Πολύ θέατρο για τα κυβικά μου φέτος! Τόσο που σκέφτομαι ότι πρέπει να φτιάξω και ταμπελάκι "θέατρο" ή κάτι ανάλογο για τα σχετικά ποστ, αλλά ακόμη δεν το έχω αποφασίσει. Για να μην το πολυκουράζω, την Δευτέρα που μας πέρασε είδα "Το Σώμα του Χρόνου" στο Ίδρυμα "Μιχάλης Κακογιάννης" στον Ταύρο. Πάρε μια ιδέα πρώτα...
Η παράσταση ήταν πραγματικά καλή. Κι είναι κρίμα που την παρακολουθήσαμε καμιά δεκαριά θεατές μόνο, διασκορπισμένοι στις περίπου πενήντα θέσεις του Black Box. Καταλαβαίνω βέβαια ότι ούτε από λάθος δεν θα μπορούσε να κατατάξει κανείς "Το Σώμα του Χρόνου (Η Στιγμή)" στο λεγόμενο "εμπορικό θέατρο", αλλά όπως και να 'χει πιστεύω ότι άξιζε μεγαλύτερης προσέλευσης. Γιατί είναι μια δυνατή παράσταση που θα μπορούσε να λειτουργήσει εξαιρετικά σε ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, αλλά όχι μόνο. Φυσικά το γεγονός ότι ο μέσος συνταξιούχος προσπαθεί να τα φέρει βόλτα ώστε και να τρέφεται και να πληρώνει φάρμακα, μάλλον δεν του αφήνει πολλά λεφτά για θέατρο. Και είναι πολύ κακό για όλους μας αυτό...
Προσπαθώντας να μην σου "κάψω" τίποτα από όσα πρόκειται να δεις, ας πάμε τώρα και στα επιμέρους.
Ο Παναγιώτης Ναρλής έχει κάνει μια σκηνοθεσία που είναι τόσο έξυπνα λιτή και ουσιαστική ώστε να καταλήγει εντυπωσιακά "αόρατη" χωρίς "φρου-φρου" που "κλέβουν" ή "εκβιάζουν" το παραμικρό. Μπορώ λοιπόν να υποθέσω με ασφάλεια ότι υπάρχουν πολλές ώρες σκληρής πρόβας πίσω από αυτήν την επιλογή του να στηριχτεί όλη η παράσταση αποκλειστικά στην εξαιρετική ερμηνεία του Γιάννη Δεγαΐτη. Για να σου δώσω να καταλάβεις τι εννοώ μιλώντας για εξαιρετική ερμηνεία, ο Δεγαΐτης με έπεισε τόσο πολύ για την ηλικία και το βάρος που μεταφέρει ο ήρωας του έργου ώστε να αιφνιδιαστώ κανονικά όταν τον είδα να κινείται με εντελώς άλλη ταχύτητα και διαφορετικό μυικό τόνο σαν σκιά μέσα στο σκοτάδι κατά τις αλλαγές των εικόνων. Το σκηνικό είναι αφαιρετικό, αλλά εκπληκτικά λειτουργικό, αφού οι βιντεοπροβολές και η μουσική εντάσσονται αρμονικά στο σύνολο χωρίς να λειτουργούν καθόλου σαν στοιχεία εντυπωσιασμού, αλλά μονάχα σαν υποβοηθητικά της δράσης και υποδηλωτικά της ψυχικής κατάστασης του ήρωα. Τέλος το κείμενο του Σωτήρη Σαμπάνη είναι πυκνό, περιέχει πολλά ενδιαφέροντα επιμέρους στοιχεία και καταλήγει σε μία πολύ "ύπουλη" και δυνατή ανατροπή.
Προσωπικά, εκτιμώ ότι στο κείμενο ίσως να βρίσκεται και η μοναδική μικρή έλλειψη που ένιωσα στο τέλος. Θα προτιμούσα να είχε εμβαθύνει περισσότερο στην έννοια του χρόνου και στην κοινωνική διάσταση της εκμετάλλευσης του. Αυτό όμως μπορεί να είναι απλώς και το προσωπικό μου βίτσιο...
Δες "Το Σώμα του Χρόνου" όσο ακόμα προλαβαίνεις. Θα παίζεται Δευτέρα & Τρίτη μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου.
No comments:
Post a Comment