Στην διαδρομή μας μέσα στο χρόνο φορτωνόμαστε συνήθειες. Φτιάχνουμε μια καθημερινότητα όπως μας ταιριάζει ή ακόμα κι όπως μας αξίζει. Μερικές φορές την θεωρητικοποιούμε κιόλας, ως την "μόνη σωστή".
Το μόνο που μας κάνει πρόσωπα είναι η ενότητα της μνήμης. Έχουμε την ψευδαίσθηση πως παραμένουμε οι ίδιοι, παρά τα χρόνια που περνάνε. Πως έχουμε κάποιες παλιότερες αντοχές και ανοχές.
Το περασμένο καλοκαίρι ανακάλυψα πως οι αντοχές μου στο περπάτημα δεν απέχουν πολύ από την "καλύτερη" επίδοση μου που έγινε πολλά χρόνια πριν. Αντιθέτως χτες το βράδυ, οδυνηρά ανακάλυψα πως η ανοχή μου στο αλκοόλ έχει μειωθεί δραματικά...
Υπάρχει κάτι το μεταφυσικό εδώ, αλλά έχω πολύ χοντρό πονοκέφαλο για να το εντοπίσω...
No comments:
Post a Comment