Προαπαιτούμενο το Μέρος Πρώτο
Ας δούμε τώρα την αφήγηση από τα χείλη του υπουργού:
Σε πλήρη αντίθεση με την τοπική αστυνομία και το τοπικό κανάλι του Πρώτου Μέρους, όπου παρά τις ελλείψεις της η συνέντευξη είχε τουλάχιστον συμμετοχές ανθρώπων, σε αυτή την αφήγηση διακρίνει κανείς αμέσως δύο κυρίαρχα στοιχεία: Τον επαγγελματισμό τόσο των δημοσιογράφων, όσο και του πολιτικού που συμμετέχει και την απανθρωπιά με την οποία συνδιαλέγονται τρία "μεγάλα ονόματα του δημόσιου χώρου". Τρία "σήματα κατατεθέντα" που έχουν εθελούσια εκχωρήσει κάποιο τμήμα της ανθρώπινης διάστασής τους για να θρέψουν είτε την τηλεοπτική τους περσόνα, είτε την πολιτική τους εικόνα.
Έτσι η "ανθρώπινη" εισαγωγή των δημοσιογράφων και η άρνηση του υπουργού να σχολιάσει που κρατάει μέχρι το 1:30 περίπου είναι απλώς ένα μέρος του απαραίτητου παιχνιδιού εντυπώσεων, ένα επικοινωνιακό πρελούδιο. Οι μεν "εξανθρωπίζονται" ο δε "θεσμοποιείται". Όταν αρχίζει η ουσιαστική αφήγηση, τα πράγματα και οι ρόλοι ξεκαθαρίζουν. Κατά έναν πολύ περίεργο (δεοντολογικά) τρόπο είναι ο υπουργός που διατυπώνει το ερώτημα, στο 1:47, στηριγμένος πάνω στην ανακοίνωση που έχει εκδώσει το υπουργείο του.
"Υφίσταται θέμα βασανισμών συλληφθέντων μετά την σύλληψή τους ή τραυματισμός των τρομοκρατών κατά την συμπλοκή και την αντίστασή τους πριν από την σύλληψή τους; Η αντίληψη της αστυνομίας είναι το δεύτερο, καταλαβαίνω ότι οι γονείς ή κάποιοι καταγγέλουν το πρώτο. Εάν από την Δικαιοσύνη προκύψει ότι μετά την σύλληψη υφίσταται βασανισμός σε αυτό θα είμαστε αμείλικτοι. Η χώρα είναι ένα κράτος δικαίου, δεν επιτρέπει να βασανίζεται κανένας κρατούμενος. Όμως..."
Στο σημείο αυτό επεμβαίνει ο Οικονομέας προφανώς γιατί ανατρέπεται η τηλεοπτική ισορροπία. Πριν εξετάσουμε αν η ερώτησή του έχει την παραμικρή δραματική αξία, ας δούμε πρώτα πως στήνει την αφήγησή του μέχρι εδώ ο υπουργός. Η ερώτηση από μόνη της δεν είναι ισοβαρής. Το δεύτερο μέρος της είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια αφού περιέχει "συμπλοκή και αντίσταση" έναντι των "βασανισμών" και επίσης φορτισμένο συναισθηματικά από τον χαρακτηρισμό "τρομοκράτες" έναντι "συλληφθέντων". Για να το κάνουμε πιο λιανά, αν το ερώτημα ήταν, Υφίσταται θέμα βασανιστηρίων πάνω σε νεαρούς υπόπτους εντός των αστυνομικών τμημάτων της επικράτειας από εξουσιοδοτημένα (ή μη) όργανα της ελληνικής αστυνομίας ή ατυχείς ανεπιθύμητοι τραυματισμοί λόγω αντίστασης στην σύλληψη; θα ήταν ολοφάνερα τηλεοπτικά ανισοβαρές προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Στην επόμενη φράση, η υποθετική ουδετερότητα του υπουργού και πάλι δομείται με έξυπνο τρόπο. Εδώ υποδηλώνεται από την διατύπωση σύγκρουση μεταξύ θεσμού, Η αντίληψη της αστυνομίας... , και ατόμων με προσωπικά κίνητρα ...οι γονείς... ή ακόμα και σκοτεινών κέντρων ...ή κάποιοι... Τα ρήματα που χρησιμοποιούνται έχουν επίσης την σημασία τους. Το αντικειμενικό "είναι" έναντι "καταγγέλουν". Το "καταλαβαίνω" ρίχνει ένα συναισθηματικό σεντόνι πάνω στο όλο θέμα. Η επόμενη φράση είναι πραγματικά διατυπωμένη με θράσος. Ποιοι "θα είμαστε αμείλικτοι;", αφού η δικαιοσύνη είναι που θα κρίνει την όποια ποινή των πιθανών ενόχων; Και ας ολοκληρώσουμε αυτό το μέρος με την φράση-παρωδία που κλείνει την αρχική τοποθέτηση του υπουργού. Πρόκειται για μεγαλειώδες και απόλυτα συνειδητό ψέμα:
Η χώρα είναι ένα κράτος δικαίου, δεν επιτρέπει να βασανίζεται κανένας κρατούμενος.
Ας αφήσουμε στην άκρη τον Γκάρντιαν, και τις Νοτιοκορεάτικες εφημερίδες. Ας μας πει ο υπουργός τι γίνεται με τις καταδίκες που έχει ήδη η χώρα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για βασανισμούς!
Οι καταδίκες της Ελλάδας
Τέσσερις πρόσφατες καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για βασανιστήρια μας υπενθυμίζει η δικηγόρος Εβίτα Σαλαμούρα, που έχει ασχοληθεί με υποθέσεις στο συγκεκριμένο δικαστήριο:
1) Υπόθεση Galotskin κατά Ελλάδος, 14.1.2010
Εννιά χρόνια μετά τον βίαιο ξυλοδαρμό του με στέκα του μπιλιάρδου από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια ελέγχου στην Ανω Τούμπα το 2001, ο Παναγιώτης Galotskin δικαιώθηκε από το ΕΔΔΑ για το ότι υπέστη βασανιστήρια, εξευτελισμό και σωματικές βλάβες (άρθρο 3 της ΕΣΔΑ), ενώ η αστυνομική έρευνα κρίθηκε ανεπαρκής. Στον προσφεύγοντα επιδικάστηκε αποζημίωση 17.000 ευρώ.
2) Υπόθεση Zelilof κατά Ελλάδoς, 24.5.2007
Στην ίδια υπόθεση, ο ρωσοπόντιας καταγωγής Ελληνας υπήκοος, δικαιώνεται για τον ξυλοδαρμό που υπέστη από αστυνομικούς και του επιδικάζονται 15.000 για ηθική βλάβη και 3.500 για δικαστικά έξοδα.
3) Υπόθεση Alsayed Allaham κατά Ελλάδος, 18.1.2007
Δικαιώνεται 9 χρόνια μετά τον ξυλοδαρμό του και τη βίαιη κράτησή του στο αστυνομικό τμήμα Πατησίων Σύρος υπήκοος, που συνόδευσε φίλο του για να καταγγείλει ληστεία και υπέστη απώλεια ακοής και από τα δύο αυτιά. Στον προσφεύγοντα επιδικάζονται 20.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 3.000 ευρώ για έξοδα και δικαστική δαπάνη.
4) Υπόθεση Zontul κατά Ελλάδος, 17.01.2012
Μετανάστης χωρίς χαρτιά, Τούρκος υπήκοος, βιάστηκε με κλομπ από άνδρα του Λιμενικού Σώματος το 2001, στον οποίο επιβλήθηκαν έξι μήνες φυλάκισης που μετατράπηκαν σε πρόστιμο 792 ευρώ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι η ποινή που επιβλήθηκε στον λιμενικό ήταν ανεπαρκής, δεδομένου ότι είχε παραβιαστεί ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Ο προσφεύγων ενημερώθηκε μόνο εκ των υστέρων, όταν είχε ήδη γίνει η δίκη και είχε εκδοθεί η απόφαση. Η Ελλάδα καταδικάστηκε να καταβάλει 50.000 ευρώ για ηθική βλάβη στον προσφεύγοντα, καθώς και 3.500 ευρώ για δικαστικά έξοδα.
Πόσο "αμείλικτα" αντιμετώπισε η Πολιτεία τα περιστατικά αυτά; Πόσο οχυρώθηκε θεσμικά απέναντί τους; Ποιο άλλο κράτος δικαίου έχει φάει τόσες καταδίκες; Μόνο για να καταλάβουμε πόσο αμείλικτα θα αντιμετωπίσει και τα επόμενα περιστατικά το ρωτάω...
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην αφήγηση του υπουργού. Μετά την πραγματικά χαζή παρέμβαση-πάσα του Οικονομέα (αφού δημοσιογράφος τέτοιας εμπειρίας δεν μπορεί να μην ξέρει ότι η χώρα έχει καταδικαστεί τόσες φορές για το θέμα στο ΕΔΔΑ και αν ήθελε μπορούσε να ξετινάξει το ψέμα του υπουργού) και μια χαριτωμένη κοινοτοπία "δεν είναι δουλειά μου να αποκλείω" ο υπουργός επιστρέφει στην προκάτ αφήγησή του πιάνοντας το "Όμως" που είχε αφήσει ορφανό κατά την διακοπή.
"Υπάρχει όμως ένα γεγονός το οποίο και παρακαλώ να λάβετε υπόψη σας. Δεν μπορεί να υιοθετείται η δεύτερη άποψη δηλαδή η άποψη ότι βασανίστηκαν τα παιδιά αυτά, οι τρομοκράτες αυτοί, μετά την σύλληψή τους όταν προκύπτει αντίσταση, προκύπτει συμπλοκή, ήταν βαρύτατα οπλισμένοι, όλα αυτά είναι μέσα στη δικογραφία και εν πάση περιπτώσει η υπόθεση είναι στα χέρια της δικαιοσύνης και μπορεί η δικαιοσύνη να την χειριστεί. Δηλαδή αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε εδώ, είναι να υιοθετήσουμε άκριτα οποιαδήποτε άποψη".
Πέρα από το γεγονός ότι στην προηγούμενη τοποθέτηση η δεύτερη άποψη είναι αυτή της αστυνομίας κι όχι των γονιών, αλλά και την γλώσσα λανθάνουσα αληθή με "τα παιδιά" αντί "των τρομοκρατών", όλη η τοποθέτηση είναι επικοινωνιακό και θεσμικό φάουλ και μάλιστα για κίτρινη κάρτα. Γιατί:
Α) Από την συνέντευξη της αστυνομίας δεν προκύπτει ούτε αντίσταση, ούτε συμπλοκή, τα όπλα δηλώνεται πως βρέθηκαν μέσα στο βαν
Β) Η δικογραφία ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ δεν έχει καμιά δουλειά να βρίσκεται στα χέρια του υπουργού Προ-Πο σε κανένα κράτος δικαίου!
Γ) Ο υπουργός μάς υποβάλλει να κάνουμε αυτό που λέει ότι δεν πρέπει να κάνουμε, να υιοθετήσουμε άκριτα δηλαδή γιατί εκείνος δηλώνει ότι ξέρει πράγματα που δεν δικαιούται από τον ρόλο του να ξέρει.
Το έργο της αφήγησης του υπουργού πάει όλο και χειρότερα στη συνέχεια, με επανάληψη της λέξης τρομοκράτες όπου χωράει και δε χωράει να μπει, κάπου εκεί παίρνει τα πάνω του κι ο Καμπουράκης αλλά το πατρόν της αφήγησης το έχεις πιάσει ήδη και εγώ δεν μπορώ να φάω την ζωή μου όλη αναλύοντας λέξη προς λέξη τον Προ-Πο, μπορείς φαντάζομαι να γελάσεις ή να κλάψεις πια με τα χάλια των τριών "επώνυμων ανδρών" χωρίς την φτωχή βοήθειά μου.
Στο 7:40 όμως διαπράττεται μια τριφασική απρέπεια. Σχετικά με το θέμα των φωτογραφιών και της επεξεργασίας τους με το photoshop ο υπουργός δηλώνει:
"Και βεβαίως μου λέχθηκε ως υπερασπιστικός ισχυρισμός ακριβώς το γεγονός ότι αν υπήρχε λερωμένη φωλιά θα δινόντουσαν οι φωτογραφίες στην δημοσιότητα; Αυτά τα καταθέτω απλώς, εγώ όμως προτιμώ να μην πάρω θέση..."
Το επιχείρημα αυτό ξεπερνάει με μιας κάθε αντιποίηση της δικαστικής εξουσίας, κάθε υπέρβαση θεσμικής δεοντολογίας, την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την έννοια της γελοιότητας και αγγίζει σοβαρά τον σουρεαλισμό ή την κλινική ψυχοπαθολογία. Μια εκδοχή που θα μπορούσε να τρίψει οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος στα μούτρα του υπουργού, σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε να είναι:
Κοίτα, όταν μια μεγάλη γκρούπα της αστυνομίας (λέγε με φασισταριό) έχει σαν "χρόνια διασκέδαση" και "ιερή παράδοση" τον βασανισμό ανθρώπων που πέφτουνε στα χέρια της -με την συμμετοχή ή την ανοχή των προϊσταμένων της- ενώ μια υπηρεσία (λέγε με αντιτρομοκρατική) καίγεται να βγάλει τις φωτογραφίες των συλληφθέντων στην γύρα για να "κάνει την δουλίτσα της", μόνο το photoshop σάς σώνει για να βολευτείτε όλοι!
Αυτή ήταν πάντως η αφήγηση της τριανδρίας των "σημάτων κατατεθέντων".
Σύντομα το Τρίτο Μέρος...
No comments:
Post a Comment