Το Γέλιο - Φάντασμα Στο Μέγαρο Μαξίμου

- Ποιος γελάει συνέχεια ρε γαμώτο;

Ο Πρωθυπουργός πηγαινοερχόταν στις αίθουσες του Μεγάρου Μαξίμου μουρμουρίζοντας την ίδια φράση. Άκουγε συνεχώς ένα γέλιο, το ίδιο γέλιο, να επαναλαμβάνεται καθε τόσο από χθες το απόγευμα. Κόντευε να τρελαθεί, κανένας αλλος από το προσωπικό του Μεγάρου ή τους στενούς του συνεργάτες δεν το άκουγε. Ο Πρωθυπουργός είχε αναβάλλει όλα τα σημερινά του ραντεβού, είχε διώξει τους συμβούλους του και πηγαινοερχόταν, με την εμμονή που τον διέκρινε όταν βυθιζόταν στην εξέταση ενός προβλήματος, προσπαθώντας να εντοπίσει ποιος ή τι του έκανε πλάκα.

Πέρασε από την μεγάλη αίθουσα των δεξιώσεων και τον στενό διάδρομο που οδηγούσε στις κουζίνες. Το γέλιο συνεχιζόταν τρανταχτό. Έψαξε όλες τις αποθήκες, άνοιξε τα ψυγεία, χώθηκε στα υπόγεια, βγήκε στον κήπο... Κι όμως δεν κατάφερε να εντοπίσει από που ερχόταν το γέλιο - φάντασμα.

Ξανάρχισε από την αρχή μεθοδικά να διατρέχει μία - μία τις αίθουσες. Ήταν αποφασισμένος να λύσει το πρόβλημα του γέλιου. Όλα τα άλλα τα είχε λύσει. Τα λεφτά γύριζαν πίσω, το κόμμα του ήταν μια και κάτι μονάδα μπροστά στα γκάλοπ, και μέσα του ήξερε πως, όποτε κι αν έκανε τις εκλογές, ακόμα μια τετραετία θα την καβάτζωνε. Όχι για τους ηλίθιους λόγους που έλεγαν οι βαρυσήμαντοι πολιτικοί αναλυτές... Για έναν μόνο λόγο και σχετικά απλό: Ο ψηφοφόρος που έβγαλε κάποιον πανηγυρικά πριν από τρία μόλις χρόνια πρέπει πρώτα να παραδεχτεί πως ήτανε πολύ μεγάλος μαλάκας τότε, για να επιτρέψει στον εαυτό του να αλλάξει γνώμη τώρα. Γι αυτό η επανεκλογή είναι πάντα πιο εύκολη από την αλλαγή...

Το γέλιο, το γέλιο, έπρεπε με κάθε τρόπο να σταματήσει το γέλιο. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί, να αισθανθεί διαισθητικά παρά ν' ανακαλύψει λογικά την πηγή του. Κάθισε στην μέση τού κατά τα άλλα σιωπηλού κτηρίου, έκλεισε τα μάτια και περίμενε το επόμενο ξέσπασμα του γέλιου.

Δεν κινήθηκε όσο το άκουγε. Κινήθηκε αμέσως μετά, αστραπιαία και χωρίς καθόλου να σκεφτεί, μόνο με τις αισθήσεις του οξυμένες από την ένταση, σαν κάποιο αρχαίο ζώο. Κι όπως ήταν φυσικό έφτασε μπροστά στην πηγή του γέλιου. Ένα ντουλάπι.

Το άνοιξε χαμογελώντας. Μέσα βρισκόταν μια βαλίτσα. Ο Πρωθυπουργός την αναγνώρισε και γέλασε κι αυτός μαζί της.

-Φρόνιμα τώρα, εντάξει; Έχεις κάθε λόγο να γελάς, αλλά δεν θα μας κόψεις και την μαγιονέζα... Ήσυχα, σεμνά... Τέλειωσε το ζήτημα κι όλοι ευχαριστημένοι θα βγούμε στο τέλος.

Έκλεισε το ντουλάπι και βλέποντας πως ο καιρός έξω γαμούσε, ήταν και Σάββατο μεσημέρι, πήρε την βαρυσήμαντη απόφαση να κάνει το πρώτο του μπάνιο.