνέντευξη γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι θα τσακιστείς να ακολουθήσεις το λινκ και θέλω να ξέρεις γιατί μιλάμε πριν εξηγήσω γιατί κατά την γνώμη μου ο Συνασπισμός πρέπει να κόψει τα ηρεμιστικά και να αποφασίσει τι θα κάνει.
Έκτακτη συνέντευξη Τύπου για την αυθαιρεσία που υπέστη το στέλεχος του ΣΥΝ Δημοσθένης Παπαδάτος από τις δυνάμεις της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας έδωσαν σήμερα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Θοδ. Δρίτσας, ο Δημ. Παπαδημούλης και το μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ Δημοσθένης Παπαδάτος, η Τασία Χριστοδουλοπούλου, δικηγόρος και μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ Π. Σκουρλέτης.
Στη συνέντευξη παρευρέθηκε και ο αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου κ. Σχινάς.
Π. ΣΚΟΥΡΛΕΤΗΣ: Κάνουμε αυτή την έκτακτη συνέντευξη Τύπου γιατί αξιολογούμε ως αρκετά σοβαρό το χθεσινό συμβάν της αυθαίρετης βίαιης και προσβλητικής θα μπορούσε κανείς να πει με όλη τη σημασία της λέξης προσαγωγής του στελέχους και μέλους της ΚΠΕ του ΣΥΝ Δημοσθένη Παπαδάτου κατά τη χθεσινή επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Θα σας το εξιστορήσει και ο ίδιος πώς ακριβώς έγιναν τα γεγονότα. Θέλω να πω ότι το γεγονός της ιδιότητάς του, το οποίο έγινε άμεσα γνωστό σ΄ αυτούς που τον συνέλαβαν, δεν στάθηκε ικανό για πολλές ώρες να σταματήσει μία αυθαίρετη συμπεριφορά η οποία δεν έχει καμία απολύτως δικαιολογία. Και θα έλεγε κανείς ότι ευτυχώς που ήταν και μέλος πολιτικού κόμματος στη Βουλή γιατί φανταστείτε να ήταν ένας ανύποπτος πολίτης ο οποίος, όπως οι ίδιοι ισχυρίστηκαν, έτυχε να έχει μια καταπληκτική ομοιότητα μ΄ αυτόν που καταζητούσαν. Θα μπορούσε να ήταν ακόμα στα κρατητήρια.
Θέλω να πω ότι ευχόμαστε πραγματικά το χθεσινό γεγονός να είναι τυχαίο και να μην συνδέεται με διάφορα άλλα γνωστά γεγονότα στο πρόσφατο παρελθόν, που έχουν να κάνουν με τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών σε σχέση με τον χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρομαι σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης του κ. Πάγκαλου, ο οποίος είχε πει ότι ο ΣΥΝ είναι μια παρέα του Τσίπρα που έχει σχέση με τρομοκρατικές ομάδες. Αναφέρομαι στις δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη στη Βουλή που, σε πρόσφατη ερώτηση της βουλευτού μας Ηρώ Διώτη, είχε πει, γιατί τέλος πάντων να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω από το χώρο σας; Αναφέρομαι στην άνευ προηγουμένου βίαιη συμπεριφορά απέναντι στον γραμματέα της Νεολαίας μας, που πριν από λίγες μέρες είχε τραυματιστεί στο χώρο των δικαστηρίων και στις αναίτιες επιθέσεις που δέχτηκε το μπλοκ της Νεολαίας του ΣΥΝ μετά την τελευταία κινητοποίηση στις 15 του Δεκέμβρη, μετά το πέρας της διαδήλωσης.
Έχουμε το χθεσινό γεγονός. Μακάρι να μην συνδέεται. Γιατί αν συνδέεται, καταλαβαίνετε ότι πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη και αρνητική εξέλιξη. Αλλά για να μην το θεωρήσουμε ότι υπάρχει τελικά ένας συνολικότερος σχεδιασμός, πρέπει η ίδια η κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις, να δώσει πρώτα απ΄ όλα ένα συγνώμη στον ίδιον τον Δημοσθένη για την συμπεριφορά την χθεσινή και να δώσει επαρκείς εξηγήσεις για το τι ακριβώς συμβαίνει.
Θα ήθελα να σταματήσω εδώ. Αμέσως μετά τον Δημοσθένη θα πάρουν το λόγο και τα μέλη της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας, ο Δημήτρης Παπαδημούλης και το Θοδ. Δρίτσας και βεβαίως έχουμε και τη νομική παρουσία.
Να ξεκινήσουμε με τον Δημοσθένη.
ΔΗΜΟΣΘ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ: Θέλω να σας ευχαριστήσω που είστε εδώ και θέλω να πω κατ΄ αρχήν, πριν αναφερθώ στα χθεσινά γεγονότα, ότι είμαι σοκαρισμένος και εξοργισμένος. Δεν ξέρω τι από τα δύο περισσότερο. Για όσα έγιναν χθες θέλω να πω ότι δεν ήταν προσαγωγή. Ήταν απαγωγή. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ και γιατί το λέω. Και θέλω να πω επίσης ότι θα καταθέσουμε μήνυση σε βάρος αυτών που με υπέβαλαν αυτή την ανείπωτη και τρομοκρατικού τύπου ταλαιπωρία.
Γύρω στις 4 χθες το μεσημέρι κατευθύνομαι πεζός προς το σπίτι, εφ΄ όσον δεν υπάρχουν μέσα μεταφοράς. Λίγο πριν το ξενοδοχείο ΚΑΡΑΒΕΛ και καθώς κατευθύνομαι προς τον Βύρωνα όπου μένω βρίσκω στο δρόμο μια ταυτότητα, σταματάω, κοιτάζω, βλέπω την εκδούσα Αρχή -είναι το Α.Τ. Κυψέλης- σκέφτομαι λοιπόν ότι πρέπει με κάποιον τρόπο να την πάω. Δεν μπορώ να την πάω στην Κυψέλη, αφού δεν υπήρχαν μέσα μεταφοράς, κατευθύνομαι προς τον Βύρωνα να την παραδώσω και να γυρίσω σπίτι μου. Πράγματι λοιπόν κατευθύνομαι προς το σπίτι και σε απόσταση περίπου 10 λεπτά από το σπίτι μου βγαίνει ένας άνδρας με πολιτικά, μου λέει ασφάλεια και μου προτάσσει το περίστροφο. Σε έναν πρώτο χρόνο θεωρώ ότι είτε δεν συμβαίνει αυτό που λέει, είτε, αν συμβαίνει, αν όντως δηλαδή ήταν άντρας της ασφάλειας, θα μου δοθεί ευκαιρία να δώσω την ταυτότητά μου, να εξηγήσω ποιος είμαι και αφού δουν τα στοιχεία μου να με αφήσουν να πάω στο σπίτι μου. Τα πράγματα όμως πολύ γρήγορα καταλαβαίνω ότι δεν είναι έτσι. Βγαίνουν από το στενό από το οποίο βγήκε ο άνδρας αυτός περίπου τους 10-15 με πολιτικά, πολλοί εκ των οποίων είναι κουκουλοφόροι, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι με χτυπούν βίαια. Φωνάζω βοήθεια γιατί νιώθω ότι απειλούμαι και έχω την αίσθηση ότι είμαι θύμα παρακρατικής επίθεσης. Καταλαβαίνετε ότι στο αίτημά μου και με φωνές, δείξτε μου έστω τα στοιχεία σας, να ξέρω ότι είμαι με την αστυνομία, όχι μόνο δεν έχουν ανταποκριθεί, αλλά με έχουν βρίσει και με έχουν χτυπήσει απίστευτα. Φωνάζω λοιπόν βοήθεια και λέω ότι έχω την ταυτότητά μου μαζί μου ώστε στο μεν βοήθεια να με βοηθήσουν οι διερχόμενοι -Με σταμάτησαν στη Φορμίωνος που είναι μια κεντρική λεωφόρος για τον Βύρωνα- Λέω βοήθεια για να με βοηθήσουν οι διερχόμενοι και λέω ότι έχω τα χαρτιά μου στην περίπτωση που όντως είναι αστυνομικοί να τους δείξω τα χαρτιά μου για να με αφήσουν, να εξηγήσω τουλάχιστον τι συμβαίνει.
Τρώω απίστευτο ξύλο. Με ακινητοποιούν, με ρίχνουν κάτω, με έχουν ρίξει κάτω δέκα και με χτυπάνε. Μου περνάνε τις χειροπέδες. Με χτυπάνε, ενώ μου έχουν περάσει τις χειροπέδες. Με βρίζουν απίστευτα και άνδρες και γυναίκες με καλυμμένα πρόσωπα με βάζουν σ΄’ ένα συμβατικό αμάξι, εξ όσων μπόρεσα να δω, και με οδηγούν χτυπώντας με και σιδηροδέσμιο σ΄ ένα μέρος που εγώ δεν ξέρω.
Στη διαδρομή, η οποία κράτησε περί τα 20 λεπτά, αν μπορώ να υπολογίσω, με απειλούν και με βρίζουν βάναυσα. Ένας απ΄ αυτούς μου λέει, παρακάλα μόνο να καθαρίσεις κι εγώ θα σε περιμένω έξω. Ένας άλλος μου είχε πει, ήθελες και σουβλάκι κάθαρμα. Το κάθαρμα είναι η πιο ανακοινώσιμη από τις βρισιές που μου είπαν. Αυτό σημαίνει ότι με παρακολουθούσαν, γιατί όντως μεταξύ ΚΑΡΑΒΕΛ και του σημείου που με έπιασαν είχα σταματήσει να πάρω κάτι να φάω. Ένας άλλος μου είπε ότι ήθελες να κάνεις ξαφνικό πλησίασμα καθίκι και ότι η 13η -γιατί ήταν 13 χθες- ήταν γρουσούζικη για σένα και γιατί κι εγώ για σένα έχασα την παραμονή Πρωτοχρονιάς μου. Ένας από αυτούς μου είπε ότι είμαι περιβαλλοντολόγος, κάτι πράγματα ακατάληπτα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Το μόνο που μπόρεσα να ρωτήσω σε μια κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη είναι αν με κατηγορούν ή αν μου κάνουν ό,τι μου κάνουν θεωρώντας ότι έχω κάποια σχέση με βίαιες ενέργειες ή με τρομοκρατικές οργανώσεις. Φυσικά δεν μου απάντησαν και συνέχισαν μια άθλια συμπεριφορά, μια τρομοκρατική συμπεριφορά ενώ ήξεραν ότι και τα στοιχεία μου και την ταυτότητά μου έχω μαζί μου αλλά και ότι είμαι μέλος και στέλεχος του ΣΥΝ. Τους είπα μάλιστα ότι συνεργάζομαι με το Ινστιτούτο «Ν. Πουλαντζάς». Τους εξήγησα ότι πρόκειται για το θεωρητικό ίδρυμα του ΣΥΝ. Τους λέω ότι είμαι υποψήφιος διδάκτορας. Λίγο πριν ή λίγο μετά ένας απ΄ αυτούς πετάει ότι πήγε να δει τον δάσκαλο το καθίκι, αλλά δεν πρόλαβε. Πράγματι πριν με συλλάβουν, πριν με απαγάγουν είχα συνάντηση με τον καθηγητή μου στο διδακτορικό. Ένας απ΄ αυτούς κατά τη διάρκεια της μεταφοράς μου στη ΓΑΔΑ -όπως έμαθα αργότερα, δεν ήξερα πού με πάνε- είπε, φοβάται την ακροδεξιά το καθίκι, κάτι τέτοιο και με χειρότερες βρισιές. Θα πω μετά ότι με κάποιον τρόπο πρέπει να εξηγήσουν πώς και τι, πώς με συνδέουν με πράγματα και αν με παρακολουθούσαν για ένα διάστημα πριν. Δεν μπορώ να το ξέρω , αλλά έλεγαν πράγματα το οποίο έδειχναν αυτό.
Εν πάση περιπτώσει, με οδηγούν, χωρίς να βλέπω και χτυπώντας με και όντας πολύ δύσκολο να σταθώ στα πόδια μου γιατί έχω μουδιάσει και έχω χτυπηθεί και πράγματι μέχρι και σήμερα με δυσκολία κάθομαι και σηκώνομαι, μέχρι χθες με υποβάσταζαν, εκτός από τα σημάδια που έχω στο πρόσωπό μου, με οδηγούν λοιπόν σ΄ ένα κτίριο κουκουλοφόροι. Δεν βλέπω πού είμαι, δεν μου λέει κανείς τι έχει συμβεί. Με ανεβάζουν στο ασανσέρ και με οδηγούν σε ένα δωμάτιο το οποίο είναι σκοτεινό, στο οποίο με την άκρη του ματιού μου, γιατί δεν μου επιτρέπουν να δω, βλέπω ότι περιστοιχίζομαι από κουκουλοφόρους. Με έχουν να κοιτάζω στον τοίχο, αφού με έχουν χτυπήσει. Με απειλούν και με βρίζουν με απίστευτο τρόπο. Και κάποια στιγμή μου ζητάνε να βγάλω τα ρούχα μου. Δεν έχω φυσικά περιθώρια να αρνηθώ. Βγάζω τα ρούχα μου, τα εσώρουχά μου, είμαι γυμνός μπροστά σε 7-8 άτομα -αν μπορώ να υπολογίσω καλά. Κάποιοι με πλησιάζουν, δεν με αγγίζουν. Μένω έτσι περί τα 20 λεπτά. Και λίγο αργότερα μου δίνουν τα ρούχα μου ένα προς ένα, αφού έχουν ψάξει τα πράγματά μου και τα έχουν καταγράψει, με απίστευτα σχολαστική ακρίβεια, μέχρι δηλαδή και τις ημερομηνίες στα φύλλα των εφημερίδων που βρέθηκαν στο σακίδιο μου. Μου δίνουν λοιπόν τα ρούχα μου, εξηγώντας μου ένας απ΄ αυτούς, ο μόνος που έχει αφήσει το πρόσωπό του ακάλυπτο και ο μόνος που μου μίλησε σε στοιχειωδώς ανθρώπινο τόνο, μου εξηγεί λοιπόν ότι έχει γίνει ένα απίστευτο λάθος, ότι μοιάζω πάρα πολύ με κάποιον απ΄ αυτούς που ψάχνουν κι ότι εν πάση περιπτώσει σε λίγο θα φύγω. Μου παίρνουν αποτυπώματα και με οδηγούν στην υπηρεσία προστασίας του πολιτεύματος. Είναι μια υπηρεσία που λέγεται ΔΑΕΕΒ. Δεν γνωρίζω τι σημαίνουν τα αρχικά. Είπαν όμως ότι είναι ο δωδέκατος της αντιτρομοκρατικής. Όπου, αντί να μου απολογηθούν για την απίστευτη ταλαιπωρία -και είμαι επιεικής- στην οποία με έχουν υποβάλει, βρίσκομαι να απολογούμαι για την ταυτότητα η οποία βρέθηκε επάνω μου -σας είπα πώς βρέθηκε. Εξηγώ , σοκαρισμένος και εξοργισμένος μαζί, όπως είμαι και τώρα, ότι δεν είναι ακριβώς λογικό να απολογηθώ εγώ γι αυτή την ταυτότητα, εφ΄ όσον μπορώ να εξηγήσω αμέσως τι έχει συμβεί και το ζήτημα είναι η ταλαιπωρία την οποία έχω υποστεί και η βία την οποία έχω υποστεί. Ρωτάω, γιατί τόση βία. Βλέπω λοιπόν ότι το πράγμα από τη σύλληψη-απαγωγή μου έχει πάει στην ταυτότητα και πράγματι λίγο μετά με κατεβάζουν στην κρατική ασφάλεια,, στον έκτο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης, όπου μου ζητάνε κατάθεση γι αυτή την ταυτότητα. Ζητάω να δω δικηγόρο ή έστω να μιλήσω με τους δικούς μου και δεν μου επιτρέπουν να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό μου. Όταν τους λέω τι έχει συμβεί μ΄ αυτή την ταυτότητα, πού την βρήκα, τι έκανα όταν τη βρήκα, τι σκόπευα να κάνω κ.ο.κ. -σημειωτέον όλα αυτά χωρίς καμία δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και σ΄ ένα κτίριο στο οποίο λίγο πριν έχω ακούσει ουρλιαχτά ανθρώπων οι οποίοι μάλλον είχαν λίγο χειρότερη τύχη από τη δική μου. Ένας από τους άντρες της ασφάλειας, αξιωματικός απ ότι μπόρεσα να καταλάβω, αστυνόμος, όπως είδα στη σφραγίδα του στο έγγραφο που υπέγραψα, στην κατάθεσή μου δηλαδή, με πλησιάζει και μου λέει ότι, φιλολογικά μιλώντας, τι θα πίστευα για κάποιον ο οποίος συλλαμβάνεται επ΄ αυτοφώρω να κλέβει ένα σπίτι, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού τον σπάει στο ξύλο γιατί τον κλέβει και ο κλέφτης παραπονιέται γιατί τον χτυπούν.
Ρωτάω τι σχέση έχει αυτό με τη δική μου την περίπτωση κι αν είμαι κάποιου είδους κλέφτης εν πάση [περιπτώσει και μου εξηγεί με δεύτερη ερώτηση, τι θα είχαμε να πούμε για κάποιον ο οποίος είναι ενάντια στο σύστημα και χτυπάει το σύστημα και θέλει να ρίξει το σύστημα και το σύστημα που θέλει αυτός να ρίξει κάποια στιγμή τον αρπάζει, τον χτυπάει, νιώθει πάνω του το σύστημα που θέλει να ρίξει. Τι θα λέγαμε γι αυτόν, όταν αυτός ζητάει τα δικαιώματά του και παραπονιέται ότι τον χτυπάει το σύστημα αυτό που αυτός χτυπάει.
Στο σημείο αυτό καταλαβαίνω ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Δεν μπορώ να δώσω συνέχεια γιατί είμαι εξαντλημένος, είμαι χτυπημένος, δεν έχω απολύτως καμία βοήθεια και δεν καταλαβαίνω, προφανώς μάλλον Καταλαβαίνω ότι δεν έχει νόημα μια τέτοια τύπου συζήτηση. Ζητάω λοιπόν να φύγω μια ώρα αρχύτερα. Το μόνο που έχω πει και θέλω να το πω και σε εσάς είναι ότι ούτε νιώθω κάποιου είδους κλέφτης και πολύ περισσότερο ότι πρέπει να απολογηθώ για την κατάσταση η οποία ήταν τουλάχιστον τρομοκρατική, όταν έχω δηλώσει τα στοιχεία μου, την πολιτική μου ιδιότητα, ότι έχω ταυτότητα, όταν θέλω να το λύσω τέλος πάντων με τον τρόπο που λύνονται αυτά τα πράγματα όταν ισχύει η έννομη τάξη. Το δεύτερο που είπα ότι, ακόμη και στην περίπτωση ενός ανθρώπου που έχει πρόβλημα με το σύστημα -και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό στα μυαλά τους- η δημοκρατία την οποία υποτίθεται ότι αυτοί φρουρούν και την οποία αυτοί εγγυώνται θα έπρεπε να δείξει σ΄ αυτόν που έχει πρόβλημα με το σύστημα ότι είναι ανώτερη και άρα να του παρέχεις τα δικαιώματα. Ξαναλέω ότι δεν ξέρω με ποιον τρόπο σχετίζομαι με το σενάριο που έχουν στο μυαλό τους.
Μου είπαν πράγματα που έδειχναν ότι έχουν παρακολουθήσει τη διαδρομή μου αρκετή ώρα πριν με απαγάγουν. Είδα δε σε ένα ιντερνετικό πόρταλ ότι υπάρχει κάποια υπόνοια.. «δημιουργεί ερωτήματα», μάλλον, αυτή ήταν η διατύπωση, δημιουργεί ερωτήματα πώς ένα στέλεχος του ΣΥΝ βρέθηκε πάνω από μια ταυτότητα. Θεωρώ αυτές τις διατυπώσεις και αυτούς τους υπαινιγμούς τουλάχιστον άθλιους. Έχω υποστεί απίστευτη ταλαιπωρία. Και δεν ξέρω τι θα συνέβαινε στην περίπτωση ενός ανθρώπου ο οποίος θα ήταν πιο αδύναμος από εμένα, δεν θα είχε δηλαδή ούτε την ταυτότητά του, δεν θα ήταν μέλος και στέλεχος κοινοβουλευτικού κόμματος, θα ήταν ενδεχομένως μετανάστης, ενδεχομένως μετανάστης χωρίς χαρτιά, θα ήταν κάποιος ο οποίος δεν θα είχε τη στοιχειώδη εγγύηση και την στοιχειώδη στήριξη, όπως είχα εγώ από τους δικούς μου ανθρώπους, από τους φίλους και τους συντρόφους μου, στήριξη για την οποία τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Δεν θέλω να πω άλλα πράγματα. Θα ήθελα αυτό το πράγμα να μην ξανασυμβεί. Δεν είναι ούτε λάθος να δέρνουν ένα σιδηροδέσμιο, ούτε να τον βρίζουν και να τον απειλούν, ούτε τα βασανιστήρια, γιατί το να σε κρατήσουν γυμνό δημόσια μπροστά σε ανθρώπους και να μην ξέρεις ποιοι σε κρατάνε είναι βασανιστήριο. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι αυτό το βασανιστήριο είναι λάθος. Δεν θεωρώ ότι δικαιολογείται ακόμα κι αν είχα κάνει αυτά τα οποί θεωρούσαν ότι μπορεί να είχα κάνει. Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεν είναι το αστυνομικό τμήμα της Άνω Κάτω Περαχώρας για να κάνει λάθη. Δεν μπορεί να επικαλείται την ομοιότητα με τον ύποπτο που ψάχνουν. Είναι τουλάχιστον αδιανόητο και εξοργιστικό το να μου λένε ότι μοιάζεις με ύποπτο και άρα γι αυτό σε μαζέψαμε. Έχω χτυπηθεί σιδηροδέσμιος κι αυτό δεν είναι λάθος. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Στην περιοχή μου, στον Βύρωνα, έχει χάσει τη ζωή του Αλβανός από καταδίωξη κατά λάθος. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό η βίαιη σωματική επίθεση σε μέλος του ΣΥΝ ή της Νεολαίας του -την πιο πρόσφατη την είπε ο Π. Σκουρλέτης , αφορά στον σύντροφο τον Ν. Ηλιόπουλο. Πρέπει μ΄ έναν τρόπο αυτό το πράγμα να σταματήσει. Πρέπει να σταματήσει δηλαδή μια λειτουργία της αστυνομίας η οποία στο όνομα της αποτελεσματικότητας και επικαλούμενη λάθη και μεμονωμένα περιστατικά μπορεί να κάνει αθλιότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Βύρωνα υπήρξαν κάτοικοι, υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες, γνωρίζω κάποιους απ΄ αυτούς, που μίλησαν για βιαιότατη σύλληψη ενός ανθρώπου που φώναζε βοήθεια, είμαι αθώος, έχω την ταυτότητά μου. Κάποιοι απ΄αυτούς μάλιστα, δεδομένου ότι οι επιτιθέμενοι ήταν κουκουλοφόροι -σκεφτείτε το λίγο αυτό- πήραν τηλέφωνο την αστυνομία, την αστυνομία να μαζέψει την αστυνομία, γιατί συμπεριφέρεται, στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, με τρομοκρατικό τρόπο.
Δεν έχω να πω άλλα. Σας ευχαριστώ.
Δ.ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ
Ο Συνασπισμός, το κόμμα μας, το κόμμα και το δικό μου και του Δημοσθένη είναι ακόμα της σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς, που είναι απολύτως απέναντι στην τρομοκρατία. Ο Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος έχει τόση σχέση με την τρομοκρατία όση έχει ο Μπομπ Σφουγγαράκης με την μοριακή βιολογία. Κι όμως υπέστη αυτά που σας εξιστόρησε. Κραυγαλέα ανικανότητα και αμόκ αυταρχισμού, στοχοποίηση και συκοφάντηση ενός πολιτικού χώρου; Ή και τα δύο; Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση και ο κ.Παπουτσής οφείλουν αμέσως εξηγήσεις και μέτρα για την αυστηρή τιμωρία των υπευθύνων. Έκανα ήδη εκ μέρους της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ τηλεφωνικό διάβημα και ζήτησα άμεση επικοινωνία με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, όπως λέγεται. Το βέβαιο είναι ότι εμείς η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ, και όλες οι δυνάμεις που ευαισθητοποιούνται απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, όπως είμαστε απέναντι στην τρομοκρατία θα είμαστε και απέναντι και στο αμόκ κρατικού αυταρχισμού και συκοφάντησης. Η κυβέρνηση οφείλει, δια του αρμοδίου υπουργού, να πάρει άμεσα μέτρα για την τιμωρία των υπευθύνων και να δώσει εξηγήσεις. Εμείς και σε πολικό και σε νομικό επίπεδο θα δώσουμε συνέχεια στην υπόθεση, γιατί το «μας συγχωρείτε λάθος» είναι φανερό ότι δεν αρκεί.
Θ.ΔΡΙΤΣΑΣ
Ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ θέλω κι εγώ να μεταφέρω την αμέριστη συμπαράσταση και της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στον Δ.Παπαδάτο και να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου με το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και τον ΣΥΡΙΖΑ, τις δυνάμεις για αυτή τη νέα αντιδημοκρατική εκτροπή. Και μιλώ για νέα αντιδημοκρατική εκτροπή και το εννοώ. Έχουμε σειρά περιστατικών που, εμένα τουλάχιστον, επειδή ήμουν άμεσα συμμετέχων στην επικοινωνία με το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και προσωπικά με τον Υπουργό τον κ.Παπουτσή για σειρά από αυθαιρεσίες και παραβιάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας από την πλευρά των αστυνομικών οργάνων το τελευταίο διάστημα, μπορώ να μεταφέρω ότι έχω θιγεί και προσωπικά ακόμα και θεωρώ αναξιοπρεπές σήμερα, εγώ προσωπικά, να πάρω τηλέφωνο τον κ.Παπουτσή. Και γι’ αυτό πήρε την ευθύνη και την πρωτοβουλία ο Δ.Παπαδημούλης, εκ μέρους όλων μας. Οι περίεργες δηλώσεις του Πάγκαλου και του κ.Παπουτσή, η ανοχή στην βίαιη συμπεριφορά απέναντι στον Ν.Ηλιόπουλο και στα άλλα μέλη της νεολαίας του ΣΥΝ στα δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων και εν συνεχεία το κουκούλωμα της υπόθεσης – γιατί μέχρι στιγμής έχουν περάσει πολλές μέρες και παρά το γεγονός ότι με τον ποιο αξιόπιστο τρόπο, με τον πιο θεσμικό τρόπο, αν θέλετε, κι εγώ εκ μέρους της Κ.Ο. και εκ μέρους της Π.Γ του ΣΥΝ ο Τ.Κορονάκης και εκ μέρους της νεολαίας του ΣΥΝ, μέλη της νεολαίας, στελέχη, επισκεφτήκαμε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και δώσαμε όλα τα στοιχεία και όλα τα δεδομένα. Αντί γι’ αυτό τα υπονοούμενα, ότι για άλλο λόγο βρίσκεται η νεολαία του ΣΥΝ στο χώρο των δικαστηρίων, συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες δια στόματος του κ.Υπουργού σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα το διερευνήσει μέχρι τέλους. Σας ευχαριστώ που είστε εδώ. Ζητώ από τους δημοσιογράφους να το αντιμετωπίσουν με την σοβαρότητα που το συμβάν αυτό έχει όπως συνέβη χθες. Δεν είναι το λάθος της σύλληψης, είναι η συνολική συμπεριφορά απέναντι σε έναν άνθρωπο, οποιονδήποτε που δηλώνει τα στοιχεία του και δεν έχει την έννομη προστασία όπως προβλέπεται κατά το νόμο και κατά το Σύνταγμα από τους εγγυητές της νομιμότητας.
Τ.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δυο λόγια. Ο Δημοσθένης, οι σύντροφοί του και το κόμμα του, επιθυμούν να ασκήσουν όλα τα νόμιμα μέσα για να τιμωρηθούν οι αυτουργοί, οι φυσικοί και οι ηθικοί, αυτής της βάρβαρης ιστορίας που έγινε χθες. Ξέρετε όλοι και από την περιγραφή - δεν τα ήξερα και τόσο λεπτομερώς αυτά τα γεγονότα, τα άκουσα κι εγώ με φοβερή έκπληξη - συνιστούν νομίζω συμπεριφορές μαφίας. Δε νομίζω ότι περιγράφουν πράξεις οργάνων του κράτους, που πρέπει να διακρίνονται από νομιμότητα και που καμία σκοπιμότητα δεν δικαιολογεί τέτοιες εκτροπές όπως αυτές που συνέβησαν χθες. Όπως έχουμε ακούσει από το δελτίο ειδήσεων υπήρχαν εντάλματα σύλληψης για τέσσερις ανθρώπους. Τα εντάλματα σύλληψης έχουν ονόματα και εκτελούνται από τους αρμόδιους εισαγγελείς και αστυνομικά όργανα. Κατά συνέπεια, όταν πλησιάζουν κάποιον, που μοιάζει ή δεν μοιάζει, τον ρωτάνε το όνομά του για να εκτελέσουν το ένταλμα σύλληψης. Άρα, οποιοσδήποτε ισχυρισμός περί ομοιότητας, νομίζω ότι κινείται εκτός της σφαίρας της λογικής νομιμότητας και πάει στον απόλυτο παραλογισμό και στην σκοπιμότητα που έγινε όλη αυτή η επιχείρηση. Αν δεν υπήρχε ένταλμα σύλληψης και στη συνέχεια κατασκευάστηκαν για τους τέσσερις, δεν ξέρω με ποια στοιχεία, πρόκειται για προσαγωγή. Η απλή προσαγωγή είναι το ηπιότερο μέσο περιορισμού της ελευθερίας γιατί συνοδεύεται από απλή αστυνομική παρουσία. Δεν είναι καν η βίαιη προσαγωγή που διατάσσεται από το δικαστήριο π.χ. στους δικομάρτυρες. Είναι ένα απλό μέσο όπου αστυνομικός, συνήθως ένας ή δύο, συνοδεύουν κάποιον στην Αρχή που τον ζητάν. Εδώ, όταν μιλάμε για δώδεκα με κουκούλες, με όπλο προτεταμένο και με σωματική βία που ασκείται για να μπουζουριαστεί σε ένα αυτοκίνητο με συμβατικούς αριθμούς, δεν μιλάμε για απλή προσαγωγή. Πρόκειται, λοιπόν, για πρωτοφανείς πράξεις που ad hoc, κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο παραβίασαν τις δικομματικές εγγυήσεις όλες όσες υπάρχουν στην ποινική μας δικονομία, όχι μόνο παραβίασαν το Σύνταγμα και τους όρους συνταγματικής προστασίας των πολιτών, όχι μόνο παραβίασαν τις διεθνείς συμβάσεις, τα πάντα. Ακόμα και αν ήταν τρομοκράτης ο Δημοσθένης - γιατί οι νόμοι ισχύουν για όλους - και αυτό που θέλουν να εθίσουν την κοινωνία είναι ότι δεν ισχύει τίποτα όταν πρόκειται για τρομοκράτη και σιγά – σιγά δεν ισχύει τίποτα όταν πρόκειται να ψάχνουμε για τρομοκράτη. Δηλαδή, βρισκόμαστε μπροστά σε μία επιχείρηση εθισμού της κοινωνίας στο κατασταλτικό μοντέλο. Το ίδιο δεν είναι και το τείχος που ο κ.Παπουτσής, επίσης, φτιάχνει στον Έβρο; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Βρισκόμαστε, λοιπόν, πραγματικά σε μια εκπόνηση ενός κατασταλτικού μοντέλου που η σκοπιμότητα με τον πιο αδιάντροπο τρόπο αντικαθιστά τη νομιμότητα. Σε αυτή όλη την ιστορία, για να κλείσω, θεωρώ ότι έχουν παραβιαστεί το άρθρο 134α για τα βασανιστήρια και τις προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τι λέει αυτό το άρθρο: ότι κάθε παράνομη προσβολή που συντελείται από αστυνομικό όργανο κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του και προσβάλει σωματικά ή ψυχολογικά με βία έναν πολίτη, συνιστά βασανιστήριο. Δε νομίζω ότι ο Δημοσθένης γυμνός από δικαιώματα και στη συνέχεια γυμνός στην κυριολεξία από αξιοπρέπεια, να μην υπάγεται στο άρθρο 137α , το οποίο έχει θεσπιστεί και σπανίως, βεβαίως, έχει εφαρμοστεί, γιατί ξέρουμε ότι η δικαιοσύνη όσο σέβεται τα όργανα της τάξης και όσο πραγματικά σέβεται και την σκοπιμότητά τους, δεν υπάγεται σε αυτή την διάταξη αυτή η πρωτοφανής επιχείρηση που πρέπει να στηλιτευτεί, όχι μόνο από τον Τύπο απ’ όλα τα κόμματα, προκειμένου να σταματήσουμε αυτό τον αυταρχικό κατήφορο. Περεταίρω, κατάχρηση εξουσίας. Είναι ad hoc κατάχρηση εξουσίας διότι με τα όπλα, με τα πολιτικά, με όλο τον τσαμπουκά της εξουσίας, έναν απροστάτευτο πολίτη, έκαναν ότι έκαναν και ούτε συγνώμη δεν του ζήτησαν, απλώς διαπίστωσαν την ομοιότητα και προσπάθησαν να τον συμψηφίσουν με μια ταυτότητα την οποία βρήκε τυχαία και ήταν στην τσέπη του. Τέλος, εξύβριση και σωματικές βλάβες. Εμείς θα ζητήσουμε αρμοδίως όλα τα ονόματα αυτών που συμμετείχαν σε αυτή την επιχείρηση από την Αστυνομική Διεύθυνση, από την αντιτρομοκρατική, από τον κ.Παπουτσή. Διαφορετικά, θα κάνουμε μήνυση κατά αγνώστου και θα το αναζητήσει η δικαιοσύνη ώστε αυτοί οι άνθρωποι να βρεθούν στο εδώλιο και να αποκαλύψουν ποιος τους έστειλε, ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός και με ποιους όρους έδρασαν όπως έδρασαν. Σας επαναλαμβάνω, αν ήταν απλή προσαγωγή, έχουν κάνει τέρατα. Αν ήταν ένταλμα σύλληψης, έπρεπε να έχουν το όνομα, να πουν «συγνώμη, μάλιστα, λέγεστε Δημοσθένης Παπαδάτος, χαίρεται» και να φύγουν. Τι από τα δύο; Και στις δυο περιπτώσεις παρανόμησαν βάρβαρα. Πρέπει, λοιπόν, να λογοδοτήσουν γιατί δεν μπορεί η κοινωνία, δεν αντέχει να μην αντιδρά και να εθίζεται συνεχώς στην «παρανομία των οργάνων της νομιμότητας». Σας ευχαριστώ.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
- Κ.ΑΤΙΑΣ (ALTER): το τελευταίο διάστημα, τέτοιου είδους περιστατικά έχουν ξαναεμφανιστεί, όχι τόσο σημαντικά. Ζητάτε την παραίτηση ή την βοήθεια του κ.Παπουτσή για την αντιμετώπισή τους;
Δ.Παπαδημούλης: όσα καταγγείλαμε δεν είναι θέμα Παπουτσή. Είναι ευθύνη συνολική της κυβέρνησης. Επομένως, εμείς ζητάμε εξηγήσεις, ανάληψη ευθυνών, τιμωρία των υπευθύνων και τερματισμό αυτής της στοχοποιημένης συκοφάντησης ενός πολιτικού χώρου, που αγωνίζεται με δημοκρατία για τη δημοκρατία με μαζικούς ειρηνικούς αγώνες και έχει αποδείξει έμπρακτα το καθημερινό και απόλυτο μέτωπό της με την τρομοκρατία.
- Δ.ΖΩΝΙΟΣ (9.84): Αν κατάλαβα καλά, μιλάτε για πολιτική σκοπιμότητα στοχοποίησης του χώρου;
Δ.Παπαδημούλης: είναι ολοφάνερο κ.Ζώνιο. έχουμε επανειλημμένες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών οι οποίοι συνεχίζοντας την σχολή Πολύδωρα και τη σχολή Καρατζαφέρη, προσπαθούν ένα δημοκρατικό κοινοβουλευτικό κόμμα, που έχει απόλυτη ιδεολογική αξιακή αντίθεση με όσους θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόκλητους τιμωρούς στο όνομα της κοινωνίας, προσπαθούν να συνδέσουν τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία, όταν ξέρουν ότι εμείς είμαστε απολύτως απέναντι σε όσους θεωρούν, ότι στο όνομα κάποιου σκοπού, κάποιας ιδεολογίας, να δικάζουν, να καταδικάζουν και να απειλούν ή να αφαιρούν ανθρώπινες ζωές. Αυτό το γαϊτανάκι πρέπει να σταματήσει. Είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Δεν βλάπτει τον Συνασπισμό, βλάπτει τη δημοκρατία.
- Β.ΓΕΤΟΣ (Κόκκινο): Μια λεπτομέρεια όσον αφορά τα ονόματα και τα στοιχεία των αστυνομικών…….και ένα ακόμα, έχουμε σπάνια την πολυτέλεια να έχουμε μάρτυρες, είπατε κάτι για ουρλιαχτά…θα ήθελα μια εικόνα και γι’ αυτό.
Δ.Παπαδάτος: Γνωρίζω το όνομα του αστυνομικού, στον οποίο έδωσα την κατάθεση. Δεν είναι προσωπική η διαφορά μου με την Αστυνομία, μολονότι υπέστην προσωπικά και όχι αφαιρετικά μια βάρβαρη επίθεση. Θα πράξουμε τα νόμιμα, αυτοί που είναι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν, προφανώς οι κατηγορίες είναι εξατομικευμένες, θα είναι εξατομικευμένες. Ξαναλέω, όμως, ότι δεν είναι προσωπική αντιπαράθεση. Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο, ναι πράγματι στον 12ο όροφο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης υπήρχαν άνθρωποι που ούρλιαζαν χθες. Και αν κρίνω και από την φιλολογική ερώτηση, κατά τη δήλωσή του φιλολογική ερώτηση, του αξιωματικού της Ασφάλειας που μου πήρε την κατάθεση χθες, η άποψή τους είναι αυτή: ότι το Σύνταγμα μπορεί άραγε να ισχύει στην περίπτωση ανθρώπων που δεν δέχονται το Σύνταγμα; Όπως σας είπα μου είπε ότι το Σύνταγμα υπάρχει, είτε το δέχεται κανείς είτε δεν το δέχεται. Για όλους δηλαδή. Δεν είμαι σίγουρος ότι τον έπεισα. Μου είπε μάλιστα ότι η απάντησή μου δεν τον ικανοποιεί.
- Κ.ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (ΣΚΑΪ): Η δεύτερη ταυτότητα έχει ήδη αρχίσει και χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τη συμπεριφορά τους σε τέτοιες ιστορίες. Σε ποιο ακριβώς σημείο της ιστορίας που μας περιέγραψες εμφανίζεται …
Δ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ: Κοιτάξτε έχω βρει τη δεύτερη ταυτότητα 20 λεπτά περίπου πριν μου επιτεθούν οι κουκουλοφόροι αστυνομικοί. Όταν στην αντιτρομοκρατική άρχισαν να μου μιλάνε, μετά το χτύπημα, μετά τη βία, το ξεγύμνωμα και όλο αυτό το πράγμα. Όταν άρχισαν να μου μιλάνε, μου είπαν ότι με είχαν εκεί γιατί μοιάζω με κάποιον. Δεν μου είπαν για την ταυτότητα. Μου έκαναν ερωτήσεις και ύστερα η αντιτρομοκρατική για την ταυτότητα και στην Κρατική Ασφάλεια. Εξήγησα και στους δύο, σε όλους με ρώτησαν και από την αντιτρομοκρατική και στην Ασφάλεια, τι ακριβώς είχε συμβεί. Όπως σας είπα και πριν, αυτό το οποίο είδα αντί να μου απολογηθούν γι’ αυτό το οποίο υπέστην, βρέθηκα να απολογούμαι για μια ταυτότητα την οποία βρήκα και την πήρα να τη δώσε στον ξένο που την έχασε. Στο εξής, δηλαδή, αν βρίσκω μια ταυτότητα κάτω δεν θα πρέπει να την παίρνω και να την πηγαίνω στο Αστυνομικό Τμήμα κι εκείνο να την μεταβιβάσει όπως πρέπει να κάνει στο αρμόδιο Αστυνομικό Τμήμα, γιατί ενδεχομένως μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε βάρος μου ή ενδεχομένως μπορεί να μου την έχουν στήσει γιατί….δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Μου είπαν πολλά πράγματα που έκανα πριν με πιάσουν. Δικαιούμαι να αναρωτιέμαι μήπως όλο αυτό το πράγμα είχε ένα χαρακτήρα στημένο. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, δεν είναι αυτή η δουλειά μου.
Δεν μου έδωσαν αντίγραφο της κατάθεσης που έκανα. Στην κατάθεση που έχω υπογράψει πάντως τα στοιχεία αυτά υπάρχουν. Δεν είχα την πολυτέλεια εκείνη τη στιγμή να απομνημονεύσω τα στοιχεία της ταυτότητας αυτής. Αλλά για να μην τρελαθούμε κι επειδή σας λέω είδα δημοσίευμα σήμερα στο internet και καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια ιστορία, ή υπήρξε έστω και στιγμιαία προσπάθεια, δεν ξέρω, επικοινωνιακού αντιπερισπασμού; Να αλλάξουμε το ενδιαφέρον για να πάρουμε τα φώτα από το ξύλο που έφαγα, την ταπείνωση και τα βασανιστήρια, στην ταυτότητα και τι μπορεί να σημαίνει για ένα στέλεχος του ΣΥΝ; Αυτό γίνεται; Αν γίνεται αυτό είμαι ακόμα πιο έξαλλος.
- Κ.ΑΤΙΑΣ (ALTER): Είχατε ζητήσει, νομίζω επί Ν.Δ., Διακομματική Επιτροπή στη Βουλή για τον έλεγχο της αστυνομίας. Το ξαναζητάτε;
Θ.ΔΡΙΤΣΑΣ: Η ΠΟΑΣΥ και όχι με απλές ανακοινώσεις αλλά και με αποφάσεις συνεδρίων της έχει ζητήσει την αναδιοργάνωση της αστυνομίας από μηδενική βάση. Το πρόβλημα της δομής της Ελληνικής Αστυνομίας αλλά και των σχέσεων που αναπτύσσουν πολιτικά υπεύθυνοι κάθε φορά με το ιεραρχημένο σώμα της αστυνομίας είναι πάντα ανοιχτό και αυτό που λέμε δημοκρατικός έλεγχος αυτής της πολιτικής σχέσης των κυβερνήσεων με το ιεραρχημένο σώμα της αστυνομίας πράγματι είναι κάθε φορά επίκαιρο και γίνεται επίκαιρο και μετά από το βάρβαρο συμβάν. Απαιτείται πλήρης δημοκρατικός έλεγχος και των δομών με τους οποίους λειτουργεί η αστυνομία αλλά κυρίως των πολιτικών σκοπιμοτήτων που διαβιβάζονται προς το ιεραρχημένο σώμα.
Το Γραφείο Τύπου
Το διάβασες; Πάμε τώρα, γιατί εμένα μου έχει μείνει μόνο μία απορία:
ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΚΑΘΕ ΩΡΑ, ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
Κατά την δική μου γνώμη μόνο τα υπνοστεντόν που παίρνει, γιατί ούτε ιδεολογικό πρόβλημα βρίσκω, ούτε "υπερβατικό" ζήτημα... Και τα υπνοστεντόν του είναι πως γουστάρει να παίζει μηντιακά στη δήθεν Πρώτη Κατηγορία των Καναλιών (ενώ τον έχουνε συνεχώς στα τσικό και με το χρονόμετρο στο χέρι) και να μην την πολυχώνεται όταν γαμιέται το Σύμπαν γιατί είναι καραφοβικός "μη του την πούνε" ότι καλύπτει τρομοκράτες και εχθρούς της δημοκρατίας.
Αν όμως ξύπναγε ένα πρωί από την αυτοκαταστολή του και έλεγε:
"Από σήμερα δεν εξετάζω ούτε την ηλικία, ούτε το φύλο, ούτε την εθνικότητα, ούτε (κυρίως) την Πολιτική Τοποθέτηση του πρόσωπου. Όταν παραβιάζονται δικαιώματα της-του Χ το ίδιο θα ουρλιάζω σαν να μου πάτησαν τον κάλο".
Αν το έκανε αυτό, ΚΑΙ ξεκάθαρο αντιπολιτευτικό ρόλο θα είχε μέσα σε ένα σάπιο σύστημα ΚΑΙ (ακόμα περισσότερο) λόγο ύπαρξης, γαμώτο...
Γιατί έτσι που είναι μόνιμα χαπακωμένος και ξυπνάει μια στις τόσες, ούτε ρόλο έχει, ούτε λόγο ύπαρξης. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, ακόμα και τα στελέχη του, μόνο ΜΕΤΑ τα βασανιστήρια μπορεί να τα βοηθήσει...
Και για να ελαφρύνω το κλίμα, ας τελειώσω με ένα ανέκδοτο:
Το ίδιο άνετα, θα μπορούσε να κόψει τα υπνοστεντόν το ΚΚΕ...
Ψυχρή Αντιγραφή από τον σημερινό Αντίποδα
Συνήθως τα κείμενα του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν μου κάνουν ούτε κρύο ούτε ζέστη. Αυτό όμως σήμερα μου άρεσε και γι' αυτό το αντιγράφω στην ψύχρα από τον φυσικό του χώρο...
ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΚΑΣΜΕΝΑ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ
Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΕΓΑ
Το κλίμα έμοιαζε παραπάνω από φιλικό.
Ύστερα από ένα καλό μπραντς, πρόγευμα στο οποίο -πλέον- δεν επιτρέπονται πούρα και ποτά (μόνο φυσικοί χυμοί), ο επιτετραμμένος και ο ανθύπατος συμφώνησαν ότι επικρατεί χαλαρότης στις λεγεώνες. Την ΕΥΠ δεν μπορείς να την εμπιστευτείς, παραδέχεται ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, καθ' ότι τα κόλπα που τους έμαθαν τα εφαρμόζουν (και) για ιδία χρήση. Ή έμαθαν πολλά κόλπα από τους έως τώρα χαφιεδισμούς και τα καρφώματα στις ξένες πρεσβείες και απειλούν ότι θα ανοίξουν το στόμα τους αν τους πιέσει κανείς (και) να εργαστούν.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ πάλι, σαν πανόπτης και έχοντας ευχέρεια αέργου χρόνου, μπορεί να αναλογιστεί σε τι κατάντια βρέθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, συγχρωτιζόμενος με «κοπρίτες». Ούτε στην Αριστερά δεν υποχρεώθηκε να κατέβει τόσα ταξικά σκαλιά. Αυτός, ένας αστός, αναγκάστηκε να συμφύρεται με λαϊκούς τύπους της Ελευσίνας και να τους ανέχεται να τον χτυπούν στην πλάτη για να επιβραβευτεί στην κάλπη η πολιτική του. Τώρα, για να επανακάμψει στις... τάξεις του, «δίνει» τους ευκαιριακούς συμμάχους. Δεν τους χρειάζεται.
ΜΕ το που έφυγε ο χωροφύλακας μέσα από το ελληνικά σπίτια και τις επιχειρήσεις, κάποια χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, και απελευθερώθηκαν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, αυξήθηκαν και οι ανάγκες ανάπτυξης του δημόσιου πυλώνα της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους. Κάτι σαν παραχώρηση στις προοδευτικές απόψεις που κυριαρχούσαν. Αν και αυτό έγινε σχεδόν μονοσήμαντα. Είχε σαν περιεχόμενο μεγαλύτερα κτήρια για περισσότερες προσλήψεις. Το βλέπουμε από τα διάσπαρτα πανεπιστήμια, τα έρημα Κέντρα Υγείας, τις εκδικητικές δημόσιες υπηρεσίες. Ποτέ δεν υπήρξε, στην πραγματικότητα, κοινωνική οικονομία.
ΕΠΕΙΤΑ από μια 30ετία κοινής πορείας, όπου η συμμετοχή σε μια φατρία ήταν αναγκαία ακόμη και για την απλή επιβίωση -κάτι που ο Πάγκαλος το είδε σαν «κοινό φαγοπότι»- η ιθύνουσα τάξη άρχισε να φτύνει τα κουκούτσια στη μούρη των υπαλλήλων. Την αφορμή για το διαχωρισμό έδωσε το Μνημόνιο και ο τρόπος με τον οποίο πέτυχαν τ' αφεντικά αφ' ενός να κρατήσουν τις καταθέσεις, τις βίλες και να διασφαλίσουν το ακαταδίωκτο από τις χαριστικές μεταβιβάσεις εθνικών και κοινοτικών πόρων. Και αφ' ετέρου να στείλουν το λογαριασμό στους μισθωτούς. Οχι ότι εμείς δεν έχουμε τις ευθύνες μας. Εκεί που στις δεκαετίες του 1950 και '60 υπήρχε ιδιωτική παιδεία και υγεία και απαιτούσαμε να προσφέρονται δωρεάν, οι κυβερνώντες τα κρατικοποίησαν και εμείς, λίγα χρόνια μετά, κοινωνικοποιήσαμε τα κέρδη μέσα από τα «ιδιαίτερα» και τα «φακελάκια». Αυτά όμως έχουν οριοθετηθεί και πλέον η διόρθωση είναι επιτακτική.
ΜΕΤΑ την υποχώρηση των κοινωνικών αγώνων, την κομματική διάσπαση των κινητοποιήσεων, την επιλογή των ατομικών σωσιβίων εν μέσω κρίσης, την επιστράτευση των δικαστηρίων για την επικύρωση των πλέον αντιδημοκρατικών αποφάσεων -όπως είναι η κατάργηση των συμβάσεων εργασίας (Εμπορική, συγκοινωνίες κ.ά.)- τα αφεντικά δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Στις συναθροίσεις λένε τις αλήθειες τους. Το κακό είναι ότι εμείς δεν έχουμε παρά να περιμένουμε πότε να σκάσουν από τα γέλια.
megas@enet.gr
ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΚΑΣΜΕΝΑ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ
Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΕΓΑ
Το κλίμα έμοιαζε παραπάνω από φιλικό.
Ύστερα από ένα καλό μπραντς, πρόγευμα στο οποίο -πλέον- δεν επιτρέπονται πούρα και ποτά (μόνο φυσικοί χυμοί), ο επιτετραμμένος και ο ανθύπατος συμφώνησαν ότι επικρατεί χαλαρότης στις λεγεώνες. Την ΕΥΠ δεν μπορείς να την εμπιστευτείς, παραδέχεται ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, καθ' ότι τα κόλπα που τους έμαθαν τα εφαρμόζουν (και) για ιδία χρήση. Ή έμαθαν πολλά κόλπα από τους έως τώρα χαφιεδισμούς και τα καρφώματα στις ξένες πρεσβείες και απειλούν ότι θα ανοίξουν το στόμα τους αν τους πιέσει κανείς (και) να εργαστούν.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ πάλι, σαν πανόπτης και έχοντας ευχέρεια αέργου χρόνου, μπορεί να αναλογιστεί σε τι κατάντια βρέθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, συγχρωτιζόμενος με «κοπρίτες». Ούτε στην Αριστερά δεν υποχρεώθηκε να κατέβει τόσα ταξικά σκαλιά. Αυτός, ένας αστός, αναγκάστηκε να συμφύρεται με λαϊκούς τύπους της Ελευσίνας και να τους ανέχεται να τον χτυπούν στην πλάτη για να επιβραβευτεί στην κάλπη η πολιτική του. Τώρα, για να επανακάμψει στις... τάξεις του, «δίνει» τους ευκαιριακούς συμμάχους. Δεν τους χρειάζεται.
ΜΕ το που έφυγε ο χωροφύλακας μέσα από το ελληνικά σπίτια και τις επιχειρήσεις, κάποια χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, και απελευθερώθηκαν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, αυξήθηκαν και οι ανάγκες ανάπτυξης του δημόσιου πυλώνα της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους. Κάτι σαν παραχώρηση στις προοδευτικές απόψεις που κυριαρχούσαν. Αν και αυτό έγινε σχεδόν μονοσήμαντα. Είχε σαν περιεχόμενο μεγαλύτερα κτήρια για περισσότερες προσλήψεις. Το βλέπουμε από τα διάσπαρτα πανεπιστήμια, τα έρημα Κέντρα Υγείας, τις εκδικητικές δημόσιες υπηρεσίες. Ποτέ δεν υπήρξε, στην πραγματικότητα, κοινωνική οικονομία.
ΕΠΕΙΤΑ από μια 30ετία κοινής πορείας, όπου η συμμετοχή σε μια φατρία ήταν αναγκαία ακόμη και για την απλή επιβίωση -κάτι που ο Πάγκαλος το είδε σαν «κοινό φαγοπότι»- η ιθύνουσα τάξη άρχισε να φτύνει τα κουκούτσια στη μούρη των υπαλλήλων. Την αφορμή για το διαχωρισμό έδωσε το Μνημόνιο και ο τρόπος με τον οποίο πέτυχαν τ' αφεντικά αφ' ενός να κρατήσουν τις καταθέσεις, τις βίλες και να διασφαλίσουν το ακαταδίωκτο από τις χαριστικές μεταβιβάσεις εθνικών και κοινοτικών πόρων. Και αφ' ετέρου να στείλουν το λογαριασμό στους μισθωτούς. Οχι ότι εμείς δεν έχουμε τις ευθύνες μας. Εκεί που στις δεκαετίες του 1950 και '60 υπήρχε ιδιωτική παιδεία και υγεία και απαιτούσαμε να προσφέρονται δωρεάν, οι κυβερνώντες τα κρατικοποίησαν και εμείς, λίγα χρόνια μετά, κοινωνικοποιήσαμε τα κέρδη μέσα από τα «ιδιαίτερα» και τα «φακελάκια». Αυτά όμως έχουν οριοθετηθεί και πλέον η διόρθωση είναι επιτακτική.
ΜΕΤΑ την υποχώρηση των κοινωνικών αγώνων, την κομματική διάσπαση των κινητοποιήσεων, την επιλογή των ατομικών σωσιβίων εν μέσω κρίσης, την επιστράτευση των δικαστηρίων για την επικύρωση των πλέον αντιδημοκρατικών αποφάσεων -όπως είναι η κατάργηση των συμβάσεων εργασίας (Εμπορική, συγκοινωνίες κ.ά.)- τα αφεντικά δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Στις συναθροίσεις λένε τις αλήθειες τους. Το κακό είναι ότι εμείς δεν έχουμε παρά να περιμένουμε πότε να σκάσουν από τα γέλια.
megas@enet.gr
Thursday, January 13, 2011
Wednesday, January 12, 2011
Tuesday, January 11, 2011
Πόσο Τυφλή είναι η Δικαιοσύνη εκεί ψηλά στα Γιαννιτσά;
Το σκηνικό περιγράφεται εδώ.
Σήμερα έγιναν αυτά τα υπέροχα...
Και μέχρι τώρα που το γράφω αυτό, η πρώτη αντίδραση υπήρξε. Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες.
Γενικά, και χωρίς να έχω την πρόθεση να σχολιάσω καμιά δικαστική απόφαση (άσε που απαγορεύεται κιόλας) το ερώτημα που έχω να σου θέσω για να δικαιολογήσω και το "ταμπελάκι" κουίζ στο ποστ πάει ως εξής:
Πόσο τυφλή δικαιούται να είναι η Δικαιοσύνη του πρώτου βαθμού, βασισμένη στην ασφάλεια πως "υπάρχει και η έφεση βρε αδερφέ";
Δεν ξέρω, για πες και εσύ...
Monday, January 10, 2011
Εγγραφές και Ερωτική Επιλογή
Αν δεχτούμε όσα αναφέρονται εδώ για τις Εγγραφές, και εξετάσουμε υπό αυτό το πρίσμα πειραματικά την λειτουργία της Ερωτικής Επιλογής, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τις παρακάτω περιπτώσεις:
Α) Την Πληθωριστική Επιλογή. Πολλές Εγγραφές του εαυτού μου στους άλλους. Ας δούμε τα πιθανά πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της σε σχέση με την ποιότητα και την πιστότητα της Εγγραφής. Η Πληθωριστική Επιλογή διακρίνεται σίγουρα για την ποικιλία της και σε κάποια αναλογία με αυτή ίσως προκαλεί -στατιστικά- καλύτερη μέση απόδοση κατά την ερωτική πράξη. Παράγει όμως στιγμιαίες Εγγραφές του ατόμου, σαν πολαρόιντ φωτογραφίες, που έχουν την πιθανότητα να "ξεθωριάσουν" σιγά-σιγά, να μην αποδίδουν παρά μόνο μια εικόνα του υποκειμένου που εγγράφεται ή να επιχρωματισθούν αργότερα αρνητικά από τα αντικείμενα εγγραφής -σε αυτή την περίπτωση τους ερωτικούς συντρόφους- με βάση τα δικά τους συναισθηματικά ζητούμενα.
Β) Την Αποκλειστική Επιλογή. Μία και μόνη Εγγραφή του εαυτού μου πάνω σε έναν συγκεκριμένο άλλο, ερωτικό σύντροφο. Ας δούμε τα πιθανά πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της σε σχέση με την ποιότητα και την πιστότητα της Εγγραφής. Η Αποκλειστική Επιλογή παράγει μια αλληλουχία εγγραφών, μια σειρά που εξελίσσεται μέσα στον χρόνο. Από αυτήν την άποψη, η φωτογραφική αναλογία που μπορώ να φανταστώ είναι μια κινηματογραφική ταινία που εμπεριέχει όλες τις σκηνές που γυρίστηκαν γι' αυτήν, από τις πλέον κακοπαιγμένες και κακοφωτισμένες, έως αυτές που ο σκηνοθέτης φωνάζει "να τυπωθεί". Το υποκείμενο Εγγραφής δεν κατέχει ποτέ την ασφάλεια του τελικού μοντάζ, γνωρίζει όμως πως έχει καταγράψει-εμπιστευθεί σε κάποιο αντικείμενο εγγραφής ολόκληρο το φιλμ της ερωτικής ζωής του (και ιδεατά έχει υπάρξει το αντικείμενο καταγραφής του άλλου υποκειμένου, αν δεχτούμε πως αυτό υπάρχει ανεξάρτητα). Το εμφανές μειονέκτημα της Αποκλειστικής Επιλογής είναι πως θα χαθεί ολοκληρωτικά με την εξαφάνιση -τον θάνατο- του αντικειμένου Εγγραφής.
Γ) Την Μεικτή Επιλογή, που είναι μάλλον και η συνηθέστερη. Συνδυάζει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των δύο άλλων και επιπλέον δίνει μια δυνατότητα "πρόχειρου μοντάζ" στο υποκείμενο Εγγραφής. Μπορεί, τουλάχιστον στον αποκλειστικά υποκειμενικό του κόσμο που είναι και ο μόνος αυταπόδεικτος όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή, να του επιτρέπει να "επεξεργάζεται" τις Εγγραφές των ερωτικών του σχέσεων απωθώντας ή ανακαλώντας εκείνες που τον εξυπηρετούν, ανάλογα με την φάση που διέρχεται.
Α) Την Πληθωριστική Επιλογή. Πολλές Εγγραφές του εαυτού μου στους άλλους. Ας δούμε τα πιθανά πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της σε σχέση με την ποιότητα και την πιστότητα της Εγγραφής. Η Πληθωριστική Επιλογή διακρίνεται σίγουρα για την ποικιλία της και σε κάποια αναλογία με αυτή ίσως προκαλεί -στατιστικά- καλύτερη μέση απόδοση κατά την ερωτική πράξη. Παράγει όμως στιγμιαίες Εγγραφές του ατόμου, σαν πολαρόιντ φωτογραφίες, που έχουν την πιθανότητα να "ξεθωριάσουν" σιγά-σιγά, να μην αποδίδουν παρά μόνο μια εικόνα του υποκειμένου που εγγράφεται ή να επιχρωματισθούν αργότερα αρνητικά από τα αντικείμενα εγγραφής -σε αυτή την περίπτωση τους ερωτικούς συντρόφους- με βάση τα δικά τους συναισθηματικά ζητούμενα.
Β) Την Αποκλειστική Επιλογή. Μία και μόνη Εγγραφή του εαυτού μου πάνω σε έναν συγκεκριμένο άλλο, ερωτικό σύντροφο. Ας δούμε τα πιθανά πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της σε σχέση με την ποιότητα και την πιστότητα της Εγγραφής. Η Αποκλειστική Επιλογή παράγει μια αλληλουχία εγγραφών, μια σειρά που εξελίσσεται μέσα στον χρόνο. Από αυτήν την άποψη, η φωτογραφική αναλογία που μπορώ να φανταστώ είναι μια κινηματογραφική ταινία που εμπεριέχει όλες τις σκηνές που γυρίστηκαν γι' αυτήν, από τις πλέον κακοπαιγμένες και κακοφωτισμένες, έως αυτές που ο σκηνοθέτης φωνάζει "να τυπωθεί". Το υποκείμενο Εγγραφής δεν κατέχει ποτέ την ασφάλεια του τελικού μοντάζ, γνωρίζει όμως πως έχει καταγράψει-εμπιστευθεί σε κάποιο αντικείμενο εγγραφής ολόκληρο το φιλμ της ερωτικής ζωής του (και ιδεατά έχει υπάρξει το αντικείμενο καταγραφής του άλλου υποκειμένου, αν δεχτούμε πως αυτό υπάρχει ανεξάρτητα). Το εμφανές μειονέκτημα της Αποκλειστικής Επιλογής είναι πως θα χαθεί ολοκληρωτικά με την εξαφάνιση -τον θάνατο- του αντικειμένου Εγγραφής.
Γ) Την Μεικτή Επιλογή, που είναι μάλλον και η συνηθέστερη. Συνδυάζει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των δύο άλλων και επιπλέον δίνει μια δυνατότητα "πρόχειρου μοντάζ" στο υποκείμενο Εγγραφής. Μπορεί, τουλάχιστον στον αποκλειστικά υποκειμενικό του κόσμο που είναι και ο μόνος αυταπόδεικτος όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή, να του επιτρέπει να "επεξεργάζεται" τις Εγγραφές των ερωτικών του σχέσεων απωθώντας ή ανακαλώντας εκείνες που τον εξυπηρετούν, ανάλογα με την φάση που διέρχεται.
Sunday, January 9, 2011
Saturday, January 8, 2011
Μεγάλο Γλέντι με τον Χρήστο Παπουτσή!
Ξέρω πως ο τίτλος μοιάζει με cd ελαφρολαϊκοχορευτικό που δίνει κάποια μισοτελειωμένη φυλλάδα το Πάσχα για να "τσιμπήσει" κυκλοφορία.
Οπότε θα στο δώσω σε τίτλους:
Στο Τείχος
Στον Τοίχο
Και στο Φράχτη
Αλλά επειδή με τρία μόνο ξεσηκωτικά δεν "τσιμπάς" πολλά φύλλα, πάρε τώρα και τα βαριά σουξέ...
Του Μαγκίτη τα Βαπόρια
Η Αλήθεια του Χρηστάρα
Να βάλουμε λοιπόν όλοι το χέρι στην τσέπη να ψωνιστούνε οι ανιχνευτές αλήθειας. Κι όταν θα αποτύχουνε παταγωδώς στα σύνορα (αφού κι ο τελευταίος καραγκιόζης ξέρει πως τα περίφημα Τεστ Αλήθειας βγάζουν πολύ συχνά "ψεύτες" ή "μη εκτιμήσιμους" τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από συναισθηματική ένταση ή φυσική εξάντληση) να φέρουμε τα μηχανάκια στην Αθήνα και να αρχίσουμε να μετράμε άλλες κατηγορίες. Τους Δημόσιους Λειτουργούς, ας πούμε, για το αν ποτέ τα πήρανε...
Thursday, January 6, 2011
Τα μπλουζάκια του Καφάτου στο Black Duck
Αντιγράφω-διασκευάζω το Δελτίο Τύπου που έλαβα...
T-shirt: Άνετο, βολικό, φτηνό, πότε φτηνιάρικο και πότε πανάκριβο λόγω ετικέτας, logo, trendy ιδέας... ένα ρούχο που μπορεί να φορεθεί παντού.
Ο Γιάννης Καφάτος εδώ και τρία χρόνια χρησιμοποιεί τα T-shirt ως το δικό του καμβά που πάνω του σκαρώνει κάποιες ιδιότυπες γελοιογραφίες μέσα στο blog του u-hoo («γιου-χου»), βασικό όνομα του blog (www.u-hoo.gr/gianniskafatos) και μέσα από τα T-shirt Stories, «παρακολουθεί» την επικαιρότητα, σχολιάζει δηλώσεις, εικονογραφεί καταστάσεις ή απλώς κάνει πλάκα με μόνο περιορισμό το περίγραμμα ενός «ταυ».
Τα «σκουτιά» όπως συχνά τα αποκαλεί ξεκίνησαν με αφορμή την ίδια του την καθημερινότητα. Όταν σταμάτησε να είναι αναγκασμένος να φοράει γραβάτες ξεκίνησε να κυκλοφορεί με T-shirt. Άρχισε να τα «μαζεύει» ως αναμνηστικά ταξιδιών.
Χρόνια προσπαθούσε να πείσει διάφορους παρουσιαστές εκπομπών ότι το T-shirt μπορεί να είναι μήνυμα και τελικά κατέληξε, αφού γέμισε βαλίτσες, σακ-βουαγιάζ, συρτάρια με μηνύματα άλλων να φτιάξει τα δικά του T-shirt που είναι ψηφιακά και μιλάνε στον κόσμο που κυκλοφορεί στο internet .
Τώρα ήρθε η ώρα τα Τ-shirt να βγουν από την οθόνη του υπολογιστή και να απλωθούν σαν ναπολιτάνικη μπουγάδα στο χώρο της γκαλερί του Black Duck και ακόμα και να φορεθούν, για να τα δούμε και να τα σχολιάσουμε (όπως ακριβώς «κάνουν» κι αυτά...)
Αυτή είναι η βασική ιδέα αυτής της ...u-hoo έκθεσης.
Τα εγκαίνια θα γίνουν τη Δευτέρα 17 Ιανουρίου και ειδικά εκείνη την ημέρα οποιοσδήποτε θα μπορεί να παραγγείλει το δικό του T-shirt που θα τυπωθεί μπροστά του για να το φορέσει όποια στιγμή αποφασίσει να στείλει το δικό του μήνυμα.
Την Παρασκευή 21 του μηνός, ο Γιάννης Καφάτος (όπως κάνει συχνά άλλωστε) θα παίξει τις μουσικές που αγαπάει για τους φίλους του και τους φίλους του Black Duck.
Εγκαίνια: Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011, 8 μμ, στην gallery του Black Duck Multiplarte.
Διάρκεια: 17 – 27 Ιανουαρίου
Καθημερινές και Σάββατα: 13.00 – 22.00
Κυριακή: 19.00 – 22.00
Black Duck Multiplarte
Gallery-Cafe-Bar-Restaurant
Χρήστου Λαδά 9α
210 3234760
www.blackduck.gr
info@blackduck.gr
T-shirt: Άνετο, βολικό, φτηνό, πότε φτηνιάρικο και πότε πανάκριβο λόγω ετικέτας, logo, trendy ιδέας... ένα ρούχο που μπορεί να φορεθεί παντού.
Ο Γιάννης Καφάτος εδώ και τρία χρόνια χρησιμοποιεί τα T-shirt ως το δικό του καμβά που πάνω του σκαρώνει κάποιες ιδιότυπες γελοιογραφίες μέσα στο blog του u-hoo («γιου-χου»), βασικό όνομα του blog (www.u-hoo.gr/gianniskafatos) και μέσα από τα T-shirt Stories, «παρακολουθεί» την επικαιρότητα, σχολιάζει δηλώσεις, εικονογραφεί καταστάσεις ή απλώς κάνει πλάκα με μόνο περιορισμό το περίγραμμα ενός «ταυ».
Τα «σκουτιά» όπως συχνά τα αποκαλεί ξεκίνησαν με αφορμή την ίδια του την καθημερινότητα. Όταν σταμάτησε να είναι αναγκασμένος να φοράει γραβάτες ξεκίνησε να κυκλοφορεί με T-shirt. Άρχισε να τα «μαζεύει» ως αναμνηστικά ταξιδιών.
Χρόνια προσπαθούσε να πείσει διάφορους παρουσιαστές εκπομπών ότι το T-shirt μπορεί να είναι μήνυμα και τελικά κατέληξε, αφού γέμισε βαλίτσες, σακ-βουαγιάζ, συρτάρια με μηνύματα άλλων να φτιάξει τα δικά του T-shirt που είναι ψηφιακά και μιλάνε στον κόσμο που κυκλοφορεί στο internet .
Τώρα ήρθε η ώρα τα Τ-shirt να βγουν από την οθόνη του υπολογιστή και να απλωθούν σαν ναπολιτάνικη μπουγάδα στο χώρο της γκαλερί του Black Duck και ακόμα και να φορεθούν, για να τα δούμε και να τα σχολιάσουμε (όπως ακριβώς «κάνουν» κι αυτά...)
Αυτή είναι η βασική ιδέα αυτής της ...u-hoo έκθεσης.
Τα εγκαίνια θα γίνουν τη Δευτέρα 17 Ιανουρίου και ειδικά εκείνη την ημέρα οποιοσδήποτε θα μπορεί να παραγγείλει το δικό του T-shirt που θα τυπωθεί μπροστά του για να το φορέσει όποια στιγμή αποφασίσει να στείλει το δικό του μήνυμα.
Την Παρασκευή 21 του μηνός, ο Γιάννης Καφάτος (όπως κάνει συχνά άλλωστε) θα παίξει τις μουσικές που αγαπάει για τους φίλους του και τους φίλους του Black Duck.
Εγκαίνια: Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011, 8 μμ, στην gallery του Black Duck Multiplarte.
Διάρκεια: 17 – 27 Ιανουαρίου
Καθημερινές και Σάββατα: 13.00 – 22.00
Κυριακή: 19.00 – 22.00
Black Duck Multiplarte
Gallery-Cafe-Bar-Restaurant
Χρήστου Λαδά 9α
210 3234760
www.blackduck.gr
info@blackduck.gr
Wednesday, January 5, 2011
Τα Σιγκλάκια - Κώστας Αρκουδέας
Τα Σιγκλάκια τα λάτρεψα. Δεν είναι καθόλου περίεργο αυτό, αφού περιέχουν το πιο αγαπημένο μου διήγημα του Κώστα Αρκουδέα. Ονομάζεται Άνιμα, γράφτηκε το 1987 και είναι σκάρτες τέσσερις σελίδες. Αλλά είναι πολύ ωραίο το πούστικο, σαν παρατεταμένος εγκεφαλικός οργασμός...
Ο Αρκουδέας έπαιξε μεγάλο στοίχημα μ' αυτό το βιβλίο, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Απόπειρα στο φεύγα του 2010. Επέλεξε να ενοποιήσει σε δυο "πλευρές" μικρά διηγήματα που έγραψε από το 1986 μέχρι το 2009. Στην πρώτη "πλευρά" καθαρίζει με τα eighties και στην δεύτερη με τα nineties και τα zeros. Οχτώ διηγήματα σε κάθε πλευρά, δεκάξι στο σύνολο.
Αυτό που είναι πραγματικά εξαιρετικά ενδιαφέρον στα Σιγκλάκια, σίγουρα δεν είναι το αυνανιστικό "σουμάρισμα" της πορείας κάποιου συγγραφέα (η επιδίωξη να δείξει πόσο βελτιώθηκε στα είκοσι τρία χρόνια που παίζει "το παιχνίδι της γραφής").
Είναι, κατά την γνώμη μου, η (παραμορφωμένη από τον ιδιαίτερα προσωπικό καθρέφτη που κρατάει μπροστά στην ζωή ο Κώστας σαν δημιουργός) καταγραφή του πόσο άλλαξε ο κόσμος και οι άνθρωποι, όλο το περιβάλλον μας, μέσα σ' αυτά τα χρόνια.
Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να διαβάσεις Τα Σιγκλάκια, αλλά και μόνο αυτός πιστεύω ότι αρκεί...
Jamie Woon: Το "σκάλωμα" μου για το 2011
Την μέρα που θα με ακούσεις να δηλώνω "Δεν υπάρχει καλή μουσική (ταινίες, βιβλία ή ότι άλλο) πια" σου δίνω την άδεια να με σκοτώσεις για να απαλλάξεις τον κόσμο από ακόμα ένα παρελθοντολάγνο ζόμπι.
Και τώρα απόλαυσε τον Jamie Woon, το πιο πρόσφατο "σκάλωμά" μου...
Και επειδή αυτοί που μας ανοίγουν τα μάτια πρέπει να αναφέρονται,
THX again Mr.Z
Και τώρα απόλαυσε τον Jamie Woon, το πιο πρόσφατο "σκάλωμά" μου...
Και επειδή αυτοί που μας ανοίγουν τα μάτια πρέπει να αναφέρονται,
THX again Mr.Z
Tuesday, January 4, 2011
"Η Σιωπή στο Τέλος του Δρόμου" την Τετάρτη 19 Ιανουαρίου στο Floral
"Η Σιωπή Στο Τέλος Του Δρόμου" του Μάκη Πανώριου θα παρουσιαστεί στο Floral την Τετάρτη 19 Ιανουαρίου στις 7:00 μ.μ. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Ελένη Γκίκα (συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας), ο Γιώργος Ξενάριος (συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας) και ο Νίκος Βλαντής (συγγραφέας).
Το FLORAL βρίσκεται Θεμιστοκλέους 80, πάνω στην Πλατεία Εξαρχείων και το τηλέφωνό του είναι 210 3800070.
Monday, January 3, 2011
Περί Λογικής, Μνήμης και Φαντασίας ή Ας Κουβεντιάσουμε με τον Θεόδωρο Πάγκαλο
"Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική. Γιατί συνήθως ο “κόσμος” στον οποίο αναφέρεστε πρέπει να διαθέτει λογική, μνήμη και φαντασία. Αλλιώς το να συζητάει κανείς με κάποιον που δεν διαθέτει αυτά τα στοιχειώδη είναι άδικος κόπος. Η μνήμη λέει- και από το ελληνικό παρελθόν αλλά και από το παρελθόν άλλων χωρών- πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό πράγμα είναι η χρεοκοπία μιας χώρας".
Ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης του Θεόδωρου Πάγκαλου στον Νίκο Χασαπόπουλο το διαβάζεις στο ΒΗΜΑ
Θεωρώντας πως κατέχω τα τρία στοιχειώδη προαπαιτούμενα που θέτει ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, δηλαδή την Λογική, την Μνήμη και την Φαντασία, διεκδικώ να συζητήσω μαζί του. Και επειδή ούτε κινούμαστε σε παρεμφερείς χώρους για να του εκθέσω τις απόψεις μου ιδιωτικά, ούτε και θέλω να κάνω κάτι τέτοιο - αφού εμφανώς μόνο δημόσια θα είχε σημασία να κάνουμε έναν τέτοιο διάλογο - χρησιμοποιώ το καρεκλάκι της Μαφάλντας που είναι και το μόνο μέσο που έχω, για να του μεταφέρω αυτά που πιστεύω.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική
Η Λογική μου υποθέτει πως υπάρχει, η Μνήμη μου συνηγορεί ότι υπάρχει (αφού το Τέλος της Ιστορίας δεν ήρθε και σε καμιά ιστορική στιγμή δεν θεωρήσαμε πως υπήρχε μόνο μία πολιτική) κι όσο για την Φαντασία μου... Αυτή κι αν είναι απολύτως πεπεισμένη ότι υπάρχει!
Όταν λοιπόν λέει, το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης θα ήταν χρήσιμο -και πιο έντιμο, κατά την γνώμη μου- να ολοκληρώνει την φράση του και να μην την αφήνει μισή, σαν Ιησουίτικη Αλήθεια. Η πλήρης φράση του θα όφειλε -χρησιμοποιώ την Λογική μου εδώ όπως απαιτεί για να αξίζει να συζητήσουμε- να είναι:
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική εντός του τρέχοντος ιστορικο/οικονομικο/πολιτικο/κοινωνικού πλαισίου.
Αν διατυπωθεί έτσι, το ερώτημα τουλάχιστον στέκει λογικά, γιατί μέχρι τώρα ειλικρινά δεν έστεκε παρά μόνο σαν ρητορικό πυροτέχνημα. Και φυσικά ο Αντιπρόεδρος το θέτει θεωρώντας πως δεν υπάρχει άλλη πολιτική, το κραδαίνει σαν ένα είδος φόβητρου, κι όχι σαν ένα σημείο έναρξης διαλόγου. Και γι' αυτό το συνδέει, μετά την παρένθεση περί Λογικής, Μνήμης και Φαντασίας με την οποία θα ασχοληθώ στο τέλος, με την φράση:
Η μνήμη λέει- και από το ελληνικό παρελθόν αλλά και από το παρελθόν άλλων χωρών- πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό πράγμα είναι η χρεοκοπία μιας χώρας
Άλλη μια "καθολική" αλήθεια εδώ. Και επιπλέον "τραυματική" αλήθεια. Μια αλήθεια τόσο συναισθηματικά φορτισμένη, ώστε να σε απωθεί από το να την αντιμετωπίσεις. Για να δούμε τι συμβαίνει όμως όταν εφαρμόσει κανείς σε αυτήν την εφιαλτική πιθανότητα την Λογική, την Μνήμη και την Φαντασία.
Εντάξει λοιπόν, την Φαντασία θα την χρησιμοποιήσουμε ελάχιστα, μόνο και μόνο για να μεταφερθούμε στην θέση του ατόμου που βιώνει την χρεοκοπία της Χώρας του. Ας γδυθούμε λοιπόν από όλα τα χαρακτηριστικά μας, το χρώμα, το φύλο, την κοινωνική μας θέση, την οικονομική μας κατάσταση και ας γδύσουμε και την Χώρα από τα ιδιαίτερα γεωγραφικά και άλλα χαρακτηριστικά της. Τι απομένει; Ένα ανθρώπινο ον με βασικές και απολύτως πραγματικές ανάγκες μέσα σε ένα περιβάλλον με το οποίο έχει άμεση σχέση αλληλεπίδρασης και εξαρτάται απ' αυτό για ζητήματα ζωής ή θανάτου.
Το 'χουμε με την Φαντασία; Ας υποθέσω ότι το έχουμε...
Ας φέρουμε τώρα μέσα την Λογική. Και ας την ρωτήσουμε:
Πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό πράγμα είναι η χρεοκοπία μιας χώρας;
Εδώ η Λογική σηκώνει τα χέρια... Γιατί δεν υπάρχει τρόπος να μετρήσει το πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό είναι ένα γεγονός, αν το ανθρώπινο ον και το περιβάλλον του στερούνται χαρακτηριστικών. Ωπ, δεν είναι λοιπόν - λογικά - καθόλου "καθολική" η εντελώς "τραυματική" φράση. Εξαρτάται συγκριτικά από την προηγούμενη κατάσταση και του Ατόμου και της Χώρας!
Βοηθάει εδώ η Μνήμη; Λοιπόν η δική μου δεν φτάνει μέχρι το "Κύριοι Επτωχεύσαμεν" (γιατί δεν έχω τα απαιτούμενα στοιχεία που χρειάζομαι για να τσεκάρω τα αποτελέσματα της σε επίπεδο κοινωνικών ομάδων της χώρας), οπότε θα πάω σε μια χρεοκοπία που να μπορώ να βρω στοιχεία. Στην χρεοκοπία της Αργεντινής. Δες τώρα: 1, 2, 3, 4, 5
Ποιος τον ήπιε πραγματικά στην χρεοκοπία της Αργεντινής; Σίγουρα δεν τον ήπιαν οι μεγαλοκαταθέτες, ακόμα και οι συντηρητικές οικονομικές αναλύσεις παραδέχονται ξεκάθαρα ότι ένας λόγος της κρίσης ήταν και ο πανικός της εξαγωγής συναλλάγματος. Από την άλλη δεν το κόβω να άλλαξε και πολύ η ζωή των γκαούτσος της πάμπας. Ούτε των αστέγων του Μπουένος Άιρες που συνέχισαν να ψάχνουν στα σκουπίδια και να κοιμούνται σε χαρτόκουτα. Κάτσε, στους άστεγους ίσως και να άλλαξε, να απέκτησαν μεγαλύτερο ανταγωνισμό.
Για να το κάνω όσο πιο λιανά γίνεται, οι χαμένοι της χρεοκοπίας της Αργεντινής, όπως και αρκετών άλλων κρίσεων, ανήκαν στο μεσαίο κομμάτι της κοινωνίας, ήταν οι "έντιμοι ευκατάστατοι" των πόλεων που ακούμπαγαν τις καταθεσούλες τους στις Τράπεζες κι ένα πρωί τις είδαν να κατεβάζουν ρολά. Ένα άλλο κομμάτι ήταν οι εργάτες που περίμεναν να ξανανοίξουν τα εργοστάσια "Μόλις Τελειώσει η Κρίση" αντί να κάνουν ότι οι συνάδελφοί τους στο 4 (ελπίζω να μην έβαλα άδικα το λινκ και να το είδες). Και οι πιο μεγάλοι χαμένοι ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Ώπα, υπάρχει κάτι παράξενο εδώ. Στην ίδια συνέντευξη ο Αντιπρόεδρος λέει:
Οταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί.
Κι αυτό κάπως Ιησουίτικο μου κάνει. Γιατί είναι πάλι μια μισή αλήθεια. Αντί να κράξει πεντακάθαρα αυτούς που το έκαναν, δηλαδή τους πολιτικούς (μην χάσουμε και τα λίγα μυαλά μας τώρα) ο Αντιπρόεδρος στήνει το "κλίμα". Κοπρίτες μπήκανε, κοπρίτες μείνανε (πάλι καμιά ευθύνη για το κράτος που δεν τους "αποκοπριτοποίησε" με τίποτα μεθόδους υπνοπαιδείας βρε αδερφέ!) κι αφού δεν ένιωσαν την ανάγκη να αυτοβελτιωθούν ας τους στείλουμε τώρα όλους στα σπίτια τους και ας αρχίσουμε από το μηδέν να προσλαμβάνουμε αξιοκρατικά! Τέλειο, αλλά ολίγον Γκεμπελικό το ακούω...
Η Λογική μου (και η Μνήμη μου) λένε, πως σε ένα ιεραρχημένο σύστημα η ευθύνη επιμερίζεται ανάλογα με την θέση που κατέχει κάποιος σ' αυτό. Η Φαντασία μου ισχυρίζεται πως δεν είναι κι απαραίτητο να ζούμε για πάντα σε ιεραρχικά συστήματα, αρκετά ζήσαμε και τα αποτελέσματά τους είναι για κλάματα εδώ και πολύ καιρό, αλλά προς το παρόν θα της ζητήσω να το βουλώσει. Και θα ξαναγυρίσω στις φράσεις του Θ.Π. αφού τον ενημερώσω πως δεν είμαι, ούτε ποτέ υπήρξα, δημόσιος υπάλληλος από καθαρά ατομική μου επιλογή.
Γιατί συνήθως ο “κόσμος” στον οποίο αναφέρεστε πρέπει να διαθέτει λογική, μνήμη και φαντασία. Αλλιώς το να συζητάει κανείς με κάποιον που δεν διαθέτει αυτά τα στοιχειώδη είναι άδικος κόπος.
Θεωρώ - με λογική ανάλυσή της - αυτήν την φράση την χειρότερη όλης της συνέντευξης και γι' αυτό την άφησα για το τέλος. Και την πιο προσβλητική που -με βάση την μνήμη μου- έχει βγάλει από το στόμα του πολιτικός. Υπερβάλλω για το τελευταίο, γιατί έχουμε ακούσει τέρατα από πολιτικούς. Αλλά, ας εξηγηθώ, για να μη με θεωρήσει κανείς μυγιάγγιχτο.
Το να συζητάει κανείς με κάποιον που είναι βραδύνους, δεδηλωμένος παρανοϊκός (η πολιτικά ακόμα και ορκισμένος εχθρός της Δημοκρατίας) όχι μόνο δεν είναι άδικος κόπος, αλλά αντιθέτως είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ κάθε πολίτη και ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για κάθε δημόσιο λειτουργό. Αν πάψουμε να συζητάμε σ΄αυτήν την Χώρα, θα αρχίσουμε να ανοίγουμε τα κεφάλια ο ένας του άλλου με αυτά που συμβαίνουν. Κι αυτό δεν είναι κάτι που το θέλω, πέρασα όλη την ζωή μου προσπαθώντας να αφαιρέσω την βία από την επίλυση των προσωπικών μου διαφορών. Θυμίζω μόνο στον Αντιπρόεδρο ότι η μοίρα πολλών Αρχόντων στην Ιστορία κρίθηκε ακριβώς την στιγμή που άρχισαν να "φιλτράρουν" τους συνομιλητές τους με βάση αυθαίρετες προϋποθέσεις που έθεταν οι ίδιοι. Το λένε Αυλή αυτό, και δυστυχώς δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των Δεσποτικών Καθεστώτων αλλά σχεδόν όλων των Ιεραρχικών.
Εκτιμώντας πως έχω ήδη επιδείξει αρκετή Λογική και Μνήμη, θα μου επιτρέψετε τώρα να ασκήσω λίγο την Φαντασία μου πάνω στην πολιτική που θα μπορούσε να ακολουθήσει οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση και μάλιστα εντός των καθορισμένων πλαισίων (ίσως λίγο out of the box):
Α) Συγκρότηση ενός Παγκόσμιου Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής της Χώρας και Δήλωση στον ΟΗΕ πως η Ελλάδα -ως Κοιτίδα της Δημοκρατίας- παύει να ασκεί την Εξωτερική Πολιτική της με βάση τα στενά εθνικά της συμφέροντα, αλλά ψηφίζει στην Γενική Συνέλευση με γνώμονα την Χάρτα των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και μόνο. Πρόσκληση σε όσα κράτη επιθυμούν να αναλάβουν την ίδια δέσμευση.
Β) Ανακήρυξη όλης της χώρας σε Μνημείο Παγκόσμιας Οικολογικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς, και ενθάρρυνση κάθε μορφής Οικολογικής ή Πολιτιστικής Δράσης.
Γ) Πλήρης απαγόρευση κάθε είδους όπλου εντός των επικράτειας και άμεση καταστροφή όσων υπάρχουν. Κατάργηση του στρατεύματος σε ορίζοντα πενταετίας με ταυτόχρονη εγγύηση των συνόρων μας από την Γ.Σ. του ΟΗΕ.
Δ) Δικαίωμα του εκλέγειν σε όλους τους ενήλικους κατοίκους της Χώρας δωρεάν, σε κάθε ενήλικο άνθρωπο που βρίσκεται εντός της επικράτειας την ημερομηνία που διεξάγονται εκλογές με μικρό χρηματικό παράβολο και σε οποιονδήποτε έχει την διάθεση να ψηφίσει για την τύχη της Ελλάδας μέσω διαδικτύου με αντίστοιχα μικρό παράβολο. Δικαίωμα του εκλέγεσθαι σε οποιονδήποτε άνθρωπο του πλανήτη που -υπό συγκεκριμένες και ξεκάθαρες προϋποθέσεις- έχει οριστεί Φιλέλληνας για διάστημα τριών ετών, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να ζει στην Ελλάδα.
Ε) Δημιουργία Δικαστηρίου που θα δέχεται και θα εξετάζει αποκλειστικά υποθέσεις παραβίασης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, ανεξάρτητα από τον τόπο που συνέβησαν, ακόμα και ερήμην των κατηγορουμένων αν αρνηθούν να εμφανισθούν.
ΣΤ) Επιστροφή στην Άμεση Δημοκρατία, σε τοπικό επίπεδο με συνελεύσεις και σε ευρύτερο με χρήση των ήδη ανεπτυγμένων τεχνολογικών εφαρμογών.
Δεν είμαι τόσο ψώνιο ώστε να θεωρώ ότι ο Αντιπρόεδρος θα έχει είτε τον χρόνο είτε την διάθεση να μου απαντήσει, αλλά σε κάθε περίπτωση θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να ενημερωθεί για την ύπαρξη αυτής της ανάρτησης.
Aφού με τις δηλώσεις του (και τις προϋποθέσεις που έβαλε σ' αυτές και θεωρώ πως τις έχω καλύψει) εκτιμώ πως μου δίνει το δικαίωμα να κάνω εγώ την αφετηρία αυτού του διαλόγου...
Ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης του Θεόδωρου Πάγκαλου στον Νίκο Χασαπόπουλο το διαβάζεις στο ΒΗΜΑ
Θεωρώντας πως κατέχω τα τρία στοιχειώδη προαπαιτούμενα που θέτει ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, δηλαδή την Λογική, την Μνήμη και την Φαντασία, διεκδικώ να συζητήσω μαζί του. Και επειδή ούτε κινούμαστε σε παρεμφερείς χώρους για να του εκθέσω τις απόψεις μου ιδιωτικά, ούτε και θέλω να κάνω κάτι τέτοιο - αφού εμφανώς μόνο δημόσια θα είχε σημασία να κάνουμε έναν τέτοιο διάλογο - χρησιμοποιώ το καρεκλάκι της Μαφάλντας που είναι και το μόνο μέσο που έχω, για να του μεταφέρω αυτά που πιστεύω.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική
Η Λογική μου υποθέτει πως υπάρχει, η Μνήμη μου συνηγορεί ότι υπάρχει (αφού το Τέλος της Ιστορίας δεν ήρθε και σε καμιά ιστορική στιγμή δεν θεωρήσαμε πως υπήρχε μόνο μία πολιτική) κι όσο για την Φαντασία μου... Αυτή κι αν είναι απολύτως πεπεισμένη ότι υπάρχει!
Όταν λοιπόν λέει, το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης θα ήταν χρήσιμο -και πιο έντιμο, κατά την γνώμη μου- να ολοκληρώνει την φράση του και να μην την αφήνει μισή, σαν Ιησουίτικη Αλήθεια. Η πλήρης φράση του θα όφειλε -χρησιμοποιώ την Λογική μου εδώ όπως απαιτεί για να αξίζει να συζητήσουμε- να είναι:
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική εντός του τρέχοντος ιστορικο/οικονομικο/πολιτικο/κοινωνικού πλαισίου.
Αν διατυπωθεί έτσι, το ερώτημα τουλάχιστον στέκει λογικά, γιατί μέχρι τώρα ειλικρινά δεν έστεκε παρά μόνο σαν ρητορικό πυροτέχνημα. Και φυσικά ο Αντιπρόεδρος το θέτει θεωρώντας πως δεν υπάρχει άλλη πολιτική, το κραδαίνει σαν ένα είδος φόβητρου, κι όχι σαν ένα σημείο έναρξης διαλόγου. Και γι' αυτό το συνδέει, μετά την παρένθεση περί Λογικής, Μνήμης και Φαντασίας με την οποία θα ασχοληθώ στο τέλος, με την φράση:
Η μνήμη λέει- και από το ελληνικό παρελθόν αλλά και από το παρελθόν άλλων χωρών- πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό πράγμα είναι η χρεοκοπία μιας χώρας
Άλλη μια "καθολική" αλήθεια εδώ. Και επιπλέον "τραυματική" αλήθεια. Μια αλήθεια τόσο συναισθηματικά φορτισμένη, ώστε να σε απωθεί από το να την αντιμετωπίσεις. Για να δούμε τι συμβαίνει όμως όταν εφαρμόσει κανείς σε αυτήν την εφιαλτική πιθανότητα την Λογική, την Μνήμη και την Φαντασία.
Εντάξει λοιπόν, την Φαντασία θα την χρησιμοποιήσουμε ελάχιστα, μόνο και μόνο για να μεταφερθούμε στην θέση του ατόμου που βιώνει την χρεοκοπία της Χώρας του. Ας γδυθούμε λοιπόν από όλα τα χαρακτηριστικά μας, το χρώμα, το φύλο, την κοινωνική μας θέση, την οικονομική μας κατάσταση και ας γδύσουμε και την Χώρα από τα ιδιαίτερα γεωγραφικά και άλλα χαρακτηριστικά της. Τι απομένει; Ένα ανθρώπινο ον με βασικές και απολύτως πραγματικές ανάγκες μέσα σε ένα περιβάλλον με το οποίο έχει άμεση σχέση αλληλεπίδρασης και εξαρτάται απ' αυτό για ζητήματα ζωής ή θανάτου.
Το 'χουμε με την Φαντασία; Ας υποθέσω ότι το έχουμε...
Ας φέρουμε τώρα μέσα την Λογική. Και ας την ρωτήσουμε:
Πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό πράγμα είναι η χρεοκοπία μιας χώρας;
Εδώ η Λογική σηκώνει τα χέρια... Γιατί δεν υπάρχει τρόπος να μετρήσει το πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό είναι ένα γεγονός, αν το ανθρώπινο ον και το περιβάλλον του στερούνται χαρακτηριστικών. Ωπ, δεν είναι λοιπόν - λογικά - καθόλου "καθολική" η εντελώς "τραυματική" φράση. Εξαρτάται συγκριτικά από την προηγούμενη κατάσταση και του Ατόμου και της Χώρας!
Βοηθάει εδώ η Μνήμη; Λοιπόν η δική μου δεν φτάνει μέχρι το "Κύριοι Επτωχεύσαμεν" (γιατί δεν έχω τα απαιτούμενα στοιχεία που χρειάζομαι για να τσεκάρω τα αποτελέσματα της σε επίπεδο κοινωνικών ομάδων της χώρας), οπότε θα πάω σε μια χρεοκοπία που να μπορώ να βρω στοιχεία. Στην χρεοκοπία της Αργεντινής. Δες τώρα: 1, 2, 3, 4, 5
Ποιος τον ήπιε πραγματικά στην χρεοκοπία της Αργεντινής; Σίγουρα δεν τον ήπιαν οι μεγαλοκαταθέτες, ακόμα και οι συντηρητικές οικονομικές αναλύσεις παραδέχονται ξεκάθαρα ότι ένας λόγος της κρίσης ήταν και ο πανικός της εξαγωγής συναλλάγματος. Από την άλλη δεν το κόβω να άλλαξε και πολύ η ζωή των γκαούτσος της πάμπας. Ούτε των αστέγων του Μπουένος Άιρες που συνέχισαν να ψάχνουν στα σκουπίδια και να κοιμούνται σε χαρτόκουτα. Κάτσε, στους άστεγους ίσως και να άλλαξε, να απέκτησαν μεγαλύτερο ανταγωνισμό.
Για να το κάνω όσο πιο λιανά γίνεται, οι χαμένοι της χρεοκοπίας της Αργεντινής, όπως και αρκετών άλλων κρίσεων, ανήκαν στο μεσαίο κομμάτι της κοινωνίας, ήταν οι "έντιμοι ευκατάστατοι" των πόλεων που ακούμπαγαν τις καταθεσούλες τους στις Τράπεζες κι ένα πρωί τις είδαν να κατεβάζουν ρολά. Ένα άλλο κομμάτι ήταν οι εργάτες που περίμεναν να ξανανοίξουν τα εργοστάσια "Μόλις Τελειώσει η Κρίση" αντί να κάνουν ότι οι συνάδελφοί τους στο 4 (ελπίζω να μην έβαλα άδικα το λινκ και να το είδες). Και οι πιο μεγάλοι χαμένοι ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Ώπα, υπάρχει κάτι παράξενο εδώ. Στην ίδια συνέντευξη ο Αντιπρόεδρος λέει:
Οταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί.
Κι αυτό κάπως Ιησουίτικο μου κάνει. Γιατί είναι πάλι μια μισή αλήθεια. Αντί να κράξει πεντακάθαρα αυτούς που το έκαναν, δηλαδή τους πολιτικούς (μην χάσουμε και τα λίγα μυαλά μας τώρα) ο Αντιπρόεδρος στήνει το "κλίμα". Κοπρίτες μπήκανε, κοπρίτες μείνανε (πάλι καμιά ευθύνη για το κράτος που δεν τους "αποκοπριτοποίησε" με τίποτα μεθόδους υπνοπαιδείας βρε αδερφέ!) κι αφού δεν ένιωσαν την ανάγκη να αυτοβελτιωθούν ας τους στείλουμε τώρα όλους στα σπίτια τους και ας αρχίσουμε από το μηδέν να προσλαμβάνουμε αξιοκρατικά! Τέλειο, αλλά ολίγον Γκεμπελικό το ακούω...
Η Λογική μου (και η Μνήμη μου) λένε, πως σε ένα ιεραρχημένο σύστημα η ευθύνη επιμερίζεται ανάλογα με την θέση που κατέχει κάποιος σ' αυτό. Η Φαντασία μου ισχυρίζεται πως δεν είναι κι απαραίτητο να ζούμε για πάντα σε ιεραρχικά συστήματα, αρκετά ζήσαμε και τα αποτελέσματά τους είναι για κλάματα εδώ και πολύ καιρό, αλλά προς το παρόν θα της ζητήσω να το βουλώσει. Και θα ξαναγυρίσω στις φράσεις του Θ.Π. αφού τον ενημερώσω πως δεν είμαι, ούτε ποτέ υπήρξα, δημόσιος υπάλληλος από καθαρά ατομική μου επιλογή.
Γιατί συνήθως ο “κόσμος” στον οποίο αναφέρεστε πρέπει να διαθέτει λογική, μνήμη και φαντασία. Αλλιώς το να συζητάει κανείς με κάποιον που δεν διαθέτει αυτά τα στοιχειώδη είναι άδικος κόπος.
Θεωρώ - με λογική ανάλυσή της - αυτήν την φράση την χειρότερη όλης της συνέντευξης και γι' αυτό την άφησα για το τέλος. Και την πιο προσβλητική που -με βάση την μνήμη μου- έχει βγάλει από το στόμα του πολιτικός. Υπερβάλλω για το τελευταίο, γιατί έχουμε ακούσει τέρατα από πολιτικούς. Αλλά, ας εξηγηθώ, για να μη με θεωρήσει κανείς μυγιάγγιχτο.
Το να συζητάει κανείς με κάποιον που είναι βραδύνους, δεδηλωμένος παρανοϊκός (η πολιτικά ακόμα και ορκισμένος εχθρός της Δημοκρατίας) όχι μόνο δεν είναι άδικος κόπος, αλλά αντιθέτως είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ κάθε πολίτη και ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για κάθε δημόσιο λειτουργό. Αν πάψουμε να συζητάμε σ΄αυτήν την Χώρα, θα αρχίσουμε να ανοίγουμε τα κεφάλια ο ένας του άλλου με αυτά που συμβαίνουν. Κι αυτό δεν είναι κάτι που το θέλω, πέρασα όλη την ζωή μου προσπαθώντας να αφαιρέσω την βία από την επίλυση των προσωπικών μου διαφορών. Θυμίζω μόνο στον Αντιπρόεδρο ότι η μοίρα πολλών Αρχόντων στην Ιστορία κρίθηκε ακριβώς την στιγμή που άρχισαν να "φιλτράρουν" τους συνομιλητές τους με βάση αυθαίρετες προϋποθέσεις που έθεταν οι ίδιοι. Το λένε Αυλή αυτό, και δυστυχώς δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των Δεσποτικών Καθεστώτων αλλά σχεδόν όλων των Ιεραρχικών.
Εκτιμώντας πως έχω ήδη επιδείξει αρκετή Λογική και Μνήμη, θα μου επιτρέψετε τώρα να ασκήσω λίγο την Φαντασία μου πάνω στην πολιτική που θα μπορούσε να ακολουθήσει οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση και μάλιστα εντός των καθορισμένων πλαισίων (ίσως λίγο out of the box):
Α) Συγκρότηση ενός Παγκόσμιου Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής της Χώρας και Δήλωση στον ΟΗΕ πως η Ελλάδα -ως Κοιτίδα της Δημοκρατίας- παύει να ασκεί την Εξωτερική Πολιτική της με βάση τα στενά εθνικά της συμφέροντα, αλλά ψηφίζει στην Γενική Συνέλευση με γνώμονα την Χάρτα των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και μόνο. Πρόσκληση σε όσα κράτη επιθυμούν να αναλάβουν την ίδια δέσμευση.
Β) Ανακήρυξη όλης της χώρας σε Μνημείο Παγκόσμιας Οικολογικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς, και ενθάρρυνση κάθε μορφής Οικολογικής ή Πολιτιστικής Δράσης.
Γ) Πλήρης απαγόρευση κάθε είδους όπλου εντός των επικράτειας και άμεση καταστροφή όσων υπάρχουν. Κατάργηση του στρατεύματος σε ορίζοντα πενταετίας με ταυτόχρονη εγγύηση των συνόρων μας από την Γ.Σ. του ΟΗΕ.
Δ) Δικαίωμα του εκλέγειν σε όλους τους ενήλικους κατοίκους της Χώρας δωρεάν, σε κάθε ενήλικο άνθρωπο που βρίσκεται εντός της επικράτειας την ημερομηνία που διεξάγονται εκλογές με μικρό χρηματικό παράβολο και σε οποιονδήποτε έχει την διάθεση να ψηφίσει για την τύχη της Ελλάδας μέσω διαδικτύου με αντίστοιχα μικρό παράβολο. Δικαίωμα του εκλέγεσθαι σε οποιονδήποτε άνθρωπο του πλανήτη που -υπό συγκεκριμένες και ξεκάθαρες προϋποθέσεις- έχει οριστεί Φιλέλληνας για διάστημα τριών ετών, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να ζει στην Ελλάδα.
Ε) Δημιουργία Δικαστηρίου που θα δέχεται και θα εξετάζει αποκλειστικά υποθέσεις παραβίασης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, ανεξάρτητα από τον τόπο που συνέβησαν, ακόμα και ερήμην των κατηγορουμένων αν αρνηθούν να εμφανισθούν.
ΣΤ) Επιστροφή στην Άμεση Δημοκρατία, σε τοπικό επίπεδο με συνελεύσεις και σε ευρύτερο με χρήση των ήδη ανεπτυγμένων τεχνολογικών εφαρμογών.
Δεν είμαι τόσο ψώνιο ώστε να θεωρώ ότι ο Αντιπρόεδρος θα έχει είτε τον χρόνο είτε την διάθεση να μου απαντήσει, αλλά σε κάθε περίπτωση θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να ενημερωθεί για την ύπαρξη αυτής της ανάρτησης.
Aφού με τις δηλώσεις του (και τις προϋποθέσεις που έβαλε σ' αυτές και θεωρώ πως τις έχω καλύψει) εκτιμώ πως μου δίνει το δικαίωμα να κάνω εγώ την αφετηρία αυτού του διαλόγου...
Subscribe to:
Posts (Atom)