Sunday, October 14, 2007

Ξυπνώντας Σε Μια Γκρίζα Κυριακή

Πόσες "γκρίζες ζώνες" μπορεί να έχει μια καθημερινότητα; Δεν αρκεί μόνο ο γκρίζος ουρανός... Πρέπει να γκριζάρουνε γύρω σου κι οι απόψεις, οι οπτικές, οι σχέσεις, οι προοπτικές για να μπορέσεις να γίνεις γκρίζος άνθρωπος.
Κάτω στο δρόμο περνάνε μυριάδες τέτοιοι γκρίζοι. Τους βλέπω, μέσα από την διάθλαση του γυαλιού, από αυτό εδώ το μέρος, που μαζευόμαστε όλοι για τσιγάρο. Οι νοσοκόμες φωνάζουν πότε-πότε πως το κάνουμε ντουμάνι, υπάρχει πινακίδα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ, όπως σ' ολόκληρο το νοσοκομείο, αλλά καπνίζουμε εδώ. Κρυφά, συνομωτικά, συνενοχικά.
Πρέπει να πάω πίσω, μπορεί και να ξυπνήσει... Ο ορός του σε μια ώρα τελειώνει, να βρω την Προϊσταμένη, να μου δώσει τον καινούριο...
Γκρίζες σκέψεις σε μια γκρίζα Κυριακή. Μπορείς να αγαπάς ακόμα κάποιον που είναι τόσο αμετάκλητα απών; Δεν ξέρω, αν κάποτε ξυπνήσει θα το μάθω.
Ίσως.

6 comments:

Vlaxos (Σιάτρας Σπύρος) said...

Όχι ρε πούστη μου!.....


Κερνάω τσιγάρο αδερφέ....
...και σιωπή!...

RaZzMaTaZz said...

πω ρε μ' έστειλες πρωινιάτικα!

The Motorcycle boy said...

Να σου πω -δε μου φτάνει η φρίκη που τρώω κάθε απόγευμα Κυριακής από την πρώτη δημοτικού και μετά; Θα το συνεχίσεις πολύ αυτό το πράγμα ή όταν αυτοκτονήσω θα το σταματήσεις;
Δηλαδή, ρωτάω, σκοπεύεις να μας ξεκάνεις όλους ή μόνο εμένα;

Suspect said...

καλη δυναμη...

DinoSavros said...

Yes I am he. Αγαπητέ keipi, συμφωνώ με τους ανωτέρω. Λουτρά, Νοσοκομεία, Γηροκομεία...και μετά τα κυπαρίσσια! Δεν το ζητήσαμε, αυτοί είναι όμως οι όροι του συμβολαίου. Το θέμα είναι πως τα πρώτα τρία προηγούνται μόνο με την εμμονή μας να καθιστερούμε την λήξη. Εντωμεταξύ όμως; Κάπου πρέπει να υπάρχει και ένα χαμόγελο. Το χέρι σου σε ένα γυναικείο στήθος ίσως;

PiKei said...

Ελπίζω ότι όλοι αντιλαμβάνεσθε πως δεν πρόκειται για κάτι που μου συμβαίνει, αλλά για "βινιέτα" γυναικείου χαρακτήρα. Φρίκη ίσως, αλλά "χάρτινη". Ειλικρινά, δεν είχα την εικόνα ότι ήταν τόσο βαρύ (σαν πολίτικο κοκκινιστό το βράδυ).
Δεν έχω σκοπό να ξεκάνω κανέναν, δυσκολεύομαι ακόμα κι όταν πρέπει να το κάνω στο χαρτί.
Η εμμονή μας να καθυστερούμε την λήξη είναι ένα πολύ ωραίο θέμα κι ευχαριστώ τον dinosavro που μου γέννησε μια ωραία -και αισιόδοξη- ιδέα για κάποιο μελλοντικό ποστ.
Προς το παρόν, λέω να σας πάω σε πιο ελαφριά "χάρτινα" εδέσματα, γιατί μάλλον έπεσε παραπάνω μπαχάρι στην συνταγή.