Τι ανάγκη έχει η Χρυσή Αυγή τον Κ.Π.Καβάφη;

Αν δεν το πήρες ακόμα χαμπάρι, η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να οικειοποιηθεί τον Καβάφη. Για την υπέρμετρη βλακεία της Χρυσαυγίτικης διεκδίκησης έχει γράψει ένα εξαιρετικό κομμάτι με πλήρη τεκμηρίωση ο Νίκος Σαραντάκος. Οπότε θεωρώ το ιστορικό θέμα λυμένο και πάω παρακάτω.

Απλή (και ασήμαντη) παρατήρηση: Τι ημερομηνία έχει το ποστ της Χρυσής Αυγής; 3 Ιανουαρίου 2013. Πότε έκανε σκόνη τα "ντοκουμέντα" της ο Σαραντάκος; Στις 16 Ιανουαρίου 2012, δηλαδή σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο πριν, κλείνοντας μάλιστα οριστικά το θέμα που είχε αρχικά ανοίξει το 2010. Τι τρέχει εδώ; Παίζει να μην το έχει πάρει χαμπάρι κανένας "υπεύθυνος διαδικτύου" χρυσαυγίτης; Ίσως και να παίζει, αν συνυπολογίσουμε ότι με την γραφή και την ανάγνωση τα άτομα έχουνε κάποιο προβληματάκι. Φυσικά, παίζει και να το ξέρουνε αλλά να υπολογίζουνε στο "Πες, πες κάτι θα μείνει". Τα συμπεράσματα σου βγάλτα, μόνο τα μάτια σου να προσέχεις...

Πάμε τώρα και στο κρίσιμο ερώτημα. Τι σκορδοκαΐλα έπιασε ξαφνικά την Χρυσή Αυγή να παρουσιάσει τον Καβάφη υποστηρικτή του φασισμού όταν μάλιστα πρέπει να καλύψει τα "κουσούρια" του μακαρίτη γιατί δεν τα γουστάρει καθόλου το κοινό της;

Εν ολίγοις, τι ανάγκη έχει η Χρυσή Αυγή τον Κ.Π.Καβάφη;

Τσεκάριζέ με σε παρακαλώ από δω κι εμπρός γιατί μπορεί να κάνω λογικά άλματα. Αν αντιληφθείς κάτι τέτοιο, φώναξε στα σχόλια πού και γιατί το χάνω για να το διορθώσουμε.

Είναι κάτι χρόνια τώρα που οι ακροδεξιοί (με σολίστ τενόρο τον έγκριτο Ιστορικό επιστήμονα κύριο Άδωνι Γεωργιάδη και χορωδία που διευθύνει ο ερίτιμος κύριος Φαήλος Κρανιδιώτης) τραγουδάνε το τροπάρι "να σταματήσει η ιδεολογική και πολιτιστική κυριαρχία της αριστεράς". Ελπίζω να το έχεις υπόψη σου, γιατί δεν αξίζει να χάνουμε τώρα χρόνο για να το αναλύσουμε ούτε επί τροχάδην.

Για να σταματήσει όμως αυτή η κυριαρχία είναι προφανές ότι θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια άλλη, φιλική προς τον φασισμό, ιδεολογική και πολιτιστική ταυτότητα στηριγμένη στην αντίστοιχη παραγωγή.

Την έχουνε οι φασίστες; Η απάντηση μου είναι όχι.

Ας το τσεκάρουμε: Σε όλο το πεδίο της γραφής παίζουνε μπάλα με τα βιβλία του Πλεύρη. Επίσης με τις παραγωγές του Άδωνι (αρχαιοελληνικά και στρατοκαυλικά) και του Λιακό (παϊσιακά προφητικά και σαλταρισμένα νεφελίμ). Στην επιστήμη έχουνε δικούς τους σε ένα κομμάτι της Λαογραφίας και μάλιστα πολύ παλαιάς κοπής. Στην μουσική έχουνε τον Καιάδα, ένα τμήμα του Χιπ-Χοπ, τον Γαϊτάνο και τον Σφακιανάκη. Στον κινηματογράφο τον Τζέιμς Πάρις και μάλλον τίποτα άλλο, στο θέατρο δεν υπάρχουν παρά μόνο απέξω. Στα εικαστικά δεν έχω ακούσει για φασίστα, στα multimedia τρώνε χώμα.

Υπάρχει εξήγηση γι αυτήν την ιδεολογική και πολιτιστική δυσκοιλιότητα του φασισμού; Νομίζω πως υπάρχουν πολλές, θα σου αναφέρω όσες μου περνάνε απ' το μυαλό...

Α) Το ιστορικό πλαίσιο: Πριν οι φασίστες πουλήσουνε στον κόσμο τον Ξανθό Υπεράνθρωπο, η Ανθρωπολογία "έσπρωχνε" για χρόνια την Άρεια Φυλή με πειράματα που μετρούσανε μέγεθος κρανίων κι άλλα τέτοια. Σήμερα όλα αυτά έχουνε πάει - επιστημονικά - στα σκουπίδια. Το ίδιο συνέβη και σε αρκετές άλλες επιστήμες, από την λατρεία της ιεραρχίας περάσαν στην εξερεύνηση του χάους.

Β)Το τοπικό στοιχείο: Στην Ελλάδα οι "εθνικόφρονες" απόγονοι των μαυραγοριτών ήταν απασχολημένοι να κλέβουνε την γη των άλλων, ενώ τα προσφιλή τους σπόρ ήταν το χτίσιμο πολυκατοικιών και η συγκέντρωση ντόπιου και ξένου μετρητού. Δεν προλαβαίνανε να γράψουνε ποιήματα, αυτά τα κάνανε οι εξόριστοι που είχαν όλο τον χρόνο στην Μακρόνησο. Επίσης, οι μορφωμένοι τους γινόντουσαν λογοκριτές, δουλειά σαφώς πιο εύκολη και με κόκκινο/μπλε στυλό, χωρίς να στύβεις το κεφάλι σου να γράψεις κάτι που μπορεί να είναι -έστω και από λάθος- "κατά του κράτους". Αν υπήρχε κανένα τέκνο με καλλιτεχνικές αναζητήσεις ή του τις έκοβαν μαχαίρι οι εμετικές "γιορτές της Χούντας" ή που γινόταν αριστερό, εντός και εκτός Ελλάδας.

Γ) Η ανθρώπινη ταυτότητα: Δύσκολα μπορεί κανείς να συνδυάσει σήμερα την ξεκάθαρα απάνθρωπη διάσταση του φασισμού με την ανάγκη του καλλιτέχνη ή ιδεολόγου να ανακαλύψει τον άνθρωπο εντός του και να τον εκθέσει στους γύρω του. Δύσκολα θα ξαναγραφτούν μεγάλοι παιάνες για την δόξα του έθνους και ακόμη δυσκολότερα συμφωνικά έργα αφιερωμένα στους νέους θεούς και αφέντες, τους ολιγάρχες και τους τραπεζίτες.

Τι κάνεις λοιπόν αν είσαι φασίστας και δεν μπορείς να έχεις δική σου πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα; Προσπαθείς να οικειοποιηθείς ό,τι υπάρχει αφύλαχτο γύρω σου.

Και έτσι την πληρώνει ο Καβάφης, αλλά και η στοιχειώδης λογική...