Νίκη από Παρίσι...

Παρίσι, 26 Σεπτεμβρίου 2011

21-09-2011

Μπήκαμε στο Παρίσι με σκοπό να καθήσουμε δύο ή τρεις μέρες και τελικά καθήσαμε οχτώ.
Η δεύτερη συνάντησή μας με την γαλλική αστυνομία, μετά τα επεισόδια στην λεωφόρο Saint Germain, ήταν ακόμα πιο παράλογη. Μεταφερθήκαμε με μετρό στην πλατεία de la Bourse για να ξεκινήσουμε λαϊκή συνέλευση, αλλά καλά καλά δεν καθήσαμε σε κύκλο και έφτασαν τα οχήματα της αστυνομίας, οι μονάδες αποκατάστασης τάξης πετάχτηκαν έξω και μας περικύκλωσαν σαν να επρόκειτο για αντιτρομοκρατική επιχείρηση.
Ο επικεφαλής τους μας πλησίασε σαν να βγήκε από αμερικάνικη ταινία και μας πληροφόρησε με ύφος ότι "στη Γαλλία υπάρχουν κανόνες και ότι αυτό που κάναμε ήταν παράνομη διαδήλωση χωρίς άδεια". Εμείς απαντήσαμε ότι δεν επρόκειτο για διαδήλωση αλλά για συγκέντρωση και συζήτηση φίλων. Αυτός δεν φάνηκε πάντως να πείστηκε γιατί σύντομα έφτασε η αστυνομική κλούβα και οι αστυνομικοί χωρίς προειδοποίηση άρχισαν να μας βάζουν μέσα σηκωτούς για "αναγνώριση στοιχείων" στο Αστυνομικό Τμήμα. Μάλλον δεν πρόσεξαν ότι όλοι είχαμε τις ταυτότητές μας στα δόντια φωνάζοντας ότι αυτή η προσαγωγή ήταν παράνομη. Έτσι πραγματοποιήθηκε για άλλη μια φορά η ίδια ιστορία, με τους αστυνομικούς να μας αποσπούν βίαια από το έδαφος, όπου αντιστεκόμασταν σθεναρά πιασμένοι γερά μεταξύ μας και στη συνέχεια να μας διασκορπίζουν σε όλα τα τμήματα του Παρισιού.
Αυτή τη φορά, μια ομάδα από μια Κολομβιανή και από δέκα -όλως τυχαίως- Γάλλους, οδηγήθηκαν σε ένα συγκεκριμένο αστυνομικό φορτηγάκι και "από σύμπτωση" ήταν σε αυτό το φορτηγάκι που ξεκόλλησε το πίσω παράθυρο μόλις ξεκίνησαν από μέσα να χτυπάνε τα τζάμια, όπως άλλωστε κάναμε όλοι. Αυτή η άτυχη ομάδα, έμεινε κλεισμένη μέσα δύο νύχτες κατηγορούμενη για φθορά δημόσιας περιουσίας και σήμερα αναμένεται η δίκη.

22-09-2011

Την επόμενη μέρα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι "Αγανακτισμένοι" δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο αγανακτισμένοι όσο νόμιζα.
Αφού κοιμηθήκαμε όλοι στην πλατεία de la Bourse, χωρίς σκηνές και με την άδεια της αστυνομίας, σηκωθήκαμε νωρίς με σκοπό να κάνουμε εσωτερική συνέλευση για να οργανωθούμε και να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματά μας. Μετά από τα περιστατικά με την αστυνομία περίμενα ότι θα καλούσαμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ή συμπαράστασης προς τους έντεκα συλληφθέντες, πίστευα ότι θα ετοιμάζαμε τέλος πάντων κάτι μεγάλο ως αντίδραση σε αυτήν την αδικία και παραβίαση των δικαιωμάτων μας που υποστήκαμε. Με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι ήθελαν να φύγουμε το γρηγορότερο δυνατό από το Παρίσι, προφασιζόμενοι ότι δεν είχε νόημα να επιμείνουμε για να μας συλλάβουν κι άλλη φορά.
Τελικά μεταφερθήκαμε όλοι στο προάστιο Σαν Ντενι, τον πρώτο σταθμό πριν την αποχώρηση, αναβάλλοντας κάθε σημαντική απόφαση για αργότερα όπως κάνουμε από την αρχή της παραμονής μας στο Παρίσι. Αυτή τη φορά το εμπόδιο δεν ήταν η κακή μας οργάνωση αλλά ο φόβος για την αστυνομία, η απουσία του αισθήματος της επαναστατικότητας και της αντίστασης.
Το μεγαλύτερο πλήγμα για μένα ήταν όταν είδα την ομάδα να υπακούει αδιαμαρτύρητα στην απαγόρευση της αστυνομίας να περπατήσουμε όλοι μαζί προς το Σαν Ντενι. Επικράτησε χάος και αρχίσαμε να διαλυόμαστε καθώς μικρές ομάδες κάτω των πέντε ατόμων άρχιζαν να αποχωρούν με τα πόδια ή με το μετρό. Εγώ περπατούσα γεμάτη απογοήτευση πάνω κάτω στην πλατεία, προσπαθώντας να καταλάβω τι γίνεται και υπακούμε τόσο πρόθυμα σε αυτούς τους δικτατορικούς κανόνες, κλαίγοντας σιωπηλά. Είμαι της άποψης ότι η ελευθερία του καθενός δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες, για αυτό και δεν με ένοιαζαν τόσο οι απαγορεύσεις της αστυνομίας. Όμως όταν βλέπω ότι από τους περισσότερους συντρόφους μου λείπει το "εσωτερικό αίσθημα ελευθερίας" δεν μπορώ παρά να χάσω την πίστη μου σε αυτό το κίνημα όπου έχω εναποθέσει όλες τις ελπίδες μου τους τελευταίους τέσερεις μήνες.