Οι μόνες νόμιμες απεργίες είναι οι Άγριες Απεργίες.
Την Άνοιξη του '09 βρέθηκα, ως μέλος της ελληνικής συνδικαλιστικής αντιπροσωπείας, στη Λισσαβώνα σταλμένη ως μέλος Δ.Σ. πρωτοβάθμιου σωματείου, μέλους της ΓΣΕΕ. ´Εχοντας ήδη παρακολουθήσει τη φρεσκάδα των έργων και των λόγων του Πορτογαλικού κινήματος έφυγα με τρελή χαρά υποθέτοντας οτι θα είχα την ευκαιρία να τους συναντήσω. Όταν την επομένη το πρωί ξεκίνησε η προγραμματισμένη συνάντηση ο ενθουσιασμός άρχισε να μαραίνεται σταθερά και στο τέλος της δεύτερης εισήγησης είχε γίνει απόγνωση, στη συνέχεια οργή.
Στο τέλος του διημέρου είχα ξαναέρθει στα ίσα μου. Είχα καταγλεντήσει κάνοντας ερωτήσεις και τοποθετήσεις που άφηναν, τους από έδρας ομιλούντες καθαρά και ξάστερα περί Εργοδοτικού Συνδικαλισμού, αυτό ήταν το ένα και μοναδικό θέμα, με απλανή στο κενό βλέμματα. Είχα αποκτήσει μία επίσης χαρούμενη σύμμαχο, την ελληνίδα διερμηνέα, που επίσης διασκέδαζε απίθανα μεταφέροντας στα έκπληκτα ώτα των εισηγητών, με απόλυτη ακρίβεια, ο,τι τους έλεγα.
Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά που ήρθα σε επαφή με τον Συνδικαλιστικό Τομέα της Ε.Ε. Στην επιστροφή, η αναφορά μου έκλεινε με την διαπίστωση οτι εμείς του Σύριζα δεν έχουμε καμμία δουλειά σε τέτοιες συνάξεις.
Ηταν παρούσα όλη η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα του ευρωπαϊκού συνδικαλισμού με επικεφαλής την σκανδαλώδη παρουσία της συζύγου, της γραμματέως και μερικών άλλων Βούλγαρων που κινούνταν γύρω από την ευμεγέθη, γλοιώδη, χυδαία παρουσία του εργατοπατέρα-Κρόνου, ως δορυφόροι του. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ γλίστραγα στη βαθειά απορία της απουσίας Γερμανών, Εγγλέζων, που τους είχα βρει πολύ ενδιαφέροντες λίγες μέρες πριν σε συνέδριο στη Ελλάδα, δεν υπήρχαν Ιταλοί.. Ηταν όμως παρόντες όλοι οι τριτοκοσμικοί της Ευρώπης, άφωνοι, άλαλοι, μπουκωμένοι στο πλούσιο μπουφέ, έτοιμοι να διδαχτούν τα κόλπα που θα εφάρμοζαν άμεσα.
Το '11 έχοντας την επιμέλεια και παρουσίαση μαζί με τον Μάριο Μάρλι μιας κινηματικής ραδιοφωνικής εκπομπής, ήρθε στα χέρια μου ενα κείμενο που αφορούσε τις οδηγίες του Δ.Ν.Τ προς τις κυβερνήσεις και θεσμούς των χωρών στις οποίες εισέβαλε. Υπήρχαν οδηγίες προς όλους δικαιοσύνη, αστυνομία, ΜΜΕ, επιχειρηματίες προς όλους, εκτός των συνδικαλιστών. Αυτός ο νευραλγικός τομέας τυγχάνει ιδιαίτερης μεταχείρισης από τα οικονομικά κέντρα εξουσίας και χειραγώγησης.
Μέσα στα τελευταία έξι χρόνια, εχω χάσει τον λογαριασμό βοηθήστε με, έχουν γίνει δεκάδες γενικές απεργίες καλεσμένες απο το ευαγές ελληνικό κεντρικό ίδρυμα διαχείρισης εργατικής αγωνιστικότητας. Όλες μα όλες, συντριπτικά αποτυχημένες. Όχι μόνο δεν κερδήθηκε κάτι αλλά κλιμακωτά χάνονταν και χάνονται κεκτημένα. Το εργατικό δυναμικό της χώρας βρίσκεται σε απόγνωση, φτώχεια, απόσυρση από το κυρίως σώμα της κοινωνίας, περιπλανιέται παραμιλώντας στους δρόμους, πηδάει απ' τα μπαλκόνια, ξενιτεύεται.
Θεωρώ τους πολιτικούς πιο έντιμους!; απ' τους εργατοπατέρες. Υπογράφουν ντροπιαστικά νομοσχέδια, βγαίνουν στο κουτί να τα υποστηρίξουν, ξέρουμε το πρόσωπό τους, ξέρουμε τη φωνή τους. Οι άλλοι κλεισμένοι σε τείχη μυστικά γίνονται οι αρουραίοι που σκορπίζουν την κοινωνικοοικονομική πανώλη. Φτιάχνοντας υπόγειες στοές υπονομεύουν το ηθικό και τη δυναμική της κοινωνίας.
Στη χθεσινή απεργία 12.10.15 κατέβηκαν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι συγγενείς, οι ψηφοφόροι τους που ψάχνονται για καρριέρα. Επίσης κατέβηκε όλος ο χώρος που εννοεί την απεργία ως απεργία και διαμαρτυρία, αυτά τα πρόσωπα έλαμπαν. Δεν κατέβηκαν όλοι όσοι έχουν συνείδηση ή απλώς ψυχανέμισμα οτι κανένας συνδικαλισταράς δεν θα τους σώσει απ' τα αντίποινα του αφεντικού. Δεν κατέβηκαν όλοι όσοι έχουν "διαβάσει" στον αέρα οτι είναι εντελώς εγκαταλελειμμένοι από κάθε αναγνωρισμένο από το κράτος θεσμό.
Άλλη μία εκτονωτική, κενή αποτελέσματος, αναγνωρισμένη απο το κράτος την τρόικα και τους θεσμούς απεργία έλαβε χώρα στην Ελλάδα χθες και έκανε χαρούμενους ανθρώπους που κανονικά δεν πρέπει να χαίρονται με τις απεργίες. Έγιναν χαρούμενοι όλοι όσοι θα μπουν σε βαθιά θλίψη, πανικό, φόβο και ουσιαστικό πρόβλημα όταν έλθουν αντιμέτωποι με τις πραγματικές απεργίες, αυτές που διαρκούν και συμπαρασύρουν κάθε εναν που αμφιβάλλει για τη δύναμη της παρουσίας του, κάθε έναν που ανησυχεί για τη γνώμη του εργοδότη, κάθε μια που ανησυχεί για το μέλλον των παιδιών, για το μέλλον της κοινωνίας. Άγριες Απεργίες λέγονται αυτές οι απεργίες, φυτρώνουν αυτόκλητα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και εγκαθίστανται στα μυαλά και τα σώματα γιατί είναι πραγματική ανάγκη του σύγχρονου άνθρωπου, βασικός κρίκος στην αλυσίδα των κινήσεων προς την απελευθέρωση απο κάθε προστάτη, εργοδότη, εξουσιαστή. Απαραίτητη κίνηση για Να Πάρουμε Τη Ζωή Μας Στα Χέρια Μας και να γίνουμε ενήλικα κοινωνικά και πολιτικά όντα, ελεύθερα από δεσμά, ανεξάρτητα απο κάθε είδους εμμονική εξάρτηση.
No comments:
Post a Comment