Ο Καίει-Καίει λίγο πριν φύγει για την Σαλονίκη

Το υλικό που ακολουθεί είναι προϊόν διεστραμμένης φαντασίας. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα είναι απολύτως συμπτωματική.

Ο Καίει-Καίει περπατούσε νευρικά πέρα-δώθε μπροστά από το παράθυρο. Ο Φύλακας Άγγελος του, ο μόνος από τους συνεργάτες του που εξακολουθούσε να εμπιστεύεται, τού έκανε διάφορες προτάσεις:
- Ξεφορτώσου τον Πέτρο.
- Με 152; Δεν πας καλά...
- Τότε ξεφορτώσου τον Θοδωρή ή τον Γιώργο. Ή καλύτερα και τους δύο...
- Και να βάλω στην θέση τους ποιούς; Τον Αναψυκτήριο; Ή τον Μπάιρον;
- Όποιον θέλεις. Στο κάτω-κάτω δικό σου είναι το μαγαζί. Δεν ξέρω για πόσο, αλλά ακόμα...
- Όποιον θέλω;
- Όποιον θέλεις. Από μέσα, από έξω, τόσο δύσκολο είναι να βρούμε κάποιον ή κάποια που να μην τον νοιάζει η κονόμα;
Ο Καίει-Καίει έβαλε τα γέλια. Το βλέμμα του έλαμψε. Σήκωσε το τηλέφωνο και είπε στην πρώτη γραμματέα του.
- Πες στη Σουλτάνα να ανέβει στο γραφείο μου. Τώρα!
Έκλεισε το τηλέφωνο και γύρισε στον Φύλακα Άγγελό του.
- Όποιον θέλω δεν είπες;
- Ναι ρε αγόρι μου. Αφεντικό είσαι. Τι θα κάνουν, θα σε ρίξουνε;
Σε λίγο ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. Μια ηλικιωμένη, παχιά γυναίκα με κότσο μπήκε στο γραφείο του Καίει-Καίει με ύφος ξινισμένο.
- Τι θες και με φωνάζεις; Αφού δεν θα φας εδώ. Δεν φεύγεις για τη Σαλονίκη;
- Σουλτάνα, πόσα χρόνια είσαι μαζί μου;
- Τι σε έπιασε τώρα; Αλτσχάιμερ έπαθες; Από τότε που γεννήθηκες.
- Σουλτάνα, μόλις γυρίσω από πάνω, θα κάνω ανασχηματισμό.
- Να βάλεις δικούς μας, Μακεδόνες μπεσαλήδες, ήρθες εδώ και σε μαγέψανε οι χαμουτζήδες...
- Θα κάνω κάτι καλύτερο Σουλτάνα. Θα σε κάνω Υπουργό. Αλλά μόνο, επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, θέλω να μου πεις κάτι. Ξέρεις πως μου την έχουνε στημένη όλοι.
- Ξέρω. Δεν βλέπω εγώ νομίζεις;
- Αν αρχίσουνε να σε ψάχνουνε οι άλλοι, και τα κανάλια και τα τσακάλια, έχεις να σου βρούνε κάτι;
- Σαν τι να έχω δηλαδή;
- Έλα ρε Σουλτάνα τώρα! Ξέρεις τι εννοώ. Για να σε κάνω Υπουργό τέτοιες ώρες ξέρεις τι χρειάζομαι. Να μην έχεις τίποτα να σου βρούνε. Να είσαι σεμνή και ταπεινή μέχρι κεραίας. Ούτε οφ-σορ, ούτε περίεργα ακίνητα, ούτε βόλτες με κότερα κι αεροπλάνα ξένων, να μην έχεις βάλει χέρι στο δημόσιο χρήμα.
Η Σουλτάνα χλώμιασε.
- Όχι αγόρι μου, δεν σου κάνω εγώ.
- Ρε Σουλτάνα;
- Ά, για να σου πω... Τόσα χρόνια είμαι μαζί σου. Και τον καφέ στον φέρνω στην ώρα του, και τρίγωνα πανοράματος τους έμαθα να φτιάχνουνε τους φλώρους που βρήκα στην κουζίνα, μην ψάχνεσαι όμως με τα οικονομικά μου. Έχω και γω ανθρώπους να φροντίσω...
- Τι έχεις κάνει Σουλτάνα;
- Κλέβω στα ψώνια. Ευχαριστήθηκες τώρα; Και στο λέω, γιατί είμαι ντόμπρα και δεν θέλω να πάθεις κακό. Όχι σαν τους άλλους που στα κρύβουνε...
- Καλά, πήγαινε τώρα.
Ο Καίει-Καίει ξανακάθισε στην τεράστια βαθιά του πολυθρόνα. Γύρισε προς το Φύλακα Άγγελό του.
- Τα είδες; Ξέρεις γιατί είσαι ο μόνος που είμαι σίγουρος πως δεν τ' αρπάζεις; Γιατί δεν έχεις σώμα!
Ο Φύλακας Άγγελος ξερόβηξε.
- Η αλήθεια είναι, πως έχω κάτι να σου εξομολογηθώ κι εγώ. Ξέρεις, έγραψα εκείνη την τροπολογία...