Από Παρίσι...

Κείμενο και φωτογραφίες της Μ.Μ.



Ο χώρος των επιβατών μπροστά στα τσεκ του Eurostar Λονδίνο-Παρίσι είχε την εικόνα θεατρικής σκηνής. Όλοι στέκονταν ακίνητοι, μαρμαρωμένοι σε στάση προσοχής με κατεβασμένα κεφάλια και τις βαλίτσες παρά πόδα. Οι πολυάριθμοι πάνοπλοι μπάτσοι και ειδικές δυνάμεις, επίσης συντετριμμένοι. Ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων.

Δεν μου ήταν εύκολο να μπω στο κλίμα, με απασχολούσε πολύ η διαδικασία επικύρωσης του ηλεκτρονικού μου εισιτηρίου. Η σκέψη όμως που έμεινε στο μυαλό μου ήταν ότι αυτό ακριβώς θα έπρεπε να συμβαίνει αυθόρμητα κάθε πρωί και κάθε βράδυ σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο χώρο στη μνήμη των καθημερινών εγκλημάτων που γίνονται στο όνομα της ευημερίας του δυτικού ανθρώπου.

Στον παρισινό σταθμό στρατιώτες και μπάτσοι σε περιπολίες ανάμεσα σε επιβάτες, βαλίτσες, καροτσάκια με μωρά.

Στον δρόμο προς την Place de la Republique τα πρόσωπα στη συνηθισμένη αδιαφορία και κατήφεια του ανθρώπου των πόλεων. Πάνω στην πλατεία και περιμετρικά, δορυφορικά πιάτα πάνω σε βανάκια τηλεοπτικών σταθμών, μικρόφωνα, αναρίθμητες κάμερες, αναμεταδόσεις, απόψεις. Το παγκόσμιο σύστημα παραπλάνησης σε πυρετώδεις ρυθμούς, έχει βρει καινούριο θέμα. Στο κέντρο της πλατείας και στα πόδια του αγάλματος της Δημοκρατίας χιλιάδες κεριά, ρεσώ, λουλούδια, στεφάνια. Άνθρωποι μουντοί, σκοτεινοί, σιωπηλοί, απλανή βλέμματα, δακρυσμένα μάτια. Οι πλάκες της πλατείας γεμάτες μικρά κείμενα γραμμένα με κιμωλία, απολογητικά, ενθαρρυντικά, pray for Paris... αυτό ακομη δεν το εχω καταλάβει.



Το Παρίσι υποφέρει αναμφισβήτητα. Η θέση του στην καρδιά της Ευρώπης θεωρείται απόλυτα ασφαλής, πολύ μακρυά από οποιαδήποτε εμπόλεμη ζώνη. Το απόγευμα όμως της 14ης Νοεμβρίου πολλοί έκλεισαν πίσω τους την πόρτα του σπιτιού τους για να πάνε μια ασφαλή βόλτα και κατέληξαν στο νεκροτομείο για αναγνώριση.

Ειναι εξαιρετικά άγριο για τους γονείς, συγγενείς, φίλους. Είναι ένας άγριος θάνατος αυτός που έρχεται από το χέρι του φανατικού που εχει οπλιστεί από την ίδια πολεμική βιομηχανία που δίνει δουλειά στους γονείς σου. Όπως είναι επίσης άγριος ο θάνατος και ο απύθμενος τρόμος στα μάτια των παλαιστίνιων παιδιών που δολοφονήθηκαν το καλοκαίρι του '14 με βόμβες Ισραηλινών και δυτικών εταιρειών. Όπως είναι ατέλειωτος και καθημερινός ο τρόμος παιδιών, γονιών, φίλων και εραστών στη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Ουκρανία και σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα της Αφρικής που δολοφονούνται από το χέρι του δυτικού ανθρώπου.

Ο ασφαλής στον καναπέ του ευρωπαίος χύνει δάκρυα απορίας και μίσους ενάντια στον φανατισμό. Θα έπρεπε να κλαίει και να οδύρεται για τον δικό του φανατισμό στο να πιστεύει ο,τι βλέπει στο κουτί, για τον δικό του φανατισμό στο να πιστεύει πως ο,τι συμβαίνει στην αυλή του δεν θα μεταφερθεί στο ίδιο του το σπίτι. Για τον φανατισμό του στην κατανάλωση και για τον φανατισμό του στο να μην ειναι πολίτης αλλά υπήκοος, σκλάβος του συστήματος που του συμπεριφέρεται όπως στα μικρά παιδιά που όταν κλαίνε, οι γονείς τους δείχνουν κάτι πέρα μακρυά, που δεν έχει καμμία σχέση με το πρόβλημά τους, για να ξεχαστούν. Θα έπρεπε να θρηνεί καθημερινά με τον άχρηστο εαυτό του που τον κουβαλάει με φανατισμό μέσα στη ρουτίνα που κάνει τις μέρες, τις δεκαετίες, τη ζωή του ολόκληρη μια ευθεία γραμμή, αυτή του νεκρού στην οθόνη του νοσοκομείου.

Η ευμάρεια του Ευρωπαίου βρίσκεται στον τάφο μαζί με το πνεύμα του, σκουληκιασμένη εδώ και πολλά χρόνια όμως φανατικά θέλει να πιστεύει οτι ζει με αυτήν.

Όχι δεν θα κλάψω, γιατί δεν αξίζεις ούτε ένα δάκρυ γκρίζε, χλιαρέ, απάνθρωπε, βολεμένε. Λυώνω όμως στον θρήνο για κάθε μορφή ζωής που πεθαίνει με βίαιο θάνατο και που συνοδεύεται από την φανατική σιωπή σου πολιτισμένε και διαφωτισμένε ευρωπαίε. Σε πολύ λίγες μέρες αυτοί που αποφασίζουν για σένα θα σου πασάρουν περισσότερη ασφάλεια σε βάρος της ελευθερίας σου, ούτε καν θα σε ρωτήσουν. Κι εσύ, που θα αισθανθείς οτι μάλλον την ελευθερία χρειάζεσαι περισσότερο, θα γλιστρήσεις βαθύτερα στον καναπέ σου και θα πεις "μα δεν είναι εύκολο". Γιατί θεωρείς εύκολο το να είσαι ένας νεκρός που αναπνέει. Γιατί η πλαστή ευκολία της κατανάλωσης, της αρπαγής και της εξαπάτησης είναι εύκολη και προτιμότερη για σένα. Γιατί το δολοφονικό αυτό σύστημα είσαι εσύ ο ίδιος, εσύ το κινείς, εσύ το λειτουργείς, το ψηφίζεις, το πληρώνεις και μέσα στη διαστροφή της εξάρτησής σου το σέβεσαι και το αγαπάς.

Je suis Paris. Όχι αγαπημένε μου δεν θα γίνω ποτέ το Παρίσι σου, ούτε οι φίλοι μου. Και δηλώνω απερίφραστα οτι απεχθανόμαστε όλοι μαζί την εγωπάθειά σου όπως την σιχαμένη εγωπάθεια του κάθε αποικιοκράτη. Βρίσκομαι στο πλευρό όλων αυτών που εξαντλείς και οδηγείς στον θάνατο με την ακατάπαυστη, μη αμειβόμενη δουλειά στις φυτείες και τα εργοστάσιά σου παντού στον κόσμο. Ειμαι στο πλευρό αυτών που γεννιούνται και ζουν χωρίς ελπίδα κάτω από το βάρος των δικτατοριών που έχεις εγκαταστήσει. Και αυτές οι δύο πραγματικότητες βρίσκονται τώρα μεσα στο σπίτι σου. Όχι, δεν θα σε λυπηθώ...



...αλλά ούτε και θα χαρώ.