Σκέψεις Πάνω Στην Αστοχία Υλικού

Αντιγράφω από το openarchives.gr ένα τμήμα αυτής της διατριβής ελπίζοντας πως δεν παραβιάζω την πνευματική ιδιοκτησία της δημιουργού (κα Χάιδω Κυρίτση) και των συντελεστών της (κ.κ. Νικόλαος Ανυφαντής, Αργύρης Δέντσορας, Νικόλαος Ασπράγκαθος).

"Οι αστοχίες υλικών αποτελούν δημοφιλέστατο αντικείμενο μελέτης εξαιτίας των ιδιαίτερα καταστροφικών τους αποτελεσμάτων. Η μείωση ή και η ολοκληρωτική απώλεια της ικανότητάς τους να επιτελούν το σκοπό για τον οποίο σχεδιάστηκαν, μειώνουν την αξιοπιστία τους και οδηγούν σε απροσδόκητες αστοχίες με ολέθριες συνέπειες σε ότι αφορά την ασφάλεια, τη λειτουργικότητα και το κόστος του εξοπλισμού. Η κύρια αιτία που οδηγεί σε αστοχία ένα υλικό (εκτός από τη φθορά και τη διάβρωση) είναι η παραμόρφωση, με την οποία εννοούμε τη μεταβολή στο σχήμα ενός υλικού και αφορά κυρίως τις μηχανικές αστοχίες, οι οποίες είναι και το αντικείμενο μελέτης αυτής της διατριβής. Η παραμόρφωση ως επί το πλείστον οφείλεται σε εξωτερικά φορτία και μπορεί να είναι ελαστική ή πλαστική. Η τελευταία είναι δυνατόν να οδηγήσει σε θραύση. Ένα νέο είδος μηχανικής αστοχίας είναι η αποκόλληση, η οποία εμφανίζεται στις διεπιφάνειες των προηγμένων υλικών. Σαν αποτέλεσμα, όταν τα υλικά αυτά βρεθούν κάτω από κρίσιμο συνδυασμό εντατικών καταστάσεων να εγείρεται η διάρρηξη του δεσμού πρόσφυσής και κατά συνέπεια να αποτελούν εστίες εκκίνησης ρωγμών".

Περνάω λοιπόν στις δικές μου σκέψεις. Σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό, ολόκληρη η κοινωνική και πολιτική ζωή της Ελλάδας πάσχει από αστοχία υλικού. Τα καταστροφικά αποτελέσματα είναι νομίζω κάτι παραπάνω από εμφανή, δεν φαντάζομαι πως υπάρχει κανείς που να μην τα βλέπει γύρω του ώστε να πρέπει να επικεντρωθώ σ' αυτά. Η φθορά και η διάβρωση αν και θα έπρεπε να είναι στο ίδιο επίπεδο με άλλες χώρες, είναι κατά κανόνα μεγαλύτερες.

Αλλά το κύριο μου ζήτημα αφορά την παραμόρφωση. Ποια είναι άραγε τα εξωτερικά φορτία που επιδρούν πάνω στο κοινωνικοπολιτικό μας σύστημα και το παραμορφώνουν ελαστικά ή πλαστικά; Πόσο συχνά παρατηρούμε αποκολλήσεις και διαρρήξεις των δεσμών πρόσφυσης και ρωγμές;

Και κυρίως τι γίνεται όταν το ίδιο το υλικό - που καταλήγει να είναι ο καθένας μας - είναι αυτό που υφίσταται καθημερινά τις καταστροφικές συνέπειες;

Μήπως αντί για αστοχία θα έπρεπε πια να μιλάμε για αυτοκτονία υλικού;