Αντόνιο (Ισπανικά Χρονικά)

Καλο απόγευμα από Μαδρίτη.

Πολλές φορες περιοριζόμουν στην περιγραφή των γεγονότων που από τον Μάιο συγκλόνισαν την ισπανική κοινωνία. Νομίζω, όμως, πως ήρθε η ώρα για την ανάλυση των λόγων που προκάλεσαν αυτήν την διψα για αλλαγή.

Όπως ξέρετε, έχουν ήδη προκηρυχθεί οι πρόωρες εκλογές για την εικοστή Νοεμβρίου. Ένα από τα κυρια αιτήματα του 15 M είναι η ουσιαστική μετατροπή του εκλογικού νομου που δεν εγγυάται τις βασικές δημοκρατικές ελευθερίες του λαου. Το σημερινό σύστημα μοιάζει με αυτό της Ελλάδας όπου κυριαρχεί ο δικομματισμός. Μετά από τον θάνατο του δικτάτορα Francisco Franco (1975) το PSOE (Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) και το PP (Λαϊκό Κόμμα, δεξιά) έχουν μοιραστεί την διακυβέρνηση της χώρας χάριν σε ένα νομο για τον οποιο αποδίδονταν οι βουλευτικές έδρες ανάλογα με τον πληθυσμό της κάθε περιοχής. Έχουμε το εξής παράδοξο: το κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς (ΙU) που συμμετέχει στις εκλογές σε εθνική κλίμακα αποσπάει λιγότερες έδρες από την Σύγκλιση και Ένωση (CIU) η το Εθνικιστικό Βασκικό Κόμμα (PNV) που ψηφίζονται μονο στην Καταλωνία και στην Χωρα των Βάσκων, και αυτό γίνεται γιατί στις πυκνοκατοικημένες περιοχές τους έχουν πολλούς ψηφοφόρους και βγάζουν τέτοιο πλεονέκτημα ως προς την βουλευτική αντιπροσώπευση. Τον περασμένο Ιανουάριο το PSOE και το PP ενέκριναν μια τροπολογία στον εκλογικό νομο: τα κόμματα που δεν έχουν βουλευτές και δεν παρουσιάστηκαν στις τελευταίες εθνικές εκλογές πρέπει να συγκεντρώσουν υπογραφές ανάλογα με το 0.1% του πληθυσμού που έχει δικαίωμα ψήφου στις περιοχές που θέλουν να πάρουν μέρος στον εκλογική αναμέτρηση. Πρόκειται, βεβαια, για μια απάτη, που έχει σαν στόχο την διαιώνιση του δικομματισμού. Θέλω να αναφέρω και τον νομο περί των πολιτικών κομματων που ψηφίστηκε στις 27 Ιουνίου 2002 με τον σκοπό να βαλθούν εκτος νομου τα πολιτικά σχήματα σχετιζόμενα με την ETA (την τρομοκρατική οργάνωση που στοχεύει στην ανεξαρτοποίηση της Χώρας των Βάσκων από το υπόλοιπο Ισπανικό κράτος). Πάντως, το περασμένο Μάιο το Συνταγματικό Δικαστήριο επέτρεψε στον Bildu (που θεωρούνταν το δεξί χέρι της ETA) να λάβει μέρος στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές όπου κέρδισε πολλούς δήμους και των αστικών κέντρων (παραδείγματος χάριν, Σαν Σεβαστή?η). Όπως βλέπετε, η Ισπανία δεν είναι μια χωρα που χαρακτηρίζεται από ένα ενωτικό εθνικό ιστό. Τα ισπανικά δεν είναι η μοναδική γλώσσα του κράτους, μιλιούνται και τα καταλανικά, τα βασκικά και το γκαλέγκο, και η γνώση τέτοιων γλωσσών μετράει όταν κάποιος θέλει να συμμετάσχει στους διαγωνισμούς για το Δημόσιο που στην Καταλωνία (περιοχή της Βαρκελώνης) επιφυλάσσονται στους υποψηφιους που ξέρουν Ισπανικά και Καταλανικά, αν δεν ξέρεις τη μια από τις δυο γλώσσες αποκλείεσαι. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό ισχύει για την Χωρα των Βάσκων. Πρέπει να πω ότι η διεξαγωγή των διαγωνισμών γίνεται διαφορετικά από ο,τι στην Ελλάδα όπου υπάρχει ένας μοναδικός φορέας, το ΑΣΕΠ, που τους προκηρύσσει. Εδώ, ανάλογα με τις θέσεις, είναι υπεύθυνα για την πραγματοποίηση τους τα δημοτικά, περιφερειακά και κρατικά όργανα.

Από την ισπανική πρωτεύουσα με αγάπη, Antonio.