Κραυγή...

κραυγή/we are the people

σε χρόνους ασαφείς, χρόνους που λυγίζουν αρκετά πριν σπάσουν… σε τέτοιους χρόνους κινούνται φίλοι κι άγνωστοι που παγιδεύονται σε παραισθήσεις… τρέμουν στην απουσία των “άλλων” κι όσων οι ίδιοι για τους άλλους νιώθουν… ευθείες δεν υπάρχουν, μόνο πύργοι καφκικοί με διαδρόμους ατελείωτους, ψυχρούς, χωρίς σχήμα… στο δρόμο τους συναντάνε λογής λογής τερατόμορφους θεούς της “καθεστηκυίας τάξης”, ταγούς – λαγούς… έναν ένστολο σε πρώτη φάση, άλλους κοστουμαρισμένους μετά που όποτε το στόμα τους ανοίγουν φτύνουν ξεδιάντροπες ποινές… μετά οι εργοδότες κι οι προαγωγοί κοντά στους αναμορφωτές και τους ανθρωποφύλακες… καθώς πρέπει του πόνου εκμεταλλευτές τους γράφουν συνταγές σε γωνιές του πύργου, συνταγές ανακούφισης μαζί και αργού θανάτου… οι άνθρωποι ελπίζουν, ελπίζουν, συνεχίζουν να ελπίζουν, κοιμούνται σε κούτες χάρτινες στις πλατείες… κάθε μέρα, κάθε βήμα είναι αγώνας, πραγματοποιείται μες στον πόνο… ελπίζουν… κάποτε όλοι σχεδόν παλεύουν για να βγουν απ’ τον πύργο… πιο πολύ είναι οι δικές τους δυνάμεις που τους ποτίζουν, λιγότερο όσων τους στηρίζουν… μετράει η στήριξη όμως ρε γαμώτο… τώρα τους λένε είστε αναλώσιμοι, χθεσινές εφημερίδες, βατήρες που πατήσαμε και κάναμε καριέρα, τους λένε είστε τα λεφτά που όλοι μαζί φάγαμε κι είναι ώρα να αντιμετωπίσετε την πραγματικότητα… τα πιο άγρια τέρατα τους περίμεναν στην έξοδο του πύργου, νομοθέτες ρέπλικες, “εκλεγμένοι” τοποτηρητές του σκοτεινού άρχοντα τους ανακοίνωσαν την τελευταία ποινή: θα είστε από δω και πέρα εσαεί στην εφεδρεία όπως – κατά βάθος – πάντα σας θέλαμε…

οι άνθρωποι κοίταξαν για λίγο πίσω, όλους εκείνους τους στρεβλούς που ήδη κατάφεραν ν’ αποφύγουν… μετά κοίταξαν μπροστά, την εξουσία σαν αστακό οπλισμένη κατάματα κι αποφάσισαν… θα παλέψουν… θα πιαστούν όπως καιρό ξέρουν να κάνουν, θα φωνάξουν την ύπαρξή τους όσο πιο δυνατά μπορούν, θ’ ακούσουν ο ένας την φωνή του άλλου κι έτσι θ’ αρχίσει άλλη μια μέρα… άλλη μια μέρα πιο μακριά από τον μέσα κι έξω πόνο…

αυτοί οι άνθρωποι μπορεί, αλήθεια σας το λέω, μπορεί να είμαστε ο καθένας… μόνο οι ρέπλικες δεν κινδυνεύουν από πόνο κι ούτε αγωνίζονται ποτέ σ’ αυτόν τον, μάταιο ή όχι, όμορφο ωστόσο κόσμο…