Ένα Όμορφο Πρόσωπο

Μια φορά κι έναν καιρό, αλλά μέσα στη τελευταία δεκαετία, ήταν ένα όμορφο πρόσωπο που ένιωσε την ανάγκη να ανέβει στο τραίνο της Διασημότητας.

Η μόνη πόρτα του τραίνου που μπορούσε να φτάσει ήταν αυτή της τηλεοπτικής κλινάμαξας. Το όμορφο πρόσωπο πήρε την απόφαση κι ανέβηκε τα σκαλοπάτια.

Έμεινε εκεί όσο χρειάστηκε κάνοντας ότι έπρεπε για να πληρώνει την παραμονή του και τελικά τα κατάφερε να αποκτήσει την δική του μικρή κουκέτα στο τραίνο.

Άλλαξε βαγόνι, μπήκε στο καμπαρέ, πήρε ένα καμαρίνι μεγαλύτερο από την κουκέτα που είχε, και μόνο περιστασιακά χρειαζόταν πια να επιστρέφει στην κουκέτα της κλινάμαξας.

Ξανάλλαξε βαγόνι, μπήκε στην βιοτεχνία των ονείρων και το σοβαρό δράμα, είχε πια εξασφαλισμένη θέση στο τραίνο κι εξέφραζε απόψεις για την πορεία του, αλλά και την ίδια την Φύση της Διασημότητας. Μπορεί να ήταν πια διαμετρικά αντίθετες με τις αρχικές του απόψεις, αλλά για στάσου, και ποιός δηλαδή δεν αλλάζει; Αυτό που είχε σημασία για το τραίνο ήταν εκείνο το υγρό βλέμμα που διέθετε, αυτό που είχε ξετρελάνει κάποτε τους επιβάτες της κλινάμαξας.

Και φυσικά ποτέ δεν είχε σημασία πως αυτό το βλέμμα ήταν τίγκα στα ευφορικά...