Σαββατιάτικο Παραλήρημα Με Προαπαιτούμενα

Το σημερινό μου παραλήρημα έχει δύο προαπαιτούμενα. Τα κείμενα Art-Παγκοσμιοποίηση του Ημεροδρόμιου και Το "1984" ποτέ δεν τέλειωσε του Λευκού Θορύβου. Ευχαριστώ Σκιές και Μοtorcycle, αλλά και όσους άφησαν σχόλια (και ειδικά τον Roidis) που κλώτσησαν την μπάλα και με έβαλαν στο λούκι να κωδικοποιήσω κάπως την σκέψη μου πάνω στο θέμα.

Τι είναι λοιπόν η Παγκοσμιοποίηση; Ένα φαινόμενο; Ένα σχέδιο που στήνεται έξω από μας για μας; Μια ακόμα συνομωσία των ισχυρών της Γης για να μας αφαιρέσουν τα ελάχιστα δικαιώματα που κατακτήσαμε τους τελευταίους δυό αιώνες; Μια ιστορική ανάγκη; Μια πρόκληση; Μια ευκαιρία να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τον πλανήτη;

Έχω μια δυσκολία να διαλέξω. Και ειλικρινά νομίζω πως είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα που ακόμα δεν τα έχουμε δει, αφού η Παγκοσμιοποίηση είναι ακόμα σε μια δυναμική διαδικασία, δεν έχει παγιωθεί για να μπορούμε να την κοιτάξουμε εκ των υστέρων όπως τον Β΄Παγκόσμιο ή την Ρώσικη Επανάσταση και να βγάλουμε σοβαρά συμπεράσματα. Αυτό που βλέπω και μπορώ να επισημάνω είναι πως η "Αγιοποίηση" της, αλλά και η "Δαιμονοποίηση" της δεν γίνονται με όρους αναλυτικούς, αλλά μάλλον συναισθηματικούς. Περισσότερο από την προβολή επιθυμιών ή τον φόβο για το άγνωστο και λιγότερο από πραγματική ανάλυση των μέχρι σήμερα δεδομένων.

Μέσα στο "πακέτο" της Παγκοσμιοποίησης υπάρχουν φυσικά, όλα αυτά που αναφέρει ο Motorcycle Boy. Η μονοκρατορία της Λατινικής Γλώσσας στα πρώτα υπολογιστικά συστήματα, η εισβολή της Δυτικής Σκέψης (πιο πολύ με τα κακά της στοιχεία) σε τοπικές κοινωνίες, η πολιτιστική και η οικονομική υποτέλεια που ακολουθεί την "Ιεραποστολή" και η αλήθεια είναι πως το αντισταθμιστικό όφελος της διαδικασίας είναι σχετικά μικρό. Η πολιτική, πολιτιστική και οικονομική επιρροή της "μικρής κλειστής εθνικής ομάδας" στο ηλεκτρονικό μπουρδέλο που όλοι τρέχουν και φωνάζουν με ταχύτητα και όσο το δυνατόν πιο θεαματικά τις απόψεις τους περιορίζεται αναγκαστικά από την γλώσσα, την χρήση λειτουργικών και πολλά άλλα. Το σύστημα σίγουρα ευνοεί αυτούς που έχουν το πάνω χέρι, αυτούς που το έφτιαξαν ή απλώς ξέρουν να το χειρίζονται καλύτερα. Αυτό είναι ένα γεγονός που εγώ το αποδέχομαι. Και φυσικά χέρι-χέρι μ' αυτό φτιάχτηκαν Το Τέλος Της Ιστορίας και Η Σύγκρουση Των Πολιτισμών για να κουκουλώσουν και να επιβάλλουν τις "ενδεδειγμένες χρήσεις" της νέας πραγματικότητας που δημιουργήθηκε.

Εδώ λοιπόν νομίζω πως βρίσκεται και η ουσία της υπόθεσης. Η "μικρή κλειστή εθνική ομάδα" κατά την γνώμη μου ιστορικά τα έχει φάει τα ψωμιά της. Και όλα τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως ένα είδος του πλανήτη δεν περιορίζονται πια στο επίπεδο της εδαφικής κυριαρχίας και της προστασίας της ζωής μας έναντι του "αντιπάλου έθνους". Οι πόλεμοι δεν αφορούν την κατάκτηση εδαφών. Ο "Ζωτικός Χώρος" είναι πια ο Σόρος κι όχι η Αλσατία.

Σε αυτήν την πραγματικότητα που είναι υπό διαμόρφωση, η "ελπίδα όλων", η αριστερή σκέψη συμπεριφέρεται για άλλη μία φορά στην Ιστορία της σαν αυτιστικό. Για την Ελλάδα όλα τα παραδείγματα των προσώπων που αναφέρονται στα σχόλια των κειμένων είναι εύστοχα, αλλά η στάση και οι απόψεις τους έχουν αρκετές εξηγήσεις. Η παραδοσιακή αριστερά, μετά την χλαπάτσα της πτώσης του Υπαρκτού Σοσιαλισμού κατέληξε στην Ελλάδα να υπεραμύνεται των συμφερόντων των μικροϊδιοκτητών ή των μεσαίων δημοσίων υπαλλήλων (ΚΚΕ & ΣΥΝ αντίστοιχα). Η εργατική τάξη πήγε στον Παράδεισο και οι εκπρόσωποί της έπιασαν μεζονέτες στον Παράδεισο Αμαρουσίου. Όπως και οι ψηφοφόροι τους, απέκτησαν χαρτοφυλάκιο μετοχών, "επένδυσαν" σε έντυπα, και ενστερνίστηκαν πρακτικά τον Λαϊκό Καπιταλισμό. Οπότε η "πατριωτική" στάση τους είναι απλώς αποτέλεσμα της ικανοποίησης της εκλογικής τους πελατείας και το βόλεμα τους παράγει σήμερα τις δήθεν ιδεολογικές τους θέσεις.

Στο μεταξύ η ιδεολογική κυριαρχία της ακροδεξιάς είναι πια δεδομένη. Γιατί να ψωνίσεις υποκατάστατο όταν μπορείς να ρουφήξεις φτηνά καθαρή πρέζα; Ο μέσος αριστερός ψηφοφόρος, είτε εκμεταλλεύεται ψυχρά (όλοι οι κακοί υδραυλικοί έχουν γίνει "εργολάβοι") είτε διαγκωνίζεται με τους αλλοδαπούς εργάτες για το μεροκάματο. Η Αριστερά δεν μπορεί φυσικά να φωνάξει "Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ!" και από την άλλη ποτέ δεν θα απαντήσει "Δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτέ, βλάκα ξενοφοβικέ!" γιατί θα πρέπει μετά να τρίψει στα μούτρα της το σύνθημα. Η ιμπεριαλιστική οικονομική και πολιτική διείσδυση της Ελλάδας στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή, δεν καυτηριάζεται από κανένα κομμάτι της Αριστεράς. Οι θάνατοι αλλοδαπών επίσης. Το τράφικινγκ τα ίδια. Ακόμα και για την ζαρτινιέρα και την προφυλάκιση του 19χρονου, τα "αριστερά ανακλαστικά" αποδείχτηκε πως χρειάστηκαν πρώτα να τα εξετάσει νευρολόγος, για να λειτουργήσουν.

Η κορυφαία σύγκρουση στην σημερινή Ελλάδα δεν είναι ιδεολογική. Είναι μεταξύ βολεμένων και αβόλευτων. Οι αβόλευτοι ουρλιάζουν "δεν με πληρώνουνε κι έχω πάρει δάνεια" κι οι βολεμένοι περιορίζονται να διαπραγματεύονται πώς θα τους χαμηλώσουν το επιτόκιο.

Αυτή η υπαρκτή σύγκρουση δεν μεταφέρεται διπολικά στο πρόβλημα Παγκοσμιοποιήση εναντίον Εθνικότητας. Μεταφέρεται δυστυχώς σαν συγκατοίκηση διαφορετικών ειδών "πατριωτισμού" και "ρατσισμού". Και από την ιστορία ξέρουμε πως σε αυτές τις συγκατοικήσεις ή συμπήξεις μαζών, αυτός που κερδίζει είναι αυτός που πουλάει την καθαρή πρέζα κι όχι αυτός που πάει μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Η στροφή του προλεταριάτου στον φασισμό πριν τον πόλεμο είναι δυστυχώς ένα παράδειγμα που αν και είναι γνωστό σε όλους, δεν απασχολεί την σημερινή αριστερή χάραξη πολιτικής, ούτε παράγει αναχωματικές θέσεις.

Νομίζω πως έχω προ πολλού χάσει το θέμα, άρα μπορώ να σταματήσω το παραλήρημα αυτό κάπου εδώ...