Οι νέοι που τους έλεγαν ...τρομοκράτες

Αναδημοσιεύω το κείμενο του Κώστα Ευθυμίου από την Στάση στο Χαλάνδρι.

«Δεν αντέχω και τα σταυροδρόμια που ήξερα έγιναν αδιέξοδα.
Σελτζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν.
Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν.
Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς
κοπροκρατουν το μέλλον.» (Ελύτης)


Και ξαφνικά, στην κατακτημένη από τους δανειστές της χώρα, μία συνήθης ληστεία τράπεζας μεταβλήθηκε σε σώου αντί(;)τρομοκρατικής υστερίας.

Κουκουλοφόροι -πλην όμως «φύλακες του νόμου»- να τραβολογάνε παιδιά ντυμένα με αλεξίσφαιρα Παιδικά πρόσωπα «τρομοκρατών», τσακισμένα από το ξύλο, να εμφανίζονται στις οθόνες. Προς αναζήτηση πληροφοριών ή προς εμπέδωση του φόβου; Άγνωστον.

Τα αμαρτήματα των συλληφθέντων πολλά.

Επέμεναν να χρησιμοποιούν όπλα όταν όφειλαν να γνωρίζουν ότι οι ληστείες σε αυτή τη χώρα γίνονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Με μνημόνια συνεργασίας, με δημόσια έργα, με μίζες και «λαδώματα».

Δεν έμαθαν ότι οφείλεις να ληστεύεις μόνο για ίδιον όφελος. Όσο ψηλά ή χαμηλά και αν βρίσκεσαι. Δεν έμαθαν ότι οφείλεις να ζεις για ίδιον όφελος. Δεν έμαθαν ότι επιτρέπεται να υπακούς, να περιμένεις υπομονετικά (τι άραγε;), να μισείς ίσως, αλλά απαγορεύεται να ονειρεύεσαι.

Έχουν πρόβλημα με τα όνειρα όσοι διαφεντεύουν αυτή τη χώρα. Και με τις ιδέες. Γι αυτό πάντα οι φυλακές και τα ξερονήσια της ήταν γεμάτα. Από τέτοια παιδιά που στο πέρασμα του χρόνου, «με τη χρυσή της νιότης πανοπλία» αψήφησαν κινδύνους και τυράννους υποθηκεύοντας το μέλλον τους και τη ζωή τους.

Σε κάθε περίοδο διαφορετικά αλλά και τόσο ίδια στο τέλος..

Κάθε φορά, όταν έχουν κερδίσει βέβαια οι επικυρίαρχοι και περάσουν τα χρόνια, όταν στρογγυλευτούν τα γεγονότα, θυμούνται κάποια από αυτά τα παιδιά. Και υποκριτικά αποτίουν φόρο τιμής στην αποκοτιά τους… Ελπίζοντας και παίρνοντας τα μέτρα τους ώστε ποτέ ξανά να μην εμφανιστούν νέα.

Τότε ήταν αλλιώς, συνηθίζουν να μας λένε. …Αλλιώς στο 21, αλλιώς στην Κατοχή, αλλιώς στο Πολυτεχνείο. Πάντα όμως, αυτά τα ίδια παιδιά, «με ονόματα τα κράζουν πονηρά, κλέφτες και απελάτες και προδότες». Και ΕΑΜοβούλγαρους, και κομμουνιστές, και αναρχικούς, και τρομοκράτες. Κάθε εποχή και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της. Κάθε εποχή και η ελπίδα της. Γιατί σε μία κοινωνία που παθητικά παρατηρεί το θάνατό της, η μόνη της ελπίδα είναι οι νέοι που αντιστέκονται. Έστω και με λάθος τρόπο, τουλάχιστον για εμάς τους γεροντότερους, στα χρόνια και στην ψυχή.