Tο Τέταρτο Παραμύθι Της Κάλπης

Όποιος θέλει μπορεί και να το δει σαν Αφορισμό:

Η Αποχή Είναι Μια Μαλακία Όταν Δεν Μπορείς Να Αμφισβητήσεις Την Νομιμότητα Του Εκλογικού Αποτελέσματος.

Και για όσους δεν το κατάλαβαν, εξηγούμαι:
Α) Η αποχή παράγει ισχυρές κυβερνήσεις. Μεγαλώνει το εκλογικό ποσοστό των μεγάλων κομμάτων και τους δίνει ψευδείς αυτοδυναμίες. Δες την ανάλυση εδώ.
Β) Ιστορικά η Αριστερά πληρώνει ακόμα και σήμερα την απόφασή της να μην κατέβει στις πρώτες εκλογές μετά την απελευθέρωση.
Γ) Η μόνη πιθανότητα να λειτουργήσει η αποχή είναι να είναι σχεδόν καθολική. Αν θέσει δηλαδή ζήτημα νομιμοποίησης του αποτελέσματος και ακολουθηθεί από έμπρακτη αμφισβήτησή του . Και προσωπικά δεν νομίζω πως έχουν ωριμάσει οι συνθήκες στην Ελλάδα για κάτι τέτοιο.

Για να ξεκαθαρίζω από νωρίς την στάση μου και να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το τι υποστηρίζω, εγώ προσωπικά σ' αυτές τις εκλογές θα ψηφίσω με την συνταγή της Μπόκοτα για την Γιουροβίσιον. Με στόχο την Πολιτική Κρίση. Αδύναμη -ή ακόμα καλύτερα- αδύνατη μονοκομματική Κυβέρνηση που θα ακολουθηθεί από την λαϊκή απαίτηση αυτή η Βουλή να σχηματίσει Κυβέρνηση Τετραετίας. Ας κάνουν Οικουμενική, Εθνικής Ενότητας, ας ενωθούν τα δύο μεγάλα κόμματα. Δεν είναι δική μου δουλειά, είναι δική τους ευθύνη.
Ας την αναλάβουν κάποτε επιτέλους...

Ένα δεύτερο πράγμα που υποστηρίζω σχετίζεται με την επιλογή των υποψηφίων βουλευτών. Καλύτερα κάποια που δεν έχει ξαναμπεί ποτέ στην Βουλή και ξέρεις από τον βίο της πως δεν είναι ξύλινη και κάργια, δεν δέρνει τα παιδιά της και δεν κάθεται να τις φάει από τον άντρα της, από κάποιον "εγνωσμένου κύρους" που αράζει χρόνια ολόκληρα στα έδρανα και είτε κάνει το στρατιωτάκι του κόμματος χωρίς ποτέ να έχει άποψη, είτε χαράζει στην πλάτη σου τις "προσωπικές τακτικές" του.

Στο κομμάτι της επιλογής υποψηφίων θα επανέλθω...