Τα Σιγκλάκια τα λάτρεψα. Δεν είναι καθόλου περίεργο αυτό, αφού περιέχουν το πιο αγαπημένο μου διήγημα του Κώστα Αρκουδέα. Ονομάζεται Άνιμα, γράφτηκε το 1987 και είναι σκάρτες τέσσερις σελίδες. Αλλά είναι πολύ ωραίο το πούστικο, σαν παρατεταμένος εγκεφαλικός οργασμός...
Ο Αρκουδέας έπαιξε μεγάλο στοίχημα μ' αυτό το βιβλίο, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Απόπειρα στο φεύγα του 2010. Επέλεξε να ενοποιήσει σε δυο "πλευρές" μικρά διηγήματα που έγραψε από το 1986 μέχρι το 2009. Στην πρώτη "πλευρά" καθαρίζει με τα eighties και στην δεύτερη με τα nineties και τα zeros. Οχτώ διηγήματα σε κάθε πλευρά, δεκάξι στο σύνολο.
Αυτό που είναι πραγματικά εξαιρετικά ενδιαφέρον στα Σιγκλάκια, σίγουρα δεν είναι το αυνανιστικό "σουμάρισμα" της πορείας κάποιου συγγραφέα (η επιδίωξη να δείξει πόσο βελτιώθηκε στα είκοσι τρία χρόνια που παίζει "το παιχνίδι της γραφής").
Είναι, κατά την γνώμη μου, η (παραμορφωμένη από τον ιδιαίτερα προσωπικό καθρέφτη που κρατάει μπροστά στην ζωή ο Κώστας σαν δημιουργός) καταγραφή του πόσο άλλαξε ο κόσμος και οι άνθρωποι, όλο το περιβάλλον μας, μέσα σ' αυτά τα χρόνια.
Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να διαβάσεις Τα Σιγκλάκια, αλλά και μόνο αυτός πιστεύω ότι αρκεί...
No comments:
Post a Comment