Αυτή τη φορά, ας φερθούμε σα να σχεδιάζουμε να συνεργαστούμε στον αγώνα ο ένας δίπλα στον άλλο για πολλά από τα ερχόμενα χρόνια. Γιατί η πάλη που βρίσκεται μπροστά μας δεν θα απαιτήσει τίποτα λιγότερο. Ας αντιμετωπίσουμε αυτό το όμορφο κίνημα σα να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Γιατί είναι. Αλήθεια είναι.
Ήταν τιμή μου που κλήθηκα να μιλήσω στην κατάληψη της Wall Street το βράδυ της Πέμπτης. Επειδή η μικροφωνική (χωρίς καμία ντροπή) απαγορεύεται, και ό,τι λέω θα πρέπει να επαναλαμβάνεται από εκατοντάδες ανθρώπους έτσι ώστε να μπορούν και οι υπόλοιποι να ακούσουν (γνωστό και ως το «ανθρώπινο μικρόφωνο»), αυτά που στην πραγματικότητα λέω στην Liberty Plaza έπρεπε να είναι πολύ σύντομα. Έχοντας αυτό στο μυαλό, αυτή είναι η ολοκληρωμένη εκδοχή της ομιλίας.
Σας αγαπώ.
Και δεν το είπα αυτό έτσι ώστε εκατοντάδες από σας απλά να φωνάξουν «σ’αγαπώ», παρότι αυτό είναι ένα επιπλέον πλεονέκτημα του ανθρώπινου μικρόφωνου. Να λες στους άλλους ό,τι θα ήθελες να σου λένε, μόνο πολύ δυνατότερα.
Χτες, ένας από τους ομιλητές στην εργατική συγκέντρωση είπε: «Βρήκαμε ο ένας τον άλλο». Αυτή η φράση πιάνει την ομορφιά αυτού του πράγματος που δημιουργείται εδώ.Ένας ανοιχτός χώρος (και μια ιδέα τόσο μεγάλη που κανένας χώρος δεν τη χωράει), έτσι ώστε όλοι αυτοί που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο να βρουν ο ένας τον άλλο.
Αν ξέρω ένα πράγμα, είναι πως την κρίση την θέλει το 1%.Όταν οι άνθρωποι είναι πανικόβλητοι κι απελπισμένοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν, είναι η ιδανική στιγμή για να προωθήσουν την υπέρ των επιχειρήσεων πολιτική τους: ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, εξαφάνιση και των τελευταίων φραγμών στην επιχειρηματική ισχύ. Μέσα στην οικονομική κρίση,το ίδιο συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.
Μόνο ένα πράγμα υπάρχει που να μπορεί να μπλοκάρει αυτή την τακτική, και ευτυχώς είναι πολύ μεγάλο: είναι το 99%. Και αυτό το 99% βγαίνει στους δρόμους από το Μάντισον ώς τη Μαδρίτη για να δηλώσει «Όχι. Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας».
Αυτό το σύνθημα ξεκίνησε στην Ιταλία το 2008. Εξοστρακίστηκε στην Ελλάδα, στη Γαλλία και στην Ιρλανδία και τελικά βρήκε το δρόμο του γι΄ αυτό το τετραγωνικό μίλι όπου ξεκίνησε η κρίση.
«Γιατί διαδηλώνουν;», ρωτούν οι σαστισμένοι σχολιαστές στην τηλεόραση. Στο μεταξύ, ο υπόλοιπος κόσμος ρωτάει «Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;». «Αναρωτιόμασταν πότε θα εμφανιστείτε». Και, κυρίως, λέει «καλωσήρθατε».
Πολύ άνθρωποι παραλληλίζουν την κίνηση «Καταλάβετε τη Wall Street» με τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης που ήρθαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής στο Σιάτλ το 1999. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ένα παγκόσμιο, αποκεντρωμένο και με τη νεολαία επικεφαλής κίνημα συγκρούστηκε κατά μέτωπο με την επιχειρηματική εξουσία. Και είμαι περήφανη που ήμουν κομμάτι αυτού που αποκαλούσαμε το «κίνημα των κινημάτων».
Αλλά υπάρχουν και σημαντικές διαφορές επίσης. Για παράδειγμα, επιλέγαμε σα στόχους συναντήσεις κορυφής: του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των G8. Οι συναντήσεις κορυφής είναι από τη φύση τους παροδικές, κρατούν μόλις μια βδομάδα. Και μας κάνουν κι εμάς παροδικούς.Εμφανιζόμασταν, μπαίναμε στα παγκόσμια πρωτοσέλιδα κι εξαφανιζόμασταν. Και μέσα στη λύσσα του υπερπατριωτισμού και του μιλιταρισμού που ακολούθησε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν εύκολο να μας κάνουν τελείως στην άκρη, τουλάχιστον στη Βόρεια Αμερική.
Η κίνηση Καταλάβετε τη Wall Street, από την άλλη, έχει επιλέξει συγκεκριμένο στόχο. Και δεν έχετε βάλει ημερομηνία λήξης της παρουσίας σας εδώ. Αυτό είναι σοφό. Μόνο όταν παραμένεις μπορείς να ριζώσεις. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι μια πραγματικότητα της εποχής της πληροφορίας ότι πολλά κινήματα φυτρώνουν σαν όμορφα λουλούδια αλλά μαραίνονται γρήγορα. Κι αυτό είναι επειδή δεν ριζώνουν.Και δεν έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια για το πως θα συντηρήσουν τον εαυτό τους. Έτσι όταν η καταιγίδα έρχεται, τα σαρώνει.
Το να είσαι οριζόντιος και βαθιά δημοκρατικός είναι κάτι θαυμάσιο. Αυτές οι αρχές όμως είναι συμβατές με τη σκληρή δουλειά για τη δημιουργία θεσμών και δομών που θα είναι αρκετά ανθεκτικές ώστε να αντέξουν τις καταιγίδες που έρχονται. Έχω βαθιά πίστη πως αυτό θα επιτευχθεί.
Κάτι άλλο που αυτό το κίνημα κάνει καλά είναι πως έχετε αφοσιωθεί στη μη-βία. Αρνηθήκατε να δώσετε στα ΜΜΕ τις εικόνες των σπασμένων παραθύρων και των οδομαχιών που τόσο ποθούν. Και αυτή η απίστευτη πειθαρχία σήμανε, πως ξανά και ξανά, η ιστορία ήταν τελικά η απρόκλητη και εξευτελιστική γι’αυτούς αστυνομική βαρβαρότητα.Από την οποία, είδαμε περισσότερη χτες το βράδυ. Στο μεταξύ, η υποστήριξη γι’αυτό το κίνημα όλο και μεγαλώνει. Περισσότερη σοφία.
Μα η μεγαλύτερη διαφορά που κάνει η πάροδος μιας δεκαετίας είναι πως το 1999 αναμετρούμασταν με τον καπιταλισμό στην κορύφωση μιας μανιώδους οικονομικής ανάπτυξης. Η ανεργία ήταν χαμηλά, τα μετοχικά αποθέματα ξεχειλίζαν και τα ΜΜΕ ήταν μεθυσμένα από το εύκολο χρήμα. Τότε μιλάγαμε μόνο για εγκαίνια και καθόλου για κλεισίματα.
Τότε αναδεικνύαμε πως η απορρύθμιση πίσω από αυτή την ανάπτυξη είχε σαφές κόστος. Κατέστρεφε τις εργατικές συμβάσεις. Κατέστρεφε τις συμβάσεις για το περιβάλλον. Οι επιχειρήσεις γίνονταν ισχυρότερες από τις κυβερνήσεις και αυτό κατέστρεφε τις δημοκρατίες μας. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, όσο διαρκούσαν οι καλές μέρες, το να αντιμετωπίσεις ένα οικονομικό σύστημα βασισμένο στην απληστία ήταν δύσκολο, τουλάχιστον στις πλούσιες χώρες.
Δέκα χρόνια μετά, φαίνεται σα να μην υπάρχουν πια πλούσιες χώρες. Μόνο κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που γίναν πλούσιοι λεηλατώντας το δημόσιο πλούτο και τους φυσικούς πόρους σε όλο τον κόσμο.
Το θέμα είναι πως σήμερα όλοι μπορούν να αντιληφθούν πως το σύστημα είναι βαθιά άδικο και έχει εξωκείλει εκτός ελέγχου. Η ανεξέλεγκτη απληστία κατέστρεψε την παγκόσμια οικονομία. Και καταστρέφει τον φυσικό κόσμο επίσης. Η υπεραλιεία αδειάζει τους ωκεανούς από ψάρια, οι υποθαλάσσιες γεωτρήσεις μολύνουν τα νερά και στρεφόμαστε στις πιο βρώμικες μορφές ενέργειας στον πλανήτη, όπως οι άμμοι πετρελαίου της Alberta. Η ατμόσφαιρα δε μπορεί να απορροφήσει τις ποσότητες άνθρακα που της εναποθέτουμε, και δημιουργείται επικινδύνη πλανητική υπερθέρμανση. Το νέο φυσιολογικό είναι οι κατά συρροήν καταστροφές: οικονομικές και οικολογικές.
Υπάρχει μεγάλο έδαφος στοιχείων. Είναι τόσο κραυγαλέα και προφανή, που είναι πολύ ευκολότερο να επικοινωνήσεις με το κοινό από όσο ήταν το 1999, και να οικοδομήσεις γρήγορα το κίνημα.
Ξέρουμε, ή τουλάχιστον αισθανόμαστε, ότι ο κόσμος είναι γυρισμένος ανάποδα: λειτουργούμε σαν να είναι άφθονα αυτά που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου, τα ορυκτά καύσιμα και ο χώρος στην ατμόσφαιρα για να απορροφήσει τις εκπομπές τους. Και λειτουργούμε επίσης σα να υπάρχουν αυστηρά και αιώνια όρια σε αυτά που βρίσκονται στην πραγματικότητα σε αφθονία – οι οικονομικοί πόροι για να χτίσουμε την κοινωνία των αναγκών μας.
Το χρέος του καιρού μας είναι αυτό να το αντιστρέψουμε, να αναμετρηθούμε με αυτή την ψεύτικη έλλειψη.Να επιμείνουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε μια αξιοπρεπή, περιεκτική κοινωνία – και ταυτόχρονα, να σεβαστούμε τα πραγματικα όρια στο τι μπορεί η Γη να αντέξει.
Η κλιματική αλλαγή συνεπάγεται ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν με συγκεκριμένη χρονική διορία. Αυτή τη φορά το κίνημα μας δε μπορεί να διασπαστεί, να αποσπαστεί η προσοχή του, να καεί ή να το κάνουν στην άκρη. Αυτή τη φορά πρέπει να πετύχουμε. Και δε μιλάω για τον έλεγχο των τραπεζών ή την αύξηση στους φόρους των πλουσίων, παρότι κι αυτά είναι σημαντικά.
Μιλάω για την αλλαγή στις αξίες που ελέγχουν την κοινωνία μας. Αυτό είναι δύσκολο να χωρέσει σε ένα μόνο, φιλικό προς τα ΜΜΕ αίτημα, και επίσης είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως θα γίνει. Μα η δυσκολία του δεν το κάνει λιγότερο επείγον.
Αυτό είναι που βλέπω να συμβαίνει σε αυτή την πλατεία. Στον τρόπο που ταΐζετε και ζεσταίνετε ο ένας τον άλλο, που μοιράζεστε ελεύθερα πληροφορίες και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και προσφέρετε μαθήματα διαλογισμού και ενδυνάμωσης. Η αγαπημένη μου πικέτα εδώ πέρα γράφει «νοιάζομαι για σένα». Σε μια κουλτούρα που εκπαιδεύει τους ανθρώπους να αποφεύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, να λένε «αφήστε τους να πεθάνουν», αυτό είναι μια δήλωση βαθιά ριζοσπαστική.
Μερικές τελικές σκέψεις. Σε αυτό τον μεγάλο αγώνα, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν έχουν σημασία:
- Το τι φοράμε
- Το αν κουνάμε τις γροθιές μας ή κάνουμε το σήμα της ειρήνης.
- Το αν μπορούμε να χωρέσουμε τα όνειρα μας για έναν καλύτερο κόσμο σε ένα μιντιακό σποτ.
Και κάποια που έχουν σημασία:
-Τοθάρροςμας.
- Η ηθική μας πυξίδα.
- Το πως μεταχειριζόμαστε ο ένας τον άλλο.
Ξεκινήσαμε μια σύγκρουση με τις ισχυρότερες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Αυτό δημιουργεί φόβο. Και όσο αυτό το κίνημα θα δυναμώνει, θα δημιουργεί και περισσότερο φόβο. Να έχετε υπόψη πως πάντα θα ελλοχεύει ο πειρασμός να στραφούμε σε μικρότερους στόχους – όπως, για παράδειγμα, το πρόσωπο που στέκεται δίπλα σας σε αυτή τη συνάντηση. Ακριβώς επειδή είναι μια μάχη που είναι ευκολότερο να κερδηθεί.
Να μην ενδώσουμε σε αυτό τον πειρασμό. Δεν εννοώ να μη μιλάμε άσχημα ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτή τη φορά, ας φερθούμε σα να σχεδιάζουμε να συνεργαστούμε στον αγώνα ο ένας δίπλα στον άλλο για πολλά από τα ερχόμενα χρόνια. Γιατί η πάλη που βρίσκεται μπροστά μας δεν θα απαιτήσει τίποτα λιγότερο.
Ας αντιμετωπίσουμε αυτό το όμορφο κίνημα σα να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Γιατί είναι. Αλήθεια είναι.
Πηγή μετάφρασης: Λέσχη Και το πρώτοτυπο κείμενο στα αγγλικά.
2 comments:
Με συγκινεί πολύ η τοποθέτηση της Ναόμι Κλάιν, κυρίως γιατί ξεκινάει ομολογώντας αγάπη και κλείνει δίνοντας έμφαση σε μια από τις ιδιότητες της αγάπης, το νοιάξιμο, το ενδιαφέρον για τους άλλους. Η αγάπη μοιάζει πολύπλοκη και δύσκολα αντιληπτή γιατί έχει πολλές ιδιότητες και τρόπους να εκφράζεται. Ενδιαφέρον, κατανόηση, ανοχή, αποδοχή, φιλία, φροντίδα, εμπιστοσύνη, προσφορά, υπομονή, συμπάθεια, αδελφοσύνη κ. ά. όλα μαζί είναι συνισταμμένες της αγάπης.
Η ανάγκη για το πέρασμα από το εγώ στο εμείς που εκφράζεται από τις πλατείες του κόσμου, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον μέσα απο την αγάπη και ό,τι τη συνιστά.
Κατατάσσω τη λέξη και την έννοιά της ανάμεσα σε αυτές που τρομοκρατούν πολλούς από εμάς, κυρίως γιατί το σύστημα μας έχει διδάξει οτι τα συναισθήματά μας είναι δευτερεύοντα, είναι πλάνη, είναι ασταθή άρα αναξιόπιστα. Είναι το σύστημα που μας έχει διδάξει ότι το μυαλό μας και μόνο είναι αυτό που έχει τις λύσεις, που γνωρίζει, που ανοίγει δρόμους. Αποτέλεσμα να χτυπιώμαστε σαν ζαλισμένες μύγες στους τοίχους του γιατί συνέχεια μας διαφεύγει οτι το μυαλουδάκι μας εκτός από μικρό είναι και φτωχό. Δεν απορρίπτω τη νόηση. Παραδέχομαι την επιμέρους πολύτιμη εργασία της μέσα στο σύνολο της λειτουργίας του ανθρώπινου όντος. Απορρίπτω όμως το μονόδρομο της. Πιστεύω οτι η άκρατη εκλογίκευση έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε σκοτεινά αδιέξοδα.
Θέλοντας να χτυπήσουμε το σύστημα καίρια στην καρδιά του, πιστεύω οτι μια εύστοχη πολιτική στάση είναι να το χτυπήσουμε σε αυτό ακριβώς το δόγμα του. Οτι ο άνθρωπος ζει μόνο μέσα από το μυαλό του και οτι μπορεί να είναι πολιτικό ον μόνον μέσα από αυτό το δρόμο.
Προσπαθώντας να συμβάλλω σε αυτό τον αγώνα παραθέτω το κείμενο που έφερα στη "Θεματική συνεύλεση της Άμεσης Δημοκρατίας της πλατείας Συντάγματος", κατά τις εργασίες διερεύνησης και περιγραφής των αρχών και θέσεων της Άμεσης Δημοκρατίας.
Η Aγάπη ως Πολιτική και Κοινωνική θέση.
Ισως μοιάζει παράξενο να μιλά κανείς για αγάπη και να αναφέρεται σε πολιτικά θέματα. Ωστόσο είναι γνωστό σε όλους μας ότι τα συναισθήματα αγάπης οδηγούν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές που όλοι τις ζούμε (περιορισμένα ίσως, αλλά έχουμε κάποια γνώση τους). Πιστεύω ότι όπως όλες οι έννοιες σαν της αλήθειας, δικαιοσύνης, ισότητας, ευτυχίας, δημοκρατίας κ.λ.π. που το σύστημα έχει διαστρέψει, έτσι και η έννοια της αγάπης έχει περιοριστεί, έχει μικρύνει, έχει αποδυναμωθεί, έχει μιζεριάσει και μάλιστα καμμιά φορά θεωρείται τραγική αδυναμία και απευκταίο(;) συναίσθημα.
Προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσω την έννοια της αγάπης και μάλιστα σαν πολιτικοκοινωνική στάση, το πρώτο που μπορώ να πώ είναι οτι το συμφέρον/όφελος της αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας ΕΙΝΑΙ η αγάπη και μόνο με την ενότητα και αλληλεγγύη που υπαγορεύει. Απενδύοντάς την από το όποιο θρησκευτικό και φιλοσοφικό ή θεωρητικό της μέρος ενδιαφέρομαι μόνον για την συμπεριφορά που μπορεί να υπαγορεύσει μέσα στην κοινωνική καθημερινότητα.
Ας δούμε κατʼ αρχήν τι ΔΕΝ είναι αγάπη.
- Αγάπη δεν είναι αυτό που συνήθως περιορίζουμε στα "καλά" συναισθήματα απέναντι στο σύντροφο, το παιδί, τους γονείς, τους φίλους. Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις η «αγάπη μας» πολλές φορές γίνεται περιοριστική και τυρανική για τους ανθρώπους που την εισπράτουν.
- Δεν είναι το αγχωτικό συναίσθημα που υπαγορεύει κάθε είδους εμμονές, φόβους, ακόμη και βία. (οποιος αγαπάει παιδεύει/ζηλεύει κλπ).
- Δεν είναι αγάπη η αλληλοϋποστήριξη που περιορίζεται στην οικογένεια, τη φυλή, το έθνος. Αυτό είναι, μάλλον πιο πολύ, μια περιφρούρηση κοινών συμφερόντων πλούτου και περιουσίας, όπως και διαφύλαξη στενών συμφερόντων εγωισμού.
- Αγάπη δεν είναι το στενό προσωπικό συμφέρον και βόλεμα.
- Αγάπη δεν είναι το εξασφαλίζω την οικογένειά μου ή εμένα τον ίδιο, θυσιάζοντας ή βλάπτοντας άλλους που δεν είναι «δικοί μου».
- Η Αγάπη δεν είναι ένα μοναδικό πολύτιμο κουτάκι που όταν τέλος πάντων αποφασίσουμε να το δώσουμε σε κάποιον, στερώντας το από όλους τους άλλους, το χρεώνουμε με απίστευτα επιτόκια τα οποία επιμένουμε να εισπράξουμε ακόμη και με αντίτιμο ζωής.
Η παρεξήγηση σχετικά με την αγάπη και η διάσταση από την εσωτερική και εξωτερική εναρμόνιση και συνεργατικότητα, πιστεύω ότι έχει οδηγήσει την κοινωνία σε συλλογική απάρνηση της ηθικής που υπαγορεύεται από την προσωπική συνείδηση. Σε τεράστια ρήξη με τον εσωτερικό εαυτό αλλά και με την ιδιότητα του κοινωνικού όντος. Τα αποτελέσματα, κατάθλιψη, άρνηση, μηχανιστικές συλλογικές αντιδράσεις, η ασυνείδητη εκτέλεση των υποχρεώσεων της κάθε μέρας είναι πολύ γνωστά.
Τι είναι τώρα ή Αγάπη. Κατʼ αρχήν, αγάπη προς τον εαυτό. Το αξίωμα που περιγράφει τον άνθρωπο «ως ζώο και μάλιστα αρπακτικό» νομίζω ότι είναι ώρα να καταργηθεί. . Προτείνω να αντικατασταθεί με τη θέση ότι «ο άνθρωπος είναι ΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ». Και πιστεύω ότι μας επιτρέπεται πια μέσα στην ιστορία της εξέλιξης να δούμε επιτέλους τον άνθρωπο σαν οντότητα. Δηλαδή μια μορφή ζωής που υπάρχει στο εδώ και τώρα και έχει ποικίλες βασικές ανάγκες που απορρέουν από την ύπαρξή του.
Στα πλαίσια λοιπόν της πολιτικής και κοινωνικής αγάπης η αυθόρμητη προσφορά κάλυψης των αναγκών των συνανθρώπων-συμπολιτών, γίνεται χωρίς χρέωση, χωρίς υποσημειώσεις.και αυτό είναι ακριβώς το χαρακτηριστικό της αγάπης στην οποία αναφερόμαστε. Η αγάπη όπως και αν εξασκείται, δεν χρεώνει. Δεν την ενδιαφέρει καθόλου αυτό που σήμερα ονομάζουμε υπεραξία/κέρδος. Επίσης, δεν την ενδιαφέρει το μέλλον γιατί συμβαίνει τώρα. Η όποια ανταλλαγή μπορεί να γίνει άμεσα ή να μείνει για το μέλλον εφʼ όσον δεν υπάρχει άμεση σχετική ανάγκη και των δύο συναλλασομένων. Αυτή η περιγραφή δεν περιλαμβάνει καμμία μεσολάβηση και εξυπηρετεί άψογα τις ανάγκες επιβίωσης και διαβίωσης και αυτό είναι το συνολικό της κέρδος, όφελος, συμφέρον.
Στη φύση αυτή η ανταλλαγή συμβαίνει συνέχεια, όλη την ώρα, πάντα. Είναι η αλυσιδωτή αλληλλοπροσφορά που την κρατάει ζωντανή και δημιουργική. Το χώμα και τα μέταλλα τρέφουν τα φυτά που με τη σειρά τους παράγουν οξυγόνο και συγχρόνως γίνονται τροφή των ζώων. Αν στο σώμα αρρωστήσει ένα όργανο το ανοσοποιητικό σύστημα προστρέχει χωρίς κωλυσιεργίες και κυρίως, χωρίς χρέωση. Αυτά είναι παραδείγματα εφαρμογής της αγάπης στη φύση που διέπει και συντηρεί τη ζωή. Μέσω της άμεσης ανταλλαγής, ανάμεσα στις διαφορετικότητες.
Στον άνθρωπο η εφαρμογή της αγάπης εκτός από την επιβίωση παράγει αυτοπεποίθηση, σιγουριά, χαρά, ευγνωμοσύνη για τη ζωή και την ύπαρξη των άλλων ανθρώπων και πιστεύω και μια μεγαλύτερη πιθανότητα ευτυχίας, για την οποία είναι απόλυτα ικανός. Όλα τα έως τώρα πολιτικά συστήματα, αναγνωρίζοντας την ευτυχία ως βαθιά ανάγκη του ανθρώπου, του την έχουν υποσχεθεί αλλά ποτέ δεν την έχουν πραγματοποιήσει γιατί πάντα για τα συμφέροντα της όποιας κρατικής συγκεντρωτικής εξουσίας, καλλιεργούν τον διαχωρισμό, τα κόμματα, τις ιδεολογίες/ιδεοληψίες, το μίσος, το φόβο και την απομόνωση ανάμεσα στον κάθε ένα από εμάς, ανάμεσα στον εαυτό και τη συνείδηση, ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, ανάμεσα στα έθνη και τις φυλές.
Γι΄αυτό παρουσιάζουμε την αγάπη εδώ σαν μια δυναμική κοινωνική ιδιότητα του ανθρώπου που έχει μείνει σε αχρηστία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στερώντας του αναντικατάστατη ποιότητα κοινωνικής ζωής και ύπαρξης. Και νομίζω οτι η ανυπόκριτη, δυναμική, δημιουργική αγάπη είναι εξαιρετικός μοχλός εξυπηρέτησης αλληλεπιδραστικών κοινωνικών και προσωπικών- ατομικών συμφερόντων.
Επίσης νομίζω ότι ίσως χρειάζεται να συζητήσουμε το αν ο άνθρωπος έχει πια ιστορικό καθήκον να απεμπλακεί από τους όρους μάζα ή όχλος. Μια κοινωνία αλληλεγγύης αποτελείται από άτομα που έχουν ανόμοιες προσωπικότητες και ίδιες ανάγκες. Απλώς, διαφορετικά εκφρασμένες και με διαφορετικές δυνατότητες να ικανοποιηθούν. Όλοι μας έχουμε ζωή αλλά ο καθένας-καθεμιά την ζει διαφορετικά.
Κλείνοντας να διευκρινίσω ότι δεν αναφέρομαι σε κοινωνία αγίων και αναμάρτητων, αλλά σε μια κοινωνία φιλική και προστατευτική για τον καθένα-καθεμία από εμάς που δρα κάνοντας λάθη από τα οποία διδάσκεται χωρίς ενοχές.
Post a Comment