Το Τρίτο Παραμύθι της Κάλπης

Το μεγαλύτερο παραμύθι της Αριστεράς τα τελευταία χρόνια είναι η ψήφος τιμωρίας, μια ψήφος Big Brother. Καταδίκασε την κυβέρνηση, απομακρύνσου από την ίδιας πολιτικής αντιπολίτευση, ψήφισε εμάς για να τους τιμωρήσεις!

Αυτό που δεν φαίνεται να έχει καταλάβει τόσο η παραδοσιακή όσο και η ανανεωτική Αριστερά είναι το γεγονός πως η πόλωση λειτουργεί ακριβώς γιατί η ίδια η Αριστερά τής το επιτρέπει. Γιατί έχει μετατρέψει τον εαυτό της σε πόλο διαμαρτυρίας, αλλά όχι σε πόλο επιλογής. Η ψήφος στην Αριστερά είναι εξ ορισμού αρνητική, η ίδια την ζητά σαν τέτοια. Γιατί δεν παρουσιάζει ποτέ ένα άλλο όραμα, δεν πιστεύει ούτε για πλάκα πως κάποτε θα κληθεί να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο. Γιατί είναι μίζερη στις αντιδράσεις της και ουσιαστικά λειτουργεί χρόνια τώρα ως ο βασικός πυροσβέστης των κινημάτων. Δεν έχει τίποτα το γοητευτικό, δεν εμπνέει πια, δεν επεξεργάζεται θέσεις, δεν συγκρούεται.

Κι αυτός είναι ένας ρόλος που την έχει βολέψει πολύ. Είναι ο εύκολος δρόμος, ο δρόμος που συντηρεί την μικρομεσαία της προσδοκία και συντηρείται από τα ψίχουλα του πολιτικού τραπεζιού. Και στο μεταξύ χάνει την ευκαιρία να εκμεταλλευθεί τις πιο προνομιακές συνθήκες που γνώρισε από την Μεταπολίτευση. Είναι πραγματικότητα πως τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν ελάχιστες διαφορές. Είναι πραγματικότητα πως η δημοκρατία βιάζεται κάθε μέρα, είναι πραγματικότητα πως έχουν ανάγκη υπεράσπισης τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού από την -καθυστερημένη στην Ελλάδα- επέλαση του Νεοφιλελευθερισμού.

Μόνο που η Αριστερά έχει βάλει τον εαυτό της στην αναμονή... Κολώνει να μιλήσει για τους μετανάστες, γιατί ο μέσος ψηφοφόρος της έγινε εργολάβος στην πλάτη τους κι όποιος δεν έγινε φοβάται πως θα του φάνε την δουλειά. Κολώνει να εμφανίσει μια αριστερή προοπτική διακυβέρνησης, γιατί θα πρέπει -δήθεν- ακόμα να απολογηθεί για την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Και φυσικά έχει εγκαταλείψει την επαναστατική της προοπτική, από την ημέρα που αποδέχτηκε το dress code του Κοινοβουλίου (χωρίς σακάκι δεν μιλάμε από το βήμα της Βουλής).

Είναι φανερό πως η αυτοεκτίμηση της Αριστεράς ικανοποιείται πια βάζοντας τον πήχη πολύ χαμηλά. Αλλιώς θα είχε κάθε λόγο, κάθε μέρα να βρίσκεται στον δρόμο. Και να υπερασπίζεται σοβαρά όχι την προοπτική, αλλά απλώς τα κεκτημένα των λαϊκών αγώνων. Τα δημοκρατικά αυτονόητα.

Ούτε αυτό μέχρι σήμερα δεν φαίνεται να είναι ικανή να κάνει... Και τελικά δημιουργεί με την αδράνεια της και επιτρέπει να εισπράττει αυτήν την διαμαρτυρία, το χειρότερο τμήμα της πολιτικής σκηνής. Στέλνει τον κόσμο στην εθνικοθρησκευτική χαβούζα...