Οι συνεντεύξεις είναι σαν το επαναφορτιζόμενο κατσαβίδι - με τις αποσπώμενες ανταλλακτικές μύτες - στην εργαλειοθήκη της διασημότητας. Απαραίτητες και πολλαπλών χρήσεων.
Σε ελάχιστες περιπτώσεις μπορούν να είναι ουσιαστικές. Ο συνεντευξιαστής σπάνια ακούει πραγματικά, ο συνεντευξιαζόμενος επίσης. Στις πιο πολλές περιπτώσεις ο πρώτος προσπαθεί να εκμαιεύσει μια ή περισσότερες ενδιαφέρουσες φράσεις που να μπορεί να τις βάλει με μαύρα στο κείμενο ή να τις κρατήσει στο μοντάζ.Ο δεύτερος προσπαθεί να μην παρασυρθεί και πει κάποια τρομερή μαλακία που θα του κοστίσει, αλλά παράλληλα να μην κάνει και μια σούπα συνέντευξη που θα του αφαιρέσει την δυνατότητα να έχει κι άλλες "μύτες" στο κατσαβίδι του. Συνήθως ο δεύτερος ροκανίζει τον ήδη περιορισμένο χρόνο, συγκεντρώνεται σε αυτά που θέλει πραγματικά να πει, αυτά που έχει προετοιμάσει, για το πόσο σημαντική είναι η τελευταία του δουλειά (αν βρίσκεται σε φάση προώθησής της), ή πόσο κακή ή καλή είναι η τρέχουσα διακυβέρνηση (αν πρόκειται για πολιτικό).
Αυτή η διαδικασία είναι σχεδόν ένα πνευματικό μπρα-ντε-φερ. Κερδίζουν τελικά κι οι δύο, ακριβώς γιατί η συνέντευξη έχει πολλές μύτες και χρήσεις. Κάθε ανέντιμη μάχη που καταλήγει σε μια ανέντιμη ισοπαλία τελικά ωφελεί και τις δυο πλευρές, αφού εξυπηρετεί διαφορετικούς στόχους και άλλα για τον καθένα συμφέροντα.
Το μόνο ψευδέστερο των συνεντεύξεων στην έκφραση του ανθρωπίνου όντος είναι οι αυτοβιογραφίες. Μόνο που σ΄αυτές, λόγω του μεγάλου όγκου τους, υπάρχει μερικές φορές η πιθανότητα να ξεφύγει και κάποια αλήθεια.
No comments:
Post a Comment