Carla Amtmann

Γράμμα από μια χιλιανή φοιτήτρια


«Εγώ αποφάσισα να χάσω το ακαδημαϊκό έτος»
Carla Amtmann

Δεν μπορούσα να κοιτάξω καταπρόσωπο τα παιδιά μου
Και να τους πω ότι ζουν έτσι
Επειδή εγώ δεν βρήκα τα κότσια ν’ αγωνιστώ
(Φράση στην πρόσοψη του κατειλημμένου κτιρίου Γκίλμπερτ του Παπικού Καθολικού Πανεπιστημίου του Βαλπαραΐσο (PUCV), Χιλή)

Εδώ και μερικές ημέρες έχω ένα δίλημμα.

Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό μου σχεδιασμό, αυτό το τρίμηνο όφειλα να κάνω την πρακτική μου, που αποτελεί το τελευταίο στάδιο για να πάρω πτυχίο. Απ’ τους είκοσι περίπου φοιτητές του Παιδαγωγικού στο τμήμα Ιστορίας, Γεωγραφίας και Κοινωνικών Επιστημών του PUCV που είχαν τα ίδια σχέδια, μόνο εφτά μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε την πρακτική. Οι υπόλοιποι δεν πληρούν τα προαπαιτούμενα, μιας και δεν έχει κλείσει το πρώτο εξάμηνο. Από το Πρυτανικό ήταν σαφείς: σε περίπτωση που δεν σταματήσουν οι κινητοποιήσεις μέχρι τις 15 Αυγούστου, μόνο όσοι πληρούν τις απαιτούμενες προϋποθέσεις θα μπορούσαν να συνεχίσουν, παρακολουθώντας μαθήματα τόσο στο κολέγιο όσο και σε χώρους που θα προσδιόριζαν οι διδάσκοντες. Οπότε μας έθεσαν το ερώτημα: Θα συνεχίσετε την πρακτική αυτό το εξάμηνο ή όχι;

Έχω μια κόρη, ένα σύζυγο με μισθό καθηγητή, πολλές ευθύνες και θέματα στα οποία οφείλω να ανταποκριθώ, και μαζί με τα παραπάνω αρκετά χρόνια σε αυτό το πανεπιστήμιο. Προσπαθώντας να αναμετρηθώ με αυτό το δίλημμα, μπόρεσα να παραθέσω πάνω από 10 λόγους για να κάνω την τελική πρακτική, τον ένα πιο επείγοντα και σημαντικό από τον άλλο.

Και φανταζόμουν τι σκέφτονται από τα σπίτια τους ή τις καταλήψεις οι εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές καθώς η κυβέρνηση, οι δήμοι, οι διευθύνσεις των κολλεγίων ή οι πρυτανείες τούς απειλούν με την «απώλεια του έτους». Κι εκεί πήρα την απόφασή μου.

ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ, ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ, ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΟ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΕΤΟΣ.

Είμαι πεπεισμένη ότι διασχίζουμε μια σημαντική πολιτική συγκυρία, όπου η κοινωνική κριτική επεκτείνεται προς όλο το ισχύον σύστημα, προκαλώντας μια κρίση νομιμοποίησης στο πολιτικό σύστημα που προμηνύει ανυπολόγιστες αλλαγές.

Ήδη η ιστορία μάς έχει δείξει ότι οι μεγάλες αλλαγές έχουν πάντα σημαντικό κόστος. Εκατοντάδες εργάτες, γυναίκες και παιδιά έχουν υπομείνει τη σκληρή καταστολή, την πείνα και το κρύο για να επιτύχουν καλύτερες εργασιακές συνθήκες, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν ξεσηκωθεί, παρά τα βάσανά τους, ζητώντας σπίτια και αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής. Έχει χυθεί ακόμη και αίμα. Ναι, ακόμη κι αυτό! Κι εμείς δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε ένα χρόνο απ’ την επιτυχία των ακαδημαϊκών μας στόχων; Ακούγεται ακόμη και άθλιο αν το αναρωτηθούμε.

Ο όποιος θρίαμβος θα είναι για όλους, και την όποια ήττα θα πρέπει επίσης να την αντιμετωπίσουμε. Σήμερα όποιος σηκώνει τη παντιέρα μιας δίκαιης και αξιοπρεπούς κοινωνίας για όλο το λαό, πρέπει να γνωρίζει ότι κουβαλά στους ώμους του την αφοσίωση εκατομμυρίων αντρών και γυναικών που πριν από εμάς είχαν την ετοιμότητα να υπερασπίσουν τα δικαιώματα των οικογενειών τους και ότι σε αυτή τη διαδικασία τα έδωσαν όλα, ακόμη και τις ζωές τους. Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε αξιοπρεπείς, να σταθούμε στο ύψος τους.

Και σκεφτόμουν να ζητήσω συγγνώμη από την κόρη μου που δεν θα μπορέσω τον επόμενο χρόνο να φέρω καλύτερες οικονομικές συνθήκες στο σπίτι, συγγνώμη από το σύζυγο και την οικογένειά μου που δεν θα μπορέσω να τους βοηθήσω όπως θα ’θελα το χρόνο που έρχεται, και να ζητήσω επίσης συγγνώμη από όσους είχαν ακαδημαϊκές προσδοκίες από εμένα. Αλλά αντικρίζοντάς τους, και γνωρίζοντας ότι αυτή η νέα γενιά της οποίας θεωρώ ότι είμαι κομμάτι, έχει κάθε δυνατότητα να γίνει ο φορέας ενός νέου κόσμου, ξέρω ότι περισσότερο από ένα συγγνώμη τούς οφείλω μια υπόσχεση. Την υπόσχεση και τη δέσμευση ότι αυτό θα αξίζει τον κόπο, ότι σήμερα είναι εκατοντάδες χιλιάδες όσοι είναι προετοιμασμένοι να συνεχίσουν να αγωνίζονται, έτοιμοι να μην παραδοθούν, πρόθυμοι να υπερασπίσουν με όλη την απαραίτητη μαχητικότητα τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια που τόσες φορές τους έχουν υποσχεθεί και άλλες τόσες έχουν καπηλευτεί.

Η απώλεια ενός ακαδημαϊκού έτους δεν είναι τίποτα -άλλα πράγματα θα μας στοιχίσουν περισσότερο, και σήμερα και αύριο. Και αν θέλουμε πραγματικά να σφυρηλατήσουμε ένα νέο κόσμο, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι, για αυτό και για πολλά ακόμη.

Έχοντας ήδη αποφασίσει να χάσω ένα χρόνο, θα έλεγα ότι αν αυτό υπηρετήσει ως ένα μικρό έναυσμα για να αποκτηθεί η δύναμη συνέχισης του αγώνα, τότε θα αξίζει τον κόπο.

Πεπεισμένη ότι αυτή η γενιά δεν θα προδώσει τα ιστορικά συμφέροντα ενός ολόκληρου λαού,

Με εκτίμηση,

Carla Amtmann

Δημοσιεύτηκε στις 17/8 στη Rebelión.org. Αναδημοσίευση από connectionwithcairo.wordpress.com.