Τώρα μιλάνε τα Περιβολάκια...

...και τα λένε τόσο καλά που γίνονται αμέσως η τρίτη αγαπημένη μου συνέλευση (μαζί με τους Μολάους και την Κέρκυρα).


Ψήφισμα Ανοιχτής συνέλευσης πλατείας "Περιβολάκια" Κορίνθου προς διαβούλευση από την πλατεία Συντάγματος 16/10/2011


Αν η αντίσταση είναι καθήκον, η διαδρομή της ανθρώπινης υπόστασης προς τον προορισμό της ολοκλήρωσης, περιλαμβάνει μια σειρά από συγκρούσεις που συμβαίνουν παράλληλα σε δύο κόσμους.

Στον εσώτερο κόσμο, τον εαυτό μας, όπου η δύναμη της συνήθειας γαλουχημένη στην υποταγή, κρατά φυλακισμένη της συνείδησή μας δίνοντας την εικόνα ενός ατομισμού που υπηρετεί αδιάλειπτα το κυρίαρχο σύστημα εκμετάλλευσης, και στον κόσμο των κοινωνιών, των ανθρώπινων σχέσεων και αλληλεξαρτήσεων με τον φυσικό κόσμο, όπου η παγκόσμια κυριαρχία των αγορών έχει επιβάλλει την εθελοδουλία και την εθελοτύφλωση.

Η φλόγα των μικρών και μεγάλων εξεγέρσεων των πλατειών, των δρόμων στις πόλεις και την ύπαιθρο ανά τον κόσμο, είναι η άρρηκτη ανάγκη επαναστατημένων συνειδήσεων να συνευρεθούν με ομοίους, να ενωθούν πνεύματα και σώματα σε μια νέα επαναστατική δημιουργία, όπου η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο και από άνθρωπο στη φύση δε θα χωράει, κτίζοντας τον κόσμο της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης και της ισότητας, της δικαιοσύνης και της πραγματικής δημοκρατίας, της άμεσης και ενεργητικής.

Σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες αδύναμους κρίκους, οι δυνάμεις της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας, υποβάλλουν τους πολίτες σ’ ένα παγκόσμιο πείραμα, του οποίου η επιδίωξη προϋποθέτει υποδούλωση και υποταγή. O στόχος είναι προφανής: Η εγκαθίδρυση ενός μοντέλου παγκόσμιας δικτατορίας πολιτικής, οικονομικής, διατροφικής, μιντιακής, ενός πλανητικού ολοκληρωτισμού των αγορών -της μετεξέλιξης του μεταβιομηχανικού καπιταλισμού- που συνθλίβει το άτομο και τις κοινωνίες δημιουργώντας στρατιές υπηκόων.

Εμείς στις πλατείες είμαστε ένα μέρος απ’ τις σύγχρονες κοινωνίες, ούτε το πιο έξυπνο, ούτε το πιο ελεύθερο, ίσως ούτε το πιο επαναστατημένο. Είμαστε σίγουρα όμως, υπαρκτές συλλογικότητες, που για πρώτη φορά συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα της ανθρώπινης επικοινωνίας σε μια άλλην απελευθερωτική διάσταση, όπου η πολιτική νοηματοδότηση του ατόμου αποκτά σημασία και η συμμετοχή στα κοινά είναι καθήκον. Γι’ αυτό μέσα απ’ τις πλατείες αναδύθηκαν έννοιες όπως η αμεσοδημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων, η αυτοθέσμιση σε όλα τα επίπεδα (διοίκηση, παιδεία, υγεία κλπ), η αλλαγή των οικονομικών σχέσων με προτάσεις και θέσεις όπως :

- Η ανταλλακτική και αχρήματη οικονομία και οι ελεύθεροι συνεργατισμοί στη βάση της πραγματικής οικονομικής ισότητας.

- Η υιοθέτηση πολιτιστικών και κοινωνικών προτύπων, που προϋποθέτουν την αληθινή κι όχι αγοραία αγάπη για την τέχνη και τον πολιτισμό.

- Η ανάγκη για τη διάρρηξη των εργασιακών και κοινωνικών προτύπων στις σχέσεις καταναλωτή – παραγωγού υιοθετώντας την ιδέα της αυτοπαραγωγής και της αυτάρκειας, αλλάζοντας έτσι ακόμα και τα διατροφικά μας πρότυπα προς την κατεύθυνση της υγείας και της ολιστικής αντίληψης για την ειρηνική συνύπαρξη με τα φυσικά οικοσυστήματα του πλανήτη.

Εμείς, οι πολίτες της πλατείας της Κορίνθου που βρισκόμαστε για ένα ακόμη φεγγάρι έξω στο δρόμο για την πραγμάτωση των ονείρων μας, θεωρούμε ότι είμαστε ένα μέρος απ’ το τεράστιο πάζλ των πλατειών της Ελλάδας κι ολόκληρου του κόσμου, συναισθανόμενοι την αναγκαιότητα του σημαντικότερου εγχειρήματος για την ελευθερία που έχει επιχειρηθεί έως τώρα με το συντονισμό και την επικοινωνία. Οι πλατείες των πόλεων του κόσμου πρέπει να γίνουν ένα οργανικό σώμα, ώριμο να κυοφορήσει την αληθινή αυτοκυβέρνηση για τον κόσμο των ονείρων μας.

Η αντίληψη της πραγματικής διάστασης που βιώνουμε πρέπει να 'ναι κρυστάλλινη και διαυγής, ώστε να μας επιτρέπει να διακρίνουμε ψύχραιμα τα όπλα και τις δυνάμεις της κυριαρχίας, για ν’ αναπτύξουμε τις κατάλληλες κοινωνικές αντιστάσεις. Το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, οι έκτακτοι νόμοι και διατάγματα υποταγής της σημερινής ή της αυριανής κυβέρνησης των σοσιαληστών ή των δεξιών και ακροδεξιών, των κομματικών συνυπάρξεων και εναγκαλισμών των φωτισμένων απολίτικων ή άφθαρτων πολιτικά πανεπιστημιακών ή ανθρώπων του «πνεύματος» ακόμα και των επιχειρηματιών, της συναινετικής και παρωχημένης αριστεράς, θέλουν να μας εισάγουν και να μας προσαρμόσουν ακόμα καλύτερα στην εξέλιξη του κόσμου του χθες, δηλαδή στην κόλαση της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης, οικονομικής και κοινωνικής.

Εμείς στις πλατείες δεν ήρθαμε για να γκρεμίσουμε απλά τον κόσμο του χθες, αλλά για να χτίσουμε τον κόσμο της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης με εργαλείο την άσκηση στην άμεση δημοκρατία. Αυτό προϋποθέτει ανάληψη ευθυνών, κάτι που έως τώρα δεν το κάναμε. Οι πλατείες είναι τα σχολεία της πραγματικής δημοκρατίας, της δημοκρατίας της συμμετοχής και συνευθύνης.

Η εξουσία, έχοντας επίγνωση του κινδύνου της ανατροπής, θα εντείνει στο μέλλον την πολιτική, κοινωνική και οικονομική καταστολή, δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης, εξαναγκάζοντάς μας σε παραίτηση, απογοήτευση και εγκατάλειψη. Χρέος μας, ν’ αντιληφθούμε έστω και τώρα την ανάγκη νέων πολύμορφων κοινωνικών αντιστάσεων. Η ανοργανωσιά, η υιοθέτηση ατομικών λύσεων, η έλλειψη κοινής στρατηγικής και σχεδιασμού μεταξύ των πλατειών στις καθημερινές επιθέσεις των μηχανισμών καταστολής δε χωρούν στις επιδιώξεις και στα όνειρά μας.

Η ασύντακτη, ασυντόνιστη και ψευτο-πασιφιστική στάση, ειδικά στην πλατεία Συντάγματος, εγκυμονεί τον κίνδυνο να πέσουμε στην παγίδα της θυματοποίησης. Η οργάνωση και ο συντονισμός μιας ψύχραιμης κι αποφασιστικής αυτοάμυνας των πλατειών απέναντι στην κατασταλτική λαίλαπα των συμμοριών του κράτους, έμμισθων και άμισθων , είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία.

Αυτό όμως απαιτεί, αφενός σοβαρή αναμέτρηση με τους εαυτούς μας ώστε η ευθύνη των πράξεών μας να είναι αντίστοιχη των λόγων μας, δηλαδή ατομική δέσμευση , και αφετέρου, συλλογική συναντίληψη της κατασταλτικής πραγματικότητας για τη χάραξη αποτελεσματικής στρατηγικής της κοινωνικής αυτοάμυνας, ώστε να χαρίσουμε στους εαυτούς μας και στους συνανθρώπους που θα έρθουν να μας συναντήσουν σύντομα, νησίδες πραγματικής ελευθερίας στους δρόμους και στις πλατείες, στα στέκια, τις καταλήψεις και τους κοινωνικούς χώρους.

Στις μελλοντικές συναντήσεις με τις δυνάμεις της εξουσίας, μεταξύ του δόγματος «πέτρα – μπουκάλι και τρέχω» ή του δόγματος της «ατομικής ένοπλης ανταρσίας», υπάρχει και η μέση οδός της ψύχραιμης κι αποφασιστικής αυτοάμυνας, που σε συνδυασμό με απεργίες διαρκείας (εργασιακές και καταναλωτικές) και λειτουργικές καταλήψεις όλων των δημόσιων χώρων, θα κρατήσουν τον κόσμο στους δρόμους και στις πλατείες, παράγοντας συνείδηση, που ‘ναι η πρώτη ύλη για το νέο κόσμο που ονειρευόμαστε.

Έτσι λοιπόν, βασικό γνώρισμα της μετέπειτα πορείας μας θα πρέπει να είναι η φαντασία στους στόχους και στα μέσα που θα χρησιμοποιήσουμε για να τους επιτύχουμε. Αυτονόητες αναγκαιότητες που αναδύονται είναι:

- Οργάνωση των πλατειών για τη δημιουργία δικών μας αποφασιστικών και εκτελεστικών οργάνων από τη βάση.

- Συντονισμός μέσω αυτών της επικοινωνίας μεταξύ μας για την επίτευξη

της αυτάρκειας

της αυτοάμυνας απέναντι σε κάθε είδους επιθέσεις

της αλληλεγγύης στην πράξη

- Διασπορά μετώπων σε κάθε πλατεία, γειτονιά, συνοικία με άμεση και λειτουργική επικοινωνία μεταξύ τους με στόχο τη δημιουργία ενιαίου μετώπου.

Για να οδηγηθούμε στην δημιουργία στην πράξη της αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε, στην ουσιαστική και εκ βάθρων αλλαγή της καθημερινότητάς μας και την ανατροπή των ριζωμένων ακόμα και στον καθένα μας στερεότυπων τρόπων αντίδρασης.

Με αφοσίωση και υπευθυνότητα να υλοποιήσουμε το καινούριο.

Ανοιχτή Συνέλευση Πλατείας "Περιβολάκια" Κορίνθου


www.perivolakia.gr