Tο Έβδομο Παραμύθι Της Κάλπης

Την εποχή που η ψηφοφορία γινόταν με σφαιρίδια ο κάθε εκλογέας ήξερε τουλάχιστον πως η ψήφος του είχε το ίδιο βάρος. Ο φυσικός νόμος εξασφάλιζε πως κάθε σφαιρίδιο πήγαινε στον πάτο της κάλπης με την ίδια επιτάχυνση βαρύτητας.

Μετά άρχισαν οι εκλογικοί νόμοι. Οι αναλογικοί, οι αναλογικότεροι κι οι λιγότερο αναλογικοί. Αν και σε μια ψηφιακή εποχή όλα τα αναλογικά συστήματα τείνουν να μας εγκαταλείψουν, ακόμα συζητάμε για την αναλογικότητα του εκλογικού νόμου. Ο τελευταίος μάλιστα θεωρείται σχεδόν από το σύνολο των κομμάτων μάλλον ικανοποιητικός (αφού δίνει μόνο 40! έδρες μπόνους στο πρώτο κόμμα, και "ευννοεί" σχετικά τα "μικρά" κόμματα - που φυσικά δεν είναι ακριβώς μικρά αφού πρέπει να ξεπεράσουν τον σκόπελο του πανελλαδικού 3%)

Μπορώ να υποστηρίξω πως αυτός ο νόμος (όπως και όλοι οι προηγούμενοι) είναι ξεκάθαρα αντιδημοκρατικός. Πέραν του γεγονότος ότι πάνω από το 10% των εδρών δίνονται ως κάποιο είδος κυβερνητικής "προίκας" ακόμα και με μία ψήφο διαφορά, το τσουβάλιασμα αποχής, άκυρων και λευκών όπως και η οριοθέτηση των εκλογικών περιφερειών ακυρώνει ουσιαστικά την ισοτιμία των ψηφοφόρων και το "ισοβαρές" της ψήφου.

Εξηγούμαι: Η λευκή ψήφος είναι μια ξεκάθαρη δήλωση του πολίτη, ότι κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν τον εκφράζει προς το παρόν. Και θα έπρεπε κατά την γνώμη μου να προσμετράται και να ΑΦΑΙΡΕΙ έδρες από την Βουλή. Αυτές οι θέσεις θα έπρεπε να συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά να χηρεύουν μέχρι να βρεθούν αυτοί που θα πείσουν τους πολίτες να σταματήσουν να ψηφίζουν λευκό.

Πέραν της προφανούς δημοσιονομικής ωφέλειας, μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είχε καμία επίπτωση στον σχηματισμό κυβέρνησης ή στην λειτουργία της Βουλής. Και θα αποκαθιστούσε, με την ταυτόχρονη θέσπιση της απλής αναλογικής, χωρίς πλαφόν και με την χώρα μία ενιαία εκλογική περιφέρεια, το ίσο βάρος της ψήφου του κάθε πολίτη.

Άσε που θα στρίμωχνε κι αυτούς που θα έβλεπαν τις θέσεις γύρω τους να αδειάζουν....