Ένα Παραμύθι Για Το Εθνικό Μας Φρόνημα

Μετά από χρόνια κατέβηκα στην Αγορά, συνοδεύοντας έναν Ξένο. Καθώς του έδειχνα τα σπουδαία μας μνημεία, συναντήσαμε δυο ανθρώπους. Ο ένας ήταν ολόκληρος τυλιγμένος με τα πιο Ιερά σύμβολα της Πόλης και φώναζε κατά των Μετοίκων, ο άλλος είχε ρίξει τα Ιερά και τα Όσια στο χώμα και τα ποδοπατούσε.

Είναι μικρή η Πόλη μας. Πολύ μικρή, αλήθεια. Κι ο Ξένος τα 'χασε.

Όταν με ρώτησε δυο βήματα πιο κάτω ποιόν απ' τους δυο θεωρώ πατριώτη ούτε στιγμή δεν δίστασα να σταματήσω και να του δείξω τον Βέβηλο.

Γιατί σταθήκαμε μ' αυτόν πλάι-πλάι στον Μαραθώνα και στον Μεγάλο Λιμό μοιράστηκε το τελευταίο στάρι του μαζί μου...

Τον Ενάρετο ποτέ δεν τον συνάντησα στην ζωή μου. Ήταν κλεισμένος πάντα μέσα στους Ναούς. Και μια φορά μόνο τον είδα, από μακριά, στα μπροστινά πολυτελή εδώλια του Θεάτρου, να συνοδεύει τον τότε Τύρρανο.

Μαθαίνω πως ντυμένος τα σύμβολα και λέγοντας βλακείες έχει αποκτήσει τελευταία αρκετούς υποστηρικτές στην Εκκλησία του Δήμου...